De tijd vliegt, dat zwaar belegen gezegde kwam zondagavond meer dan eens voorbij gezoefd toen ‘Vapors Of Morphine’ het Gentse publiek succesvol aan het entertainen was in DOK met de low rock die de bandleden eigenhandig vormgaven in de late eighties, vroege nineties. De zwoele zomerzon brandde de melancholie niet volledig weg.
‘Vapors of Morphine’, de wettelijke erfgenaam van ‘Morphine’, houdt het intussen al bijna net zo lang vol als het moederschip dat in de vroege zomer van 1999 jammerlijk kapseisde. Een zware hartaanval op een Romeins podium maakte toen abrupt een einde aan de levenswandel van ‘Morphine’ – uithangbord Mark Sandman. Begiftigd muzikant met een mening en charismatisch as hell.
De veel te vroege passage van magere Hein maakte dat uw man-ter-plaatse de driekoppige formatie slechts één maal live aan het werk zag. Op één van de laatste edities van Rock Torhout, op het kleine festivalpodium (nouja). Een concert van onvergetelijke orde dat doorging onder een loden zon.
Dat was een bijzonder goede match, de sound van Morphine vormt immers de perfecte muzikale omlijsting van dog days. Zoals ook afgelopen zondag, als de thermometer aan het pieken gaat en niemand nog zin heeft om een klap uit te richten.
‘Vapors of Morphine’, aanvankelijk bedoeld als een one off – aangelegenheid (in Italië) n.a.v. de 10de verjaardag van het overlijden van Sandman, ademt dezelfde warme sfeer uit en kiest voor dezelfde basic aanpak & instrumentatie als weleer. Het repertoire, gebracht door de originele bandleden Dana Colley (bas sax) en Jerome Duprée (drums) bijgestaan door Jeremy Lyons (gitaar & bas), beperkt zich niet tot de ‘Morphine’ – catalogus. Covers en nieuw werk zitten ook in de bagage.
Twee Vapors albums tot dusver: ‘The Ever Expanding Elastic Waste Band’ in 2010 en meer recent: “A New Low” (2016, VOM), een vette knipoog naar de roepnaam van het eigenhandig ontworpen (sub)genre dat slome bluesrock en jazz combineert tot een uniek, herkenbaar geheel. Gesmaakt door een bescheiden maar uiterst hardnekkige fanbase langs beide kanten van de oceaan.
Ook voor het concert in DOK mocht de belangstelling groot heten. Anders dan aangekondigd startte de show niet om half negen. De curfew (22h sharp) en de wens om zoveel te spelen als enigszins mogelijk, maakten dat het trio een kwartier eerder dan gepland uit de startblokken schoot. Zelden meegemaakt. Maar wel met welgemeende excuses aan het adres van de rij wachtenden.
‘Vapors Of Morphine’ bracht zondag op de meest ongedwongen manier denkbaar een evenwichtige bloemlezing uit de ‘Morphine’ back catalogue en het nieuwe werk. Over de opbouw was goed nagedacht; geen aanloop met uitsluitend nieuw materiaal om dan gauw af te sluiten met een reeks klassiekers aan het eind.
Neen, oud en nieuw werk werden perfect op elkaar afgestemd, niets viel uit de toon of kreunde onder overbodigheid. Er was net zo goed plaats voor ‘Mary’ (‘Morphine’) als ‘Irene’ (‘Vapors’) op de playlist. De nieuwe plaat werd niet uitdrukkelijk in de vitrine geplaatst. Dana Colley zorgde voor de bindteksten en de kurkdroge humor tussen de nummers door. Er mag al eens gelachen worden.
Het concert werd na een uur en drie kwartier besloten met ‘Buena’. Geen bis wegens geen speeltijd meer over. Het 20ste nummer -‘The Night’ stond op de setlist vermeld als laatste- bleef noodgedwongen in de coulissen. Een ovatie dan maar van het dankbare publiek.
Dik verdiend als u het ons durft te vragen, ‘Vapors of Morphine’ tekende voor één van de meest intense concertervaringen van de voorbije jaren. Amen.
Setlist 18/6
01. Like Swimming
02. Renouveau
03. Good
04. The Other Side
05. Scratch
06. Test-tube Baby, Shoot ‘m Down
07. Let’s Take A Trip Together
08. Claire
09. The Only One
10. Dream Irene
11. Empty Box
12. Yes
13. I’m Free Now
14. Mary (Won’t You Call My Name)
15. Louis Collins
16. Red Apple Juice
17. Cure For The Pain
18. Souvenir
19. Buena
Meer info: Vapors Of Morphine Vapors Spotify
trio. Eén van de gitaristen ontbrak op het appel maar geen nood. Op het programma: een mix van stevige old school punk en hardcore. Eigen werk en covers van o.m. ‘Fugazi’ (‘Waiting Room’) en ‘Dead Kennedy’s’ (‘Let’s lynch The Landlord’). Pretentieloos en met het nodige gevoel voor humor gebracht. We hebben het al anders meegemaakt.
