Nieuw werk van Bart Cocquyt & co ofte Pink Room, één van de vele Gentse bands die het leven een stuk aangenamer maken. Zelfs als de pijn van het dagelijkse zijn breedvoerig wordt bezongen. Zoals in Losing, de single die het nieuwe bandalbum ‘Putain Royale’ vooruit snelt.
Producer van dienst is Rodrigo Fuentealba Palavicino (Fifty Foot Combo, Manngold…) en dat valt eraan te horen. Meer stroomlijn, precisie en reliëf dan voorheen. Trefzeker, met een zekere grungy feel. Klinkt bij momenten als een grondige update van de vroege Mudhoney. Nice. Losing wordt vergezeld van een uitzinnige video waarin de onnavolgbare frontman een baldadige lockdown-party houdt in z’n dooie eentje -Safety First!- met behulp van een karrevracht genotsmiddelen. Kortom: een regelrechte aanrader.
Jongeduld zet zondag twee bands op het Kinky Star podium en op uw scherm. Twee maal gretige gitaren in de hoofdrol met The Muttons -90’s band in the 20’s naar eigen zeggen- en Meltheads, vier nozems zonder toekomst. Ook al naar eigen zeggen. Of dat allemaal klopt kan je checken nu zondag, na de klok van acht. Op Kinky Star TV natuurlijk. U-kijkt-toch-ook?!
The Shadow machine is het nieuwe project van Jo Geboers (ex-Low Land Home). Bescheiden bezitter van een warme stem en een meer dan gemiddelde gave in de categorie songwriting. De intimistische, donkere songs waar we al eens naar mochten luisteren lijken elk om beurt te solliciteren naar een plekje in de playlist van Duyster. Donkere tunes maar de melancholie wordt steevast voorzien van een streep licht. Geen schaduw zonder licht zo bedachten we.
De eerste single Blind zal op applaus onthaald worden bij fans van Tindersticks, zoals ondergetekende, en komt uit op 15 maart. De debuut ep volgt later op het jaar. Ondertussen heeft Geboers er al een eerste ‘concert’ op zitten. Live laat hij zich bijstaan door Gianni Marzo (Isbells, Marble Sounds), Dennis Mahieu (Rhinos Are People Too) & Wannes Nimmegeers (Quasiland). Video van de Coronavrije show hieronder. Drie kwartier oerdegelijke songsmeedkunst. Wie het (nog) wil zien moet wel zich haasten want morgen -dinsdag – al wordt ie offline gehaald.
(c) 2021, Wim Deliveyne/Needle & The Pain Reaction
Nieuwe single van het Gentse powertrio dat vorig jaar – net voor de eerste lockdown – de twintigste lente van Needle And the pain Reaction kon vieren. In ‘De Roes’ en vooral in goed gezelschap, dat spreekt voor zich. Backfire, het eerste nieuwe werk sinds de release van het tweeluik Porcupine/Paper Trails (2017), stelt niet teleur. Net zo kort, catchy en krachtig als het artwork vermoeden laat.
Opmerkelijk want voor de opnames gingen de bandleden noodgedwongen afzonderlijk aan de slag. De Corona-beperkingen klinken helemaal niet door in het eindresultaat dat luidkeels schreeuwt om een podium. Maar daarop is het nog even wachten. Net als op de officiële release van Backfire. Dat werd in de Wagonmaniac-agenda opgenomen voor 1 maart, aka de start van de meteorologische lente. Oh yes!
Meanwhile: beluisteren, genieten & kopen via Bandcamp…
Voor de week van de Belgische muziek stak het Gentse postrock-collectief Wük de Daan – klassieker Housewife in een geheel nieuw jasje. Geen synths of retestrakke beats op het appel, wel een zacht voortkabbelende interpretatie van het origineel. Eerder een forse bewerking dan een cover. Anyway: zeer geslaagd.
Te bekijken/beluisteren via Vimeo, het moet niet altijd joetjoeb zijn…
Nieuwe single van het Gentse jazztrio Steiger, voorloper van het nieuwe album dat met de naam ‘The New Lady Llama’ werd bedacht. De derde langspeler van het driemanschap. Niet vies van het sprakeloos exploreren van het landschap tussen jazz, elektro en poprock. Het aftasten van grenzen is zoveel interessanter dan in je eigen vertrouwde kot blijven zitten. Al klinkt dat in deze virale tijden even verdacht als inciviek.
Verdacht of niet; het nieuwe album komt uit op 9 april via Sdban Ultra. ‘Lambda’, de voorbode, is te beluisteren en te koop (1.3€) via Bandcamp.
Je hebt bands die beweren experimenteel te zijn en je hebt bands die het gewoonweg zijn. Zoals het Gentse Peenoise. Bewijs daarvan: de net uitgekomen ep Headwalking, opvolger van het debuutalbum Forevergem (2020). De 100% onorthodoxe aanpak is deze keer goed voor 4 tracks die elkaar overtreffen in het lak-hebben-aan-stijlfiguren.
Verwacht je vooral aan het onverwachte in dit samengaan van minimalistische elektro, kronkelend-melancholische zang en vreemde gitaarpartijen. Moeilijk om dat niet op te zadelen met het dodelijke adjectief ‘interessant’. Maar dat is het zeer zeker. En onvergelijkbaar met wie of wat dan ook.
De vier nummers op Headwalking stonden in coronavrije tijden al vaak op de Peenoise playlist als er geconcerteerd mocht worden maar om de één of andere reden werden ze nog niet opgenomen. Vanaf nu dus wel. Onze favoriet: Again. Deze muzikale ontdekkingsreis is aan te schaffen via Bandcamp voor 4 euro.
Mini-concert op vrijdagavond van de Hypochrist – voorman Ramses. Vanuit zijn eigen living, begeleid door bijzonder schoon en gemaskerd volk op piano, drum, bas en gitaar. Ramses vulde zijn stiltes in met saxofoon. En deed dat goed. Op de playlist: drie nummers van de debuut ep ‘The Figure Of Speech’ en drie nieuwe songs waarvan er minstens één (Pity For A Pigeon) aanspraak mag maken op het adjectief voortreffelijk. Aangenaam concert dat veel te snel afgelopen was. In de chatgroep was de oproep ‘we want more’ dan ook niet van de lucht eens de laatste noot was gespeeld.
Band: * Ramses Van den Eede – vocals & sax * Jesse Maes – gitaar * Sander Verstraete – bas * Thijs Troch – piano * Elias Devoldere – drum
Setlist: 1/ The Philanthropist 2/ The Lone Wolf 3/ The Figure Of Speech 4/ Pity For A Pigeon 5/ Yet I’m Smiling 6/ Here’s to
In afwachting van betere tijden en onze bevrijdende spuitjes, speelt het concertleven zich noodgedwongen af op schermen groot en klein. Me-ga-mottig maar het is niet anders.
Kinky Star houdt er de moed in en pakt op zaterdag 13 februari uit met een triple bill die in virusvrije omstandigheden een kleine volksverhuizing zou veroorzaken richting Vlasmarkt. Op de affiche: drie bands die eerder al op de Kinky Star planken stonden in de voorbije jaren. Uitsluitend bevolkt door onstuimige heerschappen met een voorkeur voor hevig rammelende garagerock.
De bands geven het beste van zichzelf vanuit de ondergrond want de stream wordt georganiseerd in de grote zaal van Minus One, de jeugdcatacombe van de Rabotwijk waar je zoveel teringherrie kan mak als je wil zonder omwonenden te storen. En neen, u bent daar voor één keer niet welkom, blijf thuis, maak daar lawaai en try to enjoy da show.
Geduld is een schone deugd. Even terug in de tijd; op 26 september 2020, halfweg de DOK-concertreeks van Democrazy, konden we Heisa-drummer Jonathan Frederix verleiden tot een interview.. Een interview met horten en stoten dat pas (helemaal) zijn beslag kende na de jaarwende. Met dank aan volle agenda’s en virale omstandigheden. Onder het belegen motto ‘beter laat dan nooit’: het gesprek met de bevlogen drummer. Over Heisa, Corona en de edele ambacht van het drummaken.
HEISA, live @ DOK, zaterdag 26.09.2020 (Democrazy)
KSCS: Was je zelf tevreden met de show? Het ging wel vlotjes dacht ik, ondanks de stevige verkoudheid van Jacky (frontman Heisa).
JF – Ik ben zelden echt tevreden over een show. Wij zijn trouwens alle drie extreem kritisch over onszelf en wat we uitrichten op het podium. Maar als we enigszins tevreden zijn, dan is er wel euforie. En, zwaar verkouden of niet, ik vind dat Jacky toch elke keer een sterke indruk maakt op het podium.
KSCS:Manngold (ook op de double bill, nvda) ook aan het werk gezien? ’t Was hun eerste show sinds lang.
JF – Ik vond Manngold sferisch sterk en ze hadden een goeie sound. Heel sympatieke mensen ook. Nu nog een Mafketel Drums – kit voor Stéphane, dan klinkt hij nóg beter!
KSCS:Hoe komt een playlist voor een Heisa show eigenlijk tot stand? Het komt me voor dat er veel aandacht wordt besteed aan de opbouw van de set.
JF – Als we repeteren voor een optreden dan proberen we aan alles te denken; de plek waar we spelen, hoe het publiek bij vorige shows op de set reageerde enzovoort. Maar vooral hoe het goed voelt voor ons om te spelen.
KSCS:Bassenge om mee te starten, een echte wake-up call, en Keepit om te finishen lijken wel de certitudes. Twee geweldige nummers, zijn dat (ook) jouw favorieten?
JF – Bassenge en Keepit zijn inderdaad een paar van mijn favorieten. Serenity Now is er ook eentje van. Met Bassenge beginnen is voor mij alle zenuwen wegdrijven met een stormram. Keepit is dan weer de perfecte afsluiter omdat het voor mij een emotioneel nummer is waarbij ik ALLES geef, en dan ben ik ook helemaal OP. Enkel de korte, snelle versie krijg ik er dan nog uit geramd haha.
KSCS:de snelle punkrock-versie van Keepit is niet op de plaat geraakt, live is dat nochtans iedere keer een regelrechte knaller. Is daar een reden voor?
JF – Dat is meer een live extraatje!
KSCS:Hoe is het om voor een zittend publiek, met mondmasker, te spelen?
JF – Van de mondmaskers merk ik weinig maar het zittende publiek is inderdaad niet zo aangenaam en soms ongemakkelijk. Er is weinig of geen beweging. Soms wel een headbanger op een stoeltje terwijl wij op volle toeren draaien. Heerlijk om te zien! Maar als ik er eenmaal in zit dan zit ik in een roes en merk ik niet veel meer van mijn omgeving.
KSCS:met de release van Joni had 2020 zo’n beetje het jaar van Heisa kunnen worden. Veel is in het water gevallen of uitgesteld. Hoe ga je als band om met de tegenslag die Corona heet?
JF – Ja, het is een domper. We hebben vaker gehoord dat het ons jaar zou zijn geweest maar wij benaderen dat niet zo. Wij blijven gewoon schrijven, spelen en gaan. Elk jaar. Het jaar of niet het jaar.
Heisa, Copacobana 2019 (c) 2019, WDS/LD
KSCS:De pers die Joni heeft gekregen was positief tot zeer positief, vraag is of het ‘bredere publiek’ volgt, verkoopt het album een beetje?
JF – Wij kunnen – denk ik – tevreden zijn met het aantal platen dat is verkocht, rekening houdend de crisis. De geweldige reacties en reviews waren wel een opsteker! En als we eindelijk weer mogen spelen dan gaan we de plaat nog meer verspreiden natuurlijk. 2020 was een bijzonder jammere zaak voor ons en bands als Hypochrist, naast vele andere, die ook een nieuw album te promoten hadden. Bij uitbreiding: jammer voor de gehele culturele sector. Maar we vinden altijd een manier om verder te bouwen!
KSCS:Even over je andere band Down the Lees; wat mogen we nog verwachten hiervan? Laura verblijft momenteel in Canada.
JF – Dat weten we zelf niet goed. Wie weet wat er nog komt, maar in deze tijd is het belangrijk dat we dicht bij familie kunnen zijn. We hebben er in elk geval een mooie tijd gehad samen. Zeker in de studio bij ‘uncle Steve’ in Chicago, Wauw.
KSCS:Heb je naast je drumwerk in de bands nog andere bezigheden? Leven van je inkomsten als muzikant is nu nog een stuk minder evident dan vroeger.
JF – Ik ben graag met van alles bezig en heb nog een aantal andere projecten zoals Koleega, een performance/muziek project met mijn vriendin waar we 20 februari in Maison Florida, Hasselt spelen! Dan heb ik nog een instrumentaal fonky project in Gent genaamd WabiSabi met sax, EWI, synths, piano, bass en drums. Ik speel ook af en toe drums of percussie met Biezen, die man is goud waard!
En dan maak ik samen met Sander Boury – drummer en muzikant in vele projecten én schrijnwerker – op maat gemaakte drums van gerecycleerd hout zoals oude raamkaders, deuren, tafelbladen enz. Samen zijn we: ‘Mafketel Drums’.
KSCS:Qua naam zit dat al goed…
JF – We maken de drumkits met passie. Het gehele maakproces gebeurt in overleg met de klant, de drummer zelf dus, zodat we zo persoonlijk mogelijk kunnen werken. De mogelijkheden zijn dan extreem uitgebreid en we hebben al véle goeie reacties gekregen.
Voor Mafketel hebben we nog een paar bestellingen lopen voor zeer gewaardeerde drummers zoals Jan Heirman van o.a. Okkupeerder, M.Chuzi en NAFT en zijn solo project. Of voor de Poolse muzikant en componist Hubert Zemler die voor Steve Reich speelt. En voor Tijl Van de Casteele van Whorses. In zijn eigen woorden: “proud future owner”. Wat ons dan weer erg ‘proud’ maakt!
Via deze weg zou ik oproep willen doen naar drummers om onze Mafketels te komen testen en feedback te geven, veilig en wel, zodat we nog beter kunnen worden en dit project kunnen uitbreiden.
(c) 2020, Mafketel drums
KSCS:Afsluitend, als muzikant die vaak op een podium staat heb je waarschijnlijk al wat meegemaakt dat te gek was voor woorden. Wat was de zotste ervaring tot dusver?
JF – (lacht) Ik kom niet meteen op iets wat te zot was voor woorden was. Zoals ik zei, ik zit nogal in het moment dus krijg niet veel mee. Wat wel grappig was is dat, toen we een Radio Rood – sessie gingen spelen op Dok Brewery, we na 1 nummer moesten stoppen (live online dus!) en niet meer mochten verder spelen omdat we te luid bezig waren.
Toen heeft Tarik van Radio Rood – een held! – nog snel iets kunnen regelen zodat we in De Expeditie zaal naast dok brewery konden verder spelen. Daar waren onze vrienden en de mensen die waren overgebleven keihard mee aan het gaan met ons. We waren samen een kolkende massa van muziek dans en uitleving! Één waas van geweldige sfeer! Bedankt voor het interview & alle succes toegewenst!
