2014 – ARCHIEF (januari-december)
LET THERE BE STONER
Motsus (B) & Idealus Maximus (B) – zondag 28 december 2014
Muziekcentrum Kinky Star gooide zondagavond de deuren van 2014 met een harde knal dicht met een stoner rock double bill. Het West-Vlaamse ‘Motsus’ en het geheel Gentse ‘Idealus Maximus’ deden 2014 daverend uitgeleide.
De bijtende vrieskou begeleidde uw man richting Vlasmarkt voor de laatste afspraak van het concertjaar. En hij was er lang niet alleen, de fanbase van beide bands had immers ook verzamelen geblazen.
‘Motsus’, een twee jaar jonge band met residentie in de tochtige polders van Oudenburg, opende de debatten met een blend van stoner en metal. Instrumentele polderrock noemen ze het zelf. Niet eens zo ’n foute omschrijving voor de trage, zware riffs die centraal staan in het geheel. Polderrock dus, met de kracht, snelheid en subtiliteit van een tractor.
Het trio, samengesteld uit twee Wouters en een Tom, smeet zich voor de volle 100% zoals dat van een jonge bende verwacht mag worden. Het eerste nummer van de avond kreunde nog lichtjes onder de podiumstress maar eens geacclimatiseerd gingen de zaken vlotjes vooruit. Met een fors beukend ‘Vuve’, je bent West-Vlaming of je bent het niet, werd de korte set afgesloten. Het beste werd duidelijk voor het laatste gereserveerd, uitstekend nummer.
De Oudenburgers, voor de gelegenheid gehuld in ‘Idealus Maximus’ shirts, namen schuchter knikkend het applaus in ontvangst vooraleer op te lossen in het publiek.
‘Idealus Maximus’, al een stuk langer onder de rockende medemensen dan de support act, bracht veel volk op de been. De titelloze debuutplaat van de band kwam deze zomer uit. Het album, tien tracks vol vervaarlijk grommende gitaren en uitgegeven in eigen beheer, kreeg al enkele lovende kritieken om de oren gedraaid.
Niet geheel onterecht; het is een enorm verzorgde productie. Foutjes en andere slordigheden worden zelfs met inzet van een vergrootglas niet gevonden. Vergezeld van een zeer geslaagde cover bovendien. Alleen al voor de hoes zou je de plaat willen aanschaffen.
Live wonnen de nummers beduidend aan kracht. Op het podium en voor een vol huis dat je goed gezind is, klink je sowieso anders dan in een steriele studio-omgeving en dat was afgelopen zondag niet anders.
Op de playlist: het gros van de nummers van de debuutplaat – ‘Allokapeeps’ maakte indruk – maar ook ouder werk als ‘Keekske’. Met veel speelplezier gebracht en het nodige gevoel voor humor. Vooral de bassist liet zich van zijn meest jolige kant kennen.
Na drie kwartier haarfijn georganiseerde gitaarorkanen wou de band er een punt achter zetten maar dat was buiten het enthousiaste publiek gerekend dat een bis opeiste. En na enig dreigend aandringen ook kreeg. Daarmee viel het doek over Kinky Star – jaargang 2014. Het was goed geweest.
Meer informatie:
GEEN BEESTENBOEL
Ginger Zoo – zondag 7 december
De Antwerpse band ‘Ginger Zoo’ zette zondagavond in Kinky Star een punt achter het kouwelijke weekend dat altijd zal herinnerd worden als het weekend waarin Gent afscheid nam van Luc De Vos. 24 uur na het massaal bijgewoonde eerbetoon bij Sint-Jacobs, werd op de Vlasmarkt alweer overgegaan tot de orde van de dag. Henk Rijckaert in de Charlatan. Een nieuwe Antwerpse groep in de Kinky. Life goes on.
‘Ginger Zoo’, een fotogeniek kwartet, liet zich tot voor kort aanspreken met de naam ‘Tjalk’. Niet dat ons om een mening daarover werd gevraagd maar de nieuwe naam klinkt toch een stuk cooler dan de voorgaande. Als het goed is zeggen we het ook.
Actief sinds 2010 en sterk geïnspireerd door het Californische collectief ‘Deerhoof’ maakt de band naar eigen zeggen ‘psychosomatic freakrock’. Met zin voor grillige songstructuren, bizarre vocals die gaan van fezelen tot krijsen, onverwachte tempowisselingen en andere Zappaeske kunstgrepen die we gemakshalve onder de omschrijving ‘muzikaal avontuur’ parkeren.
Eerder op het jaar bracht Ginger Zoo in eigen beheer een eerste EP uit die in meer dan één midden op goedkeurend gebrom werd onthaald. Op de EP, geproduced door Patrick Deweze, vier nummers die met elkaar wedijveren in experimentele uithalen en absurde titels. Of wat te denken van dingen als: “Ballad for a magic pussy”. Dat hebben we sinds ‘Evil Superstars’ niet meer gehoord. En toeval of net niet; Ginger Zoo doet zo op het eerste gehoor wel wat denken aan Mauro’s maffe band van zo’n 20 jaar geleden.
“Het wordt een intiem concert” fluisterde Philippe François door de microfoon bij aanvang van het concert toen hij zich geconfronteerd zag met nauwelijks een tiental geïnteresseerden. Op veilige afstand van het podium nog wel. Gaandeweg druppelden er meer concertgangers binnen maar van start moeten gaan voor de spreekwoordelijke drie man en een paardenkop is weinig ideaal.
Publiek of geen publiek; Ginger Zoo ging behoedzaam, haast ingetogen van start. Omdat de drummer niet altijd in de achtergrond dient te opereren werd hij zondag gewoonweg vooraan het podium geposteerd, op dezelfde hoogte als de zanger. De langharige keyboardspeler was de pineut, die mocht integraal in het behang verdwijnen.
Een eerste hoogtepunt na een dik kwartier spelen: ‘Von Ribbentrops rock’, jazzrock met een flinke scheut waanzin. Het eerste applaus dat zich boven beleefdheidsniveau verhief werd in dank aanvaard.
De zaak ontdooide pas helemaal naar het einde van de set toe met ‘Happy Nipples’ en vooral met “Planet Something Something Inertia”, drie speelstijlen – het kunnen er ook vier geweest zijn – en redelijk wat onnavolgbare gekkigheid in één enkel nummer.
Zichtbaar tevreden over de aanzwellende appreciatie lieten de sinjoren zich overhalen tot twee extra nummers. Voor één ervan had drie kwart van de band liever gepast wegens te nieuw en te lang om al live te brengen maar frontman François zette koppig door en schudde alsnog vijftien magische minuten uit zijn gitaar. De rest van de band volgde, zij het met de nodige horten en stoten. Verre van perfect maar wel het beste dat we die avond hoorden. Een verrassend positief orgelpunt voor een concert dat in eerder ondankbare omstandigheden startte.
Ginger Zoo is:
– Philippe Francois: Gitaar en zang
– Robin Aerts: Bas
– Yotanka Verrept: Drums
– Jeroen Vandesande: Keys
Meer informatie:
-http://gingerzoo.bandcamp.com/
-https://soundcloud.com/tjalk
SCHERPE SCHENGEN SHEGE
Schengen Shege (B/DRC) – zondag 30 november.
Erg veel belangstelling afgelopen zondag voor het eerste Gentse optreden van ‘Schengen Shege’ in Muziekcentrum Kinky Star. Het zelfverklaarde ‘Congotrashpower4tet’ onder aanvoering van David Bovée, de drijvende kracht achter ‘Think Of One’, en Dinozord Boyoka (‘Kinshasound’) zag hooggespannen verwachtingen tegemoet. Met een uurtje vlijmscherpe Afrorock werden die volledig ingelost.
Dat een ontmoeting tussen Afrikaanse en Westerse pop-/rockmuzikanten de nodige vonken kan opleveren bewees o.m. Chris Brokaw (Come, Codeine) al door met de Malinese Touareg band ‘Tamikrest’ aan de slag te gaan. Die curieuze collaboratie onder de naam ‘Dirtmusic’ leidde tot gezamenlijke concerten en het geslaagde album ‘BKO’.
Schengen shege hoort thuis in dezelfde categorie van weinig-voor-de-hand-liggende combines. Eén en ander is nog pril want het experiment kreeg pas begin dit jaar vaste vorm. Een maand jammen leverde de samenwerking Bovée – Boyoka al gauw een 20-tal demo’s op. Enthousiast over de output werd op de ingeslagen weg verder gegaan.
Het duo kreeg voor de zomer versterking van een ritmesectie solid as a rock want bestaande uit de imposante Sam Gysel die ook bij Arno achter de vellen zit en bassist Mirco Banovics (Arsenal, Arno, Arid naast vele andere…). Met zo’n bezetting kan je naar de oorlog, met een goeie kans om hem te winnen bovendien.
Zorgeloze Afro-deuntjes zijn niet aan Schengen shege besteed. De band maakt een koortsige mix van funk, afrobeat, rock, rap en jazz. Swingend maar grimmig. Groovy and gloomy. Het leven zoals het is in de sloppenwijk. Denken we.
De band speelde een hechte en intelligent opgebouwde set met Dino Boyoka als onvermoeibare springveer achter de microfoon. Als er een versnelling hoger werd geschakeld kwam even een vage herinnering aan Living Colour in beeld. Voor het overige weinig vergelijking- of aanknopingspunten voor de experimentele Euro-Afro crossover die het viertal produceerde. Het concert kende niet één zwak of overbodig moment en werd een eerste maal beëindigd met een denderend ‘Loketa’. Applaus op alle banken.
Drie toegiften om af te ronden w.o. een herneming van ‘Ganga’ dat eerder op de avond werd gespeeld. Geen slechte keuze want één van de beste nummers van de Belgo-Congolese tandem tot dusver. Niets dan tevreden gezichten na afloop. Het muzikale huwelijk tussen Brussel en Kinshasa mag een succes heten. Dit was zeer de moeite.
Setlist 30/11:
- Schengen Shege
- Problèmes
- Boite
- Ganga
- Donne
- Dedicasses
- Putakipario
- Kananga Kana
- Malaba
- Loketo
- Rock Dreams (bis)
- X (bis)
- Ganga (bis)
Schengen Shege is:
– Dinozord Boyoka – vocals
– Mirko Banovics – bass
– David Bovée – gitaar, keys
– Sam Gysel – drums
Meer informatie:
– https://www.facebook.com/schengen.shege
– https://soundcloud.com/boyokabovee
KRONKELENDE CROSSOBVER
Anu Junnonen – zondag 23 november
De Belgisch-Finse Anu Junnonen sloot zondagavond het weekend af in Muziekcentrum Kinky Star. De klassiek geschoolde muzikante bracht met haar band een ongewone mix van elektropop, Finse folk, ABBA, Jazzrock en nog ’n paar dingen. Met inzet van etherische zangpartijen en – zowaar- een dwarsfluit. Het ideale recept voor een flink potje avant-gardistisch gedram hoor ik u al hardop denken maar dat werd het niet.
Ongewoon ja, ontoegankelijk neen.
Tien jaar geleden streek Anu neer in Brussel als au pair. En bleef er. Niet als eeuwige kinderoppas, wel als muzikante. Tien jaar in het land maar dat was op het podium er niet aan te horen. De sirene van de Baltische Zee klonk tussen de nummers door alsof ze al heel haar leven slijt in de druilerige driehoek aan de Noordzee. Om er tegendraadse muziekjes te maken. Al dan niet met gelijkgestemde zielen
.
Vorige maand kwam het solo debuut ‘Skeletons’ uit op LC Music. Een album met negen nummers die zowat integraal door haarzelf werden ingespeeld en waarin een buslading stijlen, stemmingen en invloeden aan bod komen. Cross-over in de ware zin van het woord. Doet wat denken aan Hanne Hukkelberg, ook van alle markten thuis. Live laat ze zich bijstaan door een drummer en een stuurs kijkende bassist/percussionist.
Amper twee weken geleden kwam Junnonen haar plaat een eerste maal voorstellen in Gent, in de Bijloke, maar dat vertaalde zich zondag niet in een leeg huis. Junnonen nam complexloos bezit van het podium voor een begeleide wandeling doorheen haar eclectische werk.
Niet altijd even makkelijk om volgen, platgetreden paden worden weinig gevolgd, maar muzikaal sterk en alleszins gevarieerd genoeg om de aandacht vast te houden. Het grillige ‘Skeletons’, titelnummer van het album, maakte nog de beste indruk.
Met het einde van de set in zicht joeg Anu haar begeleiding van het podium om solo en vrijwel a capella een traag-dramatische versie van ‘The winner takes it all’ in te zetten. Na drie kwartier multi-instrumentaal gekletter ontging de bedoeling daarvan ons een beetje. Maar dat zal wel integraal aan ons liggen. Qua stijlbreuk kon het in alle geval tellen.
Na het merkwaardige ABBA – intermezzo kon er met ‘Exit Wounds’ nog één nummer af in volledige bezetting. Verreweg het vrolijkste en meest dansbare nummer van het geheel ondanks de pijnlijke titel.
Zo eindigde na een klein uur het concert zoals het begon; lichtjes bevreemdend, onvoorspelbaar, twijfelend tussen somber en goede luim.
Meer informatie:
NEUROTISCHE NOISE
El Yunque (B) – woensdag 12 november.
Muziekcentrum Kinky Star liep woensdagavond goed vol om ‘El Yunque’ aan het werk te zien, een kakelverse Limburgse band. Allesbehalve licht verteerbare kost want sonische waanzin met benauwend desperate hoofd- en ondertonen. En meestal met de volumeknop op 10 of daar verdacht dicht bij. Uw man ter plaatse zag een hyperenergieke show en hoorde dat het goed was.
‘El Yunque’ werd anderhalf jaar geleden uit de Hasseltse grond gestampt met de bedoeling om zo ver als mogelijk uit de buurt te blijven van alles wat enigszins conventioneel of radiovriendelijk heet. Te oordelen aan de naamloze 5-track EP die begin dit jaar in eigen beheer werd uitgegeven, is de vierkoppige band daar met brio in geslaagd.
Vier koppen betekent in dit geval twee drummers en twee gitaristen. Eén van de gitaristen, de meest baardige van de bende, had zich woensdag in een shirt met Hawaï-allures gehesen.
Dat was veruit het joligste dat te noteren viel; luchtig entertainment en flauwe praatjes stonden niet op het menu. Wel gitaarmuren, denderende drumpartijen en weinig orthodoxe songs die je naar de keel grijpen. Het rammelde en krasselde dat het geen naam had maar het atonale collectief ging steevast recht op doel af.
De snedige noise rock die de band produceert is sterk schatplichtig aan de sound van de New Yorkse No Wave scene in de eighties. Meer dan eens deed ‘El Yunque’ terugdenken aan ‘Swans’ in de begindagen, toen Michael Gira op concertpodia nog tekeer ging als een kwaadaardige olifant in een porseleinkast. ‘El Yunque’ geeft, o.m. met inzet van meervoudige vocals, wel een geheel eigen twist aan het geheel. Je bent eigenzinnig of je bent het niet.
In Kinky Star werd alvast drie kwartier stevig van jetje gegeven. Op een inspanning meer of minder werd heus niet gekeken. Toen het gehele oeuvre er door was gejaagd en drie minuten speeltijd dreigden weggegooid te worden, werd er prompt nog een knallende improvisatie uitgeknepen. Na afloop vielen de bandleden elkaar afgepeigerd in de armen.
Met ‘El Yunque’ is Limburg, geheel in lijn met provinciegenoten ‘De Brassers’, ‘Siglo XX’ en ‘Vandal X’, een weerspannige-opstandige band rijker die zeer de moeite is om verder te volgen.
Energieke show. Boeiende groep. Prima optreden. Niet voor watjes.
Meer informatie:
https://www.facebook.com/pages/El-Yunque
http://elyunque.bandcamp.com
DESIGNER KLANKCOLLAGES
Lee Noble (US) – zondag 9 november.
Veel interesse voor het optreden van de avant-garde artiest Lee Noble zondagavond in Muziekcentrum Kinky Star. Verlengd weekend of een fanbase waarvan we het bestaan slechts konden vermoeden? Wie zal het zeggen. Voor ons alleszins een nobele onbekende Amerikaan die drie kwartier lang iets uit zijn installatie perste dat het midden hield tussen ambient en folk.
Dat laatste mag letterlijk genomen worden, Lee Noble opende stilzwijgend vanuit het duister de debatten met vier lange, bevreemdende soundscapes. Klanken die het waarschijnlijk ook goed zouden doen in een kunstgalerij als ietwat nerveuze achtergrond bij een expo van multi-interpretabele plastische kunsten.
Noble had, bij gebrek aan podium act (tenzij je frunniken aan knoppen en zwaaien met een mini-zaklamp als een act wil zien), voorzien in zijn eigen video art die de leegte tussen artiest en publiek dienden op te vullen. Projecties van dezelfde abstracte orde als zijn muziek. Met nadruk op somber en onheilspellend.
Na een klein half uur designer sounds voor gevorderden – niet altijd even toegankelijk – werd het geweer van schouder veranderd en schakelde de man uit Los Angeles over op dromerige, ijle folk. Drone folk lazen we in de bio. De gemompelde vocals in combinatie met de grommende en bliepende elektronica deden Noble klinken als een eenzaam marsmannetje dat redelijk vermoeid de Melkweg tegemoet zingt. Echt vrolijk werd je er niet van.
Drie kwartier investeerde Lee Noble in zijn eerste Vlasmarkt-concert vooraleer opnieuw in de duisternis te verdwijnen met zijn unheimliche muziek in zijn achterzak. Niet zonder Gent alsnog te verheffen tot: “amazing city”. Zo hoort u het ook eens van een ander.
Meer informatie:
http://leenoble.bandcamp.com
http://lee-noble.com
IN ZWARE NEVELEN GEHULD
‘Crystal Soda Cream’ (Oos) – zondag 2 november.
Ooit al eens een artiest of band uit Oostenrijk aan het werk gezien? Tenzij je (groot)ouders verslingerd zijn aan ‘Musikantenstadl’ of je zelf in een vorig leven fan was van ‘Falco’ of – horresco referens – ‘Opus’, heet die kans minimaal. Wie zondagavond muzikale Oostenrijkers aan het werk wou zien was in Kinky Star aan het juiste adres met ‘Crystal Soda Cream’ (CSC) op de affiche.
Alpenhoorns en uitbundig gejodel zijn wel zowat het allerlaatste dat het trio uit Wenen oproept. De band laat immers een geluid horen dat Britser is dan de Big Ben en meer early eighties klinkt dan het verzamelde werk van ‘The Chameleons’, ‘Echo & The Bunnymen’, ‘Modern English’ en ‘New Order’ samen. Voor de slechte verstaander; CSC speelt post punk van kristalzuivere orde.
Vier jaar geleden gestart op een gitzwarte maandag in de Oostenrijkse hoofdstad, bestaat het CSC – repertoire momenteel uit één EP en één full album (‘Escape from Vienna’). Vorig jaar uitgegeven door de Weense independent ‘Totally Wired’. Sindsdien heeft de band meer tijd doorgebracht op podia in binnen- en buitenland dan in de studio. Zoals ook zondagavond; de tussenstop ter hoogte van de Vlasmarkt was er slechts één in een lange Europese tournee die veel weg heeft van een regelrechte uitputtingsslag als je de bandleden mag geloven.
De forse regenbui die net voor showtime Gent aandeed maakte dat CSC het concert aanvatte voor een handvol toehoorders. Niets om vrolijk van te worden maar jolige feeststemming is sowieso het handelsmerk niet van het trio. Ondanks de magere opkomst werd sterk geopend. Vooral ‘Escape From Vienna’, de titeltrack van het debuut maakte een zeer goede indruk met de opwindende gitaarriff die het nummer draagt.
Centrale figuur bleek Theresa Adamski, een vervaarlijk uitziende dame die constant in de weer was met keys en drums tegelijkertijd. Nooit eerder gezien; een drummer die foutloos zijn/haar aandacht continu verdeeld over drums en toetsen. Ook opmerkelijk; de band bleek hevig fan te zijn van de rookmachine die mee over de Alpen heen was gesleept. Het ding stond meer aan dan uit. Het optreden was bijgevolg vanaf de eerste noot in zware nevelen gehuld.
Na de uitstekende start boette de zaak wat aan spankracht in, ook al omdat er weinig of geen contact werd gezocht met het publiek. Vermoeidheid? Wat er ook van zij; de band werkte zich zwijgzaam zich door het concert en na een slap ‘Dead Age’ ging de stekker onherroepelijk uit het contact.
Geen bis maar ondanks de lokale mistbank volstonden 40 minuten speeltijd om goed zicht te krijgen op het kunnen van CSC. Lang niet kwaad maar ook niet van onvergetelijke orde.
Setlist 02/11:
01. Eyeline Statues
02. Freud & Jung
03. Escape From Vienna
04. Spy Game
05. Neu
06. Boring Rain
07. September
08. Siouxsie
09. Shades
10. Dead Age.
Crystal Soda Cream is:
* Philipp Forthuber: gitaar & vocals
* Sebastian Ploier: bas
* Theresa Adamski: drums & synthesizer
Meer informatie:
* http://www.last.fm/music/Crystal+Soda+Cream
* https://www.facebook.com/crystalsodacream
* https://soundcloud.com/crystalsodacream
* http://wilhelmshowmethemajorlabel.bandcamp.com/album/crystal-soda-cream
* http://crystalsodacream.wordpress.com/
* http://totallywiredrecords.bandcamp.com/album/escape-from-vienna
EIGHTIES ELEKTRO
‘We Are Ooh People’ (B) – vrijdag 24 oktober.
Muziekcentrum Kinky Star transformeerde vrijdagavond tot een flink uit de kluiten gewassen teletijdmachine met de potige eighties elektro die het darkwave gezelschap ‘We Are Ooh People’ uit de boxen liet knallen. Harde beats en analoge synths in een hoofdrol.
‘We Are Ooh People’, een wat onmogelijke naam als u het ons vraagt, werd een tweetal jaar geleden in Brugge bedacht. Sindsdien probeert de band – vier hoog opgeschoten mannen en één zangeres rijk- de wereld te veroveren met muziek uit de tijd dat de Sovjet-Unie nog bestond en we met z’n allen bang waren voor de bom.
Willen of niet; de vergelijking met ‘The Human League’ komt door de gecombineerde zang (man-vrouw) en de Korg synthesizer onvermijdelijk in beeld. Cold wave close harmony begeleid door kille klanken, bleeps en gitaren. Met klinische precisie uitgevoerd en meestal in sneltreintempo.
Gloomy en doomy maar het geheel klonk toch verrassend – euh – eigentijds. Het (zuinige) gitaarwerk zal daar waarschijnlijk voor iets tussen zitten. Soit, een volledig onderkoelde trip down memory lane werd het niet. Gelukkig maar, we hebben nog een volledige winter te gaan.
De Bruggelingen hebben nog geen releases op hun actief. Wel al ’n aantal nummers die vast en zeker gehoord mogen worden. Zoals het bijzonder swingende ‘U and Me’. Het vierde nummer op de playlist vrijdagavond en voorzien van het nodige radiopotentieel. Ook meer dan OK: ‘28’, een regelrechte pletwals waarvan de baslijn zich dwars door onze oordoppen heen wist te boren. Nooit eerder meegemaakt.
Het introverte ‘We Are Ooh People’ trok drie kwartier uit om het Kinky Star publiek voor zich te winnen. Dat lukte, ondanks het volgehouden stilzwijgen tussen de nummers door, minstens gedeeltelijk. Een bis kwam er na ‘Netskytiger’ en uitbundig applaus niet. Can’t have it all. We houden het tegoed voor een volgende keer.
Setlist 24/10:
- Bad Dreams
- Guitarhero Fad
- The Saddest Bear
- U And Me
- Carnication
- White Room
- Sex Kitten
- Transition
- 28
- Iwife
- Netskytiger
Meer informatie:
* https://www.facebook.com/weareoohpeople?fref=ts
* http://users.telenet.be/oohpeople
* https://soundcloud.com/we-are-ooh-people
ONDERHOUDEND SPROOKJESBOEK OP MUZIEK
Nunki (B) – zondag 19 oktober.
Het was zondagavond weer drummen geblazen op het kleine podium van Kinky Star met het Belgisch-Nederlandse triphop collectief ‘Nunki’ op de planken. Actief sinds 2011 kwam de zeskoppige band zondagavond – niet vies van sfeermakerij, verkleedpartijen en enig theater – haar allereerste release voorstellen.
Het concert was opgevat als een try-out voor het ‘grote werk’ dat zich later op het jaar aandient. De debuutplaat, een 6 track EP, komt er in de loop van deze week aan. Het ‘uitproberen’ voor het Gentse publiek kon alvast op de nodige belangstelling rekenen. Beduidend meer volk in huis dan gebruikelijk op zondag. Ook voor het podium was het drummen voor een plaatsje.
Nunki wordt aangevoerd door de Antwerpse Hanne Torfs die ook bij ‘School is Cool’ achter de keys wordt gesignaleerd. De band werkte zich begin dit jaar een eerste keer in de belangstelling met een deelname aan Humo’s Rock Rally. Ondanks het spectaculaire pluimage dat la Torfs zich toen aanmat mocht dat niet meteen een weergaloos succes heten. Integendeel, in het juryrapport werd Nunki zowaar met het potsierlijke ‘Within Temptation’ vergeleken. Een mens zou van minder somber worden.
Zo te zien heeft de band zich daar bijzonder weinig van aangetrokken. Ruim een half jaar en heel wat optredens verder is de eerste plaat (bijna) een feit. In Kinky Star maakte Nunki haar opwachting in oorlogskleuren -de bandleden hadden 50 tinten groen en rood in elkaars gezicht gekwakt- en met een flinke dosis zelfvertrouwen tussen de oren.
“Dit is een try – out, het mag vanavond nog verkeerd gaan maar toch liever niet…” liet Hanne Torfs zich ontvallen halfweg de set. Verkeerd ging het helemaal niet. De band – een 100% Nederlandse bezetting – speelde daarvoor op een te hoog niveau. De schoonheidsfoutjes waren net groot genoeg om opgemerkt te worden. Als je aandachtig genoeg was tenminste. Geen erg dus en de chanteuse, voor de gelegenheid gehuld in een Björk-achtige paardenharen outfit, hield haar zenuwen zonder al te veel moeite in bedwang.
De omschrijving triphop schiet tekort om het complexe universum van Nunki volledig te vatten. Het is meer dan dat; warm, verhalend, melodieus en sfeervol. Gelardeerd met samples en vocale uithalen. Zelden uptempo maar ook nooit op lullaby – niveau en met veel variatie tussen de nummers. Altijd een goede zaak als de voorradige etiketten tekort schieten, het wijst op een eigen geluid. Of minstens een verdienstelijke poging daartoe. Vervelen deed Nunki alleszins niet.
Als de band al ergens mee vergeleken mag (moet) worden dan denken we eerder aan ‘Ozark Henry’ en ‘SX’ dan aan de klassiekers van de triphop scene; Portishead, Massive Attack en consorten.
De EP die er later op de week aankomt mag dan (slechts) zes nummers bevatten, het repertoire van Nunki is na drie jaar een stuk uitgebreider dan dat. Dat bleek zondag toen het podium pas verlaten werd nadat werkelijk alle nummers uit het Nunki – sprookjesboek aan bod waren gekomen. Dat boek in één ruk uitlezen kost je een uur en kwartier. Zoveel tijd had de band nodig om zich door het eigen werk te wandelen. Waarna een stormachtig applaus volgde. Generale repetitie geslaagd.
Hoogtepunten genoeg. ‘Hi To The Horse’ was daar zeer zeker één van. Veruit het meest potige nummer van de band al mag de kwalificatie ‘potig’ in deze met een (grote) korrel zout genomen worden. Het nummer kan je trouwens gratis downloaden via de dropbox account van de groep:
https://www.dropbox.com/s/uz484zm419nrvn1/Nunki%20-%20Hi%20to%20the%20Horse.mp3?dl=0
Wie de release show van de EP wil meemaken rept zich komende donderdag, 23 oktober, naar Antwerpen naar concertzaal ‘Het Klokhuys’. Tickets 10€. Vanaf die dag is de EP ook verkrijgbaar/te beluisteren via Itunes en Spotify.
Setlist 19/10:
Paper Plane – Under BP – Horsemill – Blindfold – Olifant – Cont. Slope – Save Me From The Woods – Martha – The Bear – Exoskeleton – Marsaland – Polar Bear – Hi To The Horse – Little Astronaut (akoestisch) – Birds.
Meer informatie:
* http://nunkimusic.wordpress.com
* https://soundcloud.com/nunki
* http://nunki.bandcamp.com
Nunki is:
* Hanne Torfs (zang, keys)
* Ruben den Brok (keys)
* Thijs Jan van Hoek (gitaar)
* Joerie Dekker (gitaar, percussie)
* Ivo Schot (bas) &
* Erik Polet (drums).
Kill Your Boyfriend (IT) – zondag 12 oktober 2014
Muziek verzacht de zeden zo wil het belegen gezegde. Van die verzachting was stuitend weinig te merken afgelopen zondag in Muziekcentrum Kinky Star met de komst van het Noord-Italiaanse ‘Kill Your Boyfriend’. Het ging er, geheel volgens plan trouwens, zeer rock ‘n’ roll aan toe.
‘Kill Your Boyfriend’, thuisbasis Treviso, startte drie jaar geleden als het zij-project van het duo Scarpa (vocals/synth) – Fontolan (gitaar) dat zich, bij gebrek aan een drummer van vlees en bloed, liet assisteren door een drumcomputer.
Na een relatief goed onthaalde EP (2011) uitgegeven in eigen beheer werden de zaken vorig jaar wat ambitieuzer aangepakt en groeide de band aan met een echte drummer. De band tourt dit najaar voor een eerste maal door Europa.
Vorig jaar kwam het titelloze debuut album uit van de band op het Shyrec label, een Italiaanse independent gespecialiseerd in tegendraadse muziekmakerij. De plaat laat iets horen dat zich vaagweg situeert tussen sloom krasselende shoegaze, gierende gitaren à volonté, en hoekig-nerveuze elektrorock. Steevast voorzien van een sterke jaren ’80 – bijklank. De aanpak en de look van de groep doen nogal hard aan de vroege ‘Jesus And Mary Chain’ terugdenken; staande drummer en inktzwarte zonnebrillen incluis.
Opmerkelijk; de acht nummers op de eerste plaat zijn allemaal voorzien van een voornaam. Zo staan zowel ‘Henry’, ‘Jacques’ als ‘William’ op de playlist pronken. Naast tal van andere ‘boyfriends’ die op de muzikale genadeslag staan te wachten.
Geen ‘Charles’ te bespeuren, laat staan een ‘Michel’. Gelukkig maar!
Ondanks de druilerige regen mocht de opkomst voor het eerste Belgische optreden gezien worden. ‘Kill Your Boyfriend’ kwam meteen ter zake en vloog er van bij de start stevig in, voortgestuwd door een drummer die veel weghad van een mensgeworden metronoom.
Vooral ‘Jacques’ – motto ‘You’re not rock ‘n’ roll’ – maakte duidelijk dat band houdt van rechttoe rechtaan. Frontman Scarpa dook herhaaldelijk het publiek in om dat duidelijk te maken. Na de blitzstart, het zweet spatte meteen alle kanten uit, hield het trio het tempo verschroeiend hoog tot ‘Xavier’, het eerste nummer dat niet naar adem deed happen.
Meteen werd de vaart wat uit het optreden gehaald en maakte de flow de nodige jojo-bewegingen tussen kalmpjes aan en ‘full speed ahead’. Op de playlist één nieuw nummer, ook voorzien – hoe kan het ook anders – van een voornaam. ‘Nicholas’ deze keer. Afgaand op wat we te horen kregen moet de band een bloedhekel hebben aan de kerel.
Na ‘Alexander’ werd het enthousiaste KS publiek nog twee toegiften gegund met een zich voortslepende ‘William’ en, begeleid door galmende vocals, een wild om zich heen hakkende ‘Hansell’.
Een degelijk optreden van een interessante band die meest opwindende dingen uit de recente rockgeschiedenis weet te combineren tot een eigen geluid. Dit mocht meer dan interessant heten. A seguire!
Setlist 12/10:
- Chester
- Dexter
- Jacques
- Henry
- Xavier
- Egon
- Nicholas
- Tetsuo
- Alexander
- William (bis)
- Hansell (bis)
Meer informatie:
http://killyourboyfriend.bandcamp.com/
https://soundcloud.com/kill-your-boyfriend-1
https://www.facebook.com/kyboyfriend?fref=ts
http://www.youtube.com/KYBoyfriend
TUSSEN MELANCHOLIE EN HOOP
Cecilia::Eyes (B) – zondag 5 oktober.
Wallonië boven afgelopen weekend in Muziekcentrum Kinky Star met de mafketels van ‘Petula Clarck’ op het podium zaterdagavond en ‘Cecilia::Eyes’ exact 24 uur later. Twee maal een schot in de roos. Er is anno 2014 duidelijk nog muzikaal leven aan de andere kant van de taalgrens.
‘Cecilia::Eyes’, vijf mansmensen sterk, sloot het concertweekend af. Al tien jaar opereert de band op de plaats waar postrock, shoegaze en ambient elkaar ontmoeten. Een interessant kruispunt waar de vijfkoppige groep in alle bescheidenheid en met engelengeduld impressionante gitaartapijten weeft.
‘Cecilia::Eyes’ staat voor behoedzaam opgebouwde, filmische muziek om bij weg te dromen. Robuust en fragiel tegelijkertijd. ‘Explosions in the sky’, en ‘Slowdive’ zijn zowat de meest voor de hand liggende vergelijkingspunten. Niet altijd even toegankelijk en/of voorspelbaar maar eens je binnen raakt in dit veelgelaagde universum blijf je er graag wat langer ronddolen.
Na een radiostilte van vier jaar, kwam de Waals-Brusselse formatie dit weekend het nieuwe album ‘Disappearance’ voorstellen. De vierde release sinds de debuut EP in 2005 en uitgebracht in eigen beheer net voor de zomer. Een bijzonder verzorgde plaat waarop zeven nummers de dienst uitmaken. Allerminst een mini-album want het gemiddelde nummer klokt ruim na 7 minuten af.
Een donkere plaat zeer zeker. Weemoed, melancholie en onbehagen gaan keer op keer met elkaar in de clinch. Zonder duidelijke winnaar. Om het met de schaarse woorden van ‘Cecilia::Eyes’ zelf te zeggen: “Oscilating between melancholy and hope”. Er wordt niet volcontinu gemikt op airplay bij radio deprimo maar echt vrolijk wordt je ‘r ook niet van.
Geen bedrukte gezichten op het podium afgelopen zondag. Er kon zelfs een grapje af bij aanvang: “bonsoir, uhm, on vient de Belgique”. Eén van de weinige momenten van interactie. De band investeerde alle aandacht en energie in een intense en zorgvuldig opgebouwde set die startte met vier nummers van de nieuwe CD. Vooral ‘Loreta’, één van de betere nummers van de nieuwe CD, maakte de nodige indruk.
Toeval of niet, eens de oudere nummers werden aangesneden klonk de band net iets snediger. Er werd ook creatief omgesprongen met het ouder materiaal; ‘Peter Star’ en ‘Death For Treason’ vloeiden naadloos in elkaar over alsof het altijd al om één en hetzelfde nummer ging. Na een krachtige versie van ‘Flags’ legde de band zichzelf het zwijgen op. Een bis was overbodig en kwam er bijgevolg ook niet na een lang applaus.
Uw man ter plaatse klapte stevig mee in de handen want dit was boeiend over de gehele lijn met enkele briljante momenten. ‘Cecilia::Eyes’ tekende verantwoordelijk voor één van de betere Kinky Star – concerten van dit jaar. Excellent!
Setlist 05/10:
(1) Default Descent
(2) Lord Howe Rise
(3) Loreta
(4) Reign
(5) Like Wolves
(6) For The Fallen
(7) Peter Star
(8) Death For Treason
(9) No Prayers, No Bells, No Homeland
(10) Flags.
Meer informatie:
http://www.ceciliaeyes.be/
http://ceciliaeyes.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ceciliaeyesadmin
http://soundcloud.com/cecilia-eyes/sets
MAS VALE TARDE QUE NUNCA
Nueva Costa – zondag 28 september
De Kinky Star-affiche van zondagavond beloofde met de komst van het Zuid-Amerikaanse ‘Nueva Costa’ een ferme lap psychedelische rock om het weekend mee af te sluiten. Niks nieuws onder de hevige najaarszon – op het KS podium wordt met de regelmaat van een klok een blik psychedelica opengetrokken – maar een band uit Chili, dat hadden we nog nooit eerder meegemaakt.
Nueva Costa is vier man sterk en heeft in ‘La Florida’ haar thuisbasis. Even googlen op die naam doet je belanden in een voorstad van de Chileense hoofdstad Santiago. Nog nooit van gehoord maar kennelijk gezegend met een beter klimaat en meer inwoners dan Gent.
De band put zich al ruim drie jaar uit in het produceren van acid rock voorzien van tonnen feedback, reverb, wah wah en aanverwante vreemdsoortige echo’s. Enig punt van onderscheid met andere bands in het (sub)genre zijn de Spaanse vocals. Zelf noemen ze het ‘devotional psych’. Whatever.
De band onder aanvoering van Angelo Santa Cruz – hoeveel Spaanser kan je naam klinken? – toert momenteel voor het eerst door Europa. Net voor afreizen werd ‘Ave del Paraiso’ uitgebracht, een 3-track EP die spontaan de geur van patchoeli, wierookstokjes en ander fout spul oproept. De derde release al van de Chilenen die een zomer geleden hun debuut album ‘El Gran Espiritu’ opnamen.
Het eerste optreden van de band op Belgische bodem had behoorlijk wat voeten in de aarde. Rond showtime – half 10 – was de bende nowhere to be seen met dank aan een fout gelopen aansluiting de dag voordien in Liverpool. Veel kunst-, vlieg- en duikwerk en een haastig uitgevoerde soundcheck later, begon het concert op een tijdstip dat er normaal gezien afgesloten wordt. Beter laat dan nooit zo dachten we.
Ondanks de redelijk belabberde uitgangspositie brachten de bandleden het er nog behoorlijk van af. Met ‘El Cerro Del Sol’, de eerste track van het album dat vorig jaar uitkwam, werd van wal gestoken. Veel nuance, de toeters en de bellen die prominent op de plaat aanwezig zijn, ging zondagavond hopeloos verloren in de chaos van het moment. Een manco dat de zanger/frontman na afloop zonder veel problemen toegaf.
Hierdoor werd de zaak ongewild gereduceerd tot een eerder klassieke, zelfs wat brave rockshow. Veel psychedelisch vuurwerk kwam er alleszins niet te pas. Zelfs de obligate vloeistofdia’s blonken uit in afwezigheid. Soit; alvast één nummer stak er met kop en schouders bovenuit: ‘Las Clarisas’. Leuk zweven met behulp van een mooie melodie en een onweerstaanbaar riedeltje dat af en toe de kop komt opsteken. Knap gedaan.
Met ‘El Gran Espíritu’, het eerste en meteen ook laatste bisnummer, werd afgesloten. Een kleine drie kwartier nam de eerste passage op de Vlasmarkt in beslag. Een optreden dat vooral de bandleden zelf niet licht zullen vergeten. De volgende halte van de Europese tour bevindt zich in Amsterdam. Als dat maar goed komt!
Setlist 28/09:
(1) El Cerro Del Sol
(2) Las Clarisas
(3) Amenece
(4) Circulo
(5) Sendero Luminoso – Lado A
(6) Las Nuevas Costas
(7) X
(8) Luz De Opalo
(9) El Gran Espíritu.
Meer informatie:
http://nuevascostas.com/
http://volantediscos.bandcamp.com/album/costa-brava-ep
https://www.facebook.com/nueva.costa
NOISE ROCK BIG BAND
Action Beat (UK) & GW Sok (NL) – zondag 14 september.
In Muziekcentrum Kinky Star werden afgelopen zondag met de komst van het Britse ‘Action Beat’ een paar clubrecords scherper gesteld. Een band met een negenkoppige line-up bestaande uit drie (!) drummers, vier gitaristen, één bassist en – zowaar – een zanger komt niet iedere dag langs.
Nog voor de eerste noot werd gespeeld barstte de club zowat uit haar voegen. Kan ook moeilijk anders met meer muzikanten vòòr het podium dan erop. De muzikale samenscholing hield maar net voor de neus van de p.a. – man op. Om het met Walter De Buck te zeggen; ’t was ’t ziene weert.
Action Beat is een muzikaal collectief in de ware zin van het woord. Met zin voor improvisatie, experiment en loeiharde gitaren. Operationeel in sterk wisselende bezettingen sinds 2004. Zwaar beïnvloed door Glenn Branca, Fugazi, Sonic Youth en de rest van de New Yorkse No Wave scene, heeft Action Beat zich gespecialiseerd in duizelingwekkende noise uitbarstingen. Geen goedkope impro-chaos want perfect georkestreerd en met verbluffende precisie uitgevoerd.
Met een voorliefde voor de volumeknop op stand 10 is dit niets minder dan de fanfare from hell. De kans deze jongens ooit gevraagd worden om ‘De Zevende Dag’ op te vrolijken heet eerder onbestaand. Tenzij het heropgerichte Provo alsnog aan de macht komt.
De band, big band is beter op zijn plaats qua omschrijving, werd zondag aangevoerd door de onverslijtbare Nederlandse punkveteraan G.W. Sok, de vroegere frontman/bezieler van het lichtelijk legendarische ‘The Ex’. Een band zo oud als de Amsterdamse kraakbeweging.
G.W. Sok bleek nog steeds voor de volle 100% opgetrokken uit tegendraadsheid. Als Nederlands equivalent van Mark E. Smith (The Fall) hield zijn zang zondag het midden tussen ritmisch klagen, fulmineren en woedend uithalen.
Al dat volk op (en voor) een veel te klein podium leidde niet tot een kakofonie van jewelste. Integendeel; het samenspel mocht er best wezen en vooral de drummers excelleerden in naadloos samenspelen. Mocht synchroon drummen voor trio’s een Olympische discipline zijn, Action Beat ging geheid met het eremetaal lopen.
Tijdens het concert stond het dubbelalbum ‘A Remarkable Machine’ centraal dat de band met G.W. Sok uitbracht op EJRC begin dit jaar. Een goed uur liet Action Beat de Vlasmarkt keihard op haar grondvesten daveren. Een optreden dat bij momenten de allure had van een luidruchtige anarchistische betoging die net een charge van de oproerpolitie succesvol had doorstaan. Gelukkig hadden we onze oordoppen bij. Een merkwaardige show die nog erg lang zal heugen.
Meer informatie:
(1) https://soundcloud/actionbeat
(2) http://www.actionbeat.co.uk/
(3) http://gwsok.bandcamp.com/
GROEN LICHT!
The Mary Hart Attack (Bel) – woensdag 10 september
Muziekcentrum Kinky Star verwelkomde woensdagavond de nieuwbakken formatie ‘The Mary Hart Attack’. Nieuwbakken want amper één jaar op de teller en op de Vlasmarkt pas aan de vierde live show toe. In de rangen: Kristof Souvagie van de Aalsterse band ‘Ondine’. Een drietal maanden geleden nog te gast in Kinky Star. Small world.
‘The Mary Hart Attack’ ontstond vorig jaar na de opnames van de soundtrack voor Wil Mathijs’ documentaire “Martin’s Call”. De samenwerking beviel zo goed dat de muzikanten van dienst besloten om verder samen te werken. Om iets te doen dat zich tussen shoegaze en punk zou moeten situeren. Dat stond toch in de korte bio.
Veel textbook shoegaze en/of losgeslagen punk hoorden we woensdag echter niet onze kant uitwaaien. The May Hart Attack gaat voor een eigen geluid – prima keuze – en opende met “All wrong, No Bliss”. Anders dan de titel laat uitschijnen was daar niets mis mee. Leuk samenspel tussen gitaar en samplemachine, met een centrale rol voor de basgitaar.
Meteen het beste nummer van de set want wat volgde was lang niet kwaad maar klonk wel een stuk schetsmatiger en deed de aandacht wat verslappen. Misschien speelde het gebrek aan podiumervaring een rol want ‘A Dark Green Light’, één van de betere nummers, werd net niet de vernieling ingespeeld.
De band is duidelijk nog zoekende maar bewees alleszins het nodige potentieel in huis te hebben. Naast enkele goede ideeën en een behoorlijk coole bandnaam. Er zijn er die het met (veel) minder moeten doen. Drie kwartier en negen nummers nam de eerste kennismaking in beslag.
Geen bis. Een hartfalen hebben we er niet aan over gehouden. Een eerste 4 track EP (‘A Dark Green Light’) verschijnt later op het jaar.
Setlist 10/09:
All Wrong No Bliss – The Sky Awakes – The Collision Course Of My Destiny – You Talk Too Much – If You Follow – I’ve Seen It All – A Dark Green Light – Spiders – Who Used To Be Me
Meer informatie:
https://www.facebook.com/TheMaryHartAttack
http://beta.vi.be/themaryhartattack
http://themaryhartattack.bandcamp.com/
KORT EN KRACHTIG
Teen Creeps (Bel), maandag 28 juli ~Gentse Feesten
Tijdens de laatste Feestennacht waren Donkey Shot, Teen Creeps en The Germans de uitsmijters van dienst in Muziekcentrum Kinky Star dat, na 10 hectische dagen en 40 optredens, een welverdiende zomerslaap aanvat. Het deel van de zweterige zwanenzang dat de jongeheren van Teen Creeps voor hun rekening namen, volgden we vanop de eerste rij.
Het optreden van het Gentse hardcore trio lag voçlledig in de lijn van de eerste EP die eerder op het jaar uitkwam; explosief, kort en krachtig. Enkel tijdens ‘Letting Go’ werd er even gas teruggenomen, voor het overige gingen de zaken keihard vooruit.
Na een half uurtje jakkeren aan lichtsnelheid zat de band door haar gehele repertoire heen. Weinig verwonderlijk als je nog maar één jaar op de teller hebt staan en covers laat aan covergroepen. Daar valt iets voor te zeggen.
Geen bis na ‘Shed Some Light’ – prima nummer trouwens – maar gezien het late uur en de bakoventemperaturen in huis, scheen niemand dat echt erg te vinden. Een genietbaar optreden waarin – letterlijk – niet één overbodige noot te noteren viel.
Meer informatie:
* http://teencreeps.bandcamp.com/
* https://www.facebook.com/theteencreeps
* http://theteencreeps.tumblr.com/archive
Setlist 28/07:
01 – Alp
02 – Nineties
03 – Work It Out
04 – Great Indoors
05 – Take
06 – Letting Go
07 – Punk
08 – Point
09 – Shed some light.
PRETTIG POTIGE PUNKROCK
Mind Rays (Bel), vrijdag 25 juli ~ Gentse Feesten
Wie zijn/haar punkrock graag hard, luid en onversneden lust was vrijdagavond in Muziekcentrum Kinky Star aan het juiste adres met het Gentse Mind Rays op de planken. De band bestaat nog maar een goed jaar maar geen stress te bespeuren bij het viertal oog in oog met een vol huis.
Geen stress maar ook geen moeilijkdoenerij. Eens op het podium werd het gaspedaal keihard ingedrukt om die pas een klein uur later weer los te laten. Prettige drie akkoorden in-your-face punkrock in de traditie van de Hard-Ons. Voorzien van een bijzonder energieke drummer die zich kan meten met ‘Animal’ van de Muppet Show. Een luidruchtige maar welgekomen aanwinst voor de Gentse scene.
Setlist 25/07:
Retreat – Die Die Die – More or Less – I’m Hurtin’ – Puddle – Stone Ships – We See – Follow Suit- Take Forever – Meat Slurry – Crop K.
Meer info:
vi.be
https://www.facebook.com/mind.rays.gent
GITAARGEWELD VOOR GEVORDERDEN
Wheel of Smoke (Bel), maandag 21 juli ~ Gentse Feesten
Onvervalst druilerig Belgisch weer afgelopen maandag en bijgevolg een redelijk slappe opkomst voor het avondprogramma van de Feesten. Slappe kost werd allerminst geserveerd in Muziekcentrum Kinky Star waar een drieledige cursus gitaargeweld voor gevorderden stond geprogrammeerd. De eerste les met ‘Wheel Of Smoke’ pikten we mee.
De Leuvense band amuseert zich al negen jaar op volkomen complexloze wijze met forse gitaarrock; een morsige blend van stoner, seventies prog rock, psychedelica, foute paddenstoelen en ander ondefinieerbaar spul.
Wheel of Smoke speelt het spel hard zonder gebruik te maken van de voorhamer of een sluipmoord te willen plegen op de trommelvliezen. We zijn geneigd om dat een voordeel te vinden. Heel veel shows en twee albums op het actief; het debuut ‘In Sense’ (2011) en ‘Signs of Saturn’ dat vorig jaar werd uitgegeven, in eigen beheer.
De Gentse Feesten op de Vlasmarkt; dat staat garant voor temperaturen op saunaniveau, goed weer of niet. Dat was maandagavond niet anders. Nog voor de Leuvenaars één noot hadden gespeeld parelde de condens al van de muren in indrukwekkende hoeveelheden.
Het duurde even vooraleer de band van start ging maar eens de technische problemen van de baan ging één en ander verrassend vlotjes vooruit. Wheel of Smoke bleek in goeden doen en ging van start met het toepasselijke ‘Sahara’.
Drie volledig nieuwe nummers bracht de band mee. Nummers zo nieuw – “geheel kakelvers” grijnsde frontman Tristan – dat ze voorlopig nog naamloos door het concertleven gaan. Vooral het derde nummer maakte indruk. Net als de knullige bindteksten, al te gewichtig doen is duidelijk niet aan het Leuvense viertal besteed. It’s only rock ‘n’ roll.
Na een goed uur spelen, de vochtigheidsgraad hinkte toen al gevaarlijk tegen de 100% aan, werden de gitaren het stilzwijgen opgelegd. Geen bisnummer, de avond was nog jong en de nood aan zuurstof en bier groot. Een fijn optreden van een pretentieloze band.
Setlist 21/07:
Sahara – Serpent – Nieuw #1 – Nieuw #2 – Nieuw #3 – Salvation – Song of Saturn – The Fool – Illusion – Beered
Meer info:
https://www.facebook.com/wheelofsmokeofficial/info
http://wheelofsmoke.bandcamp.com
LA BELLA LUNA…
New Moon (B) – zaterdag 16 juni.
Uitgerekend op de avond dat de maan in vol ornaat aan het firmament stond te blikkeren mocht Muziekcentrum Kinky Star zich verheugen in de komst van ‘New Moon’. Het allereerste concert trouwens van het Antwerpse viertal dat nog maar een half jaar in deze bezetting opereert. Wie er niet bij was mag meteen een familieverpakking zelfbeklag openscheuren want het optreden was één om in te kaderen.
De eerste maal New Moon op de planken lokte bijzonder veel nieuwsgierigen richting Vlasmarkt. Rond de klok van half tien was er geen doorkomen meer aan. Zelden meegemaakt als de Gentse feesten- gekte niet regeert.
Een half jaar New Moon leverde een handvol nummers en één 5 track – demo op (‘Invitation To Hold’) die in augustus zal verschijnen als E.P. bij het Amerikaanse label ‘Secret Voice’.De band brengt zwaarmoedig aandoende geluidsarchitectuur. Een intelligent-subtiele mix is van shoegaze en sludge. Veelgelaagd, dromerig gitaarwerk dat zich probleemloos kan meten met het beste van Chapterhouse, Slowdive en – van recentere datum – het Britse Nothing. Hard zonder de voorhamer te gebruiken.
De podium act leek uit de new wave scene van de jaren ’80 weggelopen; spelen met de rug naar de zaal, een frontman met Wertheriaanse allures die zich uitdost in alle kleuren zwart, absoluut geen contact met het publiek… En daar dan nog mee wegkomen ook!
Na een klein half uur zat New Moon door al het materiaal heen en werd na een stevig denderend ‘Dwell’ stilzwijgend de baan geruimd. Jolige uitbundigheid is voor anderen. Een kort maar krachtig optreden zonder één slap moment. Meer dan een half uur had New Moon niet nodig om ons te overtuigen van hun klasse. Een welkome aanwinst voor de vaderlandse rockpodia.
Setlist 16/06:
(1) Mask (2) Head of Stove (3) Champion (4) Aria (5) Dwell
Meer informatie: http://www.twitter.com/newmoonpunx – http://newmoonpunx.tumblr.com/ – http://beta.vi.be/newmoonpunx
HEAVY!!
Atomic Vulture (B) & Swamp Machine (NL) – woensdag 11 juni.
De stormachtige omstandigheden die de prille zomer gijzelden in de voorbije dagen kregen woensdagavond een broeierig verlengstuk in Muziekcentrum Kinky Star. Geen hagelbollen van pingpongbal – formaat op de affiche. Wel gitaren op orkaankracht met het Brugse ‘Atomic Vulture’ en de Noorderburen van ‘Swamp Machine’. Samen goed voor een gloeiend hete double bill.
De jongens van Atomic Vulture – jongemannen met baarden – houden zich al een drietal jaar onledig met geestverruimende stoner. Instrumentele gitaarrock met een rauw randje, gelardeerd met flink wat spacy invloeden. 100% in de lijn van het grote voorbeeld Kyuss en vele aanverwante twee decennia geleden.
Vorige week nog bracht het Brugse trio na twee e.p.’s een eerste album uit. Een niet onaardig klinkende opname van het optreden eerder dit jaar in de SunBakedSnowCave, de anarchistische concertzaal par excellence in Gent.
Weinig anarchie op het podium woensdag, integendeel. Atomic Vulture stak geconcentreerd en behoedzaam van wal in een drukbeklante kinky Star waar de temperatuur snel naar onfrisse hoogten steeg.
Keerpunt in de set was ‘King Size Slim’; vanaf dan leek de band los te komen en met meer vertrouwen te spelen. De opbouw van het concert zat er ook voor iets tussen; traag en ingehouden starten om halfweg het gaspedaal dieper in te drukken. Keuzes zijn er om gemaakt te worden.
Uptempo; zo klinken de Bruggelingen nog het interessantst. Het beste was woensdag dan ook gereserveerd voor de spreekwoordelijke tweede helft. We noteerden een verschroeiende versie van ‘Tunnel Vision’. Met een lang uitgesponnen ‘Outer Universe’ werd afgesloten.
Tijdsgebrek stond een bis in de weg. De aftocht werd snel uitgevoerd plaats te maken voor de meegetroonde Nederlandse vrienden. Toeval of – meer dan waarschijnlijk – niet; Swamp Machine speelt in krak dezelfde categorie als de West-Vlaamse collega’s.
Swamp Machine is een stuk zwaarder op de hand; de band speelt minstens een versnelling lager en doet haar ding met even logge als loodzware gitaariffs. En met getormenteerde vocals die, vanop veilige afstand, niets minder dan het allerergste doen vermoeden.
Aangevoerd door zanger/bassist Koen Van Soelen, een sympathieke dubbele meter met stembanden van schuurpapier, stelde Swamp Machine in Kinky Star het debuut album ‘Mondo Magic’ voor. De plaat kwam begin dit jaar uit bij het Britse Stonerrock label ‘Whenplanetscollide’.
En zo klonk de band ook; als een interplanetaire botsing. Maar dan in slow motion. Een klein uur lang liet de strak spelende band het podium op haar grondvesten trillen met haar doomy gitaargeweld. Bijzonder zware kost die wel de nodige bijval kende.
Na ‘Sunshine’, het achtste en laatste nummer op de playlist, drong het publiek fors aan op een encore maar het Nederlandse trio liet zich niet vermurwen. Al goed want een minuut nadat de laatste noot uit de monitors werd geperst kwam de Gentse arm der wet verklaren dat het zo onderhand méér dan welletjes was geweest. En na dik twee uur onder de gitaarpletwals vonden we dat eigenlijk ook. De politie, uw vriend!
* Setlist Atomic Vulture – 11/06
(1) Winter Blues (2) Spiders (3) Moon Base (4) Missing Link (5) King Size Slim (6) Tequila (7) Tunnel Vision (8) Mos Eisley Spaceport (9) Emerald (10) Outer Universe.
* Setlist Swamp Machine – 11/06
(1) Peach Pie (2) Webs And Spirals (3) Aghori Ritual (4) Gone (5) Giant D. (6) Riders (7) New Sherrif (8) Sunshine
Meer informatie:
(1) Atomic Vulture:
- https://www.facebook.com/atomicvulture
- http://atomicvulture.bandcamp.com/
- https://soundcloud.com/stonerman/sets/planet-emerald-atomic-vulture
(2) Swamp Machine:
ALOST SOULS
Ondine (BEL), woensdag 28 mei.
Woensdagavond stond de Aalsterse band ‘Ondine’ op de planken in een goed gevulde Kinky Star. Een groep met een repetitiehok aan de wereldvermaarde Kapellekensbaan – we kid you not – en een meer dan lichte voorkeur voor shoegazerock. Dat kan onmogelijk verkeerd aflopen zo bedacht uw reporter, ook in het bezit van een Aalsterse pedigree en van het verzamelde werk van My Bloody Valentine, Ride, BRMC en schoentipstarende anderen.
Ondine, genoemd naar één van de personages uit het meesterwerk van L.P. Boon (‘De Kapellekensbaan’ dus), heeft sinds 2008 al een respectabele weg afgelegd. Grote naambekendheid heeft zich dat nog niet opgeleverd. De band liet vier jaar geleden voor het eerst van zich horen met de E.P. ‘Cloud’. Een meer dan behoorlijk debuut waarvan het titelnummer wel even bleef hangen.
Exact een jaar geleden gooiden de Aalstenaars een tweede E.P. de wereld in met ‘Washes Over’. Acht nummers en een explosieve hoes rijk. Uitgegeven in eigen beheer. Een album dat je onmogelijk alleen in de categorie shoegaze kwijt kan.
Ondine 2.0 gaat voor veelgelaagde, melodieuze noisepop. Schatplichtig aan de sound van de nineties, met redelijk wat postrock invloeden en voorzien van minder hoog uitgevallen gitaarmuren dan voorheen. Een niet onverdienstelijke zoektocht naar een eigen geluid.
De band trad voor haar tweede Kinky Star show aan in de meest traditionele rockbezetting denkbaar; twee gitaren, een bas en één ernstig kijkende drummer. Het viertal ging wat nerveus-rommelig van start. Het openingsnummer ‘Matters’ werd afgehaspeld alsof de laatste bus huiswaarts al gearriveerd was op de Vlasmarkt.
Eens het ijs gebroken vond frontman Van Neck echter de kalmte weer. En zijn gevoel voor humor. Nooit eerder hoorden we op een podium een weerbericht afgerammeld worden als bindtekst tussen twee nummers in. Applaus!
Op de setlist een goede mix van de sterkste nummers van de twee EP’s. Ook gehoord; de nieuwe nummers ‘Dirtysix’, gezegend met een onweerstaanbaar vette baslijn, en ‘Chardonnay’. Het laatste nummer zette de band nog maar enkele dagen geleden online. Voor de downloaders onder u; gratis binnen te halen via de soundcloud pagina van de band.
Uitsmijter van de avond was het uptempo ‘Light of day’, voorafgegaan door het dromerige tweeluik ‘Cherrybomb’ en ‘Washes Over’, de uitstekende titeltrack van de tweede E.P. Daarmee was het uurtje Ondine meteen een feit. Geen bisnummers maar geen nood, we hebben ons geenszins verveeld.
Setlist:
Matters – Cloud – O2 (Oxygen) – Trees – Smoke – Queen Bee – Void Mistakes – Dirtysix – Chardonnay – Cherrybomb – Washes Over – Light of day.
Meer informatie:
http://ondine.bandcamp.com
http://vi.be/ondine
DOE DE APOCALYPS
Myyths (UK) & Bestial Mouths (US) – woensdag 21 mei
Twee namen op de affiche woensdag in Muziekcentrum Kinky Star met ‘Bestial Mouths’ uit de States en het Britse duo ‘Myyths’. Twee acts die een voorliefde voor donkere elektro en veel spookyness met elkaar gemeen hebben. Gentblogt, onverschrokken zoals steeds, was er bij.
Myyths, een duo uit Brighton, opende de debatten op fluisterniveau in een volledige verduisterde Kinky Star. Ijle, fragiele zang ondersteund door minimalistische synths en samples. De eerste referentie die aan de oppervlakte kwam drijven was Dead Can Dance, zij het in een minder barokke versie.
Betrekkelijk statisch allemaal maar Myyths verstaat de kunst om een maximum aan effect en sfeer te creëren met -euh- twee keer niets. De formule sloeg aan; je kon een speld horen vallen tijdens het optreden.
In januari van dit jaar verscheen hun tweede full album van het donkere duo onder de tongbrekende naam: ‘Tystnad’. Niet wars van enige pathos door de band omschreven als: “a journey through existence” .
De ideale soundtrack bij een sombere novemberdag. Of bij een gothic theekransje zo u wil. Van de zeven soundscapes die plaat vullen is ‘Lone’ onze favoriet.
Van het ingetogen, haast serene sfeertje dat Myyths neerzette bleef niets meer over eens het balorige ‘Bestial Mouths’ op het podium was geklauterd. De beestige groepsnaam liet al vermoeden dat er meer opwinding dan subtiliteit op het programma stond.
Het viertal, aangevoerd door de furieuze chanteuse en Siouxsie Sioux– adepte Lynette Cezero, wou er een ferme lap op geven voor hun eerste Belgische optreden. En kletteren deed het. De band uit Los Angeles, wandelende reclame voor de lokale tattoo shop en al 4 jaar on the road, serveerde een klein uur rauwe elektro rock op speed.
Energie te koop – de frontvrouw bevond zich meer voor het podium dan er op – maar ook erg veel eenvormigheid in de aanbieding. Het leek wel of de setlist was opgebouwd uit één nummer, met drilboor allures, dat tien keer vlotjes hernomen werd. Je mocht de oren goed spitsen om de verschillen tussen de nummers op te merken. In combinatie met de redelijk voorgeprogrammeerde uitzinnigheid in de zang ging dat al gauw vervelen.
Na drie kwartier drammen volgden nog twee bisnummers vooraleer er een punt achter werd gezet. Net op tijd om een vage hoofdpijn niet te bevorderen tot een kloeke migraine. ‘Myyths’ was een fijne ontdekking, de animale performance die er op volgde zullen we erg snel vergeten wegens irrelevant & irritant.
Meer informatie:
http://myythsmyyths.bandcamp.com/
http://bestialmouths.tumblr.com/
IN NEVELEN GEHULD
Hatchling (Bel) – zaterdag 10 mei.
Zaterdagavond was muziekcentrum Kinky Star the place to be voor al wie opleeft van onderkoelde eighties synthpop. Met Hatchling – gloomy & doomy – waanden we ons weer even in 1984 maar een simpele retro-oefening werd het gelukkig niet.
Hatchling is het geesteskind van Simon Mahieu. Begin vorig jaar boven de doopvont gehouden tijdens een zwarte mis. Een dienst zonder orgel maar met flink wat synthesizers. En met een drumcomputer die stevig tekeer ging.
Korte tijd nadien volgde de debuut CD met de naam ‘Other’. Uitgegeven in eigen beheer maar de 5 track EP is een verzorgd visitekaartje. DIY van de gestileerde soort en met oog voor detail. De schijf valt te beluisteren via: http://hatchlingofficial.bandcamp.com/album/other.
Oorspronkelijk een duo trad Hatchling zaterdagavond aan als een trio. De eerste show van dit jaar werd afgewerkt met een line-up – twee synths en zang – die deed terugdenken aan de podiumbezetting van The Human League. Ook daar twee vrouwen achter de toetsen in combinatie met een zanger in een centrale rol. Alles in stijlvol zwart gestoken, dat spreekt voor zich.
Net voor de show werd de meegesleepte rookmachine op volle kracht gezet om een artistieke nevel te produceren die tot het laatste nummer hardnekkig werd onderhouden. Op enkele led-lampen en wat schimmen na viel er niet veel te zien. Zelfs niet op spuwafstand van het podium.
Erg mistig is de muziek van Hatchling niet, integendeel. De band doet haar ding met haast klinische precisie; strak-afgemeten en recht op doel af. Voortgestuwd door keiharde beats. Het interieur van Kinky Star deinde letterlijk mee op het beukende ritme.
Op de playlist vier nummers van de debuut EP en twee nieuwe nummers. Wat de dames in de achtergrond uit hun synth persten, riep herinneringen op aan de duistere klanken die The Tubeway Army (Gary Numan) indertijd op de wereld losliet.
Het onthouden waard; het catchy ‘PRFCT’ en ‘Ellen’. Beide nummers kunnen aanspraak maken op de kwalificatie ‘radiovriendelijk’. Het zou ons niet verbazen mochten we beide ooit op Stubru horen.
Eens de playlist afgewerkt bleek het trio zowaar verlegen te zitten om een bisnummer. Dat kan gebeuren als je nog maar een goed jaar bezig bent. Om het publiek te plezieren mocht één van de eerder gespeelde nummers gekozen worden voor een replay. En zo werd PRFCT (‘perfect’) voor een tweede maal door de mist gejaagd.
Boeiend & krachtig optreden van een interessante nieuwe band. Dit horen/zien we graag nog eens terug met een wat uitgebreider repertoire in de achterzak. Zolang mag de mist blijven hangen.
Meer informatie:
LAZER PUNK
The Guilt (SWE), woensdag 7 mei
Woensdagavond zette het Zweedse elektropunk duo ‘The Guilt’ Muziekcentrum Kinky Star meer dab vakkundig op stelten. The Guilt is volgens de eigen bio: “small but highly explosive” naast: “loud and simple”.
En dat klopte allemaal voor 100%.
De ‘less is more’ – aanpak bleek goed voor een opzwepende, energieke show die de Vlasmarkt drie kwartier liet daveren en de concertgangers met een brede smile naar huis stuurde.
De tweekoppige band uit Helsingsborg is een nog maar een goed jaar actief en zat in tussentijd allerminst stil. Veel concerten en één release tot dusver; een titelloze 5 track mini cd, een eerste poging om de geëlektrificeerde raw power van het duo vast te leggen.
het optreden deed denken aan wat het geflipte Belgisch-Japanse duo ‘Alec et les Japonaises’ live brengt. Beats en samples gekoppeld aan één enkele gitaar. Gescandeerde vocals en qua podium act net zo kierewiet. Met dezelfde voorkeur voor vreemde verkleedpartijen.
De gitarist – Tobias voor de vrienden – had zich voor de gelegenheid in een okergeel Star Trek pakje gehesen. Zelfs aan de puntoren was gedacht. Die flashy outfit belette echter niet dat zangeres Emma met de meeste aandacht ging lopen. Haar hyperkinetische performance had veel weg van een doorgedreven work-out. Aerobic voor anarchisten.
M
et ‘Get Out’ werd in een razende rotvaart van wal gestoken. In de daarop volgende 45 minuten werd niet één keer op de remmen gestaan. The Gult was gekomen om zich goed uit te leven en deed dat met verve. Veel variatie op de onderscheiden lappen turbopunk zat er niet maar dat kon de pret niet drukken. Geen tijd voor kopzorgen, let’s dance!
Toen het lichtelijk afgepeigerde duo zich op de bisnummers wou gooien bleek dat de gitarist zichzelf technisch werkloos had gespeeld. Geen van de meegebrachte gitaren had het korte optreden overleefd. Geen bisnummers dan maar. Een ramp was dat niet; The Guilt had haar explosieve statement meer dan gemaakt.
Setlist:
Get Out – Blood – It’s Not Me Not You – Not You – Stick To Your Guns – Coming Down – PFO’s – I Don’t Want To Hear – Dance To The Revolution – Dye!
Meer informatie:
http://theguiltswe.bandcamp.com/
FAR OUT!
Giöbia (IT), zondag 4 mei
Met een forse dosis psychedelica werd in Muziekcentrum Kinky Star zondagavond een hallucinogeen punt gezet achter het verlengde weekend. De Noord-Italiaanse band Giöbia tekende daarvoor verantwoordelijk.
De Milanezen, drie baardige jongens en één meisje, dompelden tijdens hun allereerste Belgische optreden de Vlasmarkt een uur lang onder in een zinderend, broeierig sfeertje. Met dank aan harde gitaren, een zanger voorzien van foute bril, vloeistofdia’s die je ogen op proef stelden, een stel doodshoofden en een opgezette kraai. Jawel!
Giöbia is zes jaar in business – handelsmerk: acid rock van hoog toxisch gehalte – en heeft in die zes jaar meer tijd doorgebracht op de planken dan in de studio. Resultaat: geen spat stress op het podium en twee full albums bij de platenboer; het debuut ‘Hard Stories’ (2010) en het vorig jaar uitgebrachte ‘Introducing Night Sounds’ (2013, Sulatron Records).
Met het titelnummer van de tweede cd – integraal te beluisteren via deze link: http://giobiagiobia.bandcamp.com/ – werd het concert zondagavond op gang getrokken. Stevig gitaarwerk ondersteund door keyboards en een prima ritmesectie. Veel fuzz, reverb en andere effecten natuurlijk, je speelt psych-rock of je speelt het niet.
Zanger Stefano Basurto probeerde zich zo nonchalant als mogelijk een houding te geven terwijl hij zijn lyrics mompelde en de rest van zijn band zich in het zweet speelde. Giöbia ging in een strak tempo door het eigen werk. Trippen hoeft duidelijk niet gelijk te staan met zachtjes doelloos zweven. Full speed ahead dus en liefst met de volumeknop op een niveau dat het maximum benadert.
Hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld ‘Orange Camel’. Op plaat een track van nauwelijks meer dan drie minuten maar op het podium uitgesponnen tot een vrolijk kletterende, dansbare mantra die pas na tien minuten werd stopgezet.
Na de oranje kameel volgden nog twee toegiften waarna de psychedelische pletwals het zwijgen werd opgelegd. Behoorlijk out of place and time Giöbia, maar dit concert was vast en zeker de verplaatsing waard.
Setlist 04/05:
Introducing Night Sounds – Old Jim – Are You Loving Me More (But Enjoying It Less?) – Karmabomb – Electric light – nieuw nummer – Ponto Al Jole – Beyond the Stars – Orange Camel – Bis #1 – Bis #2.
Meer informatie:
- http://www.giobia.com
- http://www.sulatron.com
- soundcloud.com/giobia
STEVIGE KOST
Glowsun (FRA) – zondag 6 april.
Muziekcentrum Kinky Star serveerde met het Franse ‘Glowsun’ bijzonder stevige kost om het weekend mee af te sluiten. Liefhebbers van headbangen en het hardere gitaarwerk kwamen ruimschoots aan hun trekken zoals dat heet.
Glowsun speelt niet in de neofieten-categorie want al zeventien jaar onder de mensen. Dat lange traject heeft allerminst voor een uitgebreid repertorium gezorgd. Au contraire. Twee full albums, het laatste – ‘Eternal Season’ – in 2012, kan je maar moeilijk veel noemen. De talrijke personeelswissels in de beginjaren verklaren waarom.
Op het laatste album, via deze link integraal te beluisteren: (http://glowsun.fr/audio/), maakt het Noord-Franse trio een interessante oefening op de plaats waar stoner, sludge metal, psychedelica en grunge elkaar ontmoeten. Niet voor één gat te vangen dus. Het resultaat is veelgelaagde metal van de eerder trage soort, grotendeels instrumenteel, meestal van een inktzwarte klankkleur voorzien.
Het wordt nergens met zoveel woorden toegegeven maar de invloed van Black Sabbath is onmiskenbaar en het verzamelde werk van Kyuss en Monster Magnet hebben duidelijk ook meer dan één luisterbeurt gekregen.
Kinky Star liep goed vol voor de komst van de Franse band, het was drummen. Die talrijke opkomst bracht de baardige frontman Johan Jacob, een naam die minstens Vlaamse roots doet vermoeden, niet van de wijs. Even zelfverzekerd als geconcentreerd nam hij zijn band een uur lang op sleeptouw.
Met ‘Death’s Face’, de eerste track van de laatste CD werd de spits afgebeten. Meteen werd duidelijk dat Glowsun al de nodige podiumervaring heeft opgebouwd. De band speelde erg strak, zo goed als foutloos en zonder omkijken.
Eén nieuw nummer op de setlist, het redelijk verpletterende ‘Arrow of Time’. Voor het overige werd geput uit de twee albums die de band tot dusver uitbracht. Hoogtepunt; ‘The Thing’. Minpunt; de subtiliteiten waarmee de band op plaat graag uitpakt gingen live grotendeels verloren. Snoeihard en respect voor detail gaan niet noodzakelijk samen, dat werd zondag nog maar een s bewezen.
Glowsun hield het tempo hoog en speelde vlotjes meer dan een uur bij elkaar. Fors aandringen na het afhaspelen van het laatste nummer leverde het publiek alsnog nog een korte toegift op. Meteen na het stilleggen van de muzikale pletwals, vond een ware exodus plaats richting Vlasmarkt waar de concertgangers verse zuurstof zochten en vonden.
Een prima concert van een interessante band die best nog eens goed nadenkt over haar bulldozeraanpak op het podium. Om het eigen werk alle recht aan te doen. A suivre.
Setlist:
Death’s Face – Virus – The End – Dragon Witch – Reverse – Green Sun, Sick World – The Thing – Lost Soul – Monkey Time – Arrow of Time – Barbarella.
Meer informatie:
POLYCHROME PSYCHEDELISCHE POP
The Assyrians (IT) – zondag 30 maart.
Afgelopen weekend tekende de Italiaanse band “The Assyrians” verantwoordelijk voor een veelkleurig concert(je) in muziekcentrum Kinky Star. Lente in de lucht en op het podium. Daar wordt een mens vrolijk van, zelfs op een zondagavond.
Dat zowat alle nummers van de Milanese groep vrijwel identiek klonken, kon de pret tijdens hun eerste Belgische optreden niet drukken. De vlotte werking van de meegesleepte rookmachine ook niet. Zelden zoveel rook bij elkaar gezien in de Kinky Star sinds de introductie van het rookverbod.
Erg mistig was de muziek van The Assyrians nochtans niet. Integendeel. De groep ging voor licht verteerbare, dromerige gitaarpop. Onschadelijke drie-minuten-dingen voorzien van flink wat psychedelische wah-wah in de achtergrond. Geen kunst met een grote ‘K’ maar dat was waarschijnlijk ook niet echt de bedoeling.
Als je abstractie kon maken van het aandoenlijke Italo-Engels waarvan de zanger zich bediende, hoorde je vaagweg iets dat The Chills of The Feelies in herinnering bracht. De band heeft alleszins talent voor het verzinnen van redelijk onmogelijke songtitels. Of wat te denken van: “Moon, happy monkeys and hop maniac apes” of: “Farewell, scarlet pimpernel!”.
The Assyrians hadden voor het naspelen van hun vorig jaar verschenen debuutplaat (‘Tundra’, Foolica Records) een kleine drie kwartier nodig. Het meerstemmige ‘Oceans’ – leuke melodie – bleef nog het langst hangen. Dat er aan het eind een bisnummer van af kon, bracht zanger Marco net niet in extase.
Die opperste staat van geluk overviel ons niet echt. Daarvoor was de dromerige poprock van net iets te vluchtig niveau. Niet onvergetelijk, wel leuk.
Meer informatie:
- http://boredyouthrecords.bandcamp.com/album/the-assyrians-s-t-byr004
- http://www.rockit.it/theassyrians/album/tundra/23924
JE BENT JONG EN JE EXPLODEERT WAT
Melting Time (B), zondag 9 maart 2014
Muziekcentrum Kinky Star kreeg jong gitaargeweld op visite zondag met Melting Time. Niet hun eerste Gentse optreden dit jaar; amper twee weken geleden stond het vierkoppige gezelschap nog in de Vooruit voor de halve finale van de Rock Rally. De finale werd niet gehaald, ondanks de lovende kritieken. De Vlasmarkt wel. Als was het om het ongelijk van de Humo jury te bewijzen; het ging er heftig aan toe.
De Lierenaars lieten de zaak goed vollopen met hun explosieve postpunk. In combinatie met de zomerse temperaturen van het weekend deed dat Kinky Star prompt in Gentse Feesten modus belandden. Deuren wagenwijd open, drummen voor een plaatsje en happen naar adem.
Geen stress zo te zien voor Melting Time toen het podium met een 20-tal minuten vertraging werd ingenomen. De gemiddelde leeftijd van de bandleden mag dan schrikbarend laag zijn (21); de band draait al enkele jaren mee en bouwde in tussentijd behoorlijk wat podiumervaring op.
Hoewel attitude te koop ging niet frontman Niels Elsermans – goede stem trouwens – met de meeste aandacht lopen. Dat deed ene Mauro, gitarist van dienst, wel. Tijdens het eerste nummer – ‘Joyless’ – was zijn uitgelaten enthousiasme van die orde dat je er een kloeke epilepsieaanval achter vermoedde. Hoezo ‘Joyless’? Dit was Lierke Plezierke aan 100 per uur.
Halfweg
de korte set waagde het viertal zich aan Stromae’s ‘Tous les mêmes’, de cover die ook tijdens de Rock Rally op het menu stond en waarin Melting Time zich profileerde als het smerige en lichtjes op hol geslagen alternatief voor The Editors.
Tijdens de finale van ‘Shadows of an empty dream’, het voorlaatste nummer op de setlist, dook de hyperkinetische gitarist richting drumstel. Over en uit denk je dan maar uit de jolige chaos werd alsnog een bisnummer gesleept.
‘Disorder’, één van de vele klassiekers uit de Joy Division catalogus, werd vervolgens vakkundig door de Lierse mangel gehaald. Een complex nummer en dus een riskante keuze maar toegegeven; uit de bocht gingen ze niet. Net niet.
Meer informatie:
MAGNIFIEK MAANZIEK
Maths and the Moon (UK) – zondag 16 februari 2014.
Na de passage van ‘Widdershins’ vorige week zondag stond er afgelopen zondag in Kinky Star eens te meer een trio op de affiche dat een mix van psychedelica en shoegaze in het vooruitzicht stelde. Hetzelfde dus maar anders. Geen Zwitsers deze keer, wel drie jonge Britten verenigd in ‘Maths and the Moon’.
Maths and the Moon, vier jaar geleden uit de Zuid-Engelse grond gestampt ter hoogte van New Forest/ Southampton, debuteerde in september van vorig jaar met het ijzersterke album ‘Night Train Daydream’.
Een intrigerende plaat, 12 nummers in totaal, waarop de band een apart geluid laat horen. Samengesteld uit het beste wat shoegaze, math, psychedelica, stoner, krautrock en aanverwante (sub)genres te bieden hebben. Veel invloeden door elkaar maar het resultaat klinkt verrassend consistent. En zo Engels als de Big Ben.
Andy Fielder (gitaar/vocals), Matt Hirst (bas) en Luke Taplin (drums) zijn geenszins voor één gat te vangen. Het drietal bedient zich van die merkwaardige muzikale potpourri om hun bevreemdende verhaal te vertellen. Steevast ongemakkelijk schipperend tussen sprookjes en regelrechte nachtmerries.
D
e centrale rol is weggelegd voor de gitaar. Staccato zang, tonnen feedback, samples en pompende drums mankeren niet op het appel. De voorbeelden – My Bloody Valentine, The Fall, Stone Roses, House of Love, Ride en vele (Britse) anderen – klinken zowat overal flink door. Na-aperij komt echter nooit in beeld. De vocals doen bij momenten sterk terugdenken aan die van Alan Donohoe (The Rakes).
Het eerste Belgische concert van de band kon op de nodige belangstelling rekenen maar ging eerder aarzelend van start. Frontman Fielder gaf een rotnerveuze indruk, had duidelijk niet zijn meest stemvaste dag en ging tijdens het concert meermaals in de clinch met zijn materiaal. De bassist bleek in hetzelfde bedje ziek. De drummer had zijn zenuwen nog het best onder controle.
Veel horten en stoten dus. Best jammer want zo gingen veel details en subtiliteiten hopeloos de mist in. De nummers kwamen met moeite uit de verf. De flow werd gezocht maar niet gevonden.
Het nieuwe nummer ‘Boomerang’ had de band al beter helemaal achterwege gelaten. Na een valse start sleepte het nummer zich voort als een naaktslak over grove zoutkorrels en verkende de zanger ongewild het volledige bereik van zijn stem.
Een lichte verbetering diende zich aan naar het einde van de set toe met ‘Light at the 11th hour, waarschijnlijk het meest radiovriendelijke nummer dat de band tot dusver wist te produceren. Mocht Maths and the Moon ooit airplay krijgen op Stubru dan is het zeker hiermee.
Met ‘Polychrome’, onderdeel van het fantastische tweeluik ‘Monochrome/Polychrome’, werd er een punt achter gezet. Geen bisnummer, niemand drong er op aan, de bandleden waarschijnlijk nog in het minst. Voor de debuutplaat: geslaagd met zeer grote onderscheiding. De show mogen ze in september nog eens komen overdoen. Liefst met alle registers open en iets meer zelfvertrouwen tussen de oren. De CD is bijzonder geslaagd. Nu de rest nog.
Setlist 16/02:
- Intro
- On A Knife Edge
- It’s Okay To Be Afraid
- Recurring Dream Number 13
- Old Days/New Daze
- Boomerang
- Hekyll & Hyde
- WWYB (Demons March)
- Light At The 11 th Hour
- Polychrome.
Meer informatie:
http://mathsandthemoon.bandcamp.com/
- ALBUM TRAILER: www.youtube.com/watch?v=Hd4NoVLY02w
- OLD DAYS/NEW DAZE: www.youtube.com/watch?v=kblsWfebacw
- WWYB: www.youtube.com/watch?v=Z-6iPth0H5I
- MONOCHROME: www.youtube.com/watch?v=Gqe_3H2Nacw
- SHORT FILM: www.youtube.com/watch?v=4Ixh_qhFu_8
GRONDSTAREN
Widdershins (CH) – zondag 9 februari.
Toegegeven; bij de combinatie Zwitserland – Muziek kunnen we ons eerder weinig voorstellen. Sinds de doorbraak van de fantastische Young Gods nu al een kwart eeuw geleden, kwam er weinig tot niets grensverleggend en/of memorabel uit het Alpenland onze richting uit.
Muziekcentrum Kinky Star probeerde daar afgelopen weekend verandering in te brengen door ‘Widdershins’ te programmeren. Een trio uit de omgeving van Zürich dat niets met koekoeksklokken of alpenhoorns heeft. Met gitaren, psychedelica en shoegaze rock des te meer.
Widdershins werd een drietal jaar geleden in stelling gebracht en maakt sindsdien dromerige zweefrock die zijn weg vond naar twee platen van sterk gepolijste orde. Om het tweede full album ‘Amor’ (eigen beheer, okt. 2013) te promoten werkt de band momenteel een stevige Europese tour af. Met een Belgische tussenstop op de Vlasmarkt.
Op het podium liet het trio aangevoerd door Steve Navid (gitaar/zang) zich van zijn meest bedeesde kant zien. Met het publiek werd geen contact gezocht. Er werd vooral naar de grond gestaard. Goeie muzikanten met gevoel voor precisie – geen valse noot gehoord – maar ook brave jongens met de uitstraling van een overgordijn.
Widdershins manifesteerde zich zondagavond als het minder ruige broertje van Black Rebel Motorcycle Club, nog steeds de shoegaze referentie bij uitstek. Denk aan BRMC met één gitarist minder en in een versnelling lager en je komt in de buurt. Op de playlist vooral nummers van de nieuwe plaat zoals ‘Heliopolis’ en de titeltrack ‘Amor’. Erg keurig gespeeld allemaal maar helaas ook iets te sterk inwisselbaar.
Net toen we ons een beetje begonnen te storen aan de veilige eenheidsworst gooide de band het over een andere boeg. Het zorgeloos zweven werd na een half uurtje ingeruild voor snediger werk.
Vooral de finale ‘Kingdom of the night’, een hypnotiserende draaikolk die ruim boven het kwartier afklokt, mocht er best wezen en werd op applaus onthaald.
Daarmee was het meteen ook afgelopen. Een bis was niet voorzien en kwam er, ondanks het aandringen van het publiek, helemaal niet.
Met de boodschap ‘we don’t speak Dutch’ begonnen de bandleden meteen met het opbreken van hun materiaal. Alsof ze de laatste bus richting St.-Pieters nog wilden halen. Zelden gezien.
Conclusie: lang niet slecht maar, om het in middenstanderstermen uit te drukken, het had iets meer mogen/kunnen zijn. Minder epigonisme, meer eigen smoel plus een minimum aan présence en het komt nog allemaal goed met deze jongens.
ZEER ZUINIG BELEEFDHEIDSAPPLAUS
Fabrieke (NL) – zondag 26 januari.
De affiche beloofde met het Nederlandse ‘Fabrieke’ een fors muzikaal vuurwerk op zondagavond in Muziekcentrum Kinky Star. Benieuwd naar de aangekondigde fusie tussen rock, blues, psychedelica, electronica en punk begeleid door absurd/uitzinnig proza, haastten we ons door de druil richting Vlasmarkt.
Weinig volk in de zaak voor het eerste Gentse optreden van de vier Amsterdammers.
Blijkbaar werkte het regenweer weinig motiverend om de twijfelaars van het laatste moment alsnog over de streep te trekken. Geen nood echter voor de Noorderburen die enthousiast aan hun set begonnen. Beter een beetje publiek dan helemaal geen.
De band, timmerend aan de weg sinds 2011, maakte haar opwachting in een klassieke rockbezetting (gitaar-bas-drums & zang) en klonk een stuk minder ‘crossover’ dan verwacht. Alle nummers speelden zonder onderscheid in de categorie vrolijk rammelende rock. Prima muzikanten, daar niet van maar blues, psychedelica en andere zijstappen richting elektro hebben we niet gehoord. Een mashup van stijlen werd het niet.
Fabrieke was zondag helemaal klaar voor een feestje maar de vonk vertikte het – een uur lang – om over te slaan. Hoezeer 
frontman ‘El Bleeperonie’, niet zijn echte naam nemen we aan, zich ook inspande. Veel animo kreeg hij niet in de zaak, meer dan een zuinig beleefdheidsapplausje na ieder nummer zat er niet in.
Om het laatste nummer – Machine – kracht bij te zetten, mat de zanger zich een vreemdsoortig hoofddeksel aan. Om precies te zijn; een valhelm getooid met scheerkwasten. Euh, leuk, maar ook die ingreep leverde weinig op bij het onwillige publiek dat een ijzige stilte liet vallen eens de laatste noot wegstierf. Geen bis dan maar.
Op weg naar de koele buitenlucht stopte gitarist Tomas ondergetekende nog gauw de debuutsingle toe. Waarvoor dank! De Hollandse zuinigheid bleef deze keer beperkt tot het publiek dat blijkbaar al volop in maandagochtendblues verkeerde.
Meer informatie:
www.fabrieke.nl
Setlist 26/01:
- Muziek is overschat
- Ik Blik
- Pantyman
- Niks
- Bonusbus
- Weekend
- Werken is een ziekte
- Poeha
- Dat moeten we niet
- Johnny Blizzard
- Diksap
- Dans dan
- Nog te doen
- Machine.
ZONDER WOORDEN (of toch…)
Massis (B), zondag 12 januari.
De oudere jongeren van ‘Massis’ deden zondagavond het nieuwjaarsreceptie – weekend uitgeleide in Muziekcentrum Kinky Star. Met een uurtje potige instrumentele rock. Uw man was er bij en zag/hoorde dat het goed was.
Massis wordt gevormd door Andy Heurckmans en Bernard Van Hecke op gitaar, Erwin Reynders op bas en Jo Reynders op 
drums. Nieuwkomers zijn deze heerschappen allerminst want al actief sinds de jaren ’80. En dat in een eindeloze reeks bands. Ze alle opnoemen is onbegonnen werk maar, to name a few; het zwaar onderschatte Tryptich, Heibel, Almanza, Shift, Dr. No en Hangmen.
Sinds januari van vorig jaar vaart het kwartet een nieuwe koers onder de redelijk fantastische naam ‘Massis’. Of dat een referentie inhoudt naar de illustere tandatleet van weleer hebben we niet gevraagd maar het viertal koppelt ook powerplay aan de nodige humor en zelfrelativering. Recht op doel af maar er mag onderweg al eens gelachen worden.
Op het podium kwam de band meteen ter zake met een knallende versie van ‘M9’, een ideale opwarmer en een staalkaart van wat nog komen moest; stevige instrumentele rock, afgemeten en methodisch opgebouwd – music is math – maar met heel veel speelplezier gebracht.
Eighties en nineties invloeden, vooral dan van US-origine, zijn nooit helemaal van de lucht bij Massis. Zowat ieder nummer heeft wel een streep Scratch Acid, Big Black of Unwound in de lawaaierige achtergrond.
Een uur instrumentals werd afgerond met de bis ‘So Young’, een nummer van de onvolprezen Greg Sage (‘The Wipers’). Voor de gelegenheid voorzien van vocals door Bernard Van Hecke die tijdens de refreinen zijn halsslagaders naar een indrukwekkend volume brulde. Een leuke afsluiter van een uur pretentieloze, energieke noiserock.
Setlist 12/01:
M9 – N°3 – Powerplant – Slo Grostic – P. Mouth Boy – Push – N°9 – Joan – Mon Desir – Snakes – So Young (bis).
Meer informatie:
KINKYSTARCESOIR 
