2015 – ARCHIEF (januari-juli)
HET IS GOED GEWEEST…
EXIT GENTSE FEESTEN 2015
ONMENS (B) – zondag 26 juli
Muziekcentrum Kinky Star sloot afgelopen zondag de Feesten af in stijl met een hevig knetterend programma om drie maal (hardop) ‘u’ tegen te zeggen. Met ‘Onmens’, ‘White Jazz’ en ‘El Yunque’ werd aan de feestgangers een volbloed noise rock triple bill geserveerd. Drie namen uit de eredivisie van de vaderlandse scene. Zeer de moeite van een laatste lange nacht waard.
Wat betreft publieke opkomst zullen de Gentse feesten – editie 2015, jaar één na De Buck & De Vos, niet herinnerd worden als de meest drukbezochte ooit.
Van gebrekkige interesse had Kinky Star allerminst last , wel integendeel.Voor alle concerten was de belangstelling groot tot zeer groot, ongeacht het onkristelijk late aanvangsuur. En dat varieerde zoals steeds van 10 uur ‘s avonds tot half vier in de ochtend.
Iedere band speelde voor een nokvol huis. Niet altijd even gemakkelijk voor wie eventjes halfweg wou aansluiten. Beter zo dan anders. Ook voor ‘Onmens’, de Gentse noise rock revelatie van het voorbije jaar, liep de zaak in geen tijd barstensvol. Er tijdig bij zijn als je meer dan een glimp wou opvangen was dan ook – en eens te meer – het devies.
Het duo ging na een dreigend-grommende intro bijzonder scherp van start met een nieuw nummer dat tijdens de eerste passage in KS ook op de playlist stond. Werktitel: ‘Minachting’. Live klinkt het als een uit de hand lopende burenruzie waarbij er nog net niet sprake is van fysiek geweld. Begeleid door geflipte drilboor-elektro en een mokerende gitaar. Catchy as hell. Nice.
De bitse toon, een bevreemdende mix van uitzinnige woede en afgronddiepe kwaadheid, was direct gezet. Meteen werd ook duidelijk dat de band niet ging voor een simpele herhaling van het concert van een drietal maanden geleden. Er was ruimte voor nieuw werk en oudere nummers in een licht vernieuwd jasje. Zoals de frenetieke podiumact laat uitschijnen is stilzitten geen optie voor deze jongens.
Het goudgele narrenpak dat Bert Minnaert a.k.a. Sigfried Burroughs zich zondag had aangemeten, bleek een perfecte match met de waanzin en het onbehagen dat het gehele Onmens oeuvre uitademt. Tijdens het onheilspellende ‘Posturing’ zocht en vond de jumpy frontman contact met het publiek, een publiek dat hem in de meest letterlijke zin op handen droeg. Never a dull moment.
De deur werd na drie kwartier jakkeren bijzonder hard dichtgeklapt met het opzwepende ‘Novice’, zowat het beste nummer dat het debuutalbum ‘Misdracht’ (2015, Sideburn records) te bieden heeft. In ieder geval een uitstekende keuze als uitsmijter. Geen bis maar als je je 45 minuten in het zweet hebt gespeeld om werk te maken van een collectieve katharsis, aan het einde van een uitputtende feestenperiode, was dat ook nogal onnodig.
Niets dan tevreden concertgangers na een degelijk optreden van een eersterangs band die niemand onberoerd laat.
Onmens is:
- Bert Minnaert (a.k.a. Sigfried Burroughs):
vocals – sounds – fx - Kasper Van Esbrouck:
gitaar – sounds – fx
Meer informatie:
https://www.facebook.com/onmensbaar?fref=ts
EERDER ZWAAR DAN SNEL
True Champions Ride on Speed (B) – zaterdag 25 juli.
De voorlaatste avond van de Feesten, weinig volk in het stadscentrum trouwens, werd in Kinky Star geopend door ‘True Champions Ride on Speed’ (TCRoS). Een hele mond vol als groepsnaam, waarom ook niet. Het Antwerpse mathrock-trio hield er tijdens haar tweede Kinky Star – passage van dit jaar inderdaad geen slakkengangetje op na. Sneller dan de eigen schaduw speelde de band nu ook weer niet. Power en volume primeerden op speed.
Voor de show kwam een dijk van een déjà-vu onze kant uit toen het trio op het podium postvatte. Een band die louter instrumentele mathrock brengt hebben we immers al elf-en-dertig keer meegemaakt. Ongeveer de helft daarvan in het huis van vertrouwen ter hoogte van de Vlasmarkt. De formule (gitaar/bas/drums & geen vocals) staat qua noviteit zo ongeveer op dezelfde hoogte als de wc – eend of de broodrooster.
Niks nieuws onder de zon dus. Je moet al van bijzonder ver komen of met iets origineel uitpakken om het verschil te maken in deze drukbezette niche. TCRoS, zes jaar geleden gestart en twee releases (één full album, één EP) in de rugzak, heeft dat goed begrepen en lardeert daarom het afgemeten gitaargeweld met flarden elektronica.
Die elektronica bleef bij het begin van de set nog grotendeels afwezig. De eerste twee nummers dienden zich dan ook aan als een stijloefening zonder veel meer. Quasi perfect uitgevoerd, dat wel. Meer reliëf, bleeps, afwisseling én applaus vanaf ‘Do’s & Don’ts’.
Zeer degelijk gedaan over de gehele lijn maar niet echt van overweldigend-onvergetelijke orde zaterdagavond, ondanks de volgehouden en bij momenten indrukwekkende powerplay.
Setlist 25/07:
1/ ‘9’
2/ Starkenbark
3/ Do’s & Don’ts
4/ Jizz Jazz
5/ Fu Foutu
6/ Genau
7/ Airon
8/ Weder Onder
Meer informatie:
https://www.facebook.com/truechampionsrideonspeed?fref=ts
NOISE OF JAZZ TO COME
Mogo (B), woensdag 22 juli.
Mogo, baseline: ‘Noise Of Jazz To Come’, opende de muzikale debatten op de zesde Feestenavond in Muziekcentrum Kinky Star met een vol uur klanken van betere postpunk en mathrock – orde. Allesbehalve jazz dus. Gelukkig maar want het hoofd van ondergetekende is te klein om de subtiliteiten van dat genre volledig naar waarde te schatten. Ieder zijn beperking(en).
Het kwartet, een kleine twee jaar actief en gisteren al voor de tweede maal op het kleine Kinky podium, gaat voor somber en duister. Bijzonder vrolijk word je ‘r niet van maar een concert in mineur werd het niet, daarvoor waren de (soms onverwachte) overgangen en bijbehorende tempowissels te zeer aanwezig.
Het beste zat verscholen in de nummers waarvoor een versnelling hoger schakelen noodzakelijk was. Zoals ‘Boyfriend’s Cool’ en het jachtige ‘Best Friends’ waarin frontman Piet Van De Velde zich manifesteert als de geheel Vlaamse versie van Mark E. Smith (The Fall). Twee uitstekende nummers die meer dan één beluistering verdragen en die – wat ons betreft – zo de ether in kunnen. Afgeborstelde bloedarmoede horen we immers al genoeg.
Setlist 22/07:
01/ Spectacle Of Society
02/ Boyfriend’s Cool
03/ Wastelands
04/ Theme From Mogo
05/ Leisure
06/ Best Friends (Sonically Speaking)
07/ Lafargue
08/ Voyager
09/ Patrick Swayze’s dead pt.2
10/ Jack & Judy
11/ Born On The Floor
12/ Thirteen Monsters
Meer informatie:
http://mogosound.tumblr.com/
Mogo is:
- Piet Van De Velde,
- Nikolaas Van Droogenbroeck,
- Gert-Jan Van Damme
- Filip Hendrickx
LET THERE BE NOISE! – GOED GEORGANISEERDE GITAARGEKTE
Crowd of Chairs (B) – dinsdag 21 juli
Dag 5 van de Feesten bracht het Gentse Noisegezelschap ‘Crowd Of Chairs’ op de planken van Muziekcentrum Kinky Star. De jonge band, nog maar een goed half jaar bezig en slechts een handvol optredens op het actief, deed het verre van slecht. Erg ‘bleu’ kwam het alleszins niet over. Een dik half uur potige noiserock was ons deel, geen betere manier denkbaar om een (alweer) lange feestennacht in te zetten.
De gitaren gierden nog het hardst tijdens ‘Trip Blind’. Een langgerekte rochel voorzien van ijle vocals schipperend tussen gelaten-wanhopig en razend kwaad. Alles netjes in het gareel gehouden door een hard om zich heen meppende drummer die net niet verdronk in z’n eigen zweet.
Uneasy listening voor gevorderden. Dit was goed. Voor de liefhebbers van Fugazi, Fudge Tunnel en aanverwante balorige balorkesten.
Om verder in de gaten te houden, jazeker!
Meer info:
https://www.facebook.com/crowd.ofchairs
CONSOULING SOUNDS NIGHT
Barst (B) & Snailking (SWE), maandag 20 juli
De derde Feestennacht werd ingekleurd door het eigenwijs-tegendraadse muziekhuis van vertrouwen ‘ConSouling Sounds’. Op de affiche het Nederlandse ‘The Fifth Alliance’, de Belgische one man band ‘Barst’ en het Zweedse trio ‘Snailking” dat vorig jaar ook al op de feestenaffiche van Kinky Star prijkte.
Aangezien alles meepikken van de concertagenda een slopende affaire is, sloot uw man pas aan om middernacht. Er zijn immers nog behoorlijk wat nachten te gaan en ergens halfweg opgeven vormt nog steeds geen optie.
Barst: Verbluffend Mooi
De aanloop naar het concert van ‘Barst’, het alter ego van Bart Desmet, verliep allesbehalve vlekkeloos. Tijdens de soundcheck besloot de rechter geluidstoren ineens een onafhankelijke koers te varen. Het onding produceerde consequent een irritante brom die van geen wijken wou weten. Tot wanhoop van de p.a.-man van dienst en de musicerende man uit Halle die wat moedeloos om zich heen keek. Je zou voor minder, delicate geluidscollages verdragen maar moeilijk stoorzenders.
Gebrom of niet; tegen middernacht aan werd dan toch maar een aanvang genomen met het concert. De technische problemen bleken gelukkig niet van die orde dat ze de show zwaar beïnvloedden.
Twee nummers, ruim drie kwartier lang, nam ‘Barst’ ons op sleeptouw in zijn eigen gecreëerde wondere geluidswereld. Wars van genres en andere platgetreden paden. ‘Barst’ staat voor kolkende shoegazedronerock. Veel toeters en bellen maar niet één overbodig ding gehoord. Intens, meeslepend, hypnotiserend.
Verbluffend mooie soundscapes, vakkundig ondersteund met een passende projectie. Het oog wil ook wel wat, zeker tijdens een one man performance.
Dat er met nummers waarvan de gemiddelde duur 20 minuten bedraagt niet echt een bisnummer af kon, was niets minder dan de logica zelve. “Het is op” zei een licht afgepeigerde Desmet na een welverdiend, langdurig applaus. Moe maar tevreden. Impressionant. Tegen een herhalingsoefening later op het jaar – morgen en overmorgen is er al iets te doen – zeggen we alvast niet neen.
Snailking: Moelijk Gaat Ook
De Zweedse sludgeformatie ‘Snailking’ mocht de druk bijgewoonde Consouling Sounds Night afsluiten. De geslaagde show van vorig jaar indachtig (een opname van dit concert – dank u Johan – schopte het tot officiële release van de band, een link naar die opname vind je onderaan dit artikel) werd er veel verwacht van dit concert. Rond de klok van drie bleek Murphy echter langs een achterdeur weer binnengeslopen te zijn om veel roet in het eten te gooien.
Na amper een kwartier spelen gaf één van de amps van de band het op waarna noodgedwongen een reserve-exemplaar werd aangesleept en ingeschakeld. Na welgeteld één nummer hield ook de reservespeler het al voor bekeken en werd het concert (weer) stilgelegd. Hoe één en ander verliep ziet u in het videootje.
De meubelen werden alsnog gered door één van de KS – medewerkers (Jonas) die het sludgetrio weer op weg hielp na het nodige improviseren met de apparatuur. Nooit simpel als iedereen op je vingers staat te kijken. Het pleit voor de Zweden dat ze er hun goed humeur niet bij verloren. Idem dito voor het publiek dat zijn cool wist te bewaren ondanks het betrekkelijk onchristelijke uur.
Tussen de krakkemikkige bedrijven door speelde het trio vooral werk van de laatste release ‘Storm’, een 5 track mini-cd die ConSouling Sounds vorig jaar in september op de markt bracht. Lang niet slecht, het slepende ‘Premonitions’ is een uitstekend nummer, maar van dit concert onthouden toch vooral de ondankbare chaotische omstandigheden waarin het moest plaatsvinden.
Shit happens, volgende keer beter.
Barst is:
* Bart Desmet: synths, gitaar, elektrische cello, sounds etc.
Snailking is:
* Olle Svahn – Drums
* Frans Levin – Bass
* Pontus Ottosson – Guitar & Vocals
OLD SCHOOL NEW WAVE
Perverted By Language (B), zaterdag 18 juli
Old school new wave, of new school old wave zo u wilt, stond gisteren een uur lang op het programma in een oververhit Kinky Star tijdens de tweede Feestendag. Een hevig transpirerend vol huis voor de Brusselse band ‘Perverted By Language’. Al een viertal jaar – met de nodige tussenpauzes – onder de mensen. Met tussenpauzes want samengesteld uit leden van hoofdstedelijke groepen groot & klein die eerder al Kinky Star aandeden in de voorbije jaren. Eén album tot dusver, ‘Boxers’, vorig jaar uitgegeven in eigen beheer.
Bekende gezichten op het podium en dito klanken uit de monitors want het vijftal onder leiding van Jeremy Thomas brengt een herinterpretatie van alles wat we uit de inktzwarte platenkast kennen onder de noemer postpunk en new wave. Denk Chameleons, Siouxsie, Modern English, Interpol en verzin er een streepje Bauhaus bij. Veel dichter kan je niet komen.
Koud kregen we het er niet van maar razende warm nu ook weer niet, de tropische condities ten spijt. Ieder nummer riep ongewild de prangende (nouja) vraag op; waar-ken-ik-die-riff-of-baslijn-van? Het beste van de avond kwam er even onverwacht als niet-geprogrammeerd aan toen één van de gitaristen een snaar naar de verdoemenis speelde en de groep noodgedwongen even overschakelde naar een (geïmproviseerd?) kalmaan-stukje, ver weg van het onderhand beklemmende eighties – stramien. Klonk best aardig en had wat langer mogen duren.
De tweede kennismaking met het Gentse publiek werd na een uur afgesloten. Geen bis, de zoektocht naar zuurstof primeerde meteen na het wegsterven van de laatste noot.
Setlist 18/07:
– The Box
– Perverted By Language
– Trial
– Beach
– Liked You Better (when you’re dead)
– Mayo
– Lost For Words
– Medication
– Rumours
– Anti Love
– All Of My Mother’s Favourite Nightmares
– Pewter Eyes.
Perverted By Language is:
* Jeremy Thomas: vocals
* Ronan Collot: gitaar
* Francesco Carlucci: drums
* Elise Boénnec: bas
* Guy Wilssens: gitaar
Meer informatie:
START GENTSE FEESTEN 2015 – DE KOP IS ER AF
Black Tolex (B) – donderdag 16 juli
Ook dit jaar begonnen de Gentse Feesten in de schaduw van St.-Jacobs net iets vroeger dan elders in de stad. Met dank aan Muziekcentrum Kinky Star, de beruchte belendende panden én het aangename weer. Enkele honderden enthousiaste feestvierders gaven elkaar rendez-vous op de Vlasmarkt ruim één etmaal voor de officiële start. De sfeer zat er goed in.
In Kinky Star – naar goede Feestengewoonte getransformeerd in een regelrechte zweethut in no time @ all – stonden qua startschot twee bands geprogrammeerd. Tijdens de Feesten zijn er dat trouwens iedere dag (minstens) vier. Vooral de laatste avond/nacht met o.m. ‘El Yunque’ en ‘Onmens’ op de affiche, wordt door dit huis van gezond wantrouwen keihard aanbevolen.
Donderdag lieten we de opener van dienst ‘Silent Snare’ nog aan ons voorbijgaan wegens een hardnekkige jetlag. Tegen de klok van twaalven aan ging het al een stuk beter. Net op de tijd om de heavy bluesrock van ‘Black Tolex’, all the way from Anzegem, het hoofd te bieden.
Het viertal aangevoerd door een redelijk assertieve Milo Meskens gaat sinds de jaarwisseling door het leven als bluesrockrevelatie en dat mag heet nauwelijks overdreven heten. De gemiddelde leeftijd van de bandleden is dan behoorlijk piep, de band maakte donderdagavond een onwaarschijnlijk volwassen en solide indruk. Niet één wanklank gehoord, wel een tsunami van talent aan het werk gezien.
Op de setlist; zowat alles van het in mei verschenen debuut (‘CAYO’) maar ook twee nieuwe nummers die voor het eerst publiekelijk werden uitgeprobeerd. Het eerste halfweg de set, na de single ‘Stand Your Ground’, en het tweede als ultieme bis.
Door Milo aangekondigd met: “het is nog niet helemaal af, maar daar gaan we ons niets van aantrekken”. Gotta have guts. Net voordien werd ‘Voodoo Child’ (Jimi Hendrix) vakkundig door de mangel gehaald en ook daar kwamen ze probleemloos mee weg. Qua binnenkomer was dit meer dan OK, een prima start van een ongetwijfeld waanzinnige tiendaagse.
Black Tolex is:
- Guillaume Lamont – Gitaar
- Simon Lamont – Drums
- Milo Meskens – Vocals & Gitaar
- Matthijs Machtelinckx – Bas
Meer info:
* http://vi.be/blacktolex
* https://www.facebook.com/Blacktolex/
HOE ZOMER HOE SLOMER
Alpha Whale (B) – zondag 21 juni
Zondagavond stond ‘Alpha Whale’ op de planken in Muziekcentrum Kinky Star. Geen betere keuze mogelijk om het muzikale zomerseizoen mee te beginnen op de Vlasmarkt. De juiste band op het juiste tijdstip. Zoiets. In ieder geval een uitstekende zet van programmator Pieter-Jan. Alweer.
Het kwartet met Oostendse roots maar al enige tijd ‘werkzaam & woonachtig’ in deze onvolprezen stad, wordt in de regel matig tot weinig gehinderd door grote naambekendheid of veel media buzz.
Hun derde passage al in Kinky Star mocht zich in redelijk wat belangstelling verheugen. Meer dan 70 geïnteresseerden – zoveel koppen telden we toch halfweg de show – lieten zich niet tegenhouden door het wisselvallige weer of de nakende maandagochtend-shift.
Het publiek, met de integrale line-up van ‘Mind Rays’ en ‘The Glücks’ in de rangen, werd getrakteerd op een erg gelijkmatig, degelijk concert. Evenwichtig, intelligent opgebouwd. Zonder geeuwmomenten en voorzien van enkele uitschieters.
‘Alpha Whale’ – schitterende naam – werkt al enkele jaren in de luwte aan het eigen repertoire. Zwaar beïnvloed door de sixties. Een mix van psychedelica, garagerock van de zachtaardige soort en surfpop met een lijzig-lethargisch kantje. In mei van dit jaar resulteerde dat in de release van een eerste, naamloos album uitgegeven door de Brusselse independent ‘62TV records’. De curieuze kruisbestuiving van all things sixties kreeg meestal goede kritieken mee en daar kunnen wij alvast mee leven.
De jongens van ‘Alpha Whale’ stonden duidelijk niet op de eerste rij toen god de stress en de zenuwen aan het uitdelen was. Afgelopen weekend werd, uiteraard met een half uur vertraging, doodgemoedereerd bezit genomen van het podium. Stress of kouwe drukte is voor anderen. Liever laidback. Zelfs toen frontman Jan onbedoeld zijn micro zonder stroom zette inspireerde dat geen seconde tot zichtbare nervositeit. Cool zonder een spat arrogantie. Weinig gezien.
Op de setlist zowat de gehele debuutplaat. ‘Coco Tree’ en ‘Bromance of Arabia’ – zalige riff – maakten nog de beste beurt. Ook uiterst genietbaar zonder weeddampen of een portie incorrecte paddenstoelen achter de kiezen, ‘t is maar dat u het weet. Echt vuurwerk bleef uit maar saai was het geenszins.
Er werd afgesloten met ‘Strange Things’, lichtelijk atypisch want het snelste en luidste nummer van de debuutplaat en de set. Geen bis maar na ruim drie kwartier gezapig surfen in de richting van een zonovergoten zomer leek niemand dat erg te vinden. Slot van een fijn optreden van een even complex- als pretentieloze band die hoogdringend wat meer airplay mag krijgen.
Alpha Whale is:
* Jonas Messelier – Bas
* Jan Vandevyver – Gitaar
* Bert Janssens – Drum
* Bart Vergauwe – Gitaar
Meer informatie:
http://instagram.com/alpha_whale
http://alpha-whale.bandcamp.com/
http://beta.vi.be/alphawhale
HOT & WILD!
The Glücks (B), donderdag 18 juni.
Wild feestje donderdagavond in Kinky Star. Met dank aan ‘Mind Rays’, het hevigste uit Gent, en ‘The Glücks’, het hevigste uit Oostende, en 
een ongewoon talrijk publiek dat duidelijk niet naar de Vlasmarkt was afgezakt om één en ander lijdzaam/apathisch te ondergaan. Voor de slechte verstaander: de beste jaarprestaties pogoën, crowdsurfen en plafondlopen werden moeiteloos een stuk scherper gesteld.
Mind Rays mocht direct voor een overvol huis de feestelijkheden openen met de spijkerharde maar aanstekelijke punkrock waarop het energieke viertal een patent heeft. Rauw, catchy en weinig gehinderd door overdreven beleefdheden. Met aandoenlijk veel overgave gebracht. Punk as punk can be.
Donderdag was de band goed voor een korte maar gave set met niets dan prettige 2 minuten – bommetjes genre ‘Retreat’. Zoals eerder op deze blog gemeld: deze band ontgoochelt live nooit. In elk geval zeer welkom na een lange werkdag waarin eindeloze meetings de boventoon voerden. De ideale opwarmer voor hectische rammelrock van The Glücks.
Tina Ghillebert en Alek Pigor – manic rock ‘n’ roll duo par excellence – hadden er donderdagavond veel zin in, zoveel werd snel duidelijk tijdens de hevig krakende opener ‘I’m Bored’ die in een rotvaart werd afgehaspeld. De toon was meteen gezet.
‘Don’t Want To Be like You’ vormde een hoogtepunt, net als ‘Money’ (stop wastin’ my time) dat de temperaturen in een kolkend Kinky Star naar een duizelingwekkende hoogte stuwde. Heftige trashrock, even primitief als opwindend als effectief.
Na vlotjes een half uur jakkeren bleek Alek ‘Ooooh/Aaaah’ Pigor nog over zoveel energie te beschikken dat hij rücksichtlos ‘On The Road’ inzette zonder zijn partner in crime achter de drums af te wachten. Na de valse start kwam het snel goed, het enige schoonheidsfoutje van de avond. Typerend voor het onstuimige enthousiasme van de Oostendenaars. Moeilijk om dit koppel niet sympathiek te vinden.
Omdat bij The Glücks alle goeie dingen uit twee bestaan werd het Kinky publiek niet met één maar twee bisnummers naar huis gestuurd. Een in dank aanvaard extraatje bij een zinderend optreden dat niet gauw vergeten zal worden.
In volle examenperiode nog deze mededeling van de – zoals steeds – hoogst partijdige jury; geslaagd met grote onderscheiding.
Klasse!
Meer informatie:
https://www.facebook.com/TheGlucks
http://theglucks.bandcamp.com/album/blow-my-mind
MASTODONTISCH!
These Mountains Are Ghosts (B) – woensdag 10 juni
Woensdagavond maakte het schuimbekkende vijfmanschap ‘These Mountains Are Ghosts’ Muziekcentrum Kinky Star onveilig. Uw wakkere rockreporter maakte vanop de eerste rij een voorhamer-concert mee met de kracht van 6 op de schaal van Richter. B Fast kwam er niet aan te pas.
‘These Mountains Are Ghosts’ (TMAG), thuisbasis: Herk-de-Stad / file under: ‘knalhard’, debuteerde dik 5 jaar geleden met een alles verschroeiende 5 track demo die redelijk wat positieve commentaren oogstte. Niet helemaal onterecht. Vooral het laatste nummer van de eersteling (‘Ashes’) – origineel ingekleurde samenzang, sterke melodie en verbluffend gitaarwerk – maakte toen indruk. In ieder geval genoeg indruk om Funtime Records ervan te overtuigen een eerste full album uit te brengen (‘Demon Horde’, 2012).
Eerder dit jaar werd ‘Legacy of War’ uitgebracht. Deze keer in eigen beheer. Een mini-album voorzien van vijf retestrakke nummers die een intelligente mix laten horen van hardcore en metal met wat psychedelische accenten. Complex, onvoorspelbaar want behept met een duizelingwekkende opeenvolging van tempowisselingen en alles begeleid door loodzware vocals. Moeilijk om de vergelijking met Mastodon niet te maken. Bij deze dan maar.
TMAG doet overigens niet echt veel moeite om de Mastodon – vergelijking uit de weg te gaan want woensdagavond verscheen frontman Kris Clerx op het podium in een felrood bandshirt van, jawel… Ze zijn dan wel met z’n vijven, de boomlange zanger trekt de gehele show àlle aandacht naar zich toe met zijn even merkwaardige als rusteloze podium act.
Na afloop van het knetterende openingsnummer ‘The Blackest Curse’ veronderstelden we even dat het zweet wel wat minder in het rond ging spatten. Dat bleek ijdele hoop. De woeste regendans hield aan. Halfweg de set, tijdens ‘Legacy of war’, werd zelfs één van de podiummonitors tegen de vlakte gekeild.
Na een half uur georganiseerd beuken like there’s no tomorrow gooide de band al een eerste maal de handdoek. Wat beleefd gepruttel van het publiek volstond echter om een bis af te dwingen. ‘Burning Psalms’, een nummer uit de beginperiode, werd de uitsmijter. Een furieuze eindnoot achter een even zo furieus optreden.
https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/v=2/album=172865277/size=small/bgcol=333333/linkcol=e99708/
TMAG is:
- Bert Damen – Drums
- Joris Everaerts – Guitar / Vocals
- Jesse Sampermans – Guitar / Vocals
- Ruben Smets – Bass
- Kris Clerx – Vocals
Meer informatie:
http://www.thesemountainsareghosts.com/
http://vi.be/thesemountainsareghosts
https://www.facebook.com/thesemountainsareghosts
https://soundcloud.com/thesemountainsareghosts
KORT ENDE KRACHTIG
Haiden, zondag 31 mei.
De ‘Kosmic Doom Night’ afgelopen zondag in Kinky Star – een organisatie van het immer eigenzinnige ‘Oorpijn’ – kon op de nodige publieke belangstelling rekenen. Net voor aanvang waren de weergoden nochtans niet mee. Maak zelf uw volzin met de woorden grijs, wolkendek, regen en pijpestelen. Het was dan ook Doom Night voor iets.
Gedonder en een occasionele bliksemschicht werden eveneens op het podium gesignaleerd met ‘Ygor’ en ‘Haiden’. Twee jonge Belgische bands met een hoog bulldozergehalte. Vol overtuiging spelend in de categorie sludge/doom/post-metal/headbangen-op-zondag.
Timing is everything; de jongens van ‘Ygor’ waren helaas al georganiseerd aan het opkrassen toen we de uitgeregende neus aan het venster staken. Net op tijd om te laat te komen dus. De positieve reacties van de niet-telaatkomers lieten uitschijnen dat het Ygor – concert best meeviel. Veel power, snedig. Tja, zal wel. Volgende keer beter. Sorry jongens.
‘Haiden’, twee gitaristen en één drummer sterk, werd aanvankelijk eerder op het jaar verwacht in Kinky Star maar een fout afgelopen fietstochtje saboteerde toen de plannen grondig. Geen accidenten zondagavond maar een korte en krachtige set die net geen 40 minuten duurde.
Ruim voldoende om te bewijzen dat het trio in de voorbije maanden heel wat vooruitgang heeft geboekt. De bandleden, nog maar anderhalf jaar bezig in deze bezetting, speelden strak en trefzeker. Niets op aan te merken.
Vocals blonken uit in afwezigheid, de twee gitaren namen het voortouw en zorgden voor het contrast. Af en toe ondersteund door samples. Hard tegen onzacht, zware kost. ‘Haiden’ positioneerde zich zondag tussen post-metal en sludge in. Net iets te traag voor het ene subgenre en iets te snel voor het andere. Met stoner invloeden bovendien. Volhouden; net buiten de lijnen kleuren doet soms de beste dingen ontstaan.
De volgende Haiden show in Gent gaat door in het café met de gezelligste naam van het Westelijke halfrond; ‘t Floere Foefke’, in de Molenaarstraat, op vrijdag 19 juli.
Meer informatie:
* https://www.facebook.com/haidenband
* http://haidenband.tumblr.com/
* https://www.facebook.com/ygorfromspace?fref=ts
DONKERE DOUBLE BILL
Lisa Cuthbert (IRL) & Curtis (B) – zondag 24 mei
Zondagavond liep Kinky Star in geen tijd meer dan aardig vol. Het betere duw-en wringwerk om een goed plaatsje te bemachtigen begon al vroeg. Met dank aan de duistere double bill Curtis – Cuthbert, het schitterende zomerweer de uren voordien en een massa Gantoise-adepten die na de kampioenenviering zegedronken, of gewoonweg dronken, de Vlasmarkt opzochten om het feest verder te zetten. Naarmate de avond vorderde palmde de wit-blauwe massa de Vlasmarkt volledig in. Tot de arm der wet, geholpen door een malse regenbui, er een eind aan maakte.
Binnenskamers bleef het ook na de bui(en) op de koppen lopen. Het uitbundige volkje zorgde onvermijdelijk voor behoorlijk wat achtergrond-geroezemoes tijdens de intimistische set van de Ierse Lisa Cuthbert. Klein van stuk, gehuld in een zwarte cape, omringd door kaarsen én voorzien van een fantastische stem.
Dublinner Cuthbert maakt al enige jaren werk van haar solo-carrière. Twee full cd’s tot dusver. Barstenvol zwaarmoedige melodie, pikdonkere folk en betekenisvolle stiltes.
Daarnaast komt ze ook als backing vocaliste aan de kost, o.m. bij ‘Wovenhand’ en ‘The Sisters Of Mercy’. Het bisnummer zondagavond – een traag/slepend ‘This Corrosion’ – werd trouwens uit de Sisters-catalogus geplukt. Lang niet slecht.
De laatste date van de Europese tour die Cuthbert in de voorbije weken ondernam werd op de Vlasmarkt met behulp van een drummer afgewerkt en een projectie van de prent ‘Magdalene Sisters’. Als u zich post factum afvraagt wat al die sadistische nonnen in de wit-zwarte achtergrond deden; de film brengt de zgn. ‘Magdalene Laundries’ in beeld. Kloosters op het Ierse platteland waar ‘gevallen vrouwen’ heropgevoed werden met inzet van slavenarbeid. Georganiseerd door wreedaardige geestelijken met losse handen en vastgeroeste ideeën. Cuthbert’s laatste album is er sterk door geïnspireerd, vandaar. Vrolijk word je er in ieder geval niet van.
Zondag stond de laatste release ‘Paramour’ (2013) centraal. Cuthbert begeleidde zichzelf op elektrische piano en joeg haar drummer Marvin met zachte dwang van het podium als zang en toetsen volstonden. Hoogtepunt; ‘This Kind Of Sin’. Mooie melodie. De kennismaking mocht gerust wat langer geduurd hebben dan de toegemeten drie kwartier. Dit willen we best aan een herhalingsoefening onderwerpen in omstandigheden die zich iets minder rumoerig aandienen.
Nog voor de Gentse versie van Joy Division onder de naam ‘Curtis’ op het podium werd gesignaleerd, had het laatste restje zuurstof al de wijk genomen uit Kinky Star. Een zweterige podiumwissel en een korte soundcheck later, in temperaturen die je eerder met een sauna associeert, kon het gothic feestje beginnen.
Ondergetekende gaat doorgaans met een bijzonder weide boog om cover- en tributebands heen maar voor Curtis maakten we, wegens Joy Division -ken uw klassiekers!- en de zondagavond-ambiance, een uitzondering. Al blijft het een vreemd gegeven; je toeleggen op het verzamelde werk van één enkele band/artiest om dat oeuvre dan zo goed mogelijk na te spelen. Al dan niet in combinatie met een imitatie van de bijbehorende podium act. Het is een keuze als een ander waarschijnlijk.
De keuze die Curtis maakte uit het beperkte Joy Division repertorium – 33 nummers van eigen makelij en 2 covers als we goed geteld hebben – was zeer zeker verdedigbaar. De makkelijkste of meest voor de hand liggende nummers kwamen niet bij voorrang in beeld. Het vroege werk uit de Warsaw periode ontbrak niet. Net als het (iets) minder bekende/populaire materiaal.
De band ging enthousiast van start en had al gauw het publiek in zijn zak. Twee maal werd een nummer afgebroken tijdens de set. Eénmaal omdat de bassist in de fout ging (‘She’s Lost Control’) en een andere maal omdat de zanger er – zo te zien – helemaal geen zin in had (‘Shadowplay’). Nog maar weinig meegemaakt. Na de twee valse noten werd telkens vlug overgeschakeld naar een uptempo nummer – ‘Interzone’ en ‘Isolation’- om de schwung er in te houden. Wat lukte.
Tribute band of niet; het publiek ging collectief uit het dak alsof het de onaangekondigde reïncarnatie van the real thing betrof. Veel bijval en animo. Wat betreft de edele sport van het ‘plafondkruipen-tijdens-concerten’ werd zondag net voor middernacht een beste jaarprestatie neergezet (4). Niemand hield er blijvende letsels aan over.
Het was al na twaalven toen Curtis er de stekker uit trok. Na een uur en twintig minuten was ongeveer de helft van alle JD-nummers de revue gepasseerd, met inbegrip van de Velvet Underground cover (‘Sister Ray’) die Manchester’s finest op een blauwe maandag weinig overtuigend door de mangel haalden. De Curtis’ versie van het nummer klonk o.i. een stuk krachtiger.
Niets dan gelukzalige gezichten na afloop. Beter zo dan anders redeneerden we maar de zoektocht naar ongebruikte lucht en een welgekomen verfrissing primeerde. Tribute bands, je moet er toch een aantal schakelaars voor omdraaien om er ten volle van te genieten. Het was goed voor een keer.
Setlist Lisa Cuthbert 24/05
01. Intro
02. The Sooner You Know
03. Madame’s Secret Pain
04. Run & Jump
05. Party’s Over
06. Garten’s Mother Lullaby
07. This Kind Of Sin
08. Ready To Unfold
09. Storm
10.Won’t Be Long
11.This Corrosion (bis)
Setlist Curtis 24/05
01. Exercise One
02. No Love Lost
03. Heart & Soul
04. She’s Lost Control (afgebroken)
05. Interzone
06. Wilderness
07. The Only Mistake
08. Ceremony
09. Disorder
10. The Kill
11. Warsaw
12. Dead Souls
13. Shadowplay (afgebroken)
14. Isolation
15. New Dawn Fades
16. Transmission
17. Sister Ray
18. Twenty-Four Hours
19. Digital (bis)
Meer info:
http://www.lisacuthbert.com/
https://www.facebook.com/curtis.tribute.band
TIEN JAAR GENTHOLOGY
Idiots! (B) & Falling Man (B) – zaterdag 9 mei
Tien jaar Genthology, tien jaar Gentse concertfotografie in spectaculair wit-zwart, werd zaterdag op de Vlasmarkt in stijl gevierd met een double bill die iedere concertganger met suizende oren, okselvijvers en een vette grijns de nacht instuurde.
Een feestje waar – zo te zien – niemand afwezig wou voor tekenen. Met een attendance en ambiance van Gentse Feesten – niveau tot gevolg. Tijdens ‘Idiots!’ barstte Kinky Star al uit de spreekwoordelijke voegen. Met ‘Falling Man’ ging het dak er af, volledig volgens plan. Ja, u heeft weer wat gemist.
Support ‘Idiots!’, aangevoerd door de onverslijtbare tandem Luc Dufourmont – Dick Descamps, bracht Kinky Star in geen tijd op temperatuur. Een oerklassieke 4-mans line up, mean rockin’ men in black. Met trashy, uptempo rock van de ultravettige soort en hopen zelfrelativering in de aanbieding. Verveelde geen half ogenblik. De zoals steeds amusante podium act van Dufourmont, zowat de trashrockversie van Wim Opbrouck, was niet eens noodzakelijk om de aandacht gaande te houden.
Het inderhaast aan de playlist toegevoegde ‘Pakistan’ – over een Belg die er heen gaat om een nachtwinkel te openen (zo werd ons althans ingefluisterd) – bleef het langst bij. Stomende straight forward bluesrock, weinig gehinderd door overdreven beleefdheden en gezegend met een XL feelgood factor. Een betere support had Falling man zich waarschijnlijk niet kunnen indenken.
Falling Man start de concerten doorgaans met één of twee instrumentals, met ‘Elliot’ als constante. Zaterdag wou het viertal kennelijk meteen ter zake komen door te openen met ‘Liars’. Een dijk van een nummer maar niet meteen het gemakkelijkste om mee van wal te steken. Geen probleem echter voor de band en frontman Sam die zich vlotjes door het nummer heen gromde en blafte.
Tweede verrassing van de avond; opvallend veel nummers uit de beginperiode op de playlist. De debuut EP werd quasi integraal gespeeld, enkel ‘Downfall’ ontbrak, en bij wijze van bis werd het half-om-half vergeten ‘Whoopsy’ (Daisy) nog eens opgerakeld.
De laatste keer dat we dat live hoorden was intussen al een viertal jaar geleden. Tijdens die bis mocht trouwens Genthology-feestvarken Tom Verbruggen mee het podium op om – euh – eventjes mee te doen dus.
De drie nummers van de binnenkort te verschijnen nieuwe EP werden netjes na elkaar gespeeld halfweg de show. ‘Shine On’, onheilspellend gruizige poprock, klonk beter dan ooit en tijdens ‘More’ kon Sam Louwyck zijn voorliefde voor de taal van Goethe nog eens botvieren op het podium. Hopelijk laat de release van de EP niet al te lang meer op zich wachten.
‘Shine On’ is intussen wel te horen en te zien via You Tube. En gratis te downloaden via Soundcloud. Zaterdag betekende ook de glorieuze terugkeer van ‘Mr. Matucheck’ op de playlist. Het anthem van de verworpenen der aarde en andere havelozen. Ja, u merkt het, 1 mei is nog maar net gepasseerd. Matucheck zou op geen enkel Falling Man concert mogen ontbreken wegens te veel klasse. Met de al even verrassende terugkeer van ‘Whoopsy’ werden de ondertussen verhitte festiviteiten afgesloten. Het was goed geweest.
Wie niet genoeg heeft aan één keer Falling Man per concertseizoen gaat komende donderdag (14/5) met gezwinde tred richting Muide waar het smerigste balorkest van het Westelijk halfrond hoog op de ‘Iron Muide’ affiche staat. Entree: alweder geheel gratis. Opwinding en decibels verzekerd. Conclusie: niet-te-missen.
Meet you there, if you dare.
Setlist Idiots! 9/5
01/ Killing
02/ Dance
03/ 60 Miles
04/ Urang Utang
05/ Pakistan
06/ Hangman
07/ Mosquito
08/ The Bill
09/ Norton
Setlist Falling Man 9/5
01/ Liars
02/ Moron
03/ Raccoon Attacks
04/ Hot Hotel
05/ Tar Melting
06/ Stripper
07/ Shine On
08/ Bags Slags Down
09/ More
10/ Mr. Matucheck
11/ Whoopsy (Daisy) – bis
fALLING MAN – SHINE ON (live)
fALLING MAN – HOT HOTEL (live)
fALLING MAN – SHINE ON (EP)
ID!OTS – 60 MILES
Meer info:
http://www.idiotsmusic.com
http://www.fallingman.be
KINKY HAZE
The Fur (B), woensdag 6 mei
Aan belangstelling allerminst gebrek voor het optreden van The Fur in Kinky Star woensdagavond. Ruim voor aanvang van het concert bleek het terras, of wat daarvoor moet doorgaan, op de Vlasmarkt hopeloos ‘ondergedimensioneerd’ om iedere concertganger zijn/haar plaats onder de ondergaande zon te bieden. Veel volk dus. Uw man glipte tijdig binnen en vatte naar gewoonte post op de eerste rij. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden.
Vorig jaar debuteerde The Fur – na drie jaar repetitiehok – met een eerste full album. Een plaat die zich, de loodzware concurrentie in stonerrock land ten spijt, in positieve zin liet opmerken met een heftige blend van stoner en psychedelica.
De geestverruimende kruisbestuiving van toen vertaalde zich op deze blog in een behoorlijk lovende recensie. Met speciale vermelding van de slepende tien-minuten-gitaar-orkaan ‘Expanding universe’. Het vierde nummer op de schijf, 10 minuten en 4 seconden wah-wah om ‘you’ tegen te zeggen.
Er meteen hard invliegen deed The Fur niet in Kinky Star. Integendeel, de zaak kwam ondanks het manifeste gebrek aan stress en de complete omsingeling door de eigen achterban, eerder traag op gang. Om pas een eerste keer echt te vonken met ‘Repellor’. Een nagelnieuw nummer dat met iets meer enthousiasme gebracht werd dan de voorgaande nummers. Nieuwe bezems keren nog altijd het best. Het nummer houdt ook een stevige knipoog in naar ‘Attractor’ van ‘Idealus Maximus’, de collega’s die woensdag eveneens aanwezig tekenden. Ook al op de eerste rij. Het was dus drummen.
Na het nieuwe nummer werd overgegaan tot het uitdelen van bananen om ‘Not enough bananas’ visueel kracht bij te zetten. Altijd sympathiek als een deel van de rider zijn weg vindt naar het publiek.
Geen primeur, ondergetekende zag Red Zebra (‘Man Comes From Ape’) en Fad Gadget (‘Back To Nature’) ooit net hetzelfde doen op het podium. Veel te veel jaren / decennia geleden intussen. Vers fruit dus maar geen nieuwe dynamiek. De logica achter de opbouw van de set was ook niet altijd even duidelijk. Na een lange werkdag gebeurt dat wel eens meer, het kan dus ook aan ons gelegen hebben.
Voor een vol huis mocht het weinig verwonderlijk heten dat drie kwartier en zeven nummers – na enig gebrul – uitgebreid werd naar een volledig uur jammen. Toegift van dienst bleek het nieuwe ‘Fuqunyéé’ (hopelijk hebben we dat juist genoteerd) waarmee een degelijk concert zonder echte uitschieters werd afgesloten.
Niet slecht maar er had o.i. meer vuurwerk ingezeten. Waarom tevreden zijn met een gelijkspel als je de mogelijkheid hebt om vlotjes met 3-0 te winnen? ‘t Was tenslotte een thuismatch.
Setlist 6/5:
1/ Ahn Dre
2/ Sunhaze
3/ Zwarte Materie
4/ Repellor
5/ (Not Enough) Bananas
6/ Moon
7/ Dampkring
8/ Fuqunyéé (bis)
The Fur is:
- Elias – drums
- Jens Hugo – guitars
- Theli – bass
Meer info:
http://the-fur.bandcamp.com/
http://thefur.be/
http://beta.vi.be/thefur
https://www.facebook.com/TheFur.be?fref=ts
DROOMDEBUUT
Mamzelle (B) – zondag 3 mei.
Plaats te weinig voor het debuutoptreden van het vijfkoppige MMZLL ofte ‘Mamzelle’ in Kinky Star zondagavond. Wie er niet op tijd bij was, was gezien. Of beter: zag weinig tot niets. Zo gaat dat in een club met een mini-podium. Gelukkig viel er een klein uur wel één en ander te horen dat de moeite waard was. Verslag vanop de eerste rij.
‘Mamzelle’, een klassiek geschoolde bende onder aanvoering van Margot De Ridder, was afgelopen weekend aan haar allereerste live show toe in deze bezetting. Plankenkoorts of enige onwennigheid vielen allerminst te bespeuren. De term ‘debuut’ mocht dus gerust vergezeld gaan van een bescheiden stoetje aanhalingstekens.
Er stond een uitgebalanceerd collectief op de planken dat de nodige adelbrieven en behoorlijk wat podiumervaring in de rugzak had zitten. En dat niet was afgekomen om zich publiekelijk op veel fouten te laten betrappen. Wat – strak geregisseerd door toetsenist Bert Gielen – ook niet gebeurde.
De begeleidingsband manifesteerde zich als een prima vehikel voor de assertieve frontvrouw die bewees van meerdere markten thuis te zijn; soul, jazz, fluisterliedjes, pop(rock)… Naar het einde van de set toe waagde ze zich zelfs even solo op betrekkelijk glad ijs met behulp van een ukelele en een nogal licht wegend nummer.
Eén uitschieter: het forse ‘Black Heart Cold Soul’ waarin Margot & co zich manifesteerden als een potige versie van ‘SX’. Een uitstekend nummer dat schreeuwt om een hoge notering in Stubru’s ‘Afrekening’. Alsof het vijftal zich daar maar al te goed bewust van was werd het nummer bij wijze van bis nog maar eens de zaak ingestuurd. Waarom de zaken ook moeilijk maken als je eigen repertoire moeiteloos nog altijd op een half cd’tje kan. Beter zo dan één of andere cover brengen.
Te oordelen aan het stormachtige applaus en de kamerbrede smile na de feiten werd de eerste opdracht tot een goed einde gebracht. Dit was waarschijnlijk het scenario waar vooraf van gedroomd werd. De Vlasmarkt werd zondag een eerste maal veroverd. Als alles volgens plan verloopt, wordt dat binnenkort minstens dunnetjes overgedaan want ‘Mamzelle’ is op 9 juli aan het werk bij de buren van de Charlatan.
Mamzelle is:
– Margot De Ridder – zang/compositie/arrangement
– Bert Gielen – keys/compositie/arrangement/backing vocals
– Kobe Boon – contrabas
– Bruno Ravelingien – gitaar/backing vocals
– Bert De Pauw – drums/ percussie
Setlist 3/5
01/ P(A)+P(A) = 1
02/ Forbidden Fruit
03/ Cathartic Deed
04/ I Wanna Dance
05/ Don’t Worry
06/ When I Met You I Was King
07/ Black Heart Cold Soul
08/ For Better
09/ I Know Though
10/ Burn
11/ Black Heart Cold Soul (bis)
Meer info:
* https://www.facebook.com/mamzellemusic?fref=ts
* http://beta.vi.be/mamzelle
EN MYCKET TREVLIG REPRIS
(een prettige herhalingsoefening)
The Guilt live @ Kinky Star – woensdag 23 april
Minder dan een jaar geleden zette het explosieve cartoonpunk-commando ‘The Guilt’ Kinky Star vakkundig op stelten. Een amusant optreden
van een op hol geslagen Zweeds duo dat naar eigen zeggen ‘lazerpunk’ brengt.
Zij – Emma – een brulboei van anderhalve meter hoog en gezegend met een energiepeil op ADHD – niveau en hij – Tobias – frenetiek gitaarspelend in een Star Trek pakje.
Dat alles slechts geruggesteund door een rudimentaire beatbox en enkele backing tracks. De uitzinnige show van toen deed de lazerpunks uit Malmö op nummer drie van het eindejaarslijstje belanden van deze blog. Dat kan slechter. We keken dan ook wat uit naar de replay.
Woensdag ging het er in alle geval net zo hyperkinetisch aan toe als vorig jaar. Het Star Trek uniform had wel plaats geruimd voor een Star Trek t-shirt, verscholen onder een tweedelig blauw pak dat pijn deed aan de ogen, maar dat was achteraf bekeken zowat het enige verschil. De playlist was haast identiek aan die van vorig jaar, op één nummer na dat op een recent uitgebrachte uitgebrachte single (‘Die’ – Heptownrecords, 2015) terug te vinden is.
Weinig nieuws onder de Scandinavische middernachtzon dus. Meer van hetzelfde stond een uiterst genietbaar concert niet in de weg, een energieke show die bij momenten veel weg had van een totale work-out. Aerobic for punks. Als de helft van je nummers over dansen gaat dan ben je het natuurlijk aan jezelf verplicht om het één en ander te doen op het podium. In haar jumpy enthousiasme sloopte zangeres Emma bijna de podiumverlichting.
Er werd stormenderwijs afgetrapt met ‘Give it’. ‘Stick to your guns’, vette turbodisco op speed, betekende een eerste hoogtepunt. Het ritmische schuimbekken werd pas halfweg de set, na het hevige ‘I don’t’, een eerste keer stopgezet. Niet voor lang want na een halve minuut zuurstof bijtanken werd er weer resoluut gekozen voor full speed ahead. ‘Dance to the revolution’ zette de eerste rijen aan het dansen.
Aangezien de band een hekel heeft aan bisnummers kwamen die er niet. Denk maar dat het volgende nummer het bisnummer is brieste Emma in de microfoon net voor het afsluitende ‘Die’. Dat was dan meteen duidelijk en daarmee werd een punt gezet achter drie kwartier balorig in-your-face entertainment. Zeer OK. Het perfecte antidotum voor een dag stilzitten op kantoor. En iedereen met de breedst mogelijke smile naar huis.
Setlist 22/04:
* Give It
* Blood
* It’s Not Me And You
* Stick To Your Guns
* I don’t
* Hate
* Bad Things
* Coming Down
* I Don’t wanna Hear
* Dance To The Revolution
* Die
GESTILEERDE CHAOS
Martijn Comes (NL) & Aun (can) – zondag 19 april.
Zondagavond was integraal gereserveerd voor de liefhebbers van ambient music in muziekcentrum Kinky Star. Op het programma: de soloperformance van de Nederlander Martijn Comes en het Canadese duo ‘Aun’. Voor de spacey hoogmis waarin drones, uitgekiende klankpatronen en andere designer sounds centraal stonden, daagden echter weinig parochianen op. Uw misdienaar tekende wel present.
Martijn Comes (36), een Amsterdammer getooid met pet en sjaal ondanks het vroege zomerweer, vatte als eerste post op het podium. Gebogen over zijn Apple stuurde hij complexe composities, voorzien van alle digitale toeters en bellen denkbaar, de zaak in. De geluidskunstenaar heeft met ‘Wolf’ net een nieuwe 6 track EP uit (IO Sounds, april 2015) en dat mocht gehoord worden.
Horen inderdaad want een optreden kon je het nauwelijks noemen. De podium act was net zo inspirerend als een ambtenaar van het ministerie van financiën aan het werk zien. Een videoprojectie of iets van die orde had de zaak wat kracht kunnen bijzetten. Een spetterende show hoeft het niet altijd te zijn maar staren naar iemand die in zijn dooie eentje op een laptop zit te tokkelen is eigenlijk ook maar -euh- mager.
De muziek? Werk dat allerminst na-de-uren amateurisme uitademde. Filmisch. Veelgelaagde, vaagweg dreigende soundscapes die zo een horrorprent in kunnen. Of een documentaire over naderend onheil. Knap gedaan maar vraag is of je hiermee zo nodig een podium op moet. Na een goed half uur vond de introverte muzikant het welletjes en verdween na een applausje uit het zicht.
Aun, het muzikale vehikel van het koppel Martin Dumais en Julie Leblanc uit Montreal, is al negen jaar in de weer met geavanceerde klankarchitectuur en heeft al net zoveel releases op het actief. Eén album per jaar, dat mag zonder meer productief heten. Momenteel is het Canadese duo op tour in Europa – zelfs in Ijsland werd halt gehouden – om het album ‘Fiat Lux’ te promoten. Het album, zeven lang uitgesponnen nummers rijk, laat een hypnotiserende draaikolk horen van elektro, shoegaze, industrial, psychedelica en Brian Eno-achtige ambient klanken.
Het optreden begon met een valse noot toen Julie, om welke reden dan ook driftig op zoek naar heur smartphone, op zich liet wachten. Ondanks het protest van haar lichtelijk geënerveerde wederhelft. Het onding bleek uiteindelijk op het podium te liggen. Een diepe zucht later kon de show beginnen.
De gepolijste potpourri van stijlen en klanken werd zonder een adempauze drie kwartier lang op het publiek losgelaten. Ook ‘Aun’ liet zich van zijn meest statische kant zien. Veel viel er dus niet te zien; de opwinding zat ‘m volledig in de geduldig opgebouwde geluidsgolven die een redelijk sinister klanklandschap neerzetten.
Voor de oudere jongeren onder u; één en ander hinkte soms dicht aan bij de hypergesofisticeerde ambient die SPK in de jaren ’80 produceerde. Te oordelen aan de reactie van het publiek werd de onaardse trip wel geapprecieerd. Er kwam geen bis van maar dat scheen niemand erg te vinden na twee rondjes avant-gardistisch geluid-gegoochel. Uw misdienaar incluis. Amen.
Meer informatie
* Martijn Comes
AUN
* https://www.facebook.com/AUNandAUN
* https://aunted.bandcamp.com/
KORT EN ZEER-ZEER-ZEER KRACHTIG
Onmens & Golden Noo$e – woensdag 15 april.
Zoals verwacht daagde er flink wat volk op voor het concert van ‘Onmens’ in Kinky Star. Niet verwonderlijk, het Gentse duo heeft in geen tijd een stevige reputatie opgebouwd. Met dank aan een impressionante debuutplaat en een handvol betrekkelijk wilde shows waarin zwartgallig theater, tonnen transpiratie en uitbundig fysiek contact met de concertgangers op het programma stonden.
Voeg daar nog wat mediabuzz aan toe en muzikale (ramp)toeristen van alle slag dienen zich prompt aan in rotten van drie. Woensdagavond was dat op de Vlasmarkt niet anders. Het kot was nog eens te klein om iedereen een deftig uitzicht op het podium te bieden.
Onmens had dat podium niet voor zich alleen. Support van dienst was de rap act ‘Golden Noo$e’, bevolkt door twee slungelachtige homies– witter dan wit – uit het Brusselse. Eén MC en één knoppenman die zich vooral met een Apple laptop onledig hield.
‘Golden Noo$e‘ heeft net een nieuwe EP (‘Barefaced’) uit en onderscheidt zich van de rest van de hiphoppende wereld door de vette beats te mutileren met downpitching, duistere synths en redelijk wat spooky geluidseffecten.
Na een redelijk vernietigende recensie van een collega, zagen we het concert van Golden Noo$e met nogal gemengde gevoelens tegemoet. Die a priori somberheid bleek uiteindelijk nergens voor nodig, dit mocht best wel gehoord en gezien worden. 100% af was het niet maar ‘Golden Noo$e’ gaat voluit voor een eigen geluid en voor gratuite vuilbekkerij over bitches en blingbling ben je aan het verkeerde adres.
Naar het einde van de set mengde Bert van ‘Onmens’ zich even met het rhymen. Bijzonder sympathiek maar hij bewees meteen ook dat je het rappen best overlaat aan wie daar echt bedreven in is. Soit, ‘Golden Noo$e’ werd terecht een bisnummer gegund. Dit was van een hoger niveau dan verwacht.
Onmens is amper een goed jaar actief maar liet zich in die korte periode al meer dan eens opmerken. Zelfs Humo zette het tegendraadse duo Minnaert – Van Esbroeck een tijdje geleden in de schijnwerpers. Begin dit jaar doken ze de studio in om ’n paar nummers en een eerste single op te nemen maar toen de studiodeuren achter hen dichtklapten, ongetwijfeld met een oorverdovend harde knal, bleek de single uitgegroeid tot een volwaardig 10 track album. Dat komt ervan als je met een overschot aan goede ideeën door het leven banjert.
De plaat laat hevig kletterende noiserock horen. ‘Misdracht’, zo heet het (on)ding, doet hard denken aan wat de New Yorkse no wave scene 3 à 4 decennia geleden ongegeneerd uitbraakte over de goegemeente. Onmens weet die old school noise perfect te koppelen aan ruige industrial elektro. Om uit te komen bij bezwerende teringherrie die in het smerigste riool denkbaar geproduceerd lijkt. Morbide elektroshockrock, underground in de echte zin van het woord.
Minder dan een half uur nam het optreden woensdagavond in beslag. Begonnen werd met het hypernerveuze ‘Taste for slander’. De rest van het album werd in hoog tempo, zonder omkijken & zonder zorgen, afgehaspeld. De ene 3 minuten – kopstoot na de andere. Het krankzinnige ‘Novice’ klonk fantastisch.
Een concert in de categorie kort en zeer krachtig. Voldoende voor beide heren om zich vakkundig in het zweet te spelen voor een enthousiast publiek dat voluit in de feestelijkheden werd betrokken. De mosh pit, overvliegend bier incluis, was weer even terug van weggeweest. Geen hoogtepunten wegens niet één zwak of overbodig moment. Een revelatie.
Meer informatie:
- Golden Noo$e
https://soundcloud.com/golden-noose
https://www.facebook.com/thegoldennoose
http://goldennoose.bandcamp.com/
https://www.youtube.com/watch?v=U1u3OAVTMAE
LESS IS MORE
Delacave (F) – zondag 5 april.
Dat je niet altijd met grof geschut, toeters & bellen én een volledige line-up moet uitpakken om boeiend-relevante muziek te maken bewees het Franse duo ‘Delacave’ zondagavond in Kinky Star. Eén basgitaar, voorzien van slechts twee snaren, een rudimentaire synth en een zangmicrofoon kan ruimschoots volstaan om je ding (goed) te doen. ‘Less is more’ lijkt wel het leidende motto van het koppel uit Strasbourg.
Het minimalisme van Delacave, om god-weet-welke-reden opgezadeld met het etiket ‘gloomy wave’ (c’est quoi?), vond in de voorbije vijf jaar in DIY – style zijn weg naar twee langspelers die minstens de kwalificatie interessant verdienen.
De laatste – ‘Run to them and grunt’ – werd vorig jaar uitgegeven. Een ongewoon plaatje, tien nummers. Tien keer sober aangeklede, tegendraadse pop met een hoek af waarin gortdroge baslijnen de eigenzinnige elektronica van Seb Normal op sleeptouw nemen.
Met meer dan vijf jaar podiumervaring en twee goeie platen op de teller verwacht je van een band dat er tijdens een concert – tussen de nummers door – al eens iets betekenisvol wordt gezegd. Niet zo zondag. Meer dan een flauw glimlachje gekoppeld aan een gefluisterd ‘merci’ zo eens om de drie nummers, kon er niet af. Dat heet dan een statische podium act.
De opwinding en de extravagantie zaten volledig in de muziek. Het optreden werd uitstekend gestart met ‘It’s too gloomy’, een nummer waar het duo kennelijk zelf nogal vol van is want het prijkt zowel op de eerste als de tweede cd.
Na de voortreffelijke start slaagde de band er in om de aandacht niet te doen verslappen. Hoogtepunten genoeg: ‘Run to them and grunt’, de titeltrack van de laatste cd, en het uptempo ‘Uniform with no brain’. Met dank aan de vrolijk aandoende cadans die het nummer in zich heeft. Ook beklijvend: het melancholische ‘The Way Of Nothing’ waarin de band zich manifesteert zich als een Franse lowbudget versie van ‘The XX’.
Na drie kwartier behoedzaam laveren doorheen eigen werk werd het duo tot een bisnummer aangemaand. Op zoveel enthousiasme was blijkbaar niet gerekend want het duurde even eer de prettige toegift ‘Four Hundred Meters’ door de boxen knalde. Een wereldrecord op die afstand werd niet gerealiseerd maar dat was ook niet de bedoeling.
Delacave tekende verantwoordelijk voor een spannende excursie in een bevreemdend maar zelf gecreëerd universum. Onophoudelijk schipperend tussen gekte, irritatie en zwartgallige berusting. Zeer de moeite van het ontdekken waard.
Delacave is:
- Lily Pourrie: bas & vocals
- Seb Normal: keys & vocals
THE SECOND COMING
Organic (B) – zaterdag 4 april
Na een gesmaakt eerste optreden twee jaar geleden, en twee mislukte pogingen tot het georganiseerd krijgen van een ‘replay’ in de daarop volgende periode, stond ‘Organic’ zaterdagavond nog eens op het podium in Kinky Star. Het Brusselse trio, het ene been stevig in de donkere eighties en het andere al even stevig in de huidige ‘age of panic’, kwam haar tweede album voorstellen en deed dat verre van slecht. Hooggespannen verwachtingen zijn er om ingelost te worden.
Organic heeft drie jaar gedaan over de tweede plaat ‘Empty Century’ die ‘Under Your Carbon Constellation’ opvolgt, het ijzersterke debuut dat – zeker in Vlaanderen – al te vaak onder de radar bleef. Jammer want het album had ’n aantal nummers in de aanbieding die tot het opwindendste behoren dat in deze regenachtige driehoek werd geproduceerd in de voorbije jaren. Check vooral ‘Katharina Distortion’ eens op de souncloud pagina van de band – ça vaut la peine.
Het nieuwe album wordt eind volgende maand op de markt gebracht door ‘Manic Depression records’ en het Zwitserse ‘Dark Night’ label. In de aanloop naar de release wordt het nieuwe materiaal al volop uitgetest. Uw man ter plaatse manifesteerde zich als een gewillig proefkonijn.
Organic anno 2015 is niet inwisselbaar met Organic 1.0 want de elektronica wordt een prominentere rol toegemeten dan voorheen. Meer loops en bleeps maar live wordt aan kracht allerminst ingeboet, integendeel, de band klinkt potiger en assertiever dan ooit. Weg schuchterheid.
Nieuwe plaat op komst of niet, het trio koos zaterdag voor vier certitudes om de show mee op gang te trekken. Een verdedigbare keuze. Met de instrumental ‘Seeds’ – voorzien van een knappe Pete Hook baslijn – werd geopend, zoals vaker het geval. De hooks en breaks werden met de nodige oh’s en ah’s ondersteund. Frontman Raphael had er zin in.
Met het dissonante ‘Disturbing Steet’ werd het eerste nummer van de nieuwe plaat op het publiek losgelaten. Van de nieuwe nummers viel het swingende ‘Position’ nog het meest in de smaak. Een aanstekelijke brok elektrorock waar de vonken van afspringen. Hoezo, post punk niet dansbaar?
Na hoogtepunt ‘Katharina Distortion’ viel met een lang uitgesponnen ‘Waiting’ het doek over een perfect uitgebalanceerd concert van een band in bloedvorm. Bijzonder genietbaar over de gehele lijn. Hopelijk krijgt Organic met de release van het tweede album de aandacht die het verdient, het trio speelt op een te hoog niveau om één van de best bewaarde muzikale geheimen van België te blijven.
Setlist 04/04:
01. Seeds
02. Johnny Craque
03. Waves (Are Running)
04. Sequence Of My Projector
05. Disturbing Street
06. Alyss
07. Hyperbola
08. Colossal Baroque
09. My Own Grey
10. Position
11. Ordinary World
12. Katharina Distortion
13. Waiting
Organic is:
- Joris Oster, bass & sounds
- Raphaël Haubourdin, vocals & keys
- Olivier Justin, drums
Meer informatie:
WELTSCHMERZFOLKROCK
Khôra (CAN) & Picastro (CAN), zondag 29 maart.
Net als vorig weekend trok Muziekcentrum Kinky Star afgelopen zondag weer voluit de Canadese kaart. Liep het nog behoorlijk storm voor de onderkoelde klasse van ‘Cosmetics’ een week voordien, dan kon de double bill uit Toronto afgelopen zondag beduidend minder volk verleiden tot een concertavond. Het onwaarschijnlijke hondenweer dat het weekend teisterde zat daar waarschijnlijk voor veel tussen. Can’t have it all. Uw man sprong wel de fiets op, waaide er niet op Gent-Wevelgemse wijze af, en begaf zich met bekwame spoed richting Vlasmarkt. Een goede keuze zo bleek nadien.
Opwarmer van Dienst was ‘Khôra’. Achter dat pseudoniem bleek multi-instrumentalist Matthew Ramalo schuil te gaan, eveneens toetsenist en auditief architect van dienst bij ‘Picastro’. Als soloartiest maakt hij deel uit van de ‘Constellation’ – stal, het cultlabel dat o.m. het werk van de Canadese post rock helden ‘Godspeed! You Black Emperor’ uitgeeft.
‘Khôra’ bracht met akoestische gitaar, keys, sampler en een loopstation twee soundscapes waarin we behoorlijk wat improvisatie vermoedden. De man noemt zijn werk niet voor niets ‘impositions’, composities die afhankelijk van het moment net iets anders worden ingekleurd.
Viel allemaal best mee, het vrijblijvende zweven werd netjes binnen de perken van het verdraagbare gehouden en te kunstzinnig-complex voor woorden was het ook niet. Sterk boeien is echter van een andere orde. Toeval of niet, toen we na een half uurtje tsjingeltsjangel een eerste geeuw probeerden te onderdrukken maakte de brave man prompt een einde aan zijn korte set. Net op tijd.
Bij wijze van vergelijking; ‘Monnik’ – 2 weekends geleden op hetzelfde podium met een identieke formule – had maar half zoveel noten op zijn zang maar sorteerde veel meer effect met zijn hypnotiserende botsing tussen akoestische gitaar en elektronica. Het verschil? Structuur, opbouw en een goede synthese van de verschillende patronen aan het eind. Meer compositie dan geluidsbehang dus. Bij Khôra was dat andersom.
Als de support deel uitmaakt van de hoofdact dan blijft de toeschouwer een podiumwissel met alle gedoe en check-check-checks van dien bespaard. Zo ook zondag. ‘Picastro’ had in alle stilte al in het halfduister op het podium postgevat vooraleer er iemand erg in had.
‘Picastro’ hoort – anders dan de meeste bands die KS aandoen – helemaal niet thuis in de categorie van neofieten. De band, momenteel een viertal, is al actief sinds 1998 en debuteerde in 2002 met een eerste album (‘Red Your Blues’) dat net zo klinkt als het laatste album (‘You’) dat vorig jaar werd uitgebracht door ‘Static Clang’ en ‘Function Records’.
Onnodig te vermelden dat de band rond gitariste/zangeres Liz Hysen in 17 jaar meer dan één serieuze transformatie heeft ondergaan. De eerste Europese tour sinds lang werd afgewerkt in – alweer -een onuitgegeven bezetting. Het concept bleef al die jaren wel intact; Hysen’s donkere, ingetogen folkrock van een passend, minimalistisch kader voorzien.
De band startte het optreden met ‘Mountain Relief’, ook het eerste nummer van het laatste album. Meer diepgang en tristesse dan je op het eerste gehoor durft te vermoeden door de zachtjes voortkabbelende gitaar, ondersteund door cello en spaarzame keys. Een kunstgreep waarvan ‘Picastro’ zich wel meer bedient; onschuldig-luchtige klinkende melodieën koppelen aan narratieve, ingetogen zang over thema’s als vereenzaming, vervreemding en andere vormen van onbehagen.
De muziek van ‘Picastro’ krijgt vaak de labels ‘sleeprock’ of zelfs ‘dreampop’ opgekleefd. Een beetje onterecht want nachtmerries en onrustig-woelen-tussen-de-lakens zijn bij ‘Picastro’ meer aan de orde dan zoete dromen. Weltschmerzpop is o.i. een stuk beter op zijn plaats als etiket.
Het concert werd grotendeels opgehangen aan de laatste plaat. Ook op de playlist; een viertal oudere nummers en twee volledig nieuwe nummers die tijdens deze tour live werden uitgeprobeerd. Het subtiel dreigende ‘State Man’ – refrein: ‘I’m no fool/I am a coffin’ – maakte indruk. Picastro klinkt bedrieglijk braaf en bewijst dat je niet noodzakelijk 110 decibel of tonnen feedback moet produceren om je spleen wereldkundig te maken vanop een podium.
Met ‘Neva’ werd er na drie kwartier een stijlvol punt achter gezet. Geen bis, Hysen leek zelfs oprecht verbaasd toen een concertganger ‘more’ riep. Niet dus, het verhaal was volledig verteld. Hevig vonkend vuurwerk was dit allerminst maar ‘Picastro’ was goed voor een zeer genietbaar concert van hoog niveau. In ieder geval de moeite van een stormachtige laatavond – verplaatsing waard.
Setlist 29/03 – Picastro:
– Mountain/Relief
– Endlessly
– Blue Neck
– Car Sleep
– Old New Song
– February
– Temur
– State Man
– Vampires
– New Song
– Splithead
– Neva
Meer informatie:
(1) Khôra
(2) Picastro
ICE COLD EYES
Cosmetics (CAN), zondag 22 maart
Behoorlijk veel volk in de tent voor het eerste Gentse concert van het Canadese elektro duo ‘Cosmetics’ afgelopen weekend in Kinky Star. Aja Emma & Nic M. laten vanuit Vancouver – een regenachtig gat aan de Canadese Westkust – al enkele jaren fors onderkoelde tunes op de wereld los. Denk ‘Visage’, ‘Human League’ en ‘Soft Cell’ met een forse scheut ‘Suicide’ er over heen en you’re getting pretty close.
Cosmetics doet het met een rudimentaire drumcomputer, analoge synths – à la guerre comme à la guerre – en een 21ste eeuwse sampler. Lethargisch-verveeld klinkende vocals maken de zaak af. Zondagavond waanden we ons weer even op een Neon Judgement optreden in 1984.
Optreden met vintage spullen is leuk maar heeft ook zo zijn beperkingen. De retro machinerie van dienst stuurde de band alvast meer dan eens het bos in zondagavond. Met alle gevolgen van dien; frunniken aan onwillige apparatuur heet niet echt bevorderlijk voor de flow en het zelfvertrouwen. Het kwam de stemvastheid van de zangeres ook niet echt ten goede. Haar cool schoot ze er net niet bij in. Een concert met horten en stoten dus, en dat tot en met het voorlaatste nummer op de playlist, een nieuw nummer dat tot drie maal toe opnieuw werd ingezet.
Gelukkig hadden we tot dan al enkele fijne dingen gehoord zoals het beklemmende ‘Soft Skin’ waarmee gestart werd, ‘Breathless’ en – vooral – ‘Black Leather Gloves’, de b-kant van de eerste Cosmetics – single. Het nummer hoorde o.i. eerder op de a-kant thuis dan op de flipside. “Errare Humanum Est” zou Bart De Wever kunnen oreren in dat verband maar gelukkig was hij niet in de zaak te bespeuren.
De set was opgebouwd uit ouder materiaal dat begin vorig jaar zijn weg vond naar de compilatie ‘Olympia Plus’ en vijf nieuwe nummers die later dit jaar hun weg naar een eerste full album zullen vinden. Eén van de betere nieuwe tracks (‘Dream Baby’?) klonk alsof elektro pionier Martin Rev (‘Suicide’) in hoogsteigen persoon had postgevat achter de toetsen.
De technische manco’s en het rommelige verloop van de show maakten dat het repertoire onvoldoende uit de verf kwam. Maar al doende (toerende) leert men zo fluisterde de nachtelijke kou in de oren op weg naar huis, de nieuwe werkweek tegemoet. Het visitekaartje dat zondag werd afgeleverd was even onaf als aantrekkelijk, zoals zoveel dingen met een hoek af. Het is uitkijken naar de debuutplaat.
Cosmetics is:
- Aja Emma: vocals, synths
- Nic M.: synths, samples, beats
Meer informatie:
- http://cosmeticscosmeticscosmetics.tumblr.com/
- http://www.facebook.com/pages/COSMETICS/
- http://mixcloud.com/cosmeticscosmeticscosmetics/
MAXIMUM ROCK AND ROLL
Weird Omen (F), woensdag 18 maart
Het Franse trio ‘Weird Omen’ bouwde woensdagavond een deugddoend feestje in de betere rock ‘n’ roll – traditie. De band beloofde vooraf iets ‘wild & freaky’ en kwam die belofte meer dan na. De afwezigen hadden – eens te meer – overschot van ongelijk. En nog geen klein beetje.
‘Weird Omen’, thuisbasis Limoges en al een goeie drie jaar on the road, staat voor hypernergieke rauwe rock. Twijfelend tussen sixties punk, surf en garage rock. Niks nieuws onder de trashy zon dus maar innovatie en andere vormen van muzikale nieuwlichterij zijn duidelijk niet aan deze jongens besteed.
Jongens die het doen met een redelijk ongewone bezetting; saxofoon, gitaar en een basic drumstel. Meer moet dat niet zijn. Vorig voorjaar kwam het eerste full album ‘Last Train For Love’ uit op ‘Beast Records’. Goeie keuze qua label want het is inderdaad een beestig plaatje.
Tijdens het concert ging de saxofonist (Sax King Kahn), gehuld in een fout luipaardshirt & steevast balancerend tussen uitzinnig en goed gek, met de meeste aandacht lopen.
Het trio startte kalm aan met de instrumental ‘Bag o’ bones’. Eens de laatste noten van de opener wegstierven was er echter geen houden meer aan en volgde het ene drie minuten – bommetje na het andere. Op een druppel zweet meer of minder werd niet gekeken. Het aandoenlijke franglais van de zanger maakte het plaatje volledig.
Het fors rammelende ‘1000 times a day’, verreweg het beste nummer van de
debuut plaat kreeg de nodige bijval en deed de band klinken als een eigentijdse versie van The Kinks. Ook de moeite: ‘Action Time’, een nummer dat door de sax op sleeptouw wordt genomen en zo heftig klinkt als de titel laat vermoeden.
Een klein uur had ‘Weird Omen’ nodig om het gehele repertoire en één uitstekende cover – ‘21st century boy’ van T. Rex – vakkundig door de mangel te halen. Geen bis wegens volledig leeggespeeld maar geen erg. Af is af. Het applaus was er niet minder om.
Leuke band, goede nummers, zeer degelijk concert. On s’est bien amusé. Meer van dat.
Weird Omen is:
- Martin Daccord,
- Remi Lucas,
- Frédéric Brissaud,
Meer informatie:
https://www.facebook.com/pages/Weird-Omen/235475613134413
ROSELIEN ZONDER DOORNEN
Roselien (B), zondag 15 maart
Uw man ter plaatse trok afgelopen zondag meer dan eens zijn wenkbrauwen hoog op toen de band ‘Roselien’, aangevoerd door Roselien Tobbackx (22) – all the way from Heverlee, haar ding stond te doen op het Kinky Star podium. Een uur en een kwartier lang onderhield het viertal het publiek met funky soulpop. Bij momenten zo glad dat je ‘r zelfs stilstaand van dreigde uit te schuiven.
Roselien, winnares van het muziekconcours ‘Jonge Wolven’ in 2011 en gezegend met een ronduit formidabele stem, zorgde waarschijnlijk voor een primeur door halfweg de show – ter hoogte van ‘Rhythm under my skin’ – het publiek aan te zetten tot voluit meezingen.
Duh, sinds dag nul in de KS – geschiedenis, en die begint zoals bekend ergens in 1997, nooit eerder voorgevallen. Soit, het kan niet alle dagen opstandige trashmetal uit Zuid-Zwitserland zijn.
Het concert afgelopen weekend draaide rond de EP ‘Truth’, uitgebracht in oktober 2014 in eigen beheer. De release opende vlotjes de deuren van ‘Stubru’ (De Nieuwe Lichting) en ‘Radio Een’ – naast vele anderen – die het Leuvense antwoord op Ella Fitzgerald graag een podium gaven. De songs heten dan ook radiovriendelijk. Niet suikerzoet maar al bij al voorzien van weinig weerhaken.
‘Roselien’ is niet alleen Roselien maar ook een driekoppige band die zich, 12 nummers lang, op erg weinig foutjes liet betrappen in het kielzog van een zelfverzekerd-assertieve chanteuse. De ritmesectie stond in elk geval als een traditioneel gebouwd huis.
Absoluut niet ons kopje thee, wij gaan eerder voor loeiend hete koffie black as hell, maar wel professioneel-overtuigend gedaan. En wat een stem! Wie dat allemaal zelf eens wil checken kan dat binnenkort in de Charlatan. Roselien speelt er op donderdag 2 april ten dans. Showtime: 22.00 uur. Bring your high heels!
Roselien is:
- Roselien Tobbackx – vocals, gitaar
- Boris Van Overschee – bas
- Wout Gooris – keys
- Louis Favre – drums
Setlist 15/3
- Dark Times
- You say that you’re true
- Flipside
- Truth
- Don’t you worry about a thing
- Walking on ice
- Rhythm under my skin
- Streams
- Blood
- A Pure lover
- I wanna be someone
- I can feel you (bis)
Meer informatie:
https://www.facebook.com/pages/Roselien/
HERHALING TROEF
Raum Kingdom (IRL) & Monnik (B) – zondag 8 maart
Voor het eerst sinds mensenheugenis stond er het voorbije weekend met ‘Raum Kingdom’ nog eens een Ierse band op de planken in Kinky Star. Het viertal uit Drogheda – een wat mistroostig kuststadje in de periferie van Dublin – speelde er zijn tweede show op Belgische bodem. Het podium hadden de Ieren niet voor zich alleen. ‘Monnik’, het alter ego van de 100% Vlaamse klankarchitect Thibaud, nam de aftershow voor zijn rekening.
Een wat merkwaardige double bill zo op het eerste zicht, metal vs. ambient. Beide hebben eerder weinig met elkaar gemeen. “Moet kunnen” zo redeneerde uw man ter plaatse met een open geest en een dichtgeslibde neus. Beter zo dan omgekeerd.
‘Raum Kingdom’ produceert met de meest klassieke rockbezetting denkbaar – bas, gitaar, vocals en drums – stevige kost. Sludge/post-metal die voor meer gaat dan een partijtje richtingloos bulldozeren met de volumeknop op 10. Avontuurlijke metal voor meerwaardezoekers. Zoiets.
Vorig jaar debuteerde de band met de release van een titelloze 5 track EP in eigen beheer. Een debuut dat door de mix van metal met progrock-invloeden en psychedelica door meer dan één recensent positief werd onthaald. Een eerste full album komt er later op het jaar aan.
De Ieren openden zondagavond met een nieuw nummer dat geproduceerd leek te zijn in een bijhuis van ‘Amenra’. Raum Kingdom gaat resoluut voor hetzelfde logge, slepend-etherische klankbeeld.
Lang niet gek, en quasi perfect uitgevoerd bovendien, maar daarmee bleek de toon meteen gezet. En dat mag je letterlijk nemen. De tien nummers die na de opener werden gespeeld manifesteerden zich als sterk inwisselbaar. De set leek wel opgebouwd uit tien variaties van hetzelfde nummer.
Live gaat ‘Raum Kingdom’ steeds volgens hetzelfde patroon tewerk; traag inzetten met de bas in een centrale rol om halfweg het nummer een versnelling hoger te schakelen en de gemompelde / gefluisterde vocals richting grunt te sturen. Tja.
Enkel het laatste nummer – “This Sullen Hope” – week iets af van de rest maar dan enkel omdat het ruim twee maal zoveel tijd in beslag nam dan de voorgaande nummers. Een beetje teleurstellend toch. Een band met een dergelijk potentieel zou met iets meer variatie op de proppen mogen komen.
Na een uurtje headbangen maakte ‘Monnik’ zijn opwachting. Bij de musicerende heremiet die af en toe zijn zelfgekozen verbanningsoord verlaat om weidse klanklandschappen neer te poten, stelden we ons een rustige man met een volle baard en een gitaar voor. En – kijk eens aan – dat werd het ook! Zo eenvoudig kan het leven soms zijn. Met dank aan stereotiep denken.
‘Monnik’ staat voor soundscapes met folk – elementen, ‘drone folk’ volgens de bio van de muzikant. Gecreëerd met behulp van gitaar, ingehouden zang, repeater en een handvol effectpedalen. Klonk best interessant. De debuutplaat ‘Vondeling’ kwam onlangs uit op ‘Consouling Sounds’.
Na de show van ‘Raum Kingdom’ was Monnik een stijlbreuk van jewelste maar het pleit voor de talrijk aanwezige metalheads dat niet collectief de wijk werd genomen eens de drones van het podium waaiden.
Net voor het concert ontdeed Monnik zich van zijn schoenen, wars van enige gène. Zelden gezien. Beide voeten op de grond voor een aangenaam mini-concert waarin onaardse klanken niet van de lucht waren. Not bad @ all. Dit zien we graag nog eens terug in iets dankbaarder omstandigheden.
Raum Kingdom is:
- Dave Lee – Vocals
- Ronan Connor – Bas
- Andrew Colohan – Gitaar
- Mark Gilchrist – Drums
Meer informatie:
Raum Kingdom
Monnik
KOSMIC SYNTH NIGHT – Oorpijn @ Kinky Star
Matuvu (B), Engerling Ensemble (B) & Köhn (B) – zondag 1 maart 2015
Het gebeurt niet zo vaak maar afgelopen weekend was het nog eens van dattum; een triple bill om het weekend mee af te sluiten. Drie namen en drie maal een flink half uur trippen op drones, beeps, beats en bleeps. Voor een vol huis, de belangstelling voor de ‘Kosmic Synth Night’, organisatie: ‘Oorpijn’, was groot. Altijd fijn om zien dat een dergelijke affiche zoveel volk uit de tent kan lokken op een druilerige zondagavond.
Wie er op tijd bij was kon getuige zijn van de allereerste live performance van ‘Matuvu’, het alter ego van Leuvenaar Dries D’Hondt. Na jaren van verdienstelijk werk achter de knoppen en in de coulissen probeert de geluidstechnicus het nu zelf.
De zenuwen stonden aanvankelijk strak gespannen, je maakt tenslotte maar één keer je live debuut, maar eens Dries’ 
geluidscollages over het publiek golfden was de nervositeit al snel nowhere to be seen. Meer ambient en sfeer dan noise. Zorgvuldig & foutloos opgebouwd, met oog voor detail.
De filmische klanktapijten mondden uit in een mooi opgebouwde finale. Alles live uitgevoerd – geen evidentie- en lang niet slecht. ‘Matuvu’ deed in ieder geval meer dan een half uur plankenkoorts overleven. Mission accomplished.
Na ‘Matuvu’ was het podium voor Thomas Betsens & Tom Crul, samen het ‘Engerling Ensemble’. Het duo gooide het over een compleet andere boeg met mantra-achtige klankarchitectuur gelardeerd met heel wat noise. Klonk eerder spooky en psychedelisch-bedwelmend maar dat was waarschijnlijk ook 100% de bedoeling. Kon maar matig boeien als we zo eerlijk mogen zijn. De live visuals, ter plaatse in elkaar gedraaid met behulp van een retro-projector op jaren, zorgden nog voor de meeste opwinding.
Afsluiter van dienst was Jürgen De Blonde, al jaren beter bekend onder zijn artiestennaam ‘Köhn’. De veteraan van meerdere oorlogen groot en klein, bleek sinds zijn laatste verschijning op het KS podium (december 2013) een kloeke baard van jihadi-proporties gekweekt te hebben. Dat was even wennen.
‘Köhn’ opende zijn thuismatch uitstekend met een bijzonder aangenaam in het oor klinkende spacy drone. Wat nadien volgde was een stuk tegendraadser/complexer en kon minder de aandacht vasthouden. Al kon dat ook aan het late uur gelegen hebben.
Soit, ook als headliner was er voor Köhn slechts een goed half uur podium weggelegd waardoor het concert over & uit was vooraleer het publiek er erg in had. ’s Mans repertoire verdiende meer ademruimte dan deze vluchtige passage toeliet. Volgende keer beter.
En misschien ’n naam minder op de affiche als de tijd te beperkt is.
Vroeger starten kan ook!
Alles kan.
Meer informatie:
- Matuvu
https://www.facebook.com/MATUVUband - Engerling Ensemble
https://www.facebook.com/pages/Engerling-Ensemble/ - Köhn
http://kohn.studiomuscle.com/
https://kohn.bandcamp.com/
VIJF BEAUFORT!
Stormwind (B) feat. Karen Willems, zondag 22 februari 2015
Alsof de weergoden zich persoonlijk met het concert wilden moeien, ruimde afgelopen zondag de eerste lentezon in de vooravond plots de baan voor een kil-regenachtig weertje dat opgezweept werd door forse windstoten met stormwind-allures. Qua klimatologische prelude voor ‘Stormwind’ kon dat wel tellen. In Muziekcentrum Kinky Star ging het er uiteindelijk een stuk minder stormachtig aan toe maar dat stond een voortreffelijk concert niet in de weg.
‘Stormwind’ is al enkele jaren het alter ego van de Gentse Kortrijkzaan Matthias Halsberghe. Gespecialiseerd in fragiel-delicate soundscapes. Moody, filmische muziek. Met behulp van gitaar, een magazijn aan effectpedalen, samples en veel geduld vakkundig in elkaar gezet.
Ry Cooder wordt in dit kader al eens gelost als referentie. Niet helemaal onterecht. Het gitaarspel roept gemakkelijk de vergelijking op al ademt Stormwind beduidend minder Americana uit. Met het Italiaanse ‘Trees Of Mint’ (Francesco Serra, Bologna) heeft ‘Stormwind’ ook wel één en ander gemeenschappelijk als je het ons vraagt. Maar wie vraagt ons iets?
Voor zijn laatste release werkte Halsberghe vorig jaar samen met drumster-percussioniste Karen Willems die ook bij ‘Yuko’, ‘Silver Junkie’ en ‘Zita Woon’ achter de drumvellen wordt gesignaleerd. Eind 2013 verraste Willems nog met het project ‘Inwolves’. De try-out vooraleer richting grote zalen te gaan, was toen voor Kinky Star gereserveerd. Een beklijvend optreden. 
Vorig jaar resulteerde de samenwerking Halsberghe-Willems in vijf soundscapes. Dromerige, secuur opgebouwde composities waarin beide muzikanten elkaar perfect aanvullen. Opgenomen waar en wanneer de onderscheiden agenda’s het toelieten.
In vijf stappen, een kleine drie kwartier lang, kreeg het publiek een rondleiding in de wondere wereld die de tandem vorig jaar creëerde. Halsberghe nam stilzwijgend/ingetogen de lead, Willems kon zich uitleven in een vrije(re) rol. Het publiek werd er stil van. Zeer stil, zelfs de ter plaatse geïmproviseerde brugjes tussen de nummers werden niet onderbroken door applaus. Niemand voelde zich kennelijk geroepen om het creatieve proces te verstoren.
Veel ruimte voor improvisatie betekende dat niet alles noodzakelijk behept was met dezelfde spankracht. Kon ook moeilijk anders. De enkele momenten dat de gitaar resoluut de confrontatie met de percussie opzocht, klonken nog het boeiendst.
Globaal gezien een prima concert met enkele hoogtepunten. Te oordelen aan het langdurige applaus dat het duo te beurt viel na de feiten was uw man ter plaatse niet de enige die er zo over dacht. Na drie kwartier geluidsarchitectuur van de betere soort kregen de concertgangers die om een bisnummer vroegen een droog: “het kan niet, het is op”, van Halsberghe mee. En daarmee ging de stormwind echt liggen.
Meer informatie:
https://www.facebook.com/stormwindhq?fref=ts
ONE TWO THREE
Backback (B), zondag 15 februari 2015
Voor de tweede zondag op rij stond in Muziekcentrum Kinky Star er een band van het ‘El Negocito’ label op de planken. Ditmaal had het Gentse trio ‘Backback’ de eer om het weekend af te sluiten met een stevige streep jazzrock.
‘Backback’, tien jaar geleden opgestart en sindsdien met tussenpozen actief, bracht eind vorig jaar een nieuw full album uit dat bedacht werd met de broodnuchtere titel ’Backback III’. De derde langspeler van de band dus. Negen nummers, geschreven en geproduceerd door frontman/gitarist Filip Wauters.
Nummer drie werd met bescheiden middelen gerealiseerd. De opnames waren meer een ‘live in het repetitiehok’ – aangelegenheid dan iets anders. Eén ruimte, een 8 – sporen recorder en spelen maar. Budgettair gezien ongetwijfeld een goede zaak maar ook een bewuste keuze. ‘Backback’ heeft een ijzersterke live reputatie en wou de magie/energie van het podium overbrengen op de plaat. En dat is geslaagd, de rafelige kantjes moet je ’r maar bijnemen.
Het trio ging zondagavond fors van start met ‘Joe’, een nummer dat je eerder associeert met rockclubs dan met jazzkroegen. Alsof de heren meteen duidelijk wilden maken dat ze geen schrik hadden om buiten hun natuurlijke jazzhabitat te treden. Anders dan bij ‘Gentrifuge’ vorig weekend werd het gebruik van de volumeknop niet geschuwd. ‘Backback’ was allerminst gekomen om het publiek in slaap te wiegen.
Na die blitzstart nam de band wat gas terug. Wat volgde was iets meer laid back maar Wauters en co bleven bij de les. Ellenlange solo’s die de virtuositeit van de onderscheiden bandleden etaleren stonden niet geprogrammeerd. Het trio gaat voor een kort en krachtige mix van jazz, blues en rock. 
Zondagavond stond, op twee nummers na, het nieuwe album integraal op de playlist. De centrale rol bij ‘Backback’ is weggelegd voor de bariton saxofoon en dat roept – ondanks de afwezigheid van vocals en een bassist – herinneringen op aan ‘Morphine’. De band van de betreurde Mark Sandman die in de nineties verantwoordelijk tekende voor enkele sublieme platen die we tot de dag van vandaag koesteren.
Het nieuwe ‘Backback’ album mag er best wezen maar Backo’, het titelnummer van de tweede CD, kwam tijdens het concert toch het best uit de verf. Een bitsig maar boeiend duel tussen het gitaarspel van Wauters en de sax. Zonder echte winnaar.
Maar een match die op een gelijkspel eindigt kan ook leuk zijn. Vraag maar na bij de supporters van de Gantoise na de wedstrijd van afgelopen weekend.
Voor de liefhebbers en de jazzcats onder u: eind deze maand (28/2) treedt ‘Backback’ weer op in Gent. Deze keer in café ‘De Kleine Kunst’ (F. Lousbergskaai). Breng uw vrienden en familie mee!
Backback is:
- Filip Wauters * Elektrische en baritongitaar
- Marc de Maeseneer * Bariton- en tenorsaxofoon
- Giovanni Barcella * Drums
Setlist 15/02:
- Joe
- Black
- Backo
- Stoepestraat
- Heat
- Groove IV
- Anneke
- Easy
- 128
- Rumble
- Promises kept
Meer informatie:
Backback ‘III’ online:
ZACHTAARDIG MAAR GEDURFD
GENTRIFUGE (B), zondag 8 februari
Het weekend, zo leert ons jarenlange ervaring op het terrein, is steevast veel te vlug afgelopen. Niets beter dan een optreden om de tijd even een halt toe te roepen en het weekend in schoonheid af te sluiten. Zo ook afgelopen zondag met het elegante jazzcombo ‘Gentrifuge’ op het podium in Muziekcentrum Kinky Star.
Gentrifuge, goed gevonden naam overigens, bestaat uit drie Gentenaars die instrumentale composities brengen. Een weinig bruskerende, zelfs zachtaardige, mix van jazz en pop(rock). Zachtaardig maar gedurfd.
De band, een drietal jaar geleden op poten gezet, brengt eigen werk en covers. Bewerkingen is eigenlijk een stuk beter op zijn plaats als omschrijving. De originelen waren tijdens het concert slechts bij vlagen herkenbaar. Zondagavond stonden o.m. nummers van Tom Waits en Radiohead op de playlist. Niet meteen namen die een mens linkt aan all things jazz maar het pakte verrassend goed uit. Kortom: muzikanten met een ruime blik, een open geest en zin in avontuur.
Een aanpak die wat doet denken aan de collega’s van ‘Dans Dans’. Net zo intens en broeierig maar iets minder op zoek naar uitgesproken contrast. Gentrifuge gaat eerder voor 50 tinten grijs i.p.v. wit-zwart. Meer melodie dan verrassende wendingen en ander hoekig spul. Voor het eerste optreden in Kinky Star werd een uur uitgetrokken. Dat volstond alvast om het publiek te overtuigen en een bisnummer af te dwingen.
Het trio nam begin vorig jaar in de Noisy Elephant Studios (Brussel) een eerste plaat op – zeven weemoedige nummers sterk – die in november werd uitgegeven door het Gentse jazzlabel ‘El Negocito records’. De promotie van die plaat bracht hen recentelijk in Londen en in enkele jazzclubs in Nederland. Later dit jaar doet het trio de jazz hoofdstad New Orleans aan.
Gentrifuge is:
- Johan De Pue (Gitaar)
- Mattias Geernaert (Contrabas)
- Antoon Kindekens (Drums).
Meer informatie:
https://www.facebook.com/Gentrifuge
http://elnegocitorecords.com/fundinggentrifuge.html
http://gentrifuge.wix.com/gentrifuge
SARAH DEVREESE (B), zondag 1 februari
Met het uitdovende lichtfestival op de achtergrond sloot singer-songwriter Sarah Devreese het kouwelijke weekend af in muziekcentrum Kinky Star. Op het programma: een mini-concert van het Gentse antwoord op ‘Daughter’ *, het eerste in maanden trouwens. Uw dienaar tekende aanwezig en kon er zich aan opwarmen.
Sarah, amper 21, bedient zich van een formule die zo oud is als de straat. Alleen het podium op, slechts gewapend met een akoestische gitaar en de eigen stem. Je moet al over het nodige lef en talent beschikken om op die manier te willen boeien. Zeker als je je dan nog eens beperkt tot je eigen (prille) repertoire.
Dat Sarah voorzien is van talent bewijst haar finaleplaats in Humo’s Rock Rally afgelopen jaar. Ook de eerste releases op haar actief – twee E.P.’s uitgebracht in 2013 – wijzen in de richting van een meer dan gemiddelde aanleg voor het creëren van meeslepende, dromerige pop met een uitgesproken melancholisch kantje.
Geen verkleedpartijen, spectaculaire rekwisieten of vreemdsoortige videoprojecties zondagavond om het solo-optreden visueel kracht bij te zetten. Sarah had enkel zichzelf en haar muziek meegebracht. Zo eenvoudig kan het soms zijn. Niet alleen eenvoudig, het bleek ook voldoende.
Zeven nummers op de playlist die in hun geheel als een: ‘best of so far’ opgevat kon worden. De opener ‘Losing Faith’ – ijzersterke melodie – maakte meteen indruk. Met je beste nummer inzetten is behoorlijk gewaagd maar dat vormde zondagavond geen probleem. Verslappende aandacht en aanzwellend geroezemoes bleven uit. Zelfs tijdens ‘Candle’, een minimaal aangekleed nummer waarin meer gefluisterd dan gezongen wordt, bleef het publiek muisstil.
Het laatste nummer van de avond, ‘Can’t You See’, werd jammer genoeg volledig de mist ingestuurd. Met dank aan een haperende microfoon en een twijfelachtige podiummonitor. De dwarsliggende techniek betekende het enige schoonheidsfoutje van de avond. Eentje dat de chanteuse van dienst maar moeilijk kwalijk kon genomen worden. Al bij al een onderhoudend optreden van een getalenteerde jongedame.
Setlist 01/02
- Losing Faith
- Snowflake
- You Gave My Heart
- Butterfly
- Candle
- Only
- Can’t You See
Meer informatie:
- http://beta.vi.be/sarahdevreese
- https://www.facebook.com/devreesesarah
- https://crystalcolour.bandcamp.com
- https://soundcloud.com/sarahdevreese
(*) Folkrock trio uit London. Gespecialiseerd in fragiele muziekjes. Steeds populairder aan de andere kant van de Noordzee. Sleepten met hun debuutalbum (2013) een nominatie in de wacht voor de prestigieuze ‘World Music Awards’ .
MUZIEK = VERTROOSTING
Evillokingbird (B) – woensdag 7 januari.
Ook aan het eind van een dag die voor eeuwig de geschiedenisboeken zal ingaan als gitzwart na de bloedige aanslag in Parijs werd er gemusiceerd. Omdat het nu eenmaal zo gepland was. Woensdagavond met een sombere kop richting Vlasmarkt en de vertroosting die muziek bieden kan. De gedachten zijn vrij.
In Muziekcentrum Kinky Star speelde het Leuvense trio ‘Evillookingbird’. De jonge band – op het KS podium pas aan haar zevende optreden toe – bracht een originele mix van klassiek en rock. 100% instrumenteel, de (elektrische) piano in een hoofdrol.
Nog maar voor de zevende maal op de planken maar toch bestaat ‘Evvillookingbird’ al een goeie vier jaar. Bijzonder veel haast is er kennelijk niet bij. Hoeft ook niet. Traag kan ook mooi zijn.
De bezetting doet eerder ongewoon aan; piano/keys in combinatie met bas en drums. Ongewoon maar de groep heeft dan ook bijzonder weinig op met klassieke pop- en rockformules.
In november brachten de Leuvenaars een eerste EP (‘Labyrinth’) uit in eigen beheer. Een veredelde demo waarop de “experimental heavy classical piano-driven spacepostrock” (sic) die de band produceert, in zes ferme brokken wordt opgediend.
Veel (space)postrock hebben we echter niet opgevangen tijdens de korte show. Wel heel wat nerveus pianogeweld dat vanaf de start de nodige Philip Glass – associaties opriep. Nerveus maar trefzeker. Toetsenman Tim werd netjes begeleid door een hypergeconcentreerde bassist die zich nauwelijks verroerde en door een enthousiast om zich heen meppende drummer. Het contrast kon moeilijk groter.
De show werd geopend met ‘Re Entry’, ook het eerste nummer van de EP. Een waterval van een nummer waarin de ene pianopartij na de andere in de clinch gaat met bas en drums. De toon was meteen gezet want, op het hoekige ‘FixedActionPattern’ na halfweg de set, werd ongeveer hetzelfde energieke spelpatroon gevolgd in de nummers die volgden. Gelukkig met de nodige zin voor variatie. Vervelen deed het in geen geval.
Na het laatste nummer op de playlist – ‘Soudade’ – kwam de luidkeels gevraagde bis er niet aan. Zo te zien verrast door de uitbundige reactie van het publiek werd tot twee maal toe “sorry, we hebben niets meer” in de microfoon geblazen. Geen erg, ‘Evillookingbird’ had haar intrigerende visitekaartje goed afgeleverd en voor drie kwartier aangename verstrooiing gezorgd. Meer van dat.
Setlist 07/01:
- Intro
- Re Entry
- Evil looking
- 5557
- Labyrinth
- FixedActionPattern
- Paranoia
- TrashVortex
- Soudade.
Evillookingbird is:
- Keys/piano – Tim Vandecaetsbeek.
- Bass – Vincent Van Schoonbeek.
- Drums – Mathias Verduyckt.
Meer informatie:
* https://www.facebook.com/evillookingbird?fref=ts
* http://beta.vi.be/evillookingbird
KINKYSTARCESOIR 
