2012 – ARCHIEF
EEN BAND, VELE GEZICHTEN (MINSTENS 3)
Moaning Cities (B), zondag 30 december
Muziekcentrum Kinky Star sloot zondagavond het concertjaar af met het Brusselse Moaning Cities. De affiche stelde een vrolijke mix van blues, rock, psychedelica en zelfs een passage van de gevreesde sitar in het vooruitzicht. En, kijk eens aan, dat werd het ook. Zo eenvoudig kan het leven soms zijn.
Erg veel volk in de zaak voor het eerste Gentse optreden van de Brusselaars. De gehele fanbase, fiere nonkels en tantes incluis, leek wel richting Vlasmarkt afgezakt. Eerder ongewoon voor een wat onbestemde zondagavond wegens verloren gelopen tussen Kerst en Nieuw.
Actief sinds vorig jaar heeft de band één release op de teller staan. Een 4 track EP, uitgeven in eigen beheer op 300 exemplaren. Moaning Cities is een vijfkoppige bende en dat had behoorlijk wat gedrum en onbedoelde ‘contacten’ op het mini podium tot gevolg. Het vijftal liet het zich niet aan het hart komen en speelde zonder complexen een set die we moeilijk anders dan ‘eclectisch’ kunnen omschrijven.
Onder aanvoering van Valérian Meunier (zang/gitaar) werden de feestelijkheden geopend met een drietal snedige bluesrock nummers die de temperatuur prompt met een aantal graden de hoogte injoeg. De snelheid werd echter fors uit de set gehaald toen de sitar de hoofdrol opeiste in de daarop volgende drie nummers. Eens het Indische snaarinstrument en de bijbehorende 
ijle klanken opgeborgen, ging het van downtempo weer richting stomende bluesrock.
Om te bewijzen dat de band van alle markten thuis is, werd naar het einde van de set toe ‘Stop’ van ‘Black Rebel Motorcycle Club’ gecoverd. Een verdedigbare keuze uit het repertoire van de shoegaze heroes maar hoe dit te rijmen viel met (al) het voorgaande was minder duidelijk. Om de hokjesdenkende muzikale medemens helemaal de kast op te jagen werd er gefinished met ‘He Just Sleep’ en ‘Distant Battles’. Twee zachtjes voortkabbelende nummers die eerder in de categorie folkrock thuishoren.
Na een uur zweten in een volgepakte Kinky Star kwam uw dienaar tot het wijselijke besluit dat hij een nog zoekende band met vele gezichten maar ook met mogelijkheden aan het werk had gezien. Frontman Meunier beloofde na de show “iets meer focus” met de opnames van de eerste full cd in het vooruitzicht. We kloegen niet eens! Au contraire. On s’est bien amusé.
Op naar 2013!
TIMBER!
The Mohawk Lodge (CAN) – zaterdag 8 december
De eerste winterprik werd zaterdagavond in Muziekcentrum Kinky Star van begeleiding voorzien door het Canadese The Mohawk Lodge, het muzikale vehikel van de baardige excentriekeling Ryder Havdale. De muzikale mountie had naast zijn nieuwe cd ook de polaire condities van de heimat meegebracht. Dat stond een warm concert niet in de weg.
Ryder Havdale is behalve een sympathieke weirdo een begenadigd singer-songwriter van de lichtjes misantrope soort. Denk daarbij aan Mark Everett (‘E’ van Eels) en je komt in de buurt; hetzelfde gevoel voor cynisch drama en wrange humor verpakt in rake drieminutensongs. Havdale is The Mohawk Lodge. Voor iedere nieuwe release en bijbehorende tour omringt hij zich met andere muzikanten.
De huidige tour draait rond het album ‘Damaged Goods’, de vierde Mohawk-cd sinds het debuut in 2001. Opgenomen in een blokhut in the middle of nowhere. Twee maanden geleden werd het resultaat van die oefening in volstrekte afzondering, tien ruw-rauwe tracks, uitgegeven op ’s mans eigenste White Whale Records.
The Mohawk Lodge twijfelt tussen breekbare low-fi rock die uit de nineties lijkt weggeplukt en stevige rechttoe rechtaan poprock met Havdales getormenteerde stem en autobiografische lyrics als constante. Voor het optreden van zaterdag had zijn band een snipperdag gevraagd en gekregen. De concertgangers zagen de frontman solo en akoestisch aan het werk.
Havdale had er duidelijk zin in en palmde zonder een spat stress het podium in. Vooral nummers uit de nieuwe cd op de playlist maar ook enkele nagelnieuwe dingen die hij op het Gentse publiek wou uitproberen. Een publiek dat kennelijk erg beleefd en geduldig was naar zijn oordeel. “You’re all so nice” liet hij zich halfweg de set ontvallen toen hij zich met weinig weerstand en veel applaus geconfronteerd zag. Tja, de avond was nog jong en er stond nog minstens één wilde party op het menu. Dan houdt een mens zich al eens in.
De man en zijn gitaar wisten te boeien van start tot finish. Op de één of de andere manier bleef het ijle openingsnummer ‘Timber’ het langst hangen, een song over vallende bomen en mensen. Al dan niet in die volgorde. Ook meer dan ok: ‘Wild Dogs’, het mistroostige ‘Using your love’ en ‘Damaged Goods’, de beklijvende titeltrack van het nieuwe album.
Worth mentioning: de grappige bindteksten inclusief een wazig verhaal over een verloren geraakt paspoort. Havdale is meer entertainer dan hijzelf waarschijnlijk wil toegeven. Een meer dan onderhoudend concert, met bezieling gedaan. Dit horen/zien we graag terug. Liefst voorzien van al de toeters & bellen die we op de cd mochten horen. In volledige bezetting dus.
Setlist 08/12:
- Timber 02:57
- Damaged Goods 02:19
- Berlin Knights 02:44
- What Am I To Do? 02:19
- Wild Dogs 01:50
- Wicked Nights (Canadian Girl) 02:39
- Rising Sun 03:34
- Using Your Love 02:26
- Wear ‘Em Out 03:40
- Dress Sexy At My Funeral (Smog) 04:01
- Best Mornings 02:57
- Lions 03:19
- 1000 Violins 05:22
- Wrong Side of the Bars 04:13
DROMENVANGERS MET EEN SCHERP RANDJE
Sunwolf (UK) – zondag 29 oktober
Uitgerekend de dag dat het zomeruur voor het winteruur werd ingewisseld, en de Vlasmarkt al om 6 uur inktzwart kleurde, programmeerde Kinky Star het Britse duo Sunwølf. De band uit Leeds debuteerde begin september met Beyond The Sun, een 7-track cd uitgegeven door ‘Ark Noise Records’.
Sunwølf is een duo met Dominic Deane, a.k.a. Don Dean, op drums en Matthew Carington op gitaar. De komst van beide heren werd aangekondigd met de redelijk dodelijke kwalificatie ‘ambient’ in de achtergrond. Een containerbegrip dat in het slechtste geval Tibetaanse klankschalen en aanverwante New Age ongein maskeert.
Niet zo bij Sunwølf. Carington en Deane openden met ingetogen geluidsarchitectuur. Een klanktapijt samengesteld uit breed uitwaaierende gitaarpartijen, samples en bedachtzame drums. Eerder postrock dan ambient. Het deed wat denken aan het oudere werk van GY!BE en 65 days of static.
Best aardig allemaal maar mood haalde het constant van structuur. In combinatie met de statische podium-act in het schemerduister, leverde dat net iets te weinig spankracht op om voltijds te boeien. Zweven is leuk, goed landen nog leuker.
Vier nummers ver in de set, met zicht op een indommelend publiek, veranderde Sunwølf radicaal van koers. De dromerige soundscapes maakten plaats voor stevige noise rock. Iedereen weer klaarwakker.
Op het debuutalbum van het duo geldt trouwens dezelfde logica: traag en behoedzaam starten om halfweg af te dwalen richting harder werk. Het zal hoogstwaarschijnlijk wel ergens goed voor zijn.
Met de eindmeet in zicht ruilde het zwijgzame duo de bikkelharde noise weer in voor een meer salonfähig achtergrondgeluid. Sunwølf maakte zo zondagavond een kleine drie kwartier vol op het podium. Een even korte als schizofrene show die meer vragen opriep dan beantwoordde. Maar dat was misschien wel de bedoeling.
SUNDAY NIGHT FEVER
Zoft (B), zondag 20 mei
De hemel boven Gent kleurde zondag resoluut novembergrijs voor het concert van Zoft in Muziekcentrum Kinky Star. Ongewoon in combinatie met de hoge temperatuur die van geen wijken wilde weten. Donkergrijze zwoelheid, zoiets. Een passende prelude voor wat er later op de avond aankwam; ongewoon en lichtjes bevreemdend.
Zoft werd aangekondigd onder de noemer ‘experimentele noiserock’. Containerbegrippen waar een mens niks voor koopt. Toch maar even checken dus. Nooit eerder gehoord van de band die blijkbaar al een viertal jaar actief is. Ooit gestart als een trio, nu een duo. Vorig jaar werd het debuut Electrically Haunted uitgebracht op het Brusselse label ‘Humpty Dumpty Records’.
Op het podium laat het tweetal Magnette (gitaar) – Gitto (drums) zich bijstaan door een indrukwekkende hoeveelheid elektronica, pedalen in alle maten en gewichten naast ‘instrumenten’ die ter hoogte van het repetitiehok in elkaar geknutseld werden. In de Zoft-bio heten die dingen ‘sound sculptures’. ’t Is maar hoe je het noemt. Het Kinkypodium was maar net groot genoeg voor de elektronische uitdragerij die beide heren met zich mee zeulden.
Het concert werd op gang getrokken door een gemutileerde keukenmixer die minutenlang tegen een onbestemd stuk metaal aan bleef kletteren. Het klonk nog goed ook, in combinatie met het hoekige gitaarspel en de afgemeten drumpartijen. En zo werd ieder nummer ingezet door een selfmade instrument dat het duo op sleeptouw nam.
Welke richting het uitging was niet altijd even duidelijk maar dat stoorde geen moment. Vergelijkingspunten voor het bizarre 
universum waarin Zoft zich situeert zijn er nauwelijks. Voor de veertigplussers onder u: het deed soms denken aan ‘Barkmarket’ in de beginjaren.
Na een kleine drie kwartier gerammel vonden de Brusselaars het welletjes. Eén toegift later ging de stekker er definitief uit. Wat we precies hadden meegemaakt, daar zijn we nog niet uit maar boeien kon dit rariteitenkabinet wel. Even laten bezinken en (nog) eens naar de debuutplaat luisteren via http://www.zoft.be zal waarschijnlijk helpen.
Herbeluister de show hier
DEUGDDOEND AVERECHTS
Falling Man, woensdag 11 april
Deze week wordt vijftien jaar Muziekcentrum Kinky Star uitgebreid gevierd. Met een reeks concerten, hoe kan het ook anders. Om het ‘jubileum’ de nodige luister bij te zetten programmeerde CEO Waegeman uitsluitend bands die met verve het balorige Kinky-publiek trotseerden in de voorbije 15 lentes. Naar fijne gewoonte is alles geheel gratis mee te maken. Lang zal hij leven!
Woensdag 11 april 2012 stond het onvolprezen Falling Man op de planken. Vorig jaar tekende de band in Kinky Star nog verantwoordelijk voor een hallucinante show aan het einde van de Gentse Feesten. Tijdens de laatste Feestennacht zetten Sam Louwyck en zijn gevolg een uitzinnig orgelpunt achter het feestenprogramma van de club. Een broeierig concert bij nacht en behoorlijk wat ontij dat pas halt hield toen de eerste zonnestralen opdoken.
Sinds die memorabele passage zat de band allerminst stil. In januari verscheen het CD debuut ‘Hordes of the battered’ op El Negocito records. Een 5 track EP die de schuimbekkende trashrock van Falling Man prima capteert. Live opgenomen in de 4AD club in Diksmuide. Gemixt door veteraan Theo Van Eenbergen a.k.a. Theo Van Rock. Bekend van zijn werk met o.a. de Henry Rollins band.
In de uren voor het optreden gingen de hemelsluizen boven Gent radicaal open. De stortregen stond een grote opkomst niet in de weg. Een onderhoudend concert al evenmin.
Falling Man kwam messcherp, hard & luid voor de dag. De gitaartandem Van De velde – Sileghem bleek beter op elkaar ingespeeld dan ooit. Sven De Potter op drums hield de zaak goed bijeen. Louwyck’s onnavolgbare podiumact, steevast schipperend tussen theater en gore caféleute, kreeg zo alle ruimte. Never a dull moment.
Op de setlist: de vijf nummers van de EP en ouder werk dat we ons herinnerden van vorige concerten zoals ‘Hot Hotel’ en het heerlijk rammelende ‘Daf’. Het autootje van weleer, inderdaad. Met een nauwelijks herkenbare rioolversie van ‘Me and my Beretta’ (Angel Corpus Christi) werd na een klein uur afgesloten.
Toen we andere oorden opzochten was het onweer eindelijk verdwenen. De demonische regendans van Louwyck bleek andermaal te werken. Zij het averechts. Meteen ook het voornaamste handelsmerk van Falling Man.
Setlist: Moron – Who’s your dog? – Downfall – DAF – Raccoon Attacks – Hot Hotel – Party – Blurred – Mr. Matucheck – Stripper – Whoopsy – Beretta.
GRETIG EN HEFTIG
Maze (BEL), dinsdag 10 januari
Dinsdagavond was Maze, voluit: ‘Maze as a Maze’, te gast in een stevig volgelopen muziekcentrum Kinky Star. Het trio speelde zoals van een bende jonge wolven verwacht mag worden: aan honderd per uur en zonder omkijken. Gretig & heftig. Easy listening was het allerminst. Maar dat was dan ook geen halve seconde de bedoeling.
De Brugse band won vorige maand in eigen stad – en tot de verbazing van iedereen inclusief zichzelf – de finale van het rock concours ‘Westtalent’ met minimalistisch-tegendraadse noiserock. Maze heeft de meest traditionele rockbezetting denkbaar: gitaar, bas en drums, maar voor het overige heeft de groep vooral lak aan conventies van radiovriendelijke aard. En zo horen wij het alvast graag.
Maze, actief sinds 2007, waagde zich vorig jaar voor het eerst aan opnames. De demotape, gratis te downloaden via http://www.mazeasamaze.be, bevat zes nummers die zo uit de eighties catalogus van ‘Touch & Go’, het invloedrijke punk en trashrock label uit de US, lijken weggeplukt. Denk aan Big Black, Jesus Lizard, Killdozer – naast vele luidruchtige anderen – en je komt dicht in de buurt.
Drummer van dienst is Jason Slabbynck (22), zoon van Peter, frontman van Red Zebra. De fysieke gelijkenis met de opperzebra is treffend. Slabbynck sr. tekende dinsdag trouwens aanwezig voor het concert. Zij het op veilige afstand van het podium waar zoonlief zich vol overgave in het zweet mepte.
Maze nam complexloos bezit van het podium en ging in een gecontroleerde rotvaart door de eigen nummers. De band opende met een instrumental waarna de repititieve vocals van Arjen Verswijfelt zich steeds meer manifesteerden als vierde instrument in het geheel.
Na een dik half uur schuimbekkende anti-pop trokken de Brugse jongelui de stekker er al uit. Eerder een welgemikte kopstoot dan wel een concert. Maze leverde op de Vlasmarkt in ieder geval een kloek visitekaartje af. Eentje dat potentieel suggereert en doet uitkijken naar meer. We zijn benieuwd.
Wie de band in Gent nog eens aan het werk wil zien rept zich op dinsdag 14 februari 2012 naar Café Video aan de Oude Beestenmarkt. Gratis optreden.
KINKYSTARCESOIR 
