Gent Rocks

‘Onmens’, de Gentse noiserock sensatie bij uitstek en Kinky Star – numero uno van 2015 volgens deze blog, kwam bijzonder sterk voor de dag in Café Charlatan donderdagavond. Het averechtse duo Burroughs – Van Esbrouck haalde zwaar uit. Niet dat we iets anders hadden verwacht. Veertig minuten voor tien opstandige nummers volstonden om het publiek met een vette grijnslach richting afterparty te sturen.

De Gentse noiseband – pas eind 2014 woeligerwijs aan de oppervlakte gekomen – voltooide vorig najaar het full album ‘Witruimte’. Elf welgemikte fluimen rijk in de richting van alles wat neigt naar mediocriteit, radiovriendelijkheid en aanverwante flauwekul. De opvolger van het opzienbarende debuut ‘Misdracht’ biedt iets meer (stroom)lijn dan voordien maar voor het overige niks nieuws onder de onmenselijke zon. Versta: een fusie van abrasieve noiserock met staalharde elektro. Vergezeld van flipperkast-bleeps, loodzware beats die gecreëerd lijken te zijn door een sloophamer uit de hogere prijsklasse en de frenetieke zang van Bert Minnaert a.k.a. ‘Siegfried Burroughs’.

onmens1

Een nieuwe plaat in de aanbieding maar de ‘Release Show’ in Charlatan schoot uit de startblokken met ‘Taste For Slander’, een ouder nummer (nouja). In ieder geval één van de betere van het debuutalbum én een perfecte gangmaker voor wat nog komen moest. Aangezien onvoorspelbare tegendraadsheid zowat het handelsmerk vormt van ‘Onmens’, beperkte het duo zich op het podium van café Charlatan geenszins tot het netjes naspelen van de nieuwe release. Integendeel.

Meteen na de eerste oerschreeuw werd er een nieuw nummer (‘Gloating’) de zaal ingeslingerd. Siegfried Burroughs, zoals steeds twijfelend tussen onverschrokken en ‘je m’en fou pas mal’, slingerde meteen zichzelf de zaal in. En werd op handen gedragen. Geen ‘Onmens’ – optreden zonder uitbundige pogo en intens ‘contact’ met de concertgangers.

Een klein half uur later stond ook het onuitgegeven ‘Brussels is Burning’ op de playlist. Onheilspellend tribale achtergrondmuziek bij een uit de hand gelopen betoging waarin gretig gebruik werd gemaakt van molotov-cocktails. Zeer de moeite.

De nieuwe plaat kwam pas in derde en vierde instantie aan bod met ‘Take A Life’ – 100% expliciet nihilistische hakketakrock – en ‘Only Flesh’. De zaal bereikte een eerste maal het kookpunt halfweg de debatten met ‘Motherly Bruised’. De Charlatan-discoballen werden net niet uit de lucht gemept. Meteen gevolgd door een diep snijdend ‘Unit 11’, een tweede hoogtepunt.

Met ‘Novice’, het onmenselijk geflipte nummer dat van ‘Misdracht’ zo’n opmerkelijke plaat maakte, werd een eerste maal afgesloten. Het talrijk opgekomen publiek keelde om meer en kreeg dat ook onder de vorm van ‘How It Appeals’. Waarna er definitief een punt werd achtergezet. Verschroeiendin-your-face optreden van één van de meest opwindende Belgische bands van de laatste jaren. Geslaagd over de gehele lijn. Een passende shockrock-soundtrack bij onze zoutzurige age of panic.

———————————————————————————————————————————————-

Setlist 18/02

01. (Taste For) Slander
02. Gloating
03. Take A Life
04. Only Flesh
05. Motherly Bruised
06. Unit II
07. Inner Bitch
08. Brussels (is burning)
09. Novice
———
10. How It Appeals – bis

Onmens is:

* Sigfried Burroughs – vocals
* Kasper Van Esbroeck – guitar

Facebook

Website

————————————————————————————————————————————-

AN EVENING WITH GREG DULLI: EENHEIDSWORST VOOR VALENTIJN
Greg Dulli live @ KC Vooruit, 14.02.2016

dulli

Vierentwintig jaar na zijn allereerste optreden op Gentse bodem, met de fantastische ‘Afghan Whigs’ in Democrazy, was Greg Dulli afgelopen zondag back in town. Niet met zijn (eerste) band die binnenkort aan een nieuw full album toe is. Wel voor een intiem opgevatte solo-akoestische passage in Kunstencentrum Vooruit. De ticketverkoop bewees alvast dat het met Dulli’s populariteit nog altijd zeer goed gesteld is. Alle kaartjes voor de show van de godfather of soulgrunge waren in geen tijd de deur uit.

Bij de omschrijving ‘solo’ mochten enkele vraagtekens geplaatst worden. Dulli liet zich in de volgelopen theaterzaal immers bijstaan door vier collega’s. Twee daarvan namen ook het voorprogramma voor hun rekening. De ‘assistenten’ – op elektrische gitaar, bas, viool en keys – gingen het podium op en af volgens de noodzaak van de nummers. Er werd dus flink wat heen-en-weer gebanjerd tussen de 24 nummers door. Dulli begeleidde zichzelf afwisselend op akoestische gitaar en elektrische piano. Enkel een drummer/percussionist mankeerde op het appel.

Dulli – de kaap van 50 gepasseerd intussen – opende zondagavond zelfzeker met ‘If I were going’. Eén van de vele parels op ‘Gentlemen’ (1993), verreweg het boeiendste Whigs-album to date. Wat volgde was een gedurfde set waarin ’s mans bekendste werk grotendeels achterwege werd gelaten. Wel op de playlist; songs uit de ‘Twilight Singers’ – jaren en van ‘The Gutter Twins’, de te weinig geprezen samenwerking met Mark Lanegan. Dat alles werd aangevuld met solowerk, één volledig nieuw nummer en een Bowie – cover aan het eind.

De modus operandi van zondag zetten echter al gauw de deur open naar een overhand enerverende eenvormigheid. De zelf opgelegde beperkingen, de steeds wisselende bezetting en de twijfelachtige mix – het geluid zat echt niet goed – maakten dat zowat alles krek hetzelfde klonk. Eenheidsworst voor Valentijn, anderhalf uur lang. De soulvolle gloed die Dulli doorgaans weet te creëren op het podium kwam slechts af en toe om de hoek piepen.

‘Bonnie Brae’ en ‘Black Is The Color’ konden in hun uitgebeende versie nog enigszins bekoren maar de rest van de impressionante back catalogue werd maar weinig eer aangedaan met een reliëfloze show zonder meer. Schwung noch duidelijke lijn. Hadden we de tekst van Bowie’s ‘Modern Love’ – de laatste toegift zondag – niet uit het blote hoofd gekend dan hadden we het nummer waarschijnlijk niet eens herkend.

Greg Dulli mag dan een toffe peet zijn met een duizelingwekkend repertoire waar velen een arm of een been (of meer) voor veil hebben, dit was lang niet overtuigend, bij momenten zelfs saai.

SETLIST 14/02

01 – If I Were Going
02 – The Body
03 – Underneath The Waves
04 – Please Stay
05 – Bonnie Brae
06 – Early Today And Later That Night
07 – Papillon
08 – Martin Eden
09 – Step Into The Light
10 – Black Is The Color
11 – The Lure Would Prove Too Much
12 – She Was Stolen
13 – Demon In Profile
14 – It Kills
15 – Forty Dollars
16 – So Tight
17 – Can Rova
18 – Summer’s Kiss
19 – Number Nine
20 – The Spell
21 – Candy Cane Crawl
22 – The Twilite Kid
23 – Teenage Wristband
24 – Modern Love

Website

Facebook

—————————————————————————————————————————-

BEST THINGS IN LIFE ARE FREE
JACK IN THE BOX, Hooverville studio/Oostakker – 15.01.2016

“Best things in life are free” zo wil het redelijk belegen gezegde. Die oude wijsheid kwam vrijdagavond herhaaldelijk voorbijflitsen toen ‘Jack in the Box’ in de eigen Hooverville studio één en ander aan het uittesten was voor een handvol geïnviteerde toehoorders/bofkonten.

SONY DSC
De proefkonijnen van dienst kregen op de try-out veeleer een volwaardig concert voorgeschoteld dan wel een gezellig-chaotisch onderonsje waarin een paar dingetjes werden uitgeprobeerd. Gezellig was het zeker maar schoonheidsfoutjes en andere haperingen tekenden nauwelijks aanwezig. Geruststellend voor de vijfkoppige band in aanloop naar het grote(re) werk.

De omstandigheden dienden zich vrijdag nochtans niet helemaal gunstig aan; zangeres/drijvende kracht Antje bleek in het bezit van een kloeke verkoudheid en net voor de aanvang van de show waren de weergoden bijzonder gul met winterse neerslag. Uiteindelijk raakte iedereen ongeschonden in de feeëriek verlichte studio en nam de koorts de wijk voor onversneden speelplezier.

‘Jack in the Box’, de groep rond Antje Cochuyt (32), maakte in het voorbije jaar volop werk van nieuw materiaal. Dat leverde drie ervaringsdeskundige medeplichtigen op – Teun De Voeght (a.k.a. ‘S A Barstow’) op gitaar, Thomas Janssens op bas en Koen Gallet achter de drums – en een 14-tal nummers.

Eén daarvan – ‘Insane’ – werd voor de zomer al vrijgegeven. Super 8 – videoclip inclusief. Moet u eens bekijken als u het Zuidpark anno 1975 wil zien. Het intimistische nummer, balancerend tussen laatavond-melancholie en onbestemd onbehagen, werd op deze blog zowat de hemel ingeprezen.De live uitvoering vrijdagavond, ondersteund door een Fisher Price taperecorder (jawel), bewees dat de lovende woorden minstens op hun plaats waren.

Met de groep groeide vorig jaar ook het repertoire gevoelig aan. De kleine, bedrieglijk simpele, liedjes waarmee het begon blijven aanwezig maar het minimalisme wordt gecombineerd met snediger, uptempo werk. Meer registers open en bij momenten zelfs dansbaar. Variatie troef dus, met de ukelele en de unieke stem van Antje Cochuyt als constante. Niet evident om te vergelijken met andere bands en artiesten; ‘Cocorosie’ en ‘Cat Power’ zijn de eerste referenties die zich spontaan aandienen. Het merendeel van de nieuwe nummers – ‘Tooth paste’ en ‘Chocolate’ in het bijzonder – doorstond probleemloos de try-out.

SONY DSC
Eén cover op de playlist; de heerlijk onnozele elektropop ‘Fred Vom Jupiter’ van ‘Andreas Doraus und Die Marinas’. Het Neue Welle melodietje klonk, meer dan 30 jaar na datum, nog bekend in de oren maar de bijbehorende naam hebben we ook moeten googlen. Dat heb je met One – Hit – Wonders van lang geleden.

‘Jack in the Box’ hield vrijdag de aandacht moeiteloos een uur vast met een onderhoudende en erg degelijke, gelijkmatige performance. Fijne muziek gebracht door fijne mensen. Amper twee-en-een halve week ver in 2016, dient de eerste Gentse revelatie van het jaar zich al aan. Te volgen/à suivre!

————————————————————————–

Voor de aankomende concerten van ‘Jack in the Box’ moet u vooral het cijfer 6 in gedachten houden: op zaterdag 6 februari wordt opgetreden bij ‘De Vieze Gasten’ (Reinaertstraat), op zondag 6 maart in ons aller ‘Kinky Star’ (Vlasmarkt) en op 6 april in ‘Café de Loge’ (Annonciadenstraat). Allen daarheen, het zal de moeite zijn.

————————————————————————–

Jack in the Box is:

SONY DSC * Antje Cochuyt (ukelele, toys, zang),
* Steven Sarrazyn (ukelele, keys, mondharmonica),
* Teun De Voeght (gitaar),
* Thomas Janssens (bass)
* Koen Gallet (drums)

Meer informatie:
https://www.facebook.com/Jack-in-the-box-362044380592075

—————————————————————————————————————————-

FATIMA BENEFIET – De Centrale, 08.12.2015

Hartverwarmend veel volk en een goeie sfeer op de benefiet voor café Fatima gisteravond. De Centrale liep zoals verwacht bomvol voor de concerten van de sympathiserende bands die uitbater Tijl een fors hart onder riem staken. Een zelden geziene vorm van solidariteit met de minder fortuinlijke medemens, zelfs in de doorgaans weekhartige eindejaarsperiode. Beter zo dan anders.

tubscentrale
The Tubs openden om half acht de festiviteiten voor een – toen nog – halfvolle zaal en wisten meteen te verrassen door aan te treden als een kwartet. De band heeft zich recentelijk verzekerd van de diensten van Bart Vervaeck, een meer dan begenadigd lapgitarist die ook al te horen was op één nummer van het laatste Tubs – album (‘Rag’, 2015 – GNAR).

Bart doet de band live een stuk voller/rijker klinken dan voorheen en jaagt in één moeite door het Americana – gehalte van The Tubs keihard de hoogte in. Veel nieuwe nummers op de setlist, wij herkenden enkel ‘Everyday I’m Wasted’ van de vorige concerten. Het was even wennen aan de nieuwe sound maar eerlijk is eerlijk; dit was degelijk en genietbaar. Een uitstekende opwarmer voor de rest van het programma.

SONY DSC Reena Riot zorgde voor de tweede verrassing van de avond door frontvrouw Naomi moederziel alleen af te vaardigen voor een akoestische set zonder toeters of bellen. Eén microfoon, twee gitaren, een hoge dosis assertiviteit en een dijk van een stem volstonden echter om de aandacht op te eisen, vast te houden, en het geroezemoes in de vollopende Turbinezaal binnen de perken te houden.

‘Stop reverse’, titelnummer van de laatste release, maakte het meeste indruk. Tijdens het laatste nummer kwam er zelfs geen gitaar meer aan te pas en deden stem, hoge hakken en handgeklap genoeg om de gehele zaal mee te krijgen.

Na een akoestische set kwam er zoals aangekondigd nog een akoestische set voorbij gefietst, zij het één van een volslagen andere – gitzwarte – orde. De Kortrijkzanen van ‘Amenra’ staan in binnen- en buitenland bekend om hun allesverpletterende mix van post metal en hardcore maar bewezen dinsdagavond dat hun songs ook zonder een duizelingwekkende gitaarmuur en tonnen decibels moeiteloos overeind blijven.

SONY DSC

Eens te meer want het was niet de eerste maal dat de band zich aan een akoestische set waagde. Frontman Colin, handelsmerk: de ultieme oerschreeuw, beperkte zich dinsdagavond tegen een achtergrond van kaarsen en een bio-ethanol kampvuur(tje) tot fluisterende zangpartijen. Ondersteund door een tekstboekje deed hij zelfs een korte maar geslaagde uitstap richting kleinkunst.

Amenra was ingetogen, intens en sereen. Drie kwartier dark folk werd afgesloten met een welverdiend, daverend applaus.

De benefietavond voor café Fatima mocht geslaagd heten. Dat de heropbouw spoedig mag beginnen. Creatieve broeihaarden à la Fatima zijn er immers nooit genoeg.

Meer informatie:

——————————————————————————————————————–

SHINE ON!
FALLING MAN @ CHARLATAN – 03.12.2015

SONY DSC
De heren van Falling Man, de onbetwiste vaandeldragers van de vaderlandse trashrock, hielden donderdagavond halt in Café Charlatan. Het tweede luik van de mini-tour opgehangen aan de EP ‘Shine On’, nog maar enkele dagen op de markt en de derde release van de band.

Veel volk in de zaal voor Louwyck & co maar het bordje ‘complet’ hoefde niet van stal gehaald te worden. Weinig verwonderlijk; het is haast onbegonnen werk om op en rond de Vlasmarkt nog iemand aan te treffen die de band nog niet aan het werk heeft gezien in de voorbije jaren. Uw man ter plaatse, Falling Man – devotee van het eerste uur, onderwierp zich gewillig aan een zoveelste herhalingsoefening.

Het debat werd geopend met de opzwepende instrumental ‘Elliot’, de ideale aanloop naar ‘Liars’ waarmee Louwyck zijn opwachting maakte.

SONY DSC

De facade; forse baard, elektro-coupe en rijkelijk aangebrachte grime (comme d’habitude), kon niet verhullen datwindman eerder vermoeid voor de dag (nacht) kwam. Rekening houdend met ‘s mans acteer – agenda mag dat allerminst een verrassing heten.

Vermoeid of niet, de verwaaide frontman – entertainer voor het leven – gromde, blafte en beet zich zonder omzien een weg door de set. Perfect gegangmaakt door een bijzonder strak spelende band. De trein der traagheid werd niet voorgereden.

De playlist was evenwichtig samengesteld uit het beste dat de Falling Man – catalogus tot dusver te bieden heeft; drie nummers van de debuut EP (‘Hordes of the battered’, 2011), vijf van het album (‘Falling Man’, 2013) en de drie tracks van de recent uitgegeven EP (Shine On, 2015).

De nieuwe nummers werden netjes na elkaar afgehaspeld in het tweede deel van de set. De catchy teringherrie van ‘Bags Slags Down’ werd het eerst de zaal ingestuurd maar het was uiteindelijk ‘Shine On’ dat de meeste bijval kende. Meteen na ‘Shine On’, amper 40 minuten na de start, werd de stekker er al een eerste keer uitgetrokken.

Na een korte stop bleken er nog twee nummers in de toegift te steken; het bevreemdende ‘More’, Louwyck op zijn larmoyantst in de taal van Goethe, en ‘Stripper’. Een kort concert, het had gerust iets meer mogen zijn, maar dan wel van een band die ongemeen boeiend blijft.

Setlist 03/12

SONY DSC

01. ELLIOT
02. LIARS
03. MORON
04. RACCOON ATTACKS
05. HOT HOTEL
06. TAR MELTING
07. MR. MATUCHECK
08. BAGS SLAGS DOWN
09. SHINE ON
– bis –
10. MORE
11. STRIPPER

Meer info: http://www.fallingman.be

ROCKCONCOURS ‘DE BELOFTEN’ 2015 – DE FINALISTEN

Ook dit jaar moet het voor de jury een hels karwei zijn geweest om een selectie te maken uit de regelrechte zondvloed van ingezonden kandidaturen voor ‘De Beloften’, het Gentse muziekconcours dat binnenkort aan zijn twaalfde editie toe is. Voor een plaatsje op het podium van de St.- Baafsweide poogden liefst 264 bands de jury te behagen.

Zoals de traditie het wil is er ruimte voor slechts zes bands en net zoveel mini-optredens. Formule: een kwartier podium en drie nummers per passage. Dat alles gekoppeld aan een (volledig) concert van de winnaar van vorig jaar. In 2014 ging ‘Barefoot & The Shoes’ met de eerste plaats lopen en die zien we bijgevolg terug op 19/9.

Rekenkundig bekeken – ja, we hebben iets met cijfers – maakte een inzending dit jaar slechts 2,27% kans om deel uit te maken van de finale selectie. Wie er bij is mag zich al zonder blikken of blozen een ‘winnaar’ noemen, de concurrentie was loodzwaar.

Nog een cijfer; drie namen uit de finale selectie stonden eerder al op het podium in MC Kinky Star waarmee (nogmaals) bewezen is dat onze programmator een neus heeft voor aanstormend talent. Alle finalisten op een rijtje:

(1) NUNKI

Vorig najaar op het podium van Kinky Star net voor de release van de debuut-EP en deed dat toen goed. Dromerige, sfeervolle pop met redelijk wat triphop-neigingen. Voorzien van verrassende wendingen, spacey gefluister, dramatische uithalen, forse make-up en bizarre podium-outfits. Eén zangeres Hanne Torfs, het Vlaamse zusje van Björk, en verder een geheel Nederlandse begeleiding.

(2) MADAME BLAVATSKY

Madame Blavatsky, genoemd naar de occulte Oekraïens-Amerikaanse schrijfster Helena Blavatsky, speelde in Kinky Star eind juni en bracht het er toen – naar verluidt – verre van slecht van af. Naar verluidt want compleet gerateerd door ondergetekende. Tegendraads trio dat iets doet met elektro, harde beats & dito bleeps, dubstep, drum & bass, samples… En dat allemaal tegelijkertijd! De live shows zijn – alweer naar verluidt – regelrechte uitputtingsslagen. Gelukkig krijgt Madame Blavatsky, net als de concurrentie, op 19/9 maar een kwartier toegemeten.

(3) (THE) JAGGED FREQUENCY

Energiek rock ‘n’ roll duo dat – te oordelen aan de foto’s op hun FB profiel – een garantie vormt voor stevig uit de hand lopende feestjes waarin enig fysiek contact met het publiek niet wordt geschuwd. De Antwerpenaren komen u tegemoet in White Stripes – opstelling (gitaar/drum) en hebben basic maar aanstekelijke sixties garagerock in de rugzak. Complexloze niets-in-de-handen/mouwen-rammelrock.

(4) CROWD OF CHAIRS

Luidruchtig noise trio dat het Kinky Star publiek verblijdde met een heftig optreden tijdens de Gentse Feesten. Nog geen jaar (goed) bezig en bijgeolg nog volop in demo- en repetitiekot-modus. De eerste concerten werden alvast goed onthaald. Allerminst een dertien-in-een-dozijn noiseband. Furieus gitaargeweld op het randje van het waanzinnige. Soms er over. Niet voor gevoelige luisteraars. Zeer de moeite, wij zijn fan.

(5) GLORIA BOATENG

Belgisch-Ghanees-Gents podiumbeest. Madam met ballen. Haar selectie voor ‘de Beloften’ komt allerminst als een verrassing want deze ster is al even rijzende. Speelde dit jaar op het prestigieuze ‘Sziget Festival’ (Hongarije). Handelsmerk: hip-hop en drum & bass van hoogst uitbundige orde. Smooth as hell. Als dit het publiek niet meekrijgt vanaf de eerste seconde dan weten we het ook niet meer. Zou wel eens met de eerste prijs kunnen gaan lopen als u het ons vraagt. U vraagt ons niks? Ook goed.

(6) VERMILLION HOUSE

Het Gentse ‘Vermillion House’, drie getalenteerde mansmensen en een straffe zangeres rijk, gaat voor een delicaat-zachtaardige fusie van pop, jazz en hip-hop. Met twee straten voorsprong de meest ingetogen/rustige band van de gehele selectie. Eerder iets voor een jazzclub dan voor een festivalpodium bij daglicht. Benieuwd of dat overeind gaat blijven tussen al dat gitaar- en elektrogeweld. Laat ons hopen van wel.

Meer informatie:

> Nunki
http://www.nunkimusic.com
https://www.facebook.com/Nunkimusic

> Crowd Of Chairs
https://www.facebook.com/crowdofchairsband
http://vi.be/crowdofchairs

> Jagged Frequency
https://www.facebook.com/thejaggedfrequency

> Madame Blavatsky
http://vi.be/madameblavatsky
https://www.facebook.com/mmeblavatsky

> Gloria Boateng
https://www.facebook.com/G.Boateng.G
http://www.gloriaboateng.com

> Vermillion House
http://beta.vi.be/vermillionhouse

De promovideo

https://player.vimeo.com/video/135910134

VIVE LA FETE!
Hong Kong Dong live @ Boomtown, vrijdag 24 juli 2015.

Omdat er ook muzikaal leven is naast de Vlasmarkt, zij het dan met mate, tekende KSCS vrijdag aanwezig voor een avondje Boomtown. Voor het uitzinnige ‘Charnia’ als aperitief, een flinke portie ‘Hong Kong Dong’ en een forse streep Meuris als calorierijk dessert. Het was vooral uitkijken naar de podiumprestatie van Hong Kong Dong. Wegens al veel-te-lang-geleden nog eens aan het werk gezien én benieuwd naar het nieuwe materiaal.

Een dik, grijs wolkendek boven de Kouter en – naar verluidt – strak gespannen zenuwen bij de band net voor aanvang van de show. Thuismatchen voor behoorlijk wat publiek worden bij voorkeur winnend of minstens met een goed gevoel afgesloten. Vandaar.

Op het podium viel van nervositeit erg weinig te merken. De familie Zeebroek had de zaken vanaf het eerste nummer goed onder controle en leverde een bijzonder gaaf optreden af zonder er hun geinige naturel bij te verliezen.

Op de setlist vooral nieuw materiaal zoals ‘Hurricane’, oudere nummers kwamen er nauwelijks aan te pas. Minder hoekige noise, meer elektro. Maar nog steeds met zin voor avontuur en met de nodige hoeken af. Platgetreden paden zijn voor wandelclubs.

Lang niet kwaad allemaal maar de vonk sprong pas goed over eens het aanstekelijke ‘Chocolat cake and flowers’ werd ingezet even over halfweg. Met dank aan de onweerstaanbare groove waarmee het nummer gezegend is en aan de inzet van een danser/backing vocalist die uit de coulissen werd geplukt. De extra kracht – prompt ‘the new Boris’ gedoopt – bleek een wazig kijkende Vlaamse versie van Bez te zijn. Met hetzelfde gevoel voor verkleedpartijen, sambaballen en ritmisch uitgevoerde flauwekul als het ‘Happy Mondays’ – origineel. Lol!

De vonken werden kort nadien een volledig vuurwerk tijdens ‘Viva Las Vegas’ met drie special guests op de planken, kennelijk zo special dat ze geen introductie behoefden. Whatever. Als je niemand minder dan The King covert dan wil je wel eens wat vergeten.

Er werd afgesloten met ‘Postcard’ dat ook op het binnenkort te verschijnen nieuwe album terug te vinden zal zijn. Zij het dan zonder de lichtjes waanzinnige outtro die het nummer vrijdag meekreeg.

Prima concert van een eigenzinnige band in bloedvorm. Leuk feestje. This was fun.

Hong Kong Dong is:

*Sarah Zeebroek
*Boris Zeebroek
*Geoffrey Burton
*Lennert Jacobs

Meer info:
http://www.hongkongdongmusic.com
http://www.facebook.com/hongkongdongmusic/

WET WET WET
IRON MUIDE FESTIVAL – 14 mei 2015.

Shit happens. Net toen uw man zichzelf op zijn stalen ros hees om richting Muide te bollen, maakten de eerste regendruppels een abrupt eind aan enkele dagen vroeg zomerweer. Weg zon. Niet getreurd echter. De lokroep van de ijzersterke affiche klonk een stuk sterker dan het mistroostige gerommel van de nakende depressie met buien. En op het mini-festivalterrein moet je haast moeite doen om niet tegen een boom aan te botsen; qua schuilen-wanneer-nodig kon dat tellen. Richting Makelaarsstraat dan maar.

Net op tijd ter plaatse voor het optreden van ‘Mind Rays’, de tweede naam op de affiche. Het Gentse viertal aangevoerd door Sis speelde zoals dat van een garage punk ensemble wordt verwacht; hard, luid, zonder complexen en zonder omkijken. No time to waste.

Niet omkijken naar de molenwiekende tijdbewaker van dienst aan het eind van de set, er stonden ten slotte een 10-tal bands op de affiche en de festiviteiten waren amper begonnen, leverde twee extra nummers op. De klankman wist het ook even niet meer en schoof de master een aantal keer heen en weer vooraleer het explosieve viertal definitief van het podium verdween.

De ‘Mind Rays’ speelden binnen het korte tijdsbestek dat hen was toegemeten een gelijkmatig maar degelijk concert. De ene 2 – minuten splinterbom na de andere. Dat is het leuke aan deze wild om zich heen meppende bende, ze ontgoochelen nooit.

Eens ‘Gglory’ op het podium gingen de hemelsluizen pas goed open. Niet echt bevorderlijk voor de feestvreugde. Het garagerock duo Weyne – Pauwelyn had waarschijnlijk iets anders voor ogen dan een panoramisch uitzicht op verzopen toehoorders op een halfleeg festivalterrein toen ze aan de affiche werden toegevoegd.

Vol overtuiging werd de strijd met de onwillige elementen aangebonden. Met wisselend succes. De vrolijk rammelende uptempo nummers oogstten bij momenten meer dan beleefdheidsapplaus maar ideaal heette dit toch niet. Leuk nummer; het jachtig-hitsige ‘Nightblind’.

Dit verdient een herkansing in één of ander établissement met een waterdicht dak. Aan de Vlasmarkt bijvoorbeeld. Om verder in de gaten te houden.

Na een basic gitaar-drum duo volgde er meer van net hetzelfde met ‘The Glücks’. Voor wie zich niks bij de naam kan voorstellen (al wordt die kans met de dag kleiner); de States hebben (hadden) ‘The White Stripes’, wij hebben ‘The Glücks’. Zelfde formule, rauwere klank, meer psychedelica, 100% rock ‘n’ roll.

Regen of niet, het Oostendse duo smeet zich vanaf de eerste seconde en zorgde met een knallende versie van ‘I’m bored’ voor het eerste vuurwerk van de dag. Voor het overige kreeg verveling geen enkele kans. Meer dan ok. Vooraleer we het vergeten; binnenkort – 18 juni – zijn de kustbewoners weer in de stad voor een ongetwijfeld fijn concert in de Kinky Star. Gelieve hét te noteren.

‘Massis’, tegelijk nieuw én een collectief van oudstrijders van vele oorlogen, was niet naar Gent gekomen om een slechte beurt te maken en dat gebeurde ook niet. De groep bracht onlangs haar debuutplaat uit en heeft sinds enkele maanden Steven Janssens in de rangen. Je kan slechtere aanwervingen doen als je verlegen zit om een gitarist. ‘Massis’ speelde, exact 27 jaar na het eeuwig verdwijnen van John -visueel artiest – Massis, gretig en scherp.

Het debuut werd er met veel goesting op goed drie kwartier doorgedraaid. Afgemeten maar krachtig vanaf ‘N°3’, zoals gebruikelijk het eerste nummer op de setlist. Catchy riffs à volonté. Hoogtepunt? Moeilijk te zeggen als er helemaal niets uit de toon valt. ‘Purty Mouth Boy’ – een nummer dat een forse voorkeur verraadt voor het werk van Greg Sage – manifesteerde zich als de perfecte afsluiter. Wie er donderdag niet bij was wordt spoedig een herkansing gegund. Op zaterdag 23 mei staat ‘Massis’ immers in de Charlatan op het podium.

Na ‘Massis’ lasten we voor onszelf een pauze in. De stonerrock van ‘Huracan’ hadden we best willen meemaken maar de onophoudelijke regen en de inzettende kou -iedere keer dat je uitademende zette je jezelf in de nevel – beslisten daar anders over. Het festivalterrein was intussen getransformeerd tot een dampende spons. Een droge tussenstop van ‘n paar uur en terugkeren om de godfathers van de rioolrock ‘Falling Man’ aan het werk te zien leek de beste optie.

Sam Louwyck en zijn bende waren niet naar de Muide afgezakt voor een simpele replay van het Kinky Star concert van enkele dagen voordien. ‘Elliot’ had zijn plaats als opener op de setlist heroverd. Terug van nooit echt weggeweest. Een prima beslissing. Niets zo goed als een instrumental om een concert mee op gang te trekken. Zeker als het nummer tot het beste behoort dat je te bieden hebt. En het laat toe om het mediagenieke boegbeeld met enkele minuten vertraging zijn opwachting te laten maken. Drie vette vliegen in één klap.

Tot ‘Liars’ werd de publieke kalmte nog enigzins bewaard maar vanaf ‘Moron’, het derde nummer, werd de ruimte voor het podium herschapen in een hallucinante mosh pit met alles erop en eraan. Modder, overvliegend bier, uitzinnige festivalgangers en verder veel ondefinieerbare dingen die om één of andere reden in de melee meedraaiden. Even waanden we ons op de set van ‘ex-drummer’, niet toevallig een prent waarin Sam Louwyck meespeelt. .

De georganiseerde gekte hield aan tot ‘Stripper’, zeven minuten onheilspellende rust, om met de nieuwe single ‘Shine On’ weer in alle hevigheid los te barsten tot het eind. Van de nieuwe nummers haalde ‘More’ de playlist niet maar gezien het verloop van het concert was dat waarschijnlijk nog niet eens de slechtste keuze. A la guerre comme à la guerre.

Na een heftig ‘Bags Slags Down’ werd er, voor de ‘hordes of the battered’ die in de Muide waren samengetroept, met Mr. Matucheck een punt achter gezet. Wellicht niet het beste Falling Man concert ooit maar, gezien de omstandigheden, wel één van de meest memorabele. Ohne Zweifel.

Setlist Massis 14/5

1/ Nr 3
2/ Powerplant
3/ Joan
4/ Thee Hangman
5/ Mondesir
6/ Push
7/ Clockwork
8/ Snakes
9/ Purty Mouth Boy

Setlist Falling Man 14/5

01/ Elliot
02/ Liars
03/ Moron
04/ Raccoon Attacks
05/ Hot Hotel
06/ Tar Melting
07/ Stripper
08/ Shine On
09/ Bag Slags Down
10/ Mr. Matucheck

MIND RAYS

THE GLÜCKS

TWEE VOOR DE PRIJS VAN EEN
Falling Man live @ Café Video, 14 september 2014

Het geduld van de Falling Man fans werd afgelopen zondag zwaar op de proef gesteld in café Video. Wie echter volhardde in de boosheid, zoals ondergetekende, maakte twee behoorlijk memorabele concerten mee. Eén keer met boegbeeld Sam Louwyck en één keer zonder. Twee voor de prijs van één.

SONY DSC Aan het eind van een razend druk Gents weekend met Odegand, de Dekenijfeesten op de Vlasmarkt, Open Monumentendag, DOK, Autoloze Zondag, buurtfeesten…, was iedereen op post aan de Oude Beestenmarkt voor het concert dat om 20 uur van start had moeten gaan.

Iedereen behalve frontman/uithangbord Sam. ‘Windman’ bleek hopeloos klem te zitten in een eindeloze file. Ter hoogte van het bronsgroen eikenhout in het verre Limburg nog wel.

Geen nood, dan maar zonder zanger redeneerde de onthoofde band. Aangezien niemand zich echt geroepen voelde om de zangpartij over te nemen werd geopteerd voor een instrumentele set. Falling Man zonder stem; bevreemdend maar alle nummers bleven overeind. Het soundcheck – gevoel dat de ongewone setting opriep bleef wel de overhand houden. Zoiets als biefstuk-friet zonder de frieten. En al helemaal geen mayonaise.

Na afloop werd aan het publiek meegegeven dat er – misschien – een replay met vocals inzat mocht Sam alsnog op een acceptabel uur komen opdagen. Dat laatste gebeurde niet – opdagen op een treffelijk uur dus – maar met de gebruikelijke je m’ en fou pas mal – houding werd met dik drie uur (!) vertraging aan het eigenlijke concert begonnen.

Sam Louwyck zag er uit alsof hij het gehele eind van Limburg tot Gent te voet had afgelegd bij gebrek aan beter. Eens op het podium was maakte de vermoeidheid snel plaats voor een intense performance. Met dank aan het trio Van De Velde – Sieleghem – De Potter dat zich zonder verpinken een tweede maal smeet voor een vol uur. En een foutloos parcours aflegde. SONY DSC

Vooral de nieuwe nummers kwamen erg goed uit de verf. Na een fel vonkend ‘Hot Hotel’ werd voor een allereerste maal ‘Bags Slags Down’ het publiek ingejaagd. Prima keuze want heerlijke hakketak -schuimbekkerij à la Butthole Surfers. Muzikaal dadaïsme met een waanzinnig meebrul – refrein dat zich meteen tussen je oren nestelt.

SONY DSC Het tweede nieuwe nummer volgde meteen daarna. Toegegeven; ‘Shine On’ stond al ’n paar keer eerder op de playlist maar in de versie van zondag klonk het stukken overtuigender en krachtiger dan voorheen.

“Geweldig hé?” gromde Louwyck na de feiten. Te oordelen aan de reactie van zowat alle concertgangers was hij niet de enige die er zo over dacht.

Met het tweeluik ‘Liars’ en ‘Stripper’ werd de zaak na middernacht afgesloten. Falling Man stond weer garant voor een uur prettig gestoorde, vettige shockrock zonder gene. Een uitstekend concert van een band die nooit ontgoochelt. Als de baardige bard op het appel is tenminste.

De afwezigen hadden zondag alweer ongelijk. Maar ze lagen wel voor één keer op tijd in bed. Dat wel.

Setlist 14/9:
Elliot – Raccoon Attacks – Moron – Blurred –Tar Melting – Hot Hotel – Bags Slash Down – Shine On – DAF – Downfall – Liars – Stripper.

Falling Man online: www.fallingman.be * www.facebook.com/pages/Falling-Man

HEAVENLY POP HIT
The Chills live @ Boomtown – Handelsbeurs, zondag 27 juli 2014

Het was een leuk weerzien met Martin Phillipps en The Chills zaterdag in de Handelsbeurs. De Nieuw-Zeelandse band, vaandeldragers van de ‘Dunedin Sound’, tekende in de jaren ’80 en de vroege jaren ’90 verantwoordelijk voor enkele memorabele platen die in geen tijd cult klassiekers werden. Op het eerste gehoor even melodieuze als lichtvoetige poppy rock, gitaren en keyboards in een centrale rol, maar met een uitgesproken zwaarmoedige ondertoon.

The Chills, tegenwoordig met vijf op het podium, speelden in de handelsbeurs een mix van oud werk en nieuw materiaal van het binnenkort te verschijnen nieuwe album, het eerste in twintig jaar.

Phillipps is, na een slordige 20 jaar sukkelen met de gezondheid en andere kopbrekens, het songschrijven duidelijk nog lang niet verleerd. De nieuwe nummers, prominent aanwezig in de eerste helft van de set, kunnen wedijveren met de releases van 20, 30 jaar geleden. Vooral de nieuwe single ‘Silver Bullets’ viel in positieve zin op.

Natuurlijk werden de klassiekers op het meeste applaus onthaald door het publiek. Een eerste maal met ‘Part Past Part Friction’. Een tweede maal met ‘Pink Frost’ al werd dat nummer – pure poëzie – het optreden binnengesmokkeld met een nieuwe intro.

Amper drie kwartier ver in de set werd Phillipps vanuit de coulissen toegesist dat er nog drie nummers konden gespeeld worden. Noodgedwongen kortten de kiwi’s hun set drastisch in en schakelden meteen over naar ‘Heavenly Pop Hit’ en ‘I Love My Leather Jacket’, twee nummers die zoveel jaar na datum nog niets van hun oorspronkelijke glans verloren hebben.

En daarmee was het ineens afgelopen, een abrupt einde van een show die pas goed en wel op gang was gekomen. Jammer, de comeback van deze legendarische band verdiende best meer dan de schamele 55 minuten die hen werd toegemeten. Een vermijdbare fout.

Meer informatie:
http://www.softbomb.com/
https://www.facebook.com/thechills?fref=ts

Setlist 27/07:
Night of Chill Blue – House With A Hundred Rooms – Part Past Part Friction – Silver Bullets – The Male Monster From ID – Aurora Corona – Molten Gold – Wet Blanket – Warm Wave Form – February – Pink Frost – Underwater Wasteland – Rain – Heavenly Pop Hit – Leather Jacket.

GRIEZELIG GRANDIOOS
Boomtown – Handelsbeurs, donderdag 24 juli 2014

Geen Gentse Feesten zonder ‘Falling Man’ op één van de ontelbare podia in het doldraaiende stadscentrum. Woensdag kreeg het underground combo bij uitstek een plaats in de stemmige club van de Handelsbeurs. Een arty kader voor een stevig potje beerputrock, waarom ook niet.

Naar goeie gewoonte opende Falling Man de debatten met de onheilspellende instrumental ‘Elliot’. Jammerende gitaren, pompende drums. De perfecte soundtrack voor een koortsige autorit bij nacht en redelijk wat ontij. Vanaf ‘Racoon’ vervolledigde Sam Louwyck de bende. Met een baard van minstens 17 dagen en ogen vol waanzin annex slapeloze nachten.

Uitgeslapen of niet; de band gaf in de Handelsbeurs een erg soliede, trefzekere indruk. De gitaartandem Van De Velde – Sileghem geeft tegenwoordig zelfs schoonheidsfoutjes geen eerlijke kans meer. En de stevig mokerende metronoom Sven De Potter op drums houdt iedereen netjes in het gareel, zelfs windman.

Met ‘Shine On” stond een nieuw nummer op de playlist. Geen cover van het gelijknamige nummer van The House Of love, wel één van de eerste nieuwe nummers sinds de release van het debuutalbum. Klonk nog wat schetsmatig maar er wordt aan gewerkt zo verzekerde Polie Van De Velde na afloop. Zijn blik verraadde dat het werk verre van af is.

Voor het overige weinig of geen verrassingen. ‘Hot Hotel’ klonk duizelingwekkend, ‘DAF’ sputterde als vanouds en tijdens ‘Liars’ ontbond Louwyck, demonische dominee met net iets teveel miswijn achter de kiezen, blaffenderwijs al zijn duivels. In rotten van drie.

10479636_700671846664737_7443863688516286112_o-490x394

Onbegrijpelijk dat dit muzikaal antidotum voor alledaagse banaliteit zo vroeg op de dag (18.40 u) geprogrammeerd werd. En op een klein podium gestald. Deze groep verdient een groot podium, meer airplay en een breder publiek dan het honderdtal zielen dat kwam opdagen.

Setlist 24/07: Elliot – Racoon – Moron – Blurred – Tar Melting – Hot Hotel – Shine On – DAF – Downfall – Liars – Stripper

Informatie:
https://soundcloud.com/falling-man/sets/falling-man-falling-man
https://www.facebook.com/pages/Falling-Man/384398294990484

ONVERSLIJTBAAR!
50 Foot Combo @ Copacobana, St.-Amandsberg, vrijdag 27 juni 2014

Vrijdagavond werd de vijfde editie op gang getrapt van ‘Copacobana’ in Sint-Amandsberg. Anders dan aanvankelijk gevreesd, bleken de weergoden het sympathieke festival genegen. Immense donkere wolken aan de hemel maar geen druppel die er aan ontsnapte. In combinatie met de voor-elk-wat-wils affiche en de gratis toegang resulteerde dat in een kleine volksverhuizing richting Rozebroeken.

Geen Gents zomers feestje zonder 50 Foot Combo op het podium. Het onverslijtbare surfrock collectief mocht vrijdag bewijzen klaar te zijn voor de festivalzomer. Dat bleek goed mee te vallen, de band stond op scherp en heeft na 20 jaar nog steeds tonnen attitude te koop. Dat gold tijdens de eerste nummers niet voor het publiek, dat blijkbaar nog aan het bekomen was van de voorbije werkweek.

Keerpunt in de set was ‘TV eye’, de Stooges – klassieker, gevolgd door frontman Jens die de eerste rijen van Tequila voorzag. Ook al een klassieker. Net als ‘Doe de duif’, heerlijke rechttoe rechtaan rammelrock zonder complexen. Ook na de 2.438ste beluistering blijft het nummer moeiteloos overeind.

Met ‘Alligator Wine’ werd na een uur afgesloten, al was dat niet echt de bedoeling. Toen de band het podium op rende voor een bisnummer, stak de organisatie er een stokje voor. Op het andere podium diende zich een fanfare aan en dat kon kennelijk geen vijf minuten meer wachten.

Tot ongenoegen van het publiek. “Aan ons ligt het echt niet” blies Jens in de microfoon, zonder er zijn goed humeur bij in te schieten. Een prima optreden met een kleine valse noot aan het eind.

DANSBARE WEEMOED IN ZWART-WIT
The Dead Colour live @ Barville, woensdag 19 maart 2014

Het liep niet echt storm woensdagavond voor het gratis concert van The Dead Colour in café Barville. Best jammer, want de vierkoppige band onder aanvoering van Erik Van Hoecke is één van de Belgische nieuwkomers die stevig in gaten gehouden mag worden.

Net zoals de bandleden elkaar vonden op de rechte lijn die Antwerpen, Dendermonde en Gent met elkaar verbindt, gaat The Dead Color resoluut voor strakke, afgemeten elektro. Bleeps en beats met een uitgesproken weemoedige, duistere kant.

De klankkleur verraadt een forse adoratie voor de prille synthpop uit de seventies en de eighties. Om je een idee te vormen; denk aan The Neon Judgement, Human League, Kraftwerk, Depeche Mode en een stoet analoge synthesizers. Al dan niet in die volgorde .

Begin dit jaar werd, na ruim twee jaar repetitiehok en een handvol optredens w.o. een succesvolle deelname aan ‘De Beloften’ (2de plaats – editie 2012), het naamloze debuut uitgegeven in eigen beheer. Tien nummers sterk waarvan er enkele door Stubru in de etalage werden geplaatst. Vooral de eerste single uit het album – ‘Cyanide’ – kreeg al redelijk wat airplay. Niet onterecht.

De voorstelling van de debuutplaat afgelopen woensdagavond mocht letterlijk genomen worden. De eerste vijf nummers op de playlist correspondeerden met de volgorde die ook op het album wordt aangehouden. En op een enkel nummer na werd de gehele CD netjes afgehaspeld. Waarom de zaken moeilijk maken als het ook eenvoudig kan?

De band nam een vlotte start met ‘Wasteland’ en het strakke tempo werd foutloos volgehouden tot ‘Lower Shields’; het eerste en meteen ook laatste rustpunt in de set. Van de nummers die voordien de revue waren gepasseerd onthouden we vooral ‘Driver’, een onwaarschijnlijk aanstekelijk nummer. Opgebouwd rond een flipperkastachtig niemendalletje maar swingend in the end en dansbaar as hell.

Na een stevige knipoog richting ‘Flashdance’, how eighties can you get?, met ‘Synthia Rhodes’ werd geëindigd met de instrumental ‘Bruce/48 KB’. Niet meteen een afsluiter behept met een hoog climaxgehalte. Wel een fijne melodie behangen met behoorlijk wat klanktapijten in Giorgio Moroder -stijl.

The Dead Color maakte woensdag een zeer degelijke indruk met een quasi perfecte show. Met dank aan de charismatische frontman, pretentieloze présence te koop. Deze band verdient uw aandacht en een gro(o)t(er) podium. Al dan niet op een zomerfestival.

En vlug een beetje!

Setlist:
(1) Wasteland – (2) Blackness – (3) Places – (4) Driver – (5) Reds – (6) Lower Shields – (7) Cyanide – (8) Synthia Rhodes – (9) Bruce/48 KB
Meer informatie:
www.thedeadcolour.be
soundcloud.com/thedeadcolor
http://www.vi.be/thedeadcolor

VAKMANSCHAP EN SPEELPLEZIER (X2)
Erikssondelcroix (B) & Howe Gelb (US), live @Handelsbeurs, zondag 2 maart 2014

Een prettig weerzien met Howe Gelb zondagavond in een volgelopen Handelsbeurs. De hyperproductieve singer-songwriter is, zowat dertig jaar na zijn debuutplaat, een grij(n)zende heer van stand geworden.

Howe Gelb

Auteur van een 50-tal albums intussen. Vijftig! Onder eigen naam maar ook met het sterk onderschatte collectief ‘Giant Sand’. Om ‘Arizona Amp’, ‘The Band of Blacky Ranchette’ en ‘OP8’ niet te vergeten, naast een half dozijn nevenprojecten.

Howe Gelb

Howe Gelb

Een oude vos maar zijn streken heeft hij nog lang niet verloren. Naast het duizelingwekkende tempo waarmee hij platen blijft uitbrengen zijn het speelplezier en gevoel voor droge humor met een zwarte rand volledig intact gebleven.

Gelb, hoed stevig over de karakterkop getrokken, startte het concert aan de piano met “The three deaths of Lucky”, één van de betere nummers van ‘The Coincidentalist’. Een zwaar melancholisch album, geïnspireerd door de bevreemdende waanzin van alledag in de woestijn van Arizona. Eind vorig jaar door New West Records uitgegeven. Door de vakpers – niet geheel onterecht – de hemel ingeprezen.

De Texaan plukte zondagavond na de eerste nummers solo aan de piano, met zijn band gretig uit zijn immense repertoire. Op gevoel en goed geluk af. Veel nadenken of planning kwam er niet aan te pas; “I’m allergic to setlists” liet hij zich halfweg de show ontvallen. Of zoals de man het in het nummer ‘Unforgiveable’ stelt: “restriction can be so negative“. Dat die georganiseerde je m’en fous soms leidde tot enkele seconden van onbeslist in het ijle staren tussen de nummers door, nam iedereen er voor lief bij.

Die vrolijk anarchistische attitude was goed voor een ongemeen gevarieerde show waarin alle mogelijkheden tussen uptempo garage rock, sinistere folk, jazzy tunes en weemoedige country met succes verkend werden. Genieten, anderhalf uur lang, van vakmanschap zonder complexen.

Howe Gelb kreeg met ‘Erikssondelcroix’ zondagavond niets minder dan de perfecte support. De band waarvan Bjorn Eriksson (Zita Swoon, Admiral Freebee, Maxon Blewitt) en Nathalie Delcroix (Lais) de spil vormen, brachten de zaak ongedwongen op temperatuur met een boeiende Americana mix. Van fragiele dingetjes op fluisterniveau tot aanstekelijke meestampers. In hoofdzaak country, maar nooit van de stroperige soort.

SONY DSC

Half februari kwam hun eerste plaat (‘For Ever’) uit bij ‘WasteMy Records’. Roots van aanzienlijk hoog niveau. Een aanrader, ook voor wie niets op heeft/op zou hebben met de Broken Circle Breakdown Bluegrassband.

Meer informatie: http://howegelb.com/ – http://erikssondelcroix.com/

MESSCHERP!
Falling Man live @ SunBakedSnowCave, woensdag 5 februari 2014

Alweer een messcherp optreden van Falling Man – Gentse rioolrockers par excellence – afgelopen woensdag. Plaats van gebeuren: de ‘SunBakedSnowCave’. Een nieuw (concert)zaaltje met kraakpandallures aan de Nieuwevaart. Sam Louwyck & band speelden er voor een vol huis als support voor het Italiaanse duo Mombu.

Het concert startte met een vol uur vertraging. Dat belette echt niet dat Falling Man snel op kruissnelheid zat. Geen verrassingen op de playlist; na de instrumentals Elliot en Lodger vatte Louwyck post achter de microfoon in zijn spooky outfit. Om verveling geen schijn van een kans te geven in de daarop volgende drie kwartier.

Het beste van de avond zat in de tweede helft van de set met een prima uitvoering van ‘Downfall’ en een beklijvende versie van ‘Liars’. Geen bis wegens de opgelopen vertraging. ‘Mr. Matuchek’ houden we voor een volgende keer tegoed. Een degelijk concert van een band die onverminderd blijft boeien.

Setlist: Elliot – The Lodger – Raccoon Attacks – Moron – Beretta – Tar Melting – Blurred – DAF –Hot hotel – Downfall – Liars – Stripper.

FORMIDABLE!
Falling Man live @ Charlatan, vrijdag 22 november 2013.

Een vol huis voor Falling Man vrijdagavond in café Charlatan, oord van verderf aan de immer onrustige Vlasmarkt. Naar de voorstelling van het debuutalbum aan het Gentse publiek werd hard uitgekeken. Niet het minst door de band zelf. Erg hoge verwachtingen dus maar, jumping to conclusions: Falling Man deed zijn livereputatie alle eer aan.

De zaal werd op temperatuur gebracht door support act ‘Vitas Gueralaitis’ en door de DJ van dienst die net voor showtime zowel ‘The Birthday Party’ (Sonny’s burning) als ‘Wiseblood’ (Someone drowned in my pool) door de boxen liet knallen. Een uitstekende keuze, de toon was meteen gezet.

‘Elliot’ en ‘The Lodger’, de twee instrumentals van het recent uitgegeven album, fungeerden als openers van dienst. Zolang bleef frontman Sam Louwyck in de coulissen. Voor Polie Van De Velde, strak in het pak, en Lode Sileghems, voorzien van de onvermijdelijke hoed, een prima gelegenheid om hun jammerende gitaren op het publiek los te laten onder de afgemeten begeleiding van Sven De Potter op drums.

Vanaf ‘Raccoon Attacks’ maakte Louwyck zijn opwachting. Beduidend minder strak in het pak, bedolven onder witte make-up, haarplukken in alle windrichtingen, waanzin in de ogen én gewapend met een bierflesje. De boosaardige bariton vermomd als white zombie. Met slechts één bindtekst in de achterzak; “It’s so nice to be heeeeeere”.

Na het dreigende Raccoon kwam het oudere werk aan bod. Oud maar allerminst versleten. ‘Moron’ maakte indruk maar we onthouden vooral het schuimbekkende ‘Downfall’.

Eens de band op kruissnelheid, kwam het grof geschut aan bod met ‘Tar Melting’, ‘Hot Hotel’ en ‘Liars’. Tijdens ‘DAF’ haalde Louwyck nog even de lyrics door elkaar maar geen erg. Falling Man ging nooit uit de bocht en vonkte onverstoorbaar. Rauw, rechtuit, zonder omkijken. Er is duidelijk hard gewerkt ter hoogte van het repetitiehok in de voorbije periode, de band klonk bijzonder solide.

Het eerste bisnummer ‘Mr. Matuchek’ werd opgedragen aan de betreurde René De Wever a.k.a. ‘DJ GoDeViLLe’. Notoir Gents muziekliefhebber, eigenzinnige DJ, Falling Man-fan van het eerste uur en een goeie bekende van minstens de helft van het opgekomen publiek.

De daaropvolgende klaagzang van the hordes of the battered ging nooit zo vlotjes door merg en been. Een meer passende postume hulde had de man zich waarschijnlijk niet kunnen indenken.

Eveneens kippenvel tijdens ‘Stripper’, het allerlaatste nummer op de playlist. Op plaat een eerder ingetogen kalmaan nummer, live een opzwepende knaller die geen enkele toehoorder onberoerd laat.

Falling Man maakte indruk met een intelligent opgebouwde show waarin de band zich niet beperkte tot het naspelen van de plaat. De krankzinnige performance van Sam Louwyck maakte het plaatje volledig. Een beklijvend concert van een broodnodige groep in tijden van afgeborstelde bloedarmoede. Klasse!

Setlist: Elliot – The Lodger – Raccoon Attacks – Who’s Your Dog Now? – Moron – Blurred – Downfall – Tar Melting – DAF – Hot Hotel – Beretta – Liars // bis: Mr. Matuchek – Stripper

Informatie:
https://soundcloud.com/falling-man/sets/falling-man-falling-man
https://www.facebook.com/pages/Falling-Man/384398294990484

ORGELPUNTEN EN HOE ZE TE ZETTEN

‘Dans Dans’ en ‘Fifty Foot Combo’
Live @ DOK, zondag 29 september 2013

Afgelopen weekend kwam er een einde aan drie jaar DOK – plezier. Voorgoed. Het afsluiten-in-stijl werd muzikaal begeleid door twee bands; het Antwerps – Brusselse ‘Dans Dans’ in de arena en het 100% Gentse ‘Fifty Foot Combo’ op het hoofdpodium. Beide podia stonden opgesteld onder een blote hemel maar het weer was geen spelbreker.

De instrumentele ‘jazz noir’ van Dans Dans bleek een passende soundtrack bij de zwanenzang van de DOK – arena. Het trio Dockx – Lyenn – Cassiers speelde behoedzaam maar trefzeker. Ingetogen en constant op het scherp van de snee. Zonder veel oog voor het talrijke publiek; pas na een viertal nummers doorbrak een zuinig ‘hallo’ de stilte. En enkel ‘‘Ancient Aiethopia’’, de manische Sun Ra classic, werd met zoveel woorden aangekondigd. Geen erg: the music did the talking.

Dans Dans laveerde in opperste concentratie doorheen eigen werk en de vele covers die het nieuwe album ‘I/II’ kleuren. Af en toe ondersteund door film scores. Een erg goeie versie gehoord van ‘Au Hasard’, melancholie in een gitzwarte verpakking. Een uitstekend optreden met niet één overbodig moment. Met dank aan de p.a. – man die in weinig evidente omstandigheden een quasi perfecte sound uit zijn installatie perste.

Van delicaat en sereen naar opzwepende surfrock; die merkwaardige overgang nam tijdens de laatste DOK-avond maar een half uur wachttijd in beslag. Fifty Foot Combo op het podium is nog steeds de beste garantie voor een wild-spetterend feestje en dat was zondag niet anders.

Wat hebben we onthouden?

1) Het zestal was in optima forma en demonstreerde wat onversneden speelplezier inhoudt.

2) ‘Doe de duif’ werd door iedereen keihard meegebruld. Of wat dacht u?

3) Zowaar een nieuw nummer op de setlist, ‘Fuzz Twist’, het eerste nieuwe werk in 8 jaar.

4) De duels die Roosen (conga) en Rousseau (drum) uitvochten waren hoogst amusant.

5) Frontman Jens deelde pintjes uit aan het publiek wegens geen wodka.

6) ‘Alligator Wine’ ging door merg en been. Zoals altijd.

7) De twee geplande bisnummers werden er uiteindelijk 6, het kunnen er ook 7 geweest zijn.

8) Als u er niet bij was had u – alweer – verschrikkelijk veel ongelijk.

Kortom: het was een leuke laatste DOK – avond en, te oordelen aan de reactie van het massaal opgekomen publiek, was uw man ter plaatse niet de enige die er zo over dacht.

Meer informatie: https://www.facebook.com/dans3dans

Enkele maanden na het ‘definitieve einde’ van DOK werd besloten dat de pret nog een extra termijn van drie jaar toegemeten kreeg van het stadsbestuur… Begin mei 2014 heropende DOK dus gewoon weer de deuren.

ROCK ROCKER ROCKST
50 Foot Combo, live @ Vooruit, vrijdag 22 februari 2013

De balzaal van de Vooruit liep vrijdag meer dan aardig vol voor de muzikale helden van ’50 Foot Combo’. Een prettig weerzien met een even unieke als onderschatte band. Het vonkte en knetterde als vanouds.

In 2006 kapte 50 foot ermee. Na 12 jaar ploeteren, een eindeloze reeks concerten in binnen- en buitenland en een viertal albums. Platen die nooit echt de waardering kregen die ze verdienden.

Het bloed kruipt in de regel waar het niet gaan kan en zo laat de Gentse supergroep zich af en toe nog eens verleiden tot een concert. Zo ook de laatste nacht van de Gentse feesten (editie 2012) toen het 50 Foot – zestal het hoofdpodium aan St.-Jacobs vakkundig in brand stak. Een vuurtje dat afterparty – gewijs verder bleef smeulen tot een bijzonder onchristelijk uur. Met dank aan een uit zijn voegen barstend Kinky Star.

Het concert van vrijdagvond maakte indruk. De ‘monstrophonic sound’ is en blijft na al die jaren een erg aanstekelijk ding. Onmogelijk ook onder één hoedje te vangen; denk aan het meest opwindende dat surf rock, beat, rockabilly en 60’s garage te bieden heeft. Mix dat alles met veel gevoel voor melodie, wodka en weinig beleefdheid voor stereotypen fors door elkaar, et voilà.

Tijdens het concert klonken de nummers van het debuut ‘Go Hunting’, meer dan 15 jaar oud intussen, verrassend fris. De tijd blijkt ook weinig of geen vat te hebben op frontman-monsterrocker par excellence Jenzz. Met tonnen R&R attitude en spelplezier nam hij de band moeiteloos op sleeptouw.

Op de playlist, op één nieuw nummer na, vielen weinig of geen verrassingen te bespeuren. Cultklassiekers als ‘Doe de duif’ en ‘It’s alive’ staan er nog steeds. Met ‘Alligator Wine’ slechts één cover gehoord. ‘Banana Split’ en ‘Jennifer Jennings’ werden deze keer in de kleedkamers gelaten. Geen erg want keuze zat uit het eigen werk.

De band ging moeiteloos twee uur aan één stuk door. Zonder complexen, zonder pretentie, zonder omkijken. Dit was entertainment van de betere soort.

50 Foot speelt geen rock ‘n’ roll. 50 Foot is rock ‘n’ roll. Puur & onversneden. En zo hebben we het graag. Op naar de volgende reünie!

GANZ ALLEIN
September Leaves, live @ de cirk/zebrastraat – 7 september 2011.

One man bands zijn kennelijk in, de laatste tijd. Een week na de hilarische passage van Made for Chickens by Robots (Kinky Star) programmeerde de Zebrastraat donderdag het Duitse éénmanscombo September Leaves. Een stuk minder hilarisch al stond het optreden niet bol van bittere Teutoonse ernst. Leuke luisterliedjes met melancholische ondertoon en ruimte voor zelfspot. Een passende soundtrack bij een herfstige zomerdag. Meer moet dat niet zijn.

September Leaves is Gerd Böttler, een jonge singer-songwriter uit Hamburg. In de Zebrastraat sloot hij een Europese tour af voor de promotie van zijn tweede album Friendship Manifesto. De cd, 10 nummers dik, werd voor de zomer uitgegeven door Brühl Records.

De magere opkomst voor het concert kon de man duidelijk niet uit zijn lood slaan. Al vroeg hij zich na het eerste nummer wel hardop af waarom hij in godsnaam de microfoon gebruikte. Alle toehoorders pasten waarschijnlijk probleemloos in de keuken van zijn tweekamerappartement.

Niet getreurd echter. Op het podium begeleidde de muzikale positivo zichzelf op gitaar en trompet. Met behulp van een sampler werden de verschillende partijen opgenomen en live aan elkaar geregen. Artisanaal klanktapijten weven terwijl u wacht. Het resultaat klonk behoorlijk podiumvullend.

De set vol rustig voortkabbelende songs – niet één valse noot gehoord – werd afgesloten met een tien minuten durend slaapliedje. Het publiek werd toegestaan om in te dutten vanaf de derde strofe. Na drie kwartier vond hij het welletjes en beëindigde hij zijn eerste concerttour buiten de Heimat.

Meer informatie: http://septemberleaves.com/

DE DAVERENDE DOORTOCHT

The Phantom Four & The Arguido, live @ Charlatan, 19 mei 2011

‘The Phantom Four & The Arguido’ waren donderdagavond voor de eerste maal op Belgische bodem live mee te maken. De surfband bijgestaand door The Arguido a.k.a. ‘Rudeboy’ (ex-Urban Dance Squad), werd vooraf aangekondigd als Nederlands nieuwste live sensatie. Dat bleek nauwelijks overdreven. Het vijftal loste tijdens de try-out in de Charlatan alvast de hoge verwachtingen in. Verslag van een daverende doortocht.

Surfrock – denk Dick Dale, 50 foot Combo en vele anderen…- in combinatie met de hectische mitrailletterap van Rudeboy; het lijkt een volstrekt onmogelijk muzikaal huwelijk maar het klopt wonderwel. De zangpartijen van Rudeboy matchen perfect met de kabbelende surfgitaren en tillen het geheel naar een merkwaardig hoog niveau. Vervelen doet deze originele formule geen moment. Of hoe één plus één soms drie kan zijn.

Donderdagavond werd geopend met eigen werk: ‘Settle down’, ‘The Obscure’ en het lichtjes fantastische ‘Bossman’. Podiumbeest Rude Boy heeft de reputatie om ieder concert aan te pakken alsof het zijn allerlaatste is. Zo ook in de Charlatan; podium op – podium af, jongleren met het statief en gebruik makend van iedere vierkante centimeter om zijn eigen regendans breeduit op te voeren. That’s entertainment!

Halfweg de set werd plaats geruimd voor een aantal opmerkelijke covers w.o. een instrumentele versie van de new wave klassieker ‘A Forest’ en een eigenzinnige rechttoe-rechtaan interpretatie van ‘Leave me Alone’ (New order). Zoveel energie op het podium kan haast niet anders dan overslaan naar de zaal.

Een klein uur en een stomende versie van ‘Teenage Kicks’ (The Undertones) verder werd de band terug de zaal ingeschreeuwd voor twee toegiften. De afscheidsgroet heette ‘Ever fallen in love’ (‘The Buzzcocks’) dat voor de gelegenheid lang uitgesponnen werd. Kwestie van in stijl afscheid te kunnen nemen.

De debuut cd van The Phantom Four “The Obscure” werd vorige week uitgebracht. Een 6-track EP gemixt door de Zweed Pelle Gunnerfeldt, bekend van zijn werk met o.a. The Hives en Fireside. Op de eersteling staan vier eigen nummers naast twee covers zo eighties als moonboots en fluo beenverwarmers; ‘A Forest’ (The Cure) en Leave Me Alone’ (New Order). Uitgegeven op Velser Herrie/Suburban.

Wie er donderdagavond niet bij was hoeft niet te wanhopen. Deze gehele zomer lang is de band niet van de club- en festivalpodia in de lage landen weg te branden. Een surfband, aangevoerd door een rapper, die punk- en new wave klassiekers speelt: ga-dat-zien!

Meer informatie:
http://www.thephantomfour.nl/
https://www.facebook.com/pages/The-Phantom-Four
http://thephantomfour.bandcamp.com/album/sounds-from-the-obscure