Alsof de weergoden zich persoonlijk met het concert wilden moeien, ruimde afgelopen zondag de eerste lentezon in de vooravond plots de baan voor een kil-regenachtig weertje dat opgezweept werd door forse windstoten met stormwind-allures. Qua klimatologische prelude voor ‘Stormwind’ kon dat wel tellen. In Muziekcentrum Kinky Star ging het er uiteindelijk een stuk minder stormachtig aan toe maar dat stond een voortreffelijk concert niet in de weg.
‘Stormwind’ is al enkele jaren het alter ego van de Gentse Kortrijkzaan Matthias Halsberghe. Gespecialiseerd in fragiel-delicate soundscapes. Moody, filmische muziek. Met behulp van gitaar, een magazijn aan effectpedalen, samples en veel geduld vakkundig in elkaar gezet.
Ry Cooder wordt in dit kader al eens gelost als referentie. Niet helemaal onterecht. Het gitaarspel roept gemakkelijk de vergelijking op al ademt Stormwind beduidend minder Americana uit. Met het Italiaanse ‘Trees Of Mint’ (Francesco Serra, Bologna) heeft ‘Stormwind’ ook wel één en ander gemeenschappelijk als je het ons vraagt. Maar wie vraagt ons iets?
Voor zijn laatste release werkte Halsberghe vorig jaar samen met drumster-percussioniste Karen Willems die ook bij ‘Yuko’, ‘Silver Junkie’ en ‘Zita Woon’ achter de drumvellen wordt gesignaleerd. Eind 2013 verraste Willems nog met het project ‘Inwolves’. De try-out vooraleer richting grote zalen te gaan, was toen voor Kinky Star gereserveerd. Een beklijvend optreden. 
Vorig jaar resulteerde de samenwerking Halsberghe-Willems in vijf soundscapes. Dromerige, secuur opgebouwde composities waarin beide muzikanten elkaar perfect aanvullen. Opgenomen waar en wanneer de onderscheiden agenda’s het toelieten.
In vijf stappen, een kleine drie kwartier lang, kreeg het publiek een rondleiding in de wondere wereld die de tandem vorig jaar creëerde. Halsberghe nam stilzwijgend/ingetogen de lead, Willems kon zich uitleven in een vrije(re) rol. Het publiek werd er stil van. Zeer stil, zelfs de ter plaatse geïmproviseerde brugjes tussen de nummers werden niet onderbroken door applaus. Niemand voelde zich kennelijk geroepen om het creatieve proces te verstoren.
Veel ruimte voor improvisatie betekende dat niet alles noodzakelijk behept was met dezelfde spankracht. Kon ook moeilijk anders. De enkele momenten dat de gitaar resoluut de confrontatie met de percussie opzocht, klonken nog het boeiendst.
Globaal gezien een prima concert met enkele hoogtepunten. Te oordelen aan het langdurige applaus dat het duo te beurt viel na de feiten was uw man ter plaatse niet de enige die er zo over dacht. Na drie kwartier geluidsarchitectuur van de betere soort kregen de concertgangers die om een bisnummer vroegen een droog: “het kan niet, het is op”, van Halsberghe mee. En daarmee ging de stormwind echt liggen.
Meer informatie:
https://www.facebook.com/stormwindhq?fref=ts
