Het tweede full album van het Doodseskader duo De Gieter/Burroughs komt er in de sombere novembermaand aan. Nog even geduld oefenen dus. Still Alive & Not Well is het eerste recalcitrante schot voor de boeg van het schip in onstuimig water dat Year One werd gedoopt. Aan boord: zeven nagelnieuwe tracks.
In numeriek opzicht is de langspeler alvast de logische opvolger van Year Zero, het verpletterende plaatdebuut uit het onzalige jaar 2020. De vooruit gezonden single heeft in elk geval dezelfde filth and fury in zich die de voorgaande Doodseskader releases kenmerkt. Modus operandi: vervaarlijk grommende hip hop in combinatie met staalharde sludge. En haasje-over spelen met de vocals.
Niet dat we ons zorgen maakte daarover maar het ’45’ – tweespan klinkt nog steeds als een kolonne kwaaie bulldozers. Still Alive & Not Well doet ons alvast uitkijken naar de rest van de aanstormende plaat. Te zien/te horen via Bandcamp & You Tube.
Still haven’t killed myself (SHKM) is de tweede single van het aankomende Doodseskader album dat later op het jaar wordt uitgebracht. De tandem De Gieter-Burroughs haalt, eens te meer, even verpletterend als onverbiddelijk uit.
Allerminst een doorslagje van de vorige single (GABOS) want geen centrale rol voor gitaargeweld en wild mokerende drums deze keer. Daar lijkt het in aanhef toch op want SHKM dient zich aan als een oefening in naargeestige hip hop. Hip hop van de soort die niets op heeft met bling bling, bro’s, bitches en bentley’s.
De wanhopig duistere gedachten worden met sterk gemutileerde vocals gebracht, in combinatie met een bedrieglijk eenvoudig pianoloopje. Doet allemaal wat denken aan de rap noir die Tim De Gieter in een vorig leven bracht onder de pseudo Golden No$e. In eerste instantie althans want naar het einde toe wordt het onprettig parlando overspoeld door een indrukwekkende metal/sludge tsunami waarmee de inktzwarte boodschap nog kracht wordt bijgezet. Van een climax gesproken.
Anyway: hyperintens-spijkerhard-veelgelaagd-goudeerlijk. Angstaanjagend goeie single die onder je huid kruipt. Te horen/te zien via You Tube en Bandcamp.
Met GABOS, acroniem voor ‘Game ain’t based on sympathy’, klopt het duo Tim De Gieter – Sigfried Burroughs, een dik jaar na de release van MMXX-Year Zero, eens te meer keihard op de deur. Om ze vervolgens, onheilspellend grommend, met een loeiharde smak open te gooien. De aanloop naar een even meeslepend als infernaal klankenspel van de muzikale bloedbroeders.
GABOS dient zich aan als de soundtrack voor een inktzwarte prent genre Amores Perros. Net zo staalhard en onverbiddelijk. En begiftigd met een onwaarschijnlijk rusteloze dynamiek. Vormgegeven met zwaar gemutileerde vocals, mokerende drums en metalriffs die herinneren aan het beste van Prong. Sterk, heel sterk. Nu te beluisteren via de gebruikelijke kanalenmix.
DOODSESKADER & BRIQUEVILLE, live @ DOK, Gent – vrijdag 11 juni 2021.
Doodseskader doorbrak vrijdag op DOK de ellendig lange concert-hiatus van meer dan één Gentse muziekliefhebber. De allereerste live show van het duo De Gieter – Burroughs in deze outfit, gekoppeld aan de passage van het mysterieuze Briqueville, was goed voor een vol ‘huis’. Het sold out – bordje mocht de Democrazy ladenkast voor de tweede avond op rij verlaten. Maar daarvoor zal deze concertavond niet herinnerd worden. Wel voor de bizarre anticlimax...
Hooggespannen verwachtingen op en voor het podium voor de eerste live show van het diabolisch-amicale samenwerkingsverband tussen de twee duizendpoten die samen Doodseskader vormen. In het vervloekte jaar 2020 goed voor een dijk van een plaat (‘MMXX / Year Zero’). Een gitzwart album dat de tijdsgeest perfect vat en waarop de limieten van meerdere genres systematisch afgetast worden. Op verpletterende wijze. Doodseskader mag dan slechts 2 koppen sterk zijn, de band kwam bij de eerste beluistering binnen als een colonne bulldozers. Bestuurd door misantrope bouwvakkers in een redelijk kwaaie mood.
Veel nervositeit of stress kwam er vrijdagavond niet bij kijken. Niet onlogisch, zowel De Gieter als Burroughs staan zowat krom van de podiumervaring en wisten moeiteloos hun cool te bewaren voor de uitverkochte thuismatch.
De debuutplaat werd gretig gebracht. Net als ’n paar nieuwe dingen die later op het jaar uitgebracht zullen worden. Als alles volgens plan blijft verlopen tenminste. Lepers en Meat Suit, de twee singles, vormden het tweeluik waarmee de beuk erin gezet werd. Gevolgd door het neerslachtige Illusion Of Self en het gelijkgestemde Tranendal. Hierna twee nieuwe nummers. Geen perfecte show, het juiste evenwicht diende daarvoor net iets te vaak gezocht te worden, maar zeker een deugddoend terugzien met twee hypergetalenteerde muzikanten. En het nieuwe werk mag zeker gehoord worden.
Tijdens de change over richting Briqueville gebeurde dan het ondenkbare. Eén van de bandleden vergiste zich, net voor de start van de show, in de exacte afmetingen van het podium en dook onbedoeld -kop vooruit- het decor in. Met een knock-out en een ernstige hoofdwonde tot gevolg. Wat hem meteen een ticket naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling bezorgde. Geen concert dus. Daar sta je dan als band op de drempel van je eerste optreden na een noodgedwongen pauze van maanden.
Organisator Eric Smout nam de ondankbare taak op zich om het publiek in te lichten over het voorval en de last minute annulatie van het concert. Hij beloofde in één moeite door een Gentse Briqueville show in het najaar. De tickets voor de show van vrijdagavond blijven geldig. Die boodschap kwam hem op een stevig applaus te staan. Dan toch applaus maar ook over en uit halfweg het programma. Van een anticlimax gesproken.
Verpletterend, ieder ander adjectief schiet te kort om het plaatdebuut van Doodseskader te omschrijven. De eersteling tekent voor vijf maal spijkerhard. Met inzet van gelijke delen sludge, grunge, hardcore punk en inktzwarte hip hop. En vijf maal raak dit staaltje genre blurring voor gevorderden. Niet meteen het kadootje dat je voor teerhartige geliefden onder de kerstboom zal mikken. Wel een fors statement dat de tijdsgeest in al zijn beklemmende narigheid goed weet te vatten.
Op ‘MMXX Year Zero’, uitstekende titel, meldt het luidruchtige duo De Gieter – Burroughs zich aan als de fors misnoegde troubadours van dit rampzalige jaar, een jaar dat nog lang als ijkpunt zal dienen. De rauwe vocals worden afwisselend door beide heren geleverd die aan een beperkte instrumentatie (gitaar/drums) en wat elektronica ruim voldoende hebben om all the way apocalyptisch te wervelen dat het geen naam heeft. Geen enkel rustpunt, de kwaaie opstandigheid spettert de luisteraar tegemoet vanaf moment nul.
De beide singles die het (mini-)album voorafgingen staan op één en twee in de playlist en grijpen je direct bij het nekvel. Om het niet meer los te laten. Het knapste dat binnen het korte tijdsbestek wordt geserveerd, is het intelligent opgebouwde Sunblind – even creepy als gevarieerd – waarmee het eerste Doodseskaderboek wordt dichtgeklapt. Macabere rap als intro, voorhamerdrums als loodzware constante, en een hoge gitaargolf als uitgeleide.
Beklijvende plaat, uitstekend debuut dat naar meer smaakt. Uit sinds vorige week bij Isolation Records. get your copy!
DOODSESKADER YEAR ZERO Isolation Records Release: 11 dec. 2020
Tweede single van het nieuwe diabolische verbond tussen Burroughs en De Gieter. Grimmig, mokerhard en net zo onverbiddelijk klinkend als de eerste single (‘Lepers’). Tussen inktzwarte hip hop, metal en grunge. Secuur uitgevoerde sonic terror die je meer dan eens naar adem doet happen. Deze keer met De Gieter in de vocale hoofdrol.
De debuutsingle, enkele weken geleden met een luide schreeuw online gekwakt, opende intussen de deur naar een recorddeal. Doodseskader gaat in zee met het Duitse Isolation Records. De Berlijnse independent zal het eerste bandalbum ‘Year Zero’, goed voor zes opstandige nummers, medio december uitbrengen. Zowel in het Avondland als in de States. Om naar uit te kijken.
Impressionant debuut van de nieuwe samenwerking tussen muzikant/producer Tim De Gieter (ESLLY, Fär…) en muzikaal veelvraat par excellence Sigfried Burroughs (Onmens, Paard, The K., Kapitan Korsakov, Northern Escorts… naast 136 andere). Boezemvrienden en partners in crime sinds mensenheugnis.
Het duo maakt zijn (nieuwe) naam met ‘Lepers’ helemaal waar. Een even sombere als bikkelhard uitgevoerde mix van doom, sludge en metal wordt in stelling gebracht. Sonic terror inderdaad maar dan wel terreur die qua productie bijzonder dicht tegen de perfectie aanleunt. Gevat in een knappe video bovendien.
Vurig vonkende voorbode van de langspeler die in november – hopelijk – viraal zal gaan. Niet om te onthouden, wel om naar uit te kijken. A suivre.
18.40U – BierBakBuskers: Stampen & Blazen:
Meespeelfanfare van de Brugse Poort, parel van de 19de eeuwse gordel rond het stadscentrum. Alles onder kundige leiding van Bart Maris, levende legende van de Belgische jazzwereld. Handtekeningenjagers op één rij alstublieft!
NO NAME COLLECTIVE: ’t heeft geen naam…
20.00u – An Evening With Knives (NL)
Trio uit Eindhoven Rockcity. Toegewijd muziek maken, contact houden met de muziekfans die naar hun shows komen én vooral stickers kleven hebben hen al ver gebracht.
Na een mooi traject in Nederland gelopen te hebben begint ook in België de vlam in de pan te slaan. Donkere, harde muziek. Basis = post-metal. Accenten = psychedelica, doom en stoner. De opnames van het tweede bandalbum zijn net achter de rug. Marco, Ivo en Peer zijn er helemaal klaar voor met oud én nieuw materiaal.
Een eigenzinnige, onafhankelijke, alternatieve, uit de Noordkempense klei getrokken rockband met een stevige live reputatie. Ze prakken garagerock, grunge, een beetje stoner en véél 90’s vibe samen tot een nieuwe sound met een eigen smoel.
Hun nieuwe plaat ‘Superglue For The Broken’ voelt nog warm aan want kakelvers van de pers. Sinds hun internationale tour staan ze momenteel zo strak als een wielrenner vóór de uitvinding van de dopingcontrole. Een must see voor de liefhebbers van beukende grooves, grommende ritmes en frontmannen met een (grote) hoek af.
Angst en frustratie op muziek gezet. Knalhard. Onverbiddellijk. De driekoppige post-hardcoreband uit Gent raasde het afgelopen jaar genadeloos door België, Frankrijk en Nederland en keert terug naar Kinky Star voor een thuismatch die naar alle waarschijnlijkheid vlot gewonnen zal worden (met minstens 3-0).
Hun recentste wapenfeit, het verpletterende ‘I : Levensmoeheid’ werd met veel lof onthaald maar voor deze show brengen de jongens ook nieuwe nummers mee. De Morgen omschreef hun set als “een verpletterend halfuur” en ‘3voor12’ nomineerde hen als tweede beste band op Breda Barst.
Als afsluiter van het gitaargeweld van deze avond/dag/nacht: een muzikaal eclecticisme van genres en sferen met focus op bluesy woestijnriffs en hoekige ritmewisselingen. De band vatte hun zesde levensjaar aan met de boodschap er even tussenuit te knijpen omdat drummer Gilles zijn stempel wilde gaan drukken op andere delen van de wereld.
In tussentijd bleven de andere leden bezig met andere projecten, maar op vraag of ze de Kinky omver wouden komen blazen tijdens de Feesten, moesten ze toegeven aan de drang. Voor één keer worden ze vervoegd door de kundige stokslagen van Gert (Soul Grip, Arson, Carrion) om samen hun indrukwekkende muur van geluid voor u op te trekken.
Obey The Riff – is sinds 2014 een onafscheidelijk duo in en naast thuisbasis Villa Bota. Dennis en Robin delen vriendschap en muziek in een razende zondvloed van stoner, hard rock, heavy psych, blues en doom. Buiten de Villa draaide Obey The Riff ook al op de laatste 3 edities van het Roadkill Festival en op het feestje n.a.v. het 20-jarig bestaan van Kinky Star.
KINKYSTARCESOIR 