Het tweede full album van het Doodseskader duo De Gieter/Burroughs komt er in de sombere novembermaand aan. Nog even geduld oefenen dus. Still Alive & Not Well is het eerste recalcitrante schot voor de boeg van het schip in onstuimig water dat Year One werd gedoopt. Aan boord: zeven nagelnieuwe tracks.
In numeriek opzicht is de langspeler alvast de logische opvolger van Year Zero, het verpletterende plaatdebuut uit het onzalige jaar 2020. De vooruit gezonden single heeft in elk geval dezelfde filth and fury in zich die de voorgaande Doodseskader releases kenmerkt. Modus operandi: vervaarlijk grommende hip hop in combinatie met staalharde sludge. En haasje-over spelen met de vocals.
Niet dat we ons zorgen maakte daarover maar het ’45’ – tweespan klinkt nog steeds als een kolonne kwaaie bulldozers. Still Alive & Not Well doet ons alvast uitkijken naar de rest van de aanstormende plaat. Te zien/te horen via Bandcamp & You Tube.
Deugddoend weerzien met het Gentse elektroshockrock-duo Onmens zaterdagavond in een meer dan volgelopen café Afsnis. Welbekend oord van diverse vormen van onnoemelijk verderf in de schaduw van St.-Jacobs. Er op tijd bij zijn was eens te meer de boodschap. Goed begrepen door uw man ter plaatse.
De tandem Burroughs-Van Esbroeck heeft onlangs een nieuw album uitgebracht (Optimist) maar daar viel relatief weinig van te horen tijdens het uurtje georganiseerd uit de bol gaan. Dertien nummers op de playlist w.o. drie dingen van de nieuwe plaat. Alle drie netjes na elkaar afgehaspeld zowat halfweg de set. Een beetje vreemd qua opbouw.
Het oudere werk werd in elk geval op de nodige (h)erkenning onthaald. Vanaf de eerste noten van Motherly Bruised steeg de temperatuur zo mogelijk nog met enkele graden. Al goed dat er een XXXL-ventilator opgesteld stond op het krappe podium van sauna Afsnis of er waren slachtoffers gevallen.
Het vrolijkste venijn zat in de staart gisteravond met Take A Life, How It Appeals, het waanzinnig stuiterende Royal en de toxische afsluiter Earthly. Geen bis na een degelijke show zonder meer. Het weinig mensvriendelijke Corona heeft Onmens duidelijk niet kunnen doodknijpen. Al goed, weerspannige bands als Onmens zijn er nooit ofte nooit teveel aan.
Setlist 23/07
00. INTRO 01. DORPSHOND 02. SUCKLING 03. MOTHERLY BRUISED 04. BLUE BLOOD 05. HUNGER 06. GODLIKE APE 07. DOORTRAPT 08. FETISH 09. TAKE A LIFE 10. HOW IT APPEALS 11. SCENT 12. ROYAL 13. EARTHLY
Still haven’t killed myself (SHKM) is de tweede single van het aankomende Doodseskader album dat later op het jaar wordt uitgebracht. De tandem De Gieter-Burroughs haalt, eens te meer, even verpletterend als onverbiddelijk uit.
Allerminst een doorslagje van de vorige single (GABOS) want geen centrale rol voor gitaargeweld en wild mokerende drums deze keer. Daar lijkt het in aanhef toch op want SHKM dient zich aan als een oefening in naargeestige hip hop. Hip hop van de soort die niets op heeft met bling bling, bro’s, bitches en bentley’s.
De wanhopig duistere gedachten worden met sterk gemutileerde vocals gebracht, in combinatie met een bedrieglijk eenvoudig pianoloopje. Doet allemaal wat denken aan de rap noir die Tim De Gieter in een vorig leven bracht onder de pseudo Golden No$e. In eerste instantie althans want naar het einde toe wordt het onprettig parlando overspoeld door een indrukwekkende metal/sludge tsunami waarmee de inktzwarte boodschap nog kracht wordt bijgezet. Van een climax gesproken.
Anyway: hyperintens-spijkerhard-veelgelaagd-goudeerlijk. Angstaanjagend goeie single die onder je huid kruipt. Te horen/te zien via You Tube en Bandcamp.
Whoops, dat zagen we helemaal niet aankomen; een nieuw full album van het Gentse elektroshockrock duo Onmens. Het vierde bandalbum, opvolger van het subliem gestoorde Doopgrond (2018, Consouling). Een plaat die ondertussen al vier jaarringen rijk is. Een herbronningsperiode en de onzalige lockdowns verklaren de hiatus waaraan onlangs een eind kwam. Goed zo, averechtse bands als Onmens zijn er nooit te veel.
Toegegeven; het zicht op de Onmenselijke inspanningen achter de schermen werd al die tijd fors belemmerd. Vooral dan door de vele werken van Onmens-vocalist/performer Sigfried Burroughs. Meer dan verdienstelijk werk in de rangen van Doodseskader en vele andere projecten groot en klein.
Optimist betekent geen afscheid voor hem, integendeel. Burroughs is luidkeels aanwezig op het nieuwe album, as usual. Alle nummers op nieuwste worp zijn wel van de hand van brother in arms Kasper van Esbroeck, groothandelaar in gedurfde dissonante geluiden. Hij nam het album ook in zijn dooie eentje op. Meer dan ooit manifesteert hij zich als de drijvende kracht.
Onmens wist zich in de voorbije jaren een dijk van reputatie bij elkaar te spelen met hyperemotionele sonic terror e tot de verbeelding sprekende shows waarin weinig geschuwd werd. Contact met het publiek en het experiment nog in het minst. Optimist bevestigt die reputatie alleen maar.
De release – 8 tracks – dient zich verrassend gelijkmatig aan. Acht maal uneasy listening, filth & fury, voor gevorderden. Enkel uitsmijter Doortrapt kleurt lichtjes buiten de fors kronkelende lijnen die voor Optimist werden getrokken. Maar is net zo goed een forse lap opstandige elektronoise opgeleukt met onorthodoxe gitaarlijnen en andere beeps & bleeps. Duyster zal er niet mee gehaald worden, toch niet op zondagavond.
De meest tot de verbeelding sprekende nummers werden strategisch vooraan de playlist geplaatst. FloodClean is een eerste smack in da face. De opener effent met horten en stoten de weg naar Godlike Ape dat eerder als single werd uitgebracht. Een verdedigbare keuze want het behoort tot het interessantste dat het nieuwe album te bieden heeft. Klinkt als Alice in Wonderland met een gitaar. En in a hell of a bad mood.
Dezelfde bevreemdende feel overvalt je even later in Soft Soap. Een hallucinante bad trip doorheen het aparte klanklandschap dat Onmens 2.0 voor zichzelf heeft uitgetekend na een uitgebreide bezinningsperiode. Mijlenver weg van ieder platgetreden pad denkbaar. Maar daar gebeuren de interessantste dingen.
ONMENS – OPTIMIST Eigen Beheer, release: 01.04.2022
Met GABOS, acroniem voor ‘Game ain’t based on sympathy’, klopt het duo Tim De Gieter – Sigfried Burroughs, een dik jaar na de release van MMXX-Year Zero, eens te meer keihard op de deur. Om ze vervolgens, onheilspellend grommend, met een loeiharde smak open te gooien. De aanloop naar een even meeslepend als infernaal klankenspel van de muzikale bloedbroeders.
GABOS dient zich aan als de soundtrack voor een inktzwarte prent genre Amores Perros. Net zo staalhard en onverbiddelijk. En begiftigd met een onwaarschijnlijk rusteloze dynamiek. Vormgegeven met zwaar gemutileerde vocals, mokerende drums en metalriffs die herinneren aan het beste van Prong. Sterk, heel sterk. Nu te beluisteren via de gebruikelijke kanalenmix.
Tweede nummer uit het aankomende eerste full album van Paard, het meest eigenzinnige jazzy collectief dat Gent te bieden heeft. Live staat het trio steeds garant voor een feest. Binnenkort dus ook feest op plaat. Het album wordt later op het jaar door Werf (voluit: ‘Wasted Energy Record Factory’) Records uitgegeven. Release show op 2 december in de AB.
Maurice huppelt zonder complexen 3 minuten en 51 seconden aan één stuk door. Platgetreden paden worden daarbij vakkundig vermeden. Nice. Vanaf vandaag te beluisteren via de gebruikelijke kanalenmix.
DOODSESKADER & BRIQUEVILLE, live @ DOK, Gent – vrijdag 11 juni 2021.
Doodseskader doorbrak vrijdag op DOK de ellendig lange concert-hiatus van meer dan één Gentse muziekliefhebber. De allereerste live show van het duo De Gieter – Burroughs in deze outfit, gekoppeld aan de passage van het mysterieuze Briqueville, was goed voor een vol ‘huis’. Het sold out – bordje mocht de Democrazy ladenkast voor de tweede avond op rij verlaten. Maar daarvoor zal deze concertavond niet herinnerd worden. Wel voor de bizarre anticlimax...
Hooggespannen verwachtingen op en voor het podium voor de eerste live show van het diabolisch-amicale samenwerkingsverband tussen de twee duizendpoten die samen Doodseskader vormen. In het vervloekte jaar 2020 goed voor een dijk van een plaat (‘MMXX / Year Zero’). Een gitzwart album dat de tijdsgeest perfect vat en waarop de limieten van meerdere genres systematisch afgetast worden. Op verpletterende wijze. Doodseskader mag dan slechts 2 koppen sterk zijn, de band kwam bij de eerste beluistering binnen als een colonne bulldozers. Bestuurd door misantrope bouwvakkers in een redelijk kwaaie mood.
Veel nervositeit of stress kwam er vrijdagavond niet bij kijken. Niet onlogisch, zowel De Gieter als Burroughs staan zowat krom van de podiumervaring en wisten moeiteloos hun cool te bewaren voor de uitverkochte thuismatch.
De debuutplaat werd gretig gebracht. Net als ’n paar nieuwe dingen die later op het jaar uitgebracht zullen worden. Als alles volgens plan blijft verlopen tenminste. Lepers en Meat Suit, de twee singles, vormden het tweeluik waarmee de beuk erin gezet werd. Gevolgd door het neerslachtige Illusion Of Self en het gelijkgestemde Tranendal. Hierna twee nieuwe nummers. Geen perfecte show, het juiste evenwicht diende daarvoor net iets te vaak gezocht te worden, maar zeker een deugddoend terugzien met twee hypergetalenteerde muzikanten. En het nieuwe werk mag zeker gehoord worden.
Tijdens de change over richting Briqueville gebeurde dan het ondenkbare. Eén van de bandleden vergiste zich, net voor de start van de show, in de exacte afmetingen van het podium en dook onbedoeld -kop vooruit- het decor in. Met een knock-out en een ernstige hoofdwonde tot gevolg. Wat hem meteen een ticket naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling bezorgde. Geen concert dus. Daar sta je dan als band op de drempel van je eerste optreden na een noodgedwongen pauze van maanden.
Organisator Eric Smout nam de ondankbare taak op zich om het publiek in te lichten over het voorval en de last minute annulatie van het concert. Hij beloofde in één moeite door een Gentse Briqueville show in het najaar. De tickets voor de show van vrijdagavond blijven geldig. Die boodschap kwam hem op een stevig applaus te staan. Dan toch applaus maar ook over en uit halfweg het programma. Van een anticlimax gesproken.
Verpletterend, ieder ander adjectief schiet te kort om het plaatdebuut van Doodseskader te omschrijven. De eersteling tekent voor vijf maal spijkerhard. Met inzet van gelijke delen sludge, grunge, hardcore punk en inktzwarte hip hop. En vijf maal raak dit staaltje genre blurring voor gevorderden. Niet meteen het kadootje dat je voor teerhartige geliefden onder de kerstboom zal mikken. Wel een fors statement dat de tijdsgeest in al zijn beklemmende narigheid goed weet te vatten.
Op ‘MMXX Year Zero’, uitstekende titel, meldt het luidruchtige duo De Gieter – Burroughs zich aan als de fors misnoegde troubadours van dit rampzalige jaar, een jaar dat nog lang als ijkpunt zal dienen. De rauwe vocals worden afwisselend door beide heren geleverd die aan een beperkte instrumentatie (gitaar/drums) en wat elektronica ruim voldoende hebben om all the way apocalyptisch te wervelen dat het geen naam heeft. Geen enkel rustpunt, de kwaaie opstandigheid spettert de luisteraar tegemoet vanaf moment nul.
De beide singles die het (mini-)album voorafgingen staan op één en twee in de playlist en grijpen je direct bij het nekvel. Om het niet meer los te laten. Het knapste dat binnen het korte tijdsbestek wordt geserveerd, is het intelligent opgebouwde Sunblind – even creepy als gevarieerd – waarmee het eerste Doodseskaderboek wordt dichtgeklapt. Macabere rap als intro, voorhamerdrums als loodzware constante, en een hoge gitaargolf als uitgeleide.
Beklijvende plaat, uitstekend debuut dat naar meer smaakt. Uit sinds vorige week bij Isolation Records. get your copy!
DOODSESKADER YEAR ZERO Isolation Records Release: 11 dec. 2020
KINKYSTARCESOIR 