Tweede nummer uit het aankomende eerste full album van Paard, het meest eigenzinnige jazzy collectief dat Gent te bieden heeft. Live staat het trio steeds garant voor een feest. Binnenkort dus ook feest op plaat. Het album wordt later op het jaar door Werf (voluit: ‘Wasted Energy Record Factory’) Records uitgegeven. Release show op 2 december in de AB.
Maurice huppelt zonder complexen 3 minuten en 51 seconden aan één stuk door. Platgetreden paden worden daarbij vakkundig vermeden. Nice. Vanaf vandaag te beluisteren via de gebruikelijke kanalenmix.
DOODSESKADER & BRIQUEVILLE, live @ DOK, Gent – vrijdag 11 juni 2021.
Doodseskader doorbrak vrijdag op DOK de ellendig lange concert-hiatus van meer dan één Gentse muziekliefhebber. De allereerste live show van het duo De Gieter – Burroughs in deze outfit, gekoppeld aan de passage van het mysterieuze Briqueville, was goed voor een vol ‘huis’. Het sold out – bordje mocht de Democrazy ladenkast voor de tweede avond op rij verlaten. Maar daarvoor zal deze concertavond niet herinnerd worden. Wel voor de bizarre anticlimax...
Hooggespannen verwachtingen op en voor het podium voor de eerste live show van het diabolisch-amicale samenwerkingsverband tussen de twee duizendpoten die samen Doodseskader vormen. In het vervloekte jaar 2020 goed voor een dijk van een plaat (‘MMXX / Year Zero’). Een gitzwart album dat de tijdsgeest perfect vat en waarop de limieten van meerdere genres systematisch afgetast worden. Op verpletterende wijze. Doodseskader mag dan slechts 2 koppen sterk zijn, de band kwam bij de eerste beluistering binnen als een colonne bulldozers. Bestuurd door misantrope bouwvakkers in een redelijk kwaaie mood.
Veel nervositeit of stress kwam er vrijdagavond niet bij kijken. Niet onlogisch, zowel De Gieter als Burroughs staan zowat krom van de podiumervaring en wisten moeiteloos hun cool te bewaren voor de uitverkochte thuismatch.
De debuutplaat werd gretig gebracht. Net als ’n paar nieuwe dingen die later op het jaar uitgebracht zullen worden. Als alles volgens plan blijft verlopen tenminste. Lepers en Meat Suit, de twee singles, vormden het tweeluik waarmee de beuk erin gezet werd. Gevolgd door het neerslachtige Illusion Of Self en het gelijkgestemde Tranendal. Hierna twee nieuwe nummers. Geen perfecte show, het juiste evenwicht diende daarvoor net iets te vaak gezocht te worden, maar zeker een deugddoend terugzien met twee hypergetalenteerde muzikanten. En het nieuwe werk mag zeker gehoord worden.
Tijdens de change over richting Briqueville gebeurde dan het ondenkbare. Eén van de bandleden vergiste zich, net voor de start van de show, in de exacte afmetingen van het podium en dook onbedoeld -kop vooruit- het decor in. Met een knock-out en een ernstige hoofdwonde tot gevolg. Wat hem meteen een ticket naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling bezorgde. Geen concert dus. Daar sta je dan als band op de drempel van je eerste optreden na een noodgedwongen pauze van maanden.
Organisator Eric Smout nam de ondankbare taak op zich om het publiek in te lichten over het voorval en de last minute annulatie van het concert. Hij beloofde in één moeite door een Gentse Briqueville show in het najaar. De tickets voor de show van vrijdagavond blijven geldig. Die boodschap kwam hem op een stevig applaus te staan. Dan toch applaus maar ook over en uit halfweg het programma. Van een anticlimax gesproken.
Verpletterend, ieder ander adjectief schiet te kort om het plaatdebuut van Doodseskader te omschrijven. De eersteling tekent voor vijf maal spijkerhard. Met inzet van gelijke delen sludge, grunge, hardcore punk en inktzwarte hip hop. En vijf maal raak dit staaltje genre blurring voor gevorderden. Niet meteen het kadootje dat je voor teerhartige geliefden onder de kerstboom zal mikken. Wel een fors statement dat de tijdsgeest in al zijn beklemmende narigheid goed weet te vatten.
Op ‘MMXX Year Zero’, uitstekende titel, meldt het luidruchtige duo De Gieter – Burroughs zich aan als de fors misnoegde troubadours van dit rampzalige jaar, een jaar dat nog lang als ijkpunt zal dienen. De rauwe vocals worden afwisselend door beide heren geleverd die aan een beperkte instrumentatie (gitaar/drums) en wat elektronica ruim voldoende hebben om all the way apocalyptisch te wervelen dat het geen naam heeft. Geen enkel rustpunt, de kwaaie opstandigheid spettert de luisteraar tegemoet vanaf moment nul.
De beide singles die het (mini-)album voorafgingen staan op één en twee in de playlist en grijpen je direct bij het nekvel. Om het niet meer los te laten. Het knapste dat binnen het korte tijdsbestek wordt geserveerd, is het intelligent opgebouwde Sunblind – even creepy als gevarieerd – waarmee het eerste Doodseskaderboek wordt dichtgeklapt. Macabere rap als intro, voorhamerdrums als loodzware constante, en een hoge gitaargolf als uitgeleide.
Beklijvende plaat, uitstekend debuut dat naar meer smaakt. Uit sinds vorige week bij Isolation Records. get your copy!
DOODSESKADER YEAR ZERO Isolation Records Release: 11 dec. 2020
Tweede single van het nieuwe diabolische verbond tussen Burroughs en De Gieter. Grimmig, mokerhard en net zo onverbiddelijk klinkend als de eerste single (‘Lepers’). Tussen inktzwarte hip hop, metal en grunge. Secuur uitgevoerde sonic terror die je meer dan eens naar adem doet happen. Deze keer met De Gieter in de vocale hoofdrol.
De debuutsingle, enkele weken geleden met een luide schreeuw online gekwakt, opende intussen de deur naar een recorddeal. Doodseskader gaat in zee met het Duitse Isolation Records. De Berlijnse independent zal het eerste bandalbum ‘Year Zero’, goed voor zes opstandige nummers, medio december uitbrengen. Zowel in het Avondland als in de States. Om naar uit te kijken.
Impressionant debuut van de nieuwe samenwerking tussen muzikant/producer Tim De Gieter (ESLLY, Fär…) en muzikaal veelvraat par excellence Sigfried Burroughs (Onmens, Paard, The K., Kapitan Korsakov, Northern Escorts… naast 136 andere). Boezemvrienden en partners in crime sinds mensenheugnis.
Het duo maakt zijn (nieuwe) naam met ‘Lepers’ helemaal waar. Een even sombere als bikkelhard uitgevoerde mix van doom, sludge en metal wordt in stelling gebracht. Sonic terror inderdaad maar dan wel terreur die qua productie bijzonder dicht tegen de perfectie aanleunt. Gevat in een knappe video bovendien.
Vurig vonkende voorbode van de langspeler die in november – hopelijk – viraal zal gaan. Niet om te onthouden, wel om naar uit te kijken. A suivre.
Om het najaarsprogramma swingenderwijs in te zetten zette café Afsnis woensdagavond het beestige trio met de naam Paard op het podium. Een trio dat zich bedient van funk, jazz, kraut, een overontwikkeld gevoel voor experiment en tonnen speelplezier. Eén van de elf-en-dertig bands waarin de onontkoombare-onvermoeibare Sigfried Burroughs de dienst uitmaakt.
Bezetting en instrumentatie mogen ongewoon heten maar Paard klinkt gewoonweg groovy van a tot z. En terug. Het gevarieerde samenspel van bas en drums in combinatie met een vibrafoon geeft het geheel een Zappaeske dimensie zonder zich te verliezen in overbodig gepingel. Never a dull moment. Dat vonden ook de toeschouwers in Afsnis dat eens te meer zeven maten te klein was om iedereen ademruimte en zicht op de bezigheden te bieden. Stormachtig applaus na het concert, geen bis. Sterk.
SHARP AS A RAZOR! Release show ‘Doopgrond’, Kolonie, 20/04/18.
Het elektroshockrock – duo Burroughs/Van Esbroeck of ‘Onmens’ maakte een verpletterende indruk vrijdagavond in ‘Kolonie’, de nagelnieuwe Gentse venue bij St.-Jacobs. De eerste concertavond van het etablissement-in-opbouw met heuse cultuurtempel-ambities, was meteen een voltreffer van formaat. Veel belangstelling voor de triple bill met het recalcitrante Onmens, naughty by nature, als kers op de taart.
Wreck And Reference
Onmens werd op de release show van ‘Doopgrond’, het derde full album van de Gentse band uitgegeven door Consouling, voorgegaan door twee Amerikaanse bands.
‘Wreck and Reference’ opende na achten met een doomy klinkende kruising van metal, noise en elektro. Traag, beenhard en slepend. Dat alles werd uit een drumstel en een sampler geperst. Begeleid door sinistere vocals die contstant jojo’den tussen kwaad, wanhopig en verongelijkt. Basic Anxiety gegangmaakt door spijkerharde drums en naargeestige elektro. Vrolijk werd je ‘r niet van maar dat was ook geen seconde de bedoeling. Wel een zwaar aperitief.
Het klonk aanvankelijk best interessant. Maar al tijdens het derde nummer leek het alsof het duo uit L.A. het eerste nummer van de avond opnieuw door de mangel aan het halen was. Eenvormigheid in combinatie met een overspannen rookmachine en een stroboscoop die overuren aan het kloppen was. Redelijk wat vroege concertgangers kozen dan ook het hazepad richting straat en zon. De blijvers zagen een dik half uur sterretjes.
Uniform
Minder stroboscoop en vooral meer spankracht op het podium met de New Yorkers van ‘Uniform’ die zich profileerden als een eigentijdse versie van Black Flag. Opwinding troef dankzij de hyperenergieke podiumact van frontman Michael Berdan. Net als Black Flag uithangbord Rollins molenwiekend bezitter van een imposant lijf vol tattoos. Voor het concert kwam je in alle geval ogen tekort.
Muzikaal situeerde het trio zich tussen hardcore punk, thrash metal en morsige industrial. Van alles wat maar lang niet slecht. In elk geval full speed ahead met de volumeknop op 10.
De band, aangekondigd als een duo maar in de live praktijk een trio, had aan een half uur voldoende om zijn luidruchtige statement te maken en om het tweede band album (‘Wake In Fright’) in de etalage te plaatsen.
Onmens pakte vrijdagavond uit met een goed uitgebalanceerde set die het nieuwe album centraal plaatste en enkele pronkstukken van de oudere releases meenam. Met Suckling startte, naar Onmens-normen althans, de show eerder ingehouden om alle registers wild vloekend open te stampen vanaf Dorpshond.
De band deed zijn huizenhoge live-reputatie alle eer aan met een concert dat veel weg had van een langgerekte primal scream. Niet dat we het anders hadden verwacht maar je moet het toch maar doen, iedere keer opnieuw.
Het publiek kreeg naar goeie gewoonte alle hoeken van de zaal te zien. Een publiek dat de nieuwe nummers net zo enthousiast omarmde als de klassiekers. Zoals het gesjeesde Novice waarmee het potje na een kwartier een eerste maal stevig overkookte. De voorafgaande opmerking “dat kan wilder hé” van Sigfried Burroughs miste zijn effect helemaal niet.
Doopgrond bewijst nog meer dan de voorgaande albums dat de tandem Burroughs-Van Esbroeck van meerdere markten thuis is. Zo ook het concert; diversiteit en variatie troef. Alles tussen donkere industrial en poppy rave. Tussen brullen en mistroostig parlando, misantropie en zwarte humor. Soms in één hetzelfde nummer en in de regel op sleeptouw genomen door heerlijk gestoord gitaarwerk. Onmens wegzetten als een elektroband is dan ook de waarheid geweld aandoen.
In vergelijking met de beginjaren biedt Onmens onmiskenbaar meer stroomlijn en balans. Zowel op plaat als live. Een voor de hand liggende evolutie zo denken we maar maakt u zich verder geen al te grote zorgen. Gepolijst is het niet en wordt het waarschijnlijk nooit. Intuïtie en experiment halen het nog steeds moeiteloos van planning. Live is de band een sensatie, het afsluitende drieluik Blue Blood, Earthly en Scent was vrijdag niets minder dan impressionant.
Geen bis vrijdag na de kranky rave van Scent, één van de betere Doopgrond – nummers. Zonder erg, de catharsis was compleet na drie kwartier omstandig zweten. Een quasi perfect concert van een onmisbare band als u onze partijdige mening wil kennen.
Volgende halte op de Onmens route; het Antwerpse festival met de welluidende naam ‘Overlast’ (De Studio) en dat op zaterdag 28 april, 3 podia / 3 DJ’s en liefs 9 bands w.o. Gents hoop in bange dagen.
Setlist 20/04
Intro/filth of god
SUCKLING
DORPSHOND
ROYAL
NOVICE
MOTHERLY BRUISED
FLOURISHED
TEETH
TAKE A LIFE
BLANK
BLUE BLOOD
EARTHLY
SCENT
