ONMENS
THE K.
CROWD OF CHAIRS
all pix(c) wouter de sutter – KSCS/Luminous Dash, 2017
onmens
Alle berichten die onmens zijn getagd
Noise triple bill: ONMENS – The K. – Crowd Of Chairs
woensdag 19/04/17
Het ging er woensdagavond bijzonder stevig aan toe in Muziekcentrum Kinky Star. De noiserock avond was een (zoveelste) schot in de roos in het kader van de festiviteiten voor de 20ste verjaardag. Tijdens de afsluitende show van ‘Onmens’ vielen er net geen slachtoffers te betreuren onder de concertgangers. Alweer een onvergetelijke avond.
ONMENS
video (2.30)
THE K.
video (7.07)
CROWD OF CHAIRS
video (7.15) – eerste nummer
Woensdag = topaffiche! Drie bands buiten categorie. Allen daarheen (en niet alleen).
‘Crowd of Chairs’ opent om half negen. ‘Onmens’ gooit de deur dicht met een luide smak. Tussenin maakt The K. nog eens zijn opwachting. Bert zal eens te meer een drukke avond hebben 🙂
More noise:
2016 in de achteruitkijkspiegel – de blog
Met het einde van het jaar in zicht kunnen we niet anders vaststellen dat het goed gaat met deze blog. Bijna 21.000 hits in de voorbije twaalf maanden of een vooruitgang van ruim 20% t.o.v. vorig jaar. Vroeger betekent niet altijd beter.
Ondanks de uitdrukkelijke focus op Gent, de Vlasmarkt in het bijzonder, én het gebruik van het manifest on-Angelsaksische Nederlands, krijgt deze blog aandacht uit alle hoeken van de wereld. Na de Belgische surfers, logischerwijs verantwoordelijk voor het merendeel van de hits (90%), bleken die uit de VS het talrijkst. Op de hielen gezeten door de Noorderburen, de Franse en de Britse muziekliefhebbers.
Naast de usual suspects ook bezoekers uit meer exotische oorden genre Indonesië (19 hits) , Nepal (2 hits) en Suriname (3 hits). Naast plekken waarvan we slechts het bestaan konden vermoeden zoals Kyrgyzstan en Zuid-Soedan (elk 1 hit). Alles bij elkaar een gemiddelde van 57 bezoekers per dag. Vorig jaar was dat nog 45. Dat kan slechter rekening houdend met de niche waarop deze blog zich richt.
Verder vermeldenswaard; de nauwe samenwerking met het online muziekzine ‘Luminous Dash’ die dit najaar werd opgestart. Een nieuw collectief van hoofdzakelijk Gentse muziekliefhebbers dat dagelijks – onbaatzuchtig & vrijwillig – aan de slag gaat met al het muzikale fraais dat over onze hoofden heen wordt gestort.
Reviews, foto’s en andere wetenswaardigheden op deze blog belanden frequent ook op die webstek. Een initiatief van Didier Becu die in geen tijd een ploeg van 25 medewerkers kon aantrekken voor het realiseren van de blog.
Kinky Star 2016: de concerten die u beter niet had gemist
In het onzalige jaar 2016 zochten we een 70-tal keer vertroosting in de kleinste club van de Vlasmarkt en zagen er een 90-tal bands in totaal aan het werk. Het merendeel daarvan werd bedacht met een kleine fotoreportage en/of een verslag van de podiumprestatie. Niet altijd even gemakkelijk. Inspiratie & zin genoeg. Er voldoende tijd voor vinden is een andere zaak. Dit overzicht is bijgevolg onvolledig. Alle KS shows meepikken – een slordige 300 per jaar – is sowieso onbegonnen werk.
De eerste keer dat we in 2016 met een volstrekt-voldane-glimlach huiswaarts keerden was eind januari na het concert van ‘All We Expected’. “Intens-heftige postrock met veel tempowissels en even fraaie als onverwachte wendingen. Afgewerkt met een zwaarmetalen rand” stond er te lezen op deze blog. Elf maanden later blijven we bij die positieve beoordeling. Prima concert van de West-Vlaamse groep. Om in de lijn van de bandnaam te blijven; ‘more than we expected’.
De tweede brede glimlach kwam er ongeveer een maand later aan met ‘Fake Indians’. De allereerste live show ooit van de Antwerpse groep. Geen concert waarover de band zelf helemaal gelukkig was. Dat alles perfect zou gezeten hebben vanaf de eerste live – poging zou ons eigenlijk óók verbaasd hebben. Maar het was ruim voldoende om een goed zicht te krijgen op de grote concentratie aan talent die in de rangen van de valse indianen huist. Om verder in de gaten te houden. Wordt het geen grote band dan toch minstens een goeie. En die moeten er ook zijn.
Begin Maart, na een gesmaakte passage van het Antwerpse ‘Shun Club’, kreeg ‘Jack-In-the-Box’ meer dan eens de handen stevig op elkaar bij de presentatie van hun eerste EP in Kinky Star. Pretentieloze poprock van hoog niveau gebracht door muzikanten die het creatieve denken & doen – geheel ‘out of the box’ (jaja)- genegen zijn. Opgeleukt door een heerlijk onnozele eighties cover. Brugse Poort: 10 pointz!
Einde maart was het volop tijd voor (terugkerende) oude bekenden en voor een stevig feestje met het derde Kinky Star – concert van het Zweedse lazerpunk duo ‘The Guilt’. Dat optreden gekoppeld werd gekoppeld aan een thuismatch / album release show van ‘Chaos Controllers’.
De Zotte Zweden brachten een stevige keelontsteking mee – na de show kon Emma geen halve piep meer uitbrengen – en een handvol nieuwe nummers die volgend jaar op het debuut album zullen prijken. Een nieuw album; daar komt geheid een Europese tour en dus een vierde KS – optreden van. Vroeg of laat. Mark our words.
Dezelfde avond stelden de Gentse chiptune controleurs van de chaos met verve hun eerste full album voor. Een volwaardig album, vergeven van de nodige beeps en bleeps maar ook vol onwaarschijnlijk catchy dingen. Luister maar eens naar ‘Insert Core To Continue’. Een release die de hakketak-gimmicks van het genre ver weet te overstijgen en het duo – tot hun eigen verrassing – een plaatsje in ‘De Nieuwe Lichting’ bezorgde. Later op het jaar doken de jolige controleurs Werkers-Neefs nog eens op tijdens de 8-bit night voor een tweede uitstekende concert in eigen huis.
Nog in Maart; een redelijk wisselvallig optreden van het Engelse post punk collectief ‘Desperate Journalist’. Grossier in verbluffend sterke nummers met de nodige eighties referenties en Smiths echo’s. Klinkt zo Brits als de pleitbezorgers van de debiele Brexit. ‘Cristina’ is waarschijnlijk één van de meest tot de verbeelding sprekende nummers die ooit door Kinky Star gegalmd hebben. Wisselvallig maar klasse. Mocht John Peel nog leven hij knuffelde de band waarschijnlijk half stuk.
In de avondlijke uren van het Feest van de Arbeid gaf het Portugese ‘10000 Russos’ omstandig van katoen in Kinky Star. Een interessante band die zich ver af houdt van de platgetreden paden en krautrock en psychedelica tot een onweerstaanbaar geheel weet te kneden.
’10 russos’ tekende voor een sterk-energiek optreden maar helaas ook voor het dieptepunt qua publieke opkomst. Om de één of de andere reden daagden die 1ste mei slechts een 20-tal ‘kameraden’ op. Het contrast met de gemiddelde KS-concertavond (= wring jezelf naar voor als je iets wil zien) kon moeilijk groter zijn. Jammer, dit verdiende meer en beter.Wel een fijne ontdekking.
De Gentse Feesten ter hoogte van Kinky Star waren een heuse voltreffer.Het kot zat zowat iedere dag (nacht) eivol zo gauw er een band het podium dreigde te bestijgen. Geen last van verminderde publieke belangstelling hier.
Van de Feestenprogrammatie onthouden we het uitzinnige gemaskerde bal dat ‘Sect Tapes’ verzorgde, de prima concerten van de Luikse noiseband ‘It It Anita’ en van de waanzinnige ‘30000 Monkies’ die de club omtoverden in een even zo waanzinnige zweethut.
Ook de afsluiter -‘Cocaine Piss’ om 5 uur in de ochtend van de laatste Feestenacht voor een heetgebakerd publiek- was om meer dan één reden memorabel. Tijdens het 15 minuten durende optreden gooiden uw man ter plaatse, en enkele stoutmoedige medeplichtigen, lijf & leden in de strijd om de geluidsinstallatie alsnog ongeschonden door de laatste nacht te loodsen. Dat lukte maar net.
Qua overvliegend bier en dito concertgangers werden die nacht enkele records scherper gesteld. Voor zover het u iets schelen kan; alles en iedereen overleefde zonder noemenswaardige schade het spektakel dat niet had misstaan in een prent van Fellini.’Cocaine Piss’ zal ons nog érg lang heugen.
Daarmee was de georganiseerde gekte overigens niet afgelopen want rond de klok van zeven gingen we de Feesten definitief afsluiten bij de buren van Charlatan waar ‘Onmens’ niets minder dan een voorhamer-indruk maakte. Ondanks/dankzij het onwaarschijnlijke aanvangsuur (7:00 a.m.).
Het hoogtepunt van dit jaar diende zich aan in het najaar met het Canadese duo Buss-West of ‘Koban’. Het koppel uit Vancouver bleek een huwelijksreis en een Europese tour te combineren en deed dat uitmuntend goed met hun unieke blend van post punk en noise.
Straf optreden dat de steile verwachtingen vooraf overtrof. Dat gebeurt maar zelden. We were impressed. Als er toch één optreden op het hoogste trapje mag postvatten van ons virtuele 2016-podium, doe dan ‘Koban’ maar.
‘Beech’, een spin off van ‘The Mary Hart Attack’, maakte begin november een bovenste beste indruk. Nummers in de beste alt rock/nineties traditie. Denk Pavement, Dinosaur Jr en andere Superchunks. Rommelig, charmant. Schipperend tussen dissonant en catchy. Behoorlijk averechts bij momenten maar – en net daarom – moeilijk om er niet van te houden.
Ook verrassend hoog scorend dit jaar in de dunbevolkte categorie: ‘veel-en-veel-beter-dan-aanvankelijk-verwacht’ was het concert van ‘Heisa’. Een donker Limburgs trio dat door het leven banjert met een coole bandnaam en een hoogst eigenzinnig repertoire.
Dat repertoire; iets tussen math, metal en popnoise in. Zware riffs, stille passages, gemutileerde vocals en andere onbestemde geluiden die perfect in de puzzel passen. Niet voor één gat te vangen. De eerste kennismaking met de band was lichtjes bevreemdend maar voor het overige zeer aangenaam. Drie kwartier aan één stuk door.
You’re Just WaterWith An Opinion (vi.be)
2016 was een goed jaar zowel qua publieke belangstelling, al te vaak bleek KS een maatje of twee te klein om alle belangstellenden te plezieren, en programmatie. Uiteraard was niet alles even zo fantastisch en in 2016 annuleerde meer dan één band op de allerlaatste knip (Evillookingbird, Paper Hats, Hoar….) haar concert. Shit happens maar in het voorbije jaar was dat meer dan ooit het geval.
Anderzijds: niet één keer met volslagen flauwekul en/of irrelevante teringherrie op het podium geconfronteerd geweest. Geen toeval. Met dank aan de ijverige programmatoren Koen & Pieter-Jan, gesteund door de muziekredactie. Doe-zo-voort; goed bezig. En dat 2017 nu maar snel begint, 2016 heeft zo onderhand lang genoeg geduurd.
—————————————————————————————————————————————————-
KINKY STAR TOP 10 – 2016
- KOBAN (Can)
- Desperate Journalist (UK)
- Jack In The Box (B)
- 30000 Monkies (B)
- Heisa (B)
- Beech (B)
- All We Expected (B)
- Fake Indians (B)
- 10000 Russos (P)
- Chaos Controllers (B)
Net niet; It It Anita (B), Shun Club (B), The Guilt (Swe), Page Down (B) & Crites (B).
KSCS – WALL OF FAME
2011 – FALLING MAN (B)
2012 – MOHAWK LODGE (CAN)
2013 – UPCDOWNC (GB)
2014 – NEWMOON (B)
2015 – ONMENS (B)
Aan alle mooie liedjes komt een eind zo wil het fors gedateerde gezegde. Voor de Gentse Feesten editie 2016 was dat gisteren – laat op de ochtend – niet anders. Op de Vlasmarkt wordt echter de traditie gekoesterd om die mooie liedjes zo lang als enigszins mogelijk te rekken. Zo ook gisteren dus.
Muziekcentrum Kinky Star gooide met de chaoten van ‘Cocaine Piss’ de Gentse Feestendeur dicht rond half zes in de ochtend. Met een onnoemelijk harde smak. De kleine club aan de Vlasmarkt werd net niet gesloopt door het uitzinnige publiek. Het mag een wonder heten dat de apparatuur het overleefde en dat niemand zwaargewond werd afgevoerd.
Met de stormachtige passage van ‘Cocaine Piss’ op dat behoorlijk onkristelijke tijdstip was het (nog) niet afgelopen. De buren van Café Charlatan hadden nog ‘Onmens’ en ‘The Monstrophonic Six’ – een licht bijgestelde versie van ’50 Foot Combo’ – in de aanbieding om respectievelijk zes en half acht. Faut le faire. Voor beide shows bleek het kot telkenmale veel en veel te klein. Een massa doorzopen feestvierders van het laatste moment tekende present voor de ultieme concerten.
Kasper en Bert van ‘Onmens’ kwamen, het onmogelijke uur en eerdere nachtelijke verplichtingen ten spijt (Bert speelde om drie uur in de ochtend nog met ‘Blaegger’ in Kinky Star’), verrassend fris voor de dag. De surrealistische setting inspireerde niet tot het routineus afhaspelen van een handvol gekende nummers om iedereen koest te houden en/of tevreden naar huis te sturen. Integendeel.
Vier (!) nieuwe nummers op de playlist naast een selectie van het meest beklijvende dat het noiseduo in de voorbije twee jaar wist te produceren. Na opener ‘Dirt’ betekende het striemende ‘Take A Life’ (zie video) een eerste hoogtepunt. Crowdsurfen mag dan al jarenlang een illegaal gegeven zijn op festivals en dergelijke meer, in café Charlatan werd er continu over de hoofden heen gezwommen alsof het een nieuwe olympische discipline betrof. Om het met Robert Waseige te zeggen: “de sfeir was koet”.
Drie kwartier daverende noiserock van krankzinnig hoog niveau werd afgesloten met de cultklassieker ‘Novice’, waarna het dolgedraaide publiek – over het kookpunt heen en het delirium nabij – snel de straatstenen opzocht in search for oxygen.
‘Onmens’ was eens te meer a-dem-be-ne-mend goed en tekende in blessuretijd verantwoordelijk voor één van de meest memorabele concerten van de voorbije Feesten.
Setlist 25/07:
01. Intro
02. Dirt
03. Take A Life
04. Brussels (Is Burning)
05. Reptiel
06. Dorp
07. Unit
08. Lashings
09. Motherly Bruised
10. Novice
Eén van de absolute hoogtepunten van de voorbije Feesten; het concert van Onmens deze morgen (start 6:00u.) bij de buren van Charlatan. Uitzinnig, waanzinnig – fantastisch.
ELF OM TE ZIEN…
Over een dikke maand is het weer zover; 10 dagen Gentse Feesten. Voor velen het hoogtepunt van het jaar. Voor anderen het ideale moment om de stad te ontvluchten om pas terug te keren als het laatste plastic bekertje van St.-Jacobs is verdwenen. Ieder zijn of haar meug.
Even vooruitblikken; het Kinky Star – Feestenprogramma oogt naar goeie gewoonte indrukwekkend. 55 namen in totaal zullen 11 avonden lang dingen naar de gunst van het publiek. En dat van zes uur in de vooravond tot ongeveer hetzelfde uur een halve dag (nacht) later.
55 namen = 44 bands en 11 dj’s. Het zou al gek moeten lopen wil daar werkelijk niets tussen zitten dat zelfs de meest veeleisende concertganger niet kan bekoren. Ten behoeve van de meerwaardezoeker lichten we een aantal bands – één per dag – uit het muzikale pretpakket dat eens te meer volledig gratis wordt aangeboden.
14/07 – Dag Nul. ‘THE MIGHTY MACHINE’ (B) [1.00u]
Jawel, ook dit jaar starten de Feesten in Kinky Star alweer een dag vroeger dan (officieel) voorzien. Met een volwaardig programma en met pintjes die dan nog in (echte) glazen geschonken worden. Rond de klok van negen bijt singer-songwriter Robin De Rijcke de spits af. Om één uur in de ochtend – het is dan eigenlijk al 15/07 maar soit – staat de return van ‘The Mighty Machine’ geprogrammeerd. Op 1 november van vorig jaar was de jonge band uit Evergem al eens te gast in Kinky Star.
Heavy stuff. Ingrediënten: 1 deel stoner en 2 delen psychedelica. Goed gemixt. Serveren zonder al te veel vocals. En zonder een spat haast; de band grossiert immers in nummers die minstens een kwartier in beslag nemen. Meestal langer. Het overdonderende ‘Echoes’ – prima nummer trouwens – vraagt zelfs 45 minuten van uw kostbare tijd. Een bisnummer vragen is dan ook een redelijk risicovolle bezigheid als u nog de laatste tram of bus wil halen. Het trio klinkt als een langzaam dansende olifant met een agressief trekje en net iets te veel foute paddenstoelen achter de slagtanden. Kom langs als een geestverruimende inzet van de Feesten u wel iets lijkt. Vloeistofdia’s in alle kleuren van de regenboog worden voorzien.
15/07 – Dag Eén. ‘MANTIS’ (B) [0.00u]
Ieder jaar kleurt minstens één Limburgse band de KS-feestenaffiche mee in. De passage van ‘El Yunque’ op de laatste Feestenavond vorig jaar staat nog redelijk goed in het geheugen gegrift. Dit jaar is het aan ‘Mantis’, all the way from Maaseik, om de eer van het bronsgroen eikenhout te verdedigen tijdens de Feesten. Weapon of choice is instrumentele noise/postrock, spaarzaam voorzien van eighties new wave accenten al klinkt het zelfbedachte label ‘pogojazz’ best prettig.
‘Mantis’, actief sinds de herfst van 2014, was in 2015 finalist van Limbomania en een eerste EP werd begin dit jaar uitgegeven. Een EP – zes nummers rijk – die uw immer kritische man wel iets vond hebben. Goeie nummers met een vrijwel perfecte balans tussen power en melodie bijvoorbeeld. Voor de liefhebbers van ‘Russian Circles’, ‘Deafheaven’ en ‘At the Drive-In’. Stérk aanbevolen.
16/07 – Dag Twee. ‘EMPEREUR’ (B) [0.00u]
Het Brusselse ‘Empereur’ speelt zich al enige tijd in het zweet met new wave die klinkt alsof het nog steeds 1983 is. Geen wonder dat de jongelui van ‘Whispering Sons’ – ook op de Feestenaffiche van dit jaar trouwens – zwaar fan zijn.
Unique Selling Proposition; een deel van de nummers is voorzien van vocals in de taal van Descartes en Voltaire. De debuutsingle ‘She Was’ (2015) is niks minder dan erreg goed. A ne pas rater, ça vaudra la peine! En hul u vooral in sfeervol zwart.
De veel te weinig geprezen huis-dj ‘The Craze’ zal de dingen doen draaien die avond. Een extra reden om uzelf uitegrekend dan over de KS – drempel te hijsen.
17/07 – Dag Drie. ‘CROWD OF CHAIRS’ (B) [3.00u]
Ondergetekende heeft al meermaals de lof gezongen van het noiserock collectief ‘Crowd of Chairs’ en laat dan ook graag eens een andere – iets minder bevooroordeelde – stem aan het woord: “Crowd of Chairs uit Gent spelen een mix van diepe, ruwe gitaargolven, luide hyperkinetische drums, onbesuisd geschreeuw en een vorm van hypnotiserend geschreeuw.”
Vorig jaar stond de band ook op de Feestenaffiche. Als u de zweterige performance van toen gemist heeft was dat in de eerste plaats uw eigen stomme fout die u op 17 juli niet mag herhalen. Frontman Benjamin heeft trouwens plechtig beloofd een potiger versie te spelen van ‘The Force’ dan vorige keer. ‘Crowd of Chairs’, winnaar van de laatste editie van ‘De Beloften’, behoort momenteel tot het beste dat Gent muzikaal te bieden heeft. En neen, daar gaan we nu eens niet over discussiëren, we zijn trouwens nog maar aan dag drie.
18/07 – Dag Vier. ‘THE K.’ (B) [3.00u]
Moeilijk om keuzes te maken op dag vier, 18 juli, want alle bands van die dag lonen eigenlijk de moeite. ‘The K.’ dan maar die het programma van de dag zullen afsluiten met een welriekende cocktail van pis, noise en punk. De K van kerk, kut en kapitaal zoals Robert Long zaliger ooit zong. U bent meteen gewaarschuwd. Bracht vorig jaar een prima album uit (‘Burning Pattern Etiquette’) waarmee de geest van ‘The Birthday Party’ succesvol wordt opgeroepen. En laat dat nu net een geest zijn die we al zo’n dertig jaar uit de fles laten ontsnappen met de regelmaat van een koekoeksklok.
Op drums: Sigfried Burroughs, de frenetieke frontman van ‘Onmens’. Omver vallen van subtiliteit doet dit woeste trio niet maar subtiel heeft nooit in het K-woordenboek gestaan. Dat scheelt. Desalniettemin-niettegenstaande: aanbevolen.
19/07 – Dag Vijf. ‘ODONIS ODONIS’ (CAN) [3.00u]
Dag vijf wordt opgevrolijkt en afgesloten met het Canadese ‘Odonis Odonis’. Vreemde naam, bevreemdende klankconstructies. Harde industrial elektro gelardeerd met noise uitspattingen. Het trio uit Toronto brengt de vroege ‘Skinny Puppy’ in herinnering en kijk eens aan; dat was ook een Canadese band. Als dat geen toeval mag heten.
20/07 – Dag Zes. ‘THE NICE GUYS’ (B) [22.00u]
Hopelijk is de zesde Feestendag er één vol zonneschijn en ondraaglijk hoge temperaturen. Dat zou in ieder geval het perfecte klimatologische kader inhouden voor de wereldmuziekavond die dan in Kinky Star doorgaat. Ska, reggae, gipsy en ander etno-fraais à volonté. Op het programma en ondertussen al meer dan 10 jaar onder de feestvierende medemensen: het geheel Gentse ‘The Nice Guys’ of het ska-vervolg op ‘The Accused’, het woeste punkgezelschap van weleer. Als er met de volledige bezetting wordt uitgepakt dan zal het Kinky podium hopeloos te klein zijn. De band is – zoals het een deftig Ska ensemble betaamt – een veelkoppig gegeven. Met z’n achten wordt het geheid drummen voor een plaatsje maar dat zal de pret absoluut niet drukken.
21/07 – Dag Zeven. ‘POWERSTROKE’ (B) [0.00u]
Ah, 21 juli, de nationale feestdag. Vuurwerk op straat en op het podium voor de achtste avond op rij. Als ‘Grimm’ de zaken organiseert dan weet je meteen hoe laat het is. Metal, metal en alle heftige derivaten van metal. ‘Powerstroke’ maakte vorig jaar al indruk op de Kinky Star-planken en mag dat aan het eind van de tricolore dag nog eens fijntjes overdoen. Waarschijnlijk met meer gevoel voor zwart dan geel of rood. De band, met een KS vrijwilliger in de rangen, bracht onlangs z’n vierde full album uit (‘Done Deal’); een behoorlijk verpletterende blend van hardcore en thrash metal. Dat vond ook niemand minder dan Ice-T die ‘Powerstroke’ al meermaals ingezet heeft als support voor ‘Body Count’. Anyway, niet voor doetjes of voor wie zijn concerten liever zonder kolkende mosh pit heeft.
22/07 – Dag Acht. ‘ELEANORA’ (B) [0.00u]
De achtste avond wordt ingevuld door bands uit de ‘Consouling’ – stal en dan staat er allerminst easy listening op het menu. Banaliteit is voor anderen. ‘Consouling’ gaf de hardste band uit Gent ‘Eleanora’ terecht een centrale plaats op de affiche. De eclectische mix van sludge metal, screamo en hardcore wordt op het publiek losgelaten vanaf middernacht.
‘Eleanora’ bracht onlangs een eerste full album uit (‘Allure’). De release show enkele weken geleden was in een oogwenk uitverkocht. Wees er dus op tijd bij als je dit van dichtbij wil meemaken. Al is de kans groot dat je het concert ook bij de buren van de Charlatan goed zal kunnen volgen. De hyper-energieke band o.l.v. Mathieu Joyeux gaat steevast voor 8 à 9 op de schaal van Richter. Vandaar.
Breng oordoppen mee, ’t zal verdorie nodig zijn.
23/07 – Dag Negen. ‘MIND RAYS’ (B) [03.00u]
De voorlaatste dag is meestal de dag waarop de vermoeidheid keihard zijn intrede doet. Het ideale tijdstip om het indommelende deel vvan de goegemeente wat baldadige garagerock en dito punk voor te schotelen. Twee interessante bands op het programma. De gestoorde punthoofdige rammelrock van ‘Sects Tape’ en de Gentse marktleider in all things punk ‘Mind Rays’.
Laatstgenoemde is zoals stoofvlees en frieten – met veel mayonaise – aan het eind van een nachtje stevig doorzakken. Redelijk vet, smaakt iedere keer weer, pretentieloos, ontgoochelt nooit. Nog niet overtuigd? Check de video aan ’t eind van onderhavig schrijven vooraleer te beslissen.
24/07 – Dag Tien. ‘BLAEGGER’ (B) [03.00u]
Eindigen in schoonheid? Het is maar hoe je het bekijkt na 11 dagen en even zoveel nachten slempen. Om drie uur in de ochtend speelt het experimentele ‘Blaegger’, een gedurfde zet van de programmatie. Het duo uit Zonhoven wordt voor de gelegenheid versterkt met de omnipresente Sigfried Burroughs.
Met de passage van ‘Blaegger’ zitten de feestelijkheden er nog niet op want op het onkristelijke tijdstip van vijf uur in de ochtend zullen de Luikse anarcho-chaoten van ‘Cocaine Piss’ uitpakken met een even onkristelijke performance. We hebben het al eens meegemaakt, in het voorprogramma van ‘Onmens’; 13 nummers op 15 minuten. Pauzes en rochels inbegrepen. Helemaal overtuigd waren we niet maar qua amusementswaarde was het een voltreffer. Laat het een ervaring heten.
‘Cocaine Piss’ zet dus spuwenderwijs een punt achter de 2016-editie van de Feesten. Wie dan nog niet helemaal uitgefeest is verwijzen we graag door naar de buren (Charlatan). Om 7 uur ’s ochtends gaat daar het allerlaatste optreden van de Feesten door. Met een regelrechte knaller van een surprise act.
Na 24 juli gaat de keet naar jaarlijkse gewoonte voor ruim een maand dicht. Na de verkwikkende zomerslaap hopen we u dan allen (nuchter) terug te zien, bij leven en tonnen welzijn, voor de start het muzikale najaar.
Meer info
- Mighty Machine facebook youtube
- Mantis facebook vi.be
- Empereur soundcloud
- Crowd of Chairs facebook
- The K website
- Odonis Odonis website
- The Nice Guys facebook soundcloud
- Powerstroke website youtube
- Eleanora facebook
- Mind Rays facebook
- Blaegger & Sigfried Burroughs facebook
>>> Volledig programma: kinkystar.com <<<
IRON MUIDE 2016 – VON DETTA & NEEDLE HALEN FORS UIT
Abstractie makend van een kouwelijke Noorderwind bleef de negende editie van Iron Muide, anders dan vorig jaar, gespaard van klimatologische ellende. Het zware wolkendek boven Gent opende de hemelsluizen net niet en dat voor de gehele duur van de feestelijkheden. Tot grote opluchting van organisator Gert-Jan en het publiek.
Iron Muide 2015 mocht dan gezegend zijn met een ijzersterke affiche, de ongelijke strijd met de elementen zadelde de organisatie wel op met beduidend minder bezoekers dan verwacht en met een buitenmaatse financiële kater. Een pijnlijk deficit van bijna 5.000 euro bedreigde lange tijd het voortbestaan van het gewaardeerde mini-festival.
Drums ‘N’ Guns
Geen gebrek aan publiek als we onze opwachting maken iets na zevenen, net voor Drums ‘n’ Guns bezit neemt van het podium. Het podium: 50 vierkante meter planken op de grond omgeven door nadars om het publiek op een veilige afstand te houden. Geen overbodige luxe zoals later op de avond zou blijken.
De vijfkoppige bende, een Gents/West-Vlaamse combinatie, heeft een stoner rock verleden maar legt zich de laatste jaren toe op iets dat we voorzichtigheidshalve ‘heavy rock’ zullen noemen. Het kind moet een naam hebben.
Die heavy rock klonk het best in het begin van de set – de drie eerste nummers waren een aangename binnenkomer – en helemaal aan het eind van de set met ‘Army of the mute’. Zo gauw het tempo naar beneden ging, ging het dezelfde richting uit met onze aandacht. We kunnen het ook niet helpen. ‘Drums ‘n’ Guns’ komt nog het best tot zijn recht als het hard vooruit mag gaan.
Frontman Sam Dufoor, klein maar dapper, zoog al molenwiekend-schaduwboksend alle aandacht naar zich toe. Tot en met het voorlaatste nummer. Het laatste liet hij over aan zijn band dat een punt zette achter het concert met een instrumenteel nummer dat de stoner roots van de band stevig in de verf zette. Desert rock in de Muide.
Rekening houdend met het voorgaande een beetje een vreemde afsluiter. Het zal wel zijn redenen hebben. Sam Dufoor won alleszins de prijs voor de grappigste bindtekst van de dag; “we hebben nog nooit voor zoveel volk gespeeld dat gewoon blijft staan en luistert, dank u hiervoor”.
Van Huyghen
Voor Van Huyghen, de band – niet de beenhouwerij, was het gisteren zonder meer een bijzondere dag. Het trio speelde op Iron Muide immers haar allereerste show ooit. Meteen voor de leeuwen op de Muide. Misschien wat sterk uitgedrukt want de drie leden van de band staan zowat krom van de podiumervaring maar goed, op je bek gaan tijdens je eerste concert is ook niet echt het gedroomde scenario.
De band, bijzonder strak geregisseerd door Kurt Huyghe (zang & keys) overleefde de eigen debuutshow zonder enig probleem. Enkel een twijfelachtig afgestelde vocoder kwam even roet in het eten gooien. Zelden een debuterende band zó strak zien spelen.
We noteerden goeie versies van ‘Eleven’ en ‘Last Man Running’ naast de enige muzikante die Iron Muide 2016 rijk was. Met bassiste Nicky Frissyn had de groep inderdaad de enige (!) vrouw in de rangen die op het podium te zien was.
‘Van Huyghen’ kwam een stuk harder voor de dag dan verwacht. Kurt Huyghe bewees in alle geval dat je met een elektrische piano net zo scherp kan uithalen als met een even zo elektrische gitaar.
Von Detta
Veel vonken en vuur met het opzwepende Von Detta op de planken. Gegangmaakt door de presentator die de eerste (en de laatste) stagedive van de dag plaatste na de aankondiging. Het prima plaatdebuut ‘Exit Grand Piano’, enkele weken geleden nog gefileerd op deze blog, schepte hoge verwachtingen vooraf. Verwachtingen die helemaal werden ingelost met een e-norm potige show voorzien van enkele waanzinnige hoogtepunten.
‘Von Detta’ mag dan al schatplichtig zijn aan het vuilste van de nineties – denk Faith No More, Monster Magnet e.a. – een retroshow was het geenszins. Tom Claus, de Gentse versie van Mike Patton, manifesteerde zich als een volbloed kwaaie performer en tilde zijn band naar een hoog niveau. Het spreekwoordelijke dak ging er af tijdens ‘Nighthawk’ waarin Claus al zijn duivels kon ontbinden, in rotten van drie.
Van het lichtjes uitzinnige publiek – de nadar werd zwaar op de proef gesteld en de eerste mosh pit van de dag was al snel een feit – werd afscheid genomen met een zinderend ‘Spaz And Crip’. Sterk optreden. Wie het nodige vuurwerk op zijn / haar podium wil, weet meteen wat te boeken.
Needle And The Pain Reaction
Needle And The Pain Reaction sloot de festiviteiten af in stijl met een sober uitgevoerde rechttoe-rechtaan rockshow waarin niet op een nummer meer of minder werd gekeken. De andere bands op de affiche kregen een drie kwartier speeltijd toegemeten, Needle ging aan de haal met het dubbele. We hebben niemand horen mopperen. Een 20-tal nummers passeerden de revue w.o. zowat alles van ‘Porcupine’, de net uitgebrachte LP.
Wim Deliveyne
Needle manifesteerde zich vanaf het eerste nummer (‘Caught in a trap’) als een perfect geoliede, pretentieloze rockmachine die constant hoog niveau haalde. Sonic madness maar nooit over the top en gebracht met veel speelplezier. Moeilijk om dit niet prettig te vinden en al even moeilijk om een hoogtepunt aan te stippen al klonk ‘Plane’, de eerste bis, wel zeer geslaagd.
De ritmesectie Waegeman (bas) – De Bosschere (drums) stond als een traditioneel gebouwd huis met twee verdiepingen en gaf Wim Deliveyne alle ruimte om zijn ding te doen. Na bijna twee uur enthousiast concerteren zonder omkijken resulteerde dat in een gelukzalige groepsknuffel. Needle was de best denkbare headliner voor Iron Muide.
Iron Muide 2016 mocht zeker een succes heten. Hopelijk klopt de rekening deze keer volledig zodat er een tiende editie van komt volgend jaar, een jubileum onder een stralende lentezon! En wat ons betreft mag ‘Von Detta’ meteen vastgelegd worden. En ‘Falling Man’. En ‘Onmens’. En ‘Crowd Of Chairs’. En ‘Youff’. En ‘The Tubs’. En en en en. Het zijn maar suggesties. Steengoeie bands genoeg in Gent.
Meer informatie:
[ Drums ‘n’ Guns ] vi.be facebook youtube
[ Van Huyghen ] facebook youtube soundcloud
[ Von Detta ] facebook soundcloud vi.be
[ Needle And The Pain Reaction ] website facebook
‘Live Fast Die Young’, het Gents instituut ter promotie van innovatieve & averechtse muziekmakerij, pakte woensdag uit met een uitstekende triple bill in ‘019’, de tijdelijke concert- en expolocatie aan Dok-Noord, letterlijk in de schaduw van de blauwe kraan.
Een oud fabrieksgebouw geklemd tussen de kleine ring en het water waar het zalig lawaai maken is zonder gene. Zo lang het nog kan. Woensdag vond alvast een grote groep belangstellenden, fans en andere familieleden de weg naar de tijdelijke venue.
Het Gentse noise duo ‘Youff’ – gitaar & drums – gaf het startschot en deed dat met overtuiging. Verschroeiend hard, energiek en overgoten met de nodige decibels. Indommelen was er niet bij. De tandem Mahie-Schillewaert kwam goed voor de dag. Rechttoe rechtaan, korte show maar strak gespeeld. Prima opwarmer voor de rest van de affiche. Het is uitkijken naar de volgende release.
De zenuwen stonden aanvankelijk strak gespannen bij ‘Rumours’. Het jonge elektrokwartet stelde woensdag haar eerste (tape) release voor; de EP ‘Infant’. Een releaseshow voor een vol huis én als aperitief voor het immer balorige ‘Onmens’ waarvoor het merendeel van de concertgangers was langsgekomen; je zou van minder de kouwe kriebels krijgen.
De nervositeit nam echter vlug de wijk en ‘Rumours’ bracht, tegen een achtergrond van veelkleurige visuals en aangevoerd door Hannah Vandenbussche, een volwassen concert. Geen hapering of andere stommiteiten opgemerkt. In ieder geval een concert dat de EP goed in etalage plaatste.
Klankkleur en stemgeluid deden bij momenten sterk denken aan ‘Fever Ray’ of ‘Bjork’ in een sombere, onderkoelde dag. Moet u eens uitchecken via onderstaande link, vooral ‘Surface’ – de single – loont de moeite.
‘Onmens’, grossiers in hevig vonkende elektroshockrock, sloot de debatten af. Daags voor het optreden vertrouwde Sigfried Burroughs ondergetekende toe dat er een aantal nieuwe dingen live uitgeprobeerd zouden worden en dat bleek allerminst een loze belofte.
Zowat helft van de setlist werd woensdag ingepalmd door nagelnieuwe nummers. Je zou haast vergeten dat de release van ‘Witruimte’, het tweede full album, nog maar drie maand achter ons ligt. Publieke herhalingsoefeningen en stilzitten zijn duidelijk niet de grootste kwaliteiten van ‘Onmens’. Het tempo ligt ontzettend hoog, zowel op als naast het podium. Zeker als je weet dat de heren nog in enkele andere bands/projecten betrokken zijn. No time to waste.
De nieuwigheden, w.o. een volkomen verknipt nummer voorzien van een loodzware discobeat, klonken behoorlijk ‘af’ en werden afgewisseld met het beste van de ‘Onmens’-catalogus so far. Met ‘Novice’ en ‘Take a Life’ (lalalalaaaaah) in een glansrol. Twee muilperen van songs die je blijven omverblazen. Anders dan we gewoon zijn bleef Sigfried Burroughs deze keer de gehele tijd netjes op het podium. Het publiek was er niet minder enthousiast om.
‘Onmens’, recalcitrant van nature, bracht woensdag het soort concert waarvoor we graag de huiselijke vrede achter ons laten voor een avond; verrassend, ver weg van voorspelbaarheden en geijkte formules, opwindend en bijzonder weinig gespeend van overdreven beleefdheden.
Meer informatie:
Een nieuw nummer om de show af te sluiten…
Onmens live @ 019/Dok Noord – gisteren, woe. 11.05.2016
KINKYSTARCESOIR 