DE BELOFTEN, COYENDANSPARK – ZATERDAG 22.09.2018
Neen, het zat de organisatie van De Beloften, editie 2018, écht niet mee afgelopen weekend. De weinig fraaie weersvoorspelling kwam helaas volledig uit. De hemelsluizen gingen na de middag open en weigerden te sluiten voor de gehele duur van de festiviteiten. Met een fris windje er bovenop. Nice.
In minder barre omstandigheden is de Beloften-affiche steevast goed voor minstens een paar honderd belangstellenden. Zaterdag schoten er naar het einde toe nog een 50-tal koukleumen over die van geen wijken wilden weten. Onder de strijders tegen de elementen: uw man ter plaatse. Voor de gelegenheid gehuld in een lelijke regenjack. A la guerre comme à la guerre.
Die zag Screens de vijftiende uitgave van De Beloften voorzichtig openen. Erg voorzichtig zelfs. Alsof ze tot hun eigen verbazing ineens op een rockfestival waren aanbeland. De eigenzinnige mix van jazz en elektropop die de Gentse band in petto heeft, en best opwindend klinkt getuige hun eerste EP, werd zaterdag nogal gepolijst het dunbevolkte Coyendanspark ingejaagd.
Een foutloos optreden en een zacht(aardig)e binnenkomer zonder meer. En daarmee is het voornaamste gezegd. Iets meer risico inbouwen en wat meer impro hadden wellicht voor meer spankracht gezorgd.
Meer opwinding op het podium met de meertalige rhymes van Okkupeerder. Een hiphop band vermomd als rockband want voorzien van alle toeters en bellen (bas/gitaar/drums/keys) die modale stervelingen associëren met een doorsnee rockband.
De twee rappers gaven een kwartier het beste van zichzelf maar het was opboksen tegen de tochtige druil en een publiek dat een kwartier op veilige afstand bleef staan. En er naar keek. De toeschouwers naar voor sommeren had waarschijnlijk geholpen qua ambiance. Los daarvan was dit de betere hiphop evocatie van de ‘nie neute/nie pleuje’ – attitude die 9000 Gent typeert. Intelligente lyrics. Lang niet slecht. Coole bassist in de achtergrond trouwens.
Abudhabi vzw zorgde voor het eerste geluid dat je tegendraads mocht noemen. De band mutileerde naar hartenlust het eigen werk in drie bedrijven en kwam daar nog vlotjes mee weg ook. Frontman Anton Vanderhasselt zag er dan wel uit alsof hij een redelijk slechte nacht had gehad, de pret bederven deed dat niet.
De energieke band met rechtspersoonlijkheid verstaat al enkele jaren de kunst om aan de slag te gaan met het beste van een aantal genres en produceert alles van Wilco-achtige tunes tot wild uitslaande garagerock. Audience pleasing stond zaterdag niet echt op het programma met veel distortie en enkele woeste uithalen. Geen erg, het mocht er wezen en er hing tenminste even elektriciteit in de lucht.
Mooneye kon zaterdag als eerste band onze hartslag de hoogte injagen. Je hebt goede nummers of je hebt ze niet. De klassieke line up bood songsmid Michiel Libberecht de ruimte die zijn songs – stuk voor stuk behept met een ijzersterke melodie – nodig hebben. Deed soms wat denken aan Ty Segall.
Door de zaken goed te timen kon Mooneye als eerste band vier nummers spelen in de toegemeten tijd. En dan nog hadden ze bijna twee minuten over! Aangezien een half nummer spelen ook maar zozo is, werd het podium dan toch maar ‘voortijdig’ verlaten. Dik OK en niet alleen wegens de gewonnen race tegen de tijd. Om verder in de gaten te houden.
Ook tijdens de passage van Orkatrofee bleef het oude wijven regenen. Onvoldoende echter om frontman Joost Lambert van de wijs te brengen. Orkatrofee bracht Nederpop maar niet van de soort waarmee u vertrouwd bent wegens absurdistisch tot en met. Toontje Lager stond niet op het podium, de kleinzonen van Herman Van Veen al evenmin.
Orkatrofee tekende voor één van de meest bevreemdende concertervaringen van dit 
jaar. De puntige articulatie van de teksten, gekoppeld aan de furieuze sérieux waarmee één en ander werd gebracht, tilden het surrealisme naar een hoog niveau. Kolerieke kleinkunst voor misantropen, zoiets. Met een goeie gitarist – Mauro Bentein van Lagüna/Diane Grace – in de rangen, dat wel.
Het beste van De Beloften diende zich als laatste aan met Heisa. Vlot verteerbare easy listening is allerminst hun ding maar de Limburgers slaagden er als eerste (en enige) band in om de vonk volledig te laten overspringen. Niet slecht bij een gelegenheid waar de gemiddelde toeschouwer moeite had om zelfs het ondergoed droog te houden.
Onderbroekenlol kwam er niet aan te pas, wel drie dijken van nummers waarin een meer dan verdienstelijke poging werd gedaan om hoekige noise te verzoenen met onorthodoxe uitgevoerde rock en dito sludge. Platgetreden paden zijn voor wandelaars. Dat experimentele bulldozertje volstond ruimschoots om zowel jury als publiek te overtuigen.
Heisa werd dan ook volkomen terecht uitgeroepen tot winnaar van de meest verzopen Beloften-editie ooit. Zowel jury- als publieksprijs verhuisden naar Hoeselt. Een dubbelslag waar eigenlijk niets op af te dingen viel. Abudhabi vzw en Okkupeerder mochten mee het podium op als de nummers twee en drie. Driewerf hoera voor Heisa!
KINKYSTARCESOIR 