Memorabel #4: Sisters Of Mercy, KC Vooruit – 12/04/85

Corona of niet, op deze blog blijven we niet (nooit) bij de pakken zitten. Nauwelijks concerten die naam waardig in de komende weken en maanden? Dan maar een flashback naar het rijke concertverleden van 9000 Gent. Om even stil te staan bij de kleurrijke figuren en bands die hier ooit op de planken stonden. Vierde in de reeks: het eerste optreden van het vleermuizen-combo Sisters Of Mercy in Gent. Stap in de teletijdmachine voor een verslag ruim 36 jaar na datum. Gereconstrueerd met behulp van een olifantengeheugen, opnames, oud papier, facebook enz.

The Sisters Of Mercy, weinig bands spraken in de eighties zó tot de verbeelding. Onder de liefhebbers van de alternatieve muziekscene tenminste. In dat wereldje was vrijwel iedereen fan van de doemrockers uit Leeds. Opgericht in 1980 door de nukkige Andrew Eldritch, verwierf de post punk band al snel bekendheid. Met dank aan een toxische mix van sixties acid rock en hoekige seventies elektro. Onveranderlijk vergezeld van de grafstem van frontman Eldritch, misantroop en moeilijke mens by nature. Het zusterschap gold als de missing link tussen Stooges en Suicide. Kortom: unieke sound, bij momenten catchy as hell. Vaak geïmiteerd, nooit geëvenaard.

De band is ruim vier decennia later – en ondanks zichzelf – nog steeds behoorlijk populair. The Sisters Of Mercy op de affiche plaatsen is voor concertorganisatoren een garantie voor een goed gevuld of een vol huis. Hondstrouwe fans genoeg. Gemiddelde leeftijd iets tussen 50 en 60. Dat Eldritch, echte naam: Andrew Taylor, de laatste 31 jaar (!) geen nieuw werk meer uitbracht, is voor die grijzende following blijkbaar een verwaarloosbaar detail.

In 1985 zakte de band af naar Gent om er te spelen in KC Vooruit. Niet de eerste Belgische show; die eer viel Brussel al te beurt in 1983, op het Mallemunt Festival. Een jaar later (1984) werd er in De Brielpoort (Deinze) gespeeld en in Lier. Die kouwelijke lenteavond in Gent zag de omgeving van KC Vooruit letterlijk zwart van het volk. Crowd control diende toen nog uitgevonden te worden. Bijgevolg bleef iedereen letterlijk op straat staan zolang de deuren van de concertzaal gesloten bleven. Wat zorgde voor een file vanaf de Zuid. Met foeterende automobilisten die hun ogen uitkeken op de zware concentratie aan kraaiennestkapsels, zwarte jassen en eyeliner.

Onder de aanwezigen ook flink wat buitenlandse fans, vooral Britten die er een sport van maakten om hun favorieten overal te volgen. De show in KC Vooruit was de eerste van de zgn. ‘Armageddon’-tour die de groep door Europa ondernam in de lente van 1985.

De band die op het podium stond van KC Vooruit, gereduceerd tot een trio na het vertrek van gitarist Gary Marx, opereerde op het toppunt van haar kunnen. De playlist van die avond was een ‘best of’ van de band op dat moment. Enkel Temple Of Love, de Sisters klassieker bij uitstek, ontbrak. Om de één of de andere reden werd dat succesnummer zelden live gespeeld. Het concert zelf, opgeleukt door minimale stage lights en een overspannen rookmachine, was een heuse triomftocht voor een uitzinnig publiek.

Marian vormde het eerste hoogtepunt van de avond. Het kookpunt werd bereikt naar het einde van de set toe met Alice en Body Electric. Twee nummers die er na zoveel tijd nog steeds staan. Ook enkele covers die avond met een trage versie van Emma (Hot Chocolate), Gimme Shelter van The Stones en de Dylan-klassieker Knockin’ On Heaven’s Door. Wie de show horen wil, kan terecht op Youtube voor de gedigitaliseerde versies van de bootlegs van toen.

De Armageddon-tour, opgehangen aan de release van het eerste bandalbum First And Last And Always, mocht een succes over de gehele lijn heten. Het reizen door Europa kwam ruim twee maanden later tot een eind in de Royal Albert Hall in Londen. Een show die, zo bleek spoedig nadien, het einde betekende van de eerste Sisters – outfit. Een uitstekende video van die (onbedoelde) zwanenzang vind je ook terug op You Tube.

Andrew Eldritch @ Vooruit 1985

De onderhuidse spanningen die al geruime tijd leefden maakten dat de band enkele maanden later uit elkaar spatte. Een bittere juridische strijd over het verdere gebruik van de bandnaam volgde. Eldritch kon de strijd in zijn voordeel beslechten en hervatte 2 jaar later zijn activiteiten onder het vertrouwde Sisters-vaandel. Ex-kompanen Wayne Hussey en Craig Adams gingen verder onder de naam The Mission, anno 2021 nog steeds actief.

Vele jaren na de eerste doortocht, op 16 mei 1991 om precies te zijn, kwam de band terug voor een concert op Gentse bodem. Dat ging door in het Sportpaleis – het Kuipke – in het Citadelpark. Opnieuw voor veel volk, het ‘sold out’ – bordje hing eens te meer uit. Van de originele bezetting schoot toen enkel nog motor force Andrew Eldritch over. Het nieuwe album dat bij die gelegenheid gepromoot werd, had lang niet de intensiteit of de spankracht van de eerdere releases. Dat concert werd door ondergetekende snel vergeten, in tegenstelling tot de beklijvende show van zes jaar voordien. Je kan maar heel even de beste band worldwide zijn.

---

SISTERS OF MERCY
KC VOORUIT, Concertzaal, 12.04.1985
SETLIST

00. Intro (A Clockwork Orange)
01. First and Last and Always
02. Body and Soul
03. Train
04. Marian
05. No Time to Cry
06. Possession
07. Walk Away
08. Burn
09. Emma (Hot Chocolate)
10. Amphetamine Logic
11. A Rock and a Hard Place
12. Floorshow
13. Alice
14. Body Electric
15. Gimme Shelter (Rolling Stones)
16. Knockin’ on Heaven’s Door (Bob Dylan)

Support: Flesh & Fell (Bel)

The Sisters Of Mercy were:

* Andrew Eldritch – Vocals
* Wayne Hussey – Guitars/Vocals
* Craig Adams – Bass
* Doctor Avalanche – Drums

Wie The Sisters Of Mercy aan het werk wil zien kan volgend jaar, op zondag 17 april, terecht in de Brusselse Ancienne Belgique.

MEMORABEL #3 – COIL, live @ Vooruit, 2002

Corona of niet, op deze blog blijven we niet (nooit) bij de pakken zitten. Nauwelijks concerten die naam waardig in de komende weken en maanden? Dan maar een flashback naar het rijk gevulde concertverleden van 9000 Gent. Om even stil te staan bij de kleurrijke figuren en bands die hier ooit op de planken stonden. 

Derde in de reeks: de passage van Coil in Gent. Stap in de teletijdmachine voor een verslag ruim 18 jaar na datum. Gereconstrueerd met behulp van een olifantengeheugen, opnames, oud papier, facebook enz.

COIL (UK), live @ Kunstencentrum Vooruit, Balzaal – 02/04/2002
Org. Democrazy

Het Britse avant-garde collectief Coil was zonder enige twijfel één van dé cultgroepen uit de eighties en de nineties. Onbekend bij het (grote) publiek maar invloedrijk en een sterke inspiratiebron voor andere bands en muzikanten zoals Trent Reznor (Nine Inch Nails). Ondergewaardeerd zoals vaker het geval met pioniers van alle slag, maar onvoorwaardelijk gesteund door een beperkte groep van devote fans.

De nucleus van Coil werd gevormd door het duo John Balance – Peter Christopherson dat een onstuimig verleden deelde in Psychic TV, een even occulte als grensverleggende band die op zijn beurt het vervolg was op Throbbing Gristle. Minder occult maar net zo grensverleggend.

Dit  experimentele gezelschap (1977-81) voerde provocatie hoog in het vaandel en combineerde tegendraadse muziekmakerij met anti-theater en iets dat omschreven kan worden als ‘video-art’. Een rellencircus dat niet door iedereen gesmaakt werd to say the least. Een ‘schandalige live performance’ van de band haalde zelfs de debatten in het Britse Lagerhuis. Het averechtse Throbbing Gristle geldt als één van de grondleggers van het zgn. ‘industrial’ genre, het label dat ook op Coil werd gekleefd.

Een stevige voorgeschiedenis dus en Coil situeerde zich bijgevolg van bij de start in ’82 in dezelfde onconventioneel-experimentele sfeer. Het duo bracht een aantal opmerkelijke albums uit waarvan het tweeluik ‘Scatology’ (1984) – ‘Horse Rotorvator’ (1986) nog het meest tot de verbeelding spreekt. Met dank aan de merkwaardige cross over tussen atonale noise, etno, sinistere folk en hondsbrutale poëzie. Favoriete thema’s: paganisme, herenliefde, het occulte, de werken van William S. Burroughs en verder alles wat min of meer buiten de lijntjes kleurt.

Coil werkte voor de realisatie van de eerste albums samen met een indrukwekkende stoet van gelijkgestemde collega’s zoals Gavin Friday (Virgin Prunes), Marc Almond (Soft Cell) en Clint Ruin (Foetus). Een breed uitgevallen instrumentatie waarin net zo goed doedelzakken, klankschalen, slijpschijven, draailieren als synths opdoken, gaven het unieke bandgeluid vorm.  

Het duurde ongeveer anderhalf decennium vooraleer Coil ook live optrad. Zij het met mate. In zijn gehele bestaan wordt de groep bij benadering 50 maal op een podium gesignaleerd. Niet zo gek veel in een tijdspanne van 22 jaar. Slechts twee shows in België; één in Antwerpen (CC Luchtbal, 2001) en één in de Balzaal van Kunstencentrum Vooruit in april 2002. De tickets voor de Gentse show vlogen in elk geval razendsnel deur uit in de richting van een kleurrijk publiek.

Enkele tellen voor de aanvang van de show in een volgelopen balzaal kruiste de blik van ondergetekende – op rij één zoals vaker – die van frontman Peter Christopherson. Boodschap: ” I’ve been waiting my entire life for this”. Antwoord: “If so, it better be good boy”. En good werd het met een intens, beklijvend optreden.

In KC Vooruit stonden acht nummers op de playlist die een steekhoudende selectie inhielden van de breed uitgevallen Coil-catalogus die toen al meer dan 20 titels telde. Werden de eerste twee nummers nog geplaagd door (kleinere) schoonheidsfoutjes, dan zat het helemaal goed vanaf het moment dat het bezwerende Slur door de zaal ging. 

Het beste werd bewaard tot het einde met AYOR en een desperaat gescandeerd ‘Backwards’, het titelnummer van het laatste (reguliere) Coil album. Niets minder dan een indrukwekkend orgelpunt. Het publiek ging compleet uit zijn dak tijdens deze slepende mantra waarin de pijn van het (anders) zijn uitvoerig wordt bezongen.

John Balance, anders dan gebruikelijk zeer spraakzaam die zwoele avond, nam afscheid van het dankbare Gentse publiek met: “Thank you, that’s it, tonight, thank you very much for coming. We’ll be back when we can, do different things again.”

Terugkomen deed Coil helaas niet na iets meer dan een uur op het podium. Geen bis die avond en een tweede concert op een later tijdstip zat er ook niet meer in (zie epiloog). De mysterieuze magie die in de lucht hing die lenteavond zinderde wel nog lang na. Een once in a lifetime – optreden, zonder twijfel. You should’ve been there. 

Epiloog
Het verging de band allerminst goed na de 2002-tour met halte in Gent. John Balance kreeg het steeds moeilijker met zijn verslavingsproblematiek en overleed anderhalf jaar later (november 2004) op 42-jarige leeftijd na een ongelukkige val van een trap.

Peter ‘Sleazy’ Christopherson nam hierop de wijk naar Thailand met zijn muzikale hebben en houden. Daar werkte hij de Coil catalogus verder af en toonde hij nog één maal zijn genie aan de wereld met het ‘Treshold Houseboys Choir’ – project (2007, Form Grows Rampant). Hij overleed in 2010 in zijn slaap op 55-jarige leeftijd in Bangkok.

SETLIST 02/04/02

1. Anarcadia: All Horned Animals
2. Amethyst Deceivers
3. Slur
4. A Cold Cell
5. Broccoli
6. Paranoid Inlay
7. AYOR (At Your Own Risk)
8. Backwards

Coil was:
* John Balance – vocals & Bells
* Peter Christopherson – Sequencer, video projections & Synthesizer
* Simon Norris – Synthesizer & Bells
* Cliff Stapleton – Hurdy-Gurdy
* Mike York – Bagpipes, Bombarde & Balalaika

MEMORABEL #2, RAMONES live @ Sportpaleis – 1990

MEMORABEL

Corona of niet, op deze blog blijven we niet (nooit) bij de pakken zitten. Geen concerten om mee te maken in de komende weken? Dan maar een flashback naar het rijk gevulde concertverleden van 9000 Gent. Om, soms lang na datum, even stil te staan bij de kleurrijke figuren en bands die hier ooit op de planken stonden. 

Tweede in de reeks: het enige concert ooit van The Ramones in Gent. In het Sportpaleis, beter gekend als ’t Kuipke. Stap in de teletijdmachine voor een verslag 30 jaar na de feiten. Gereconstrueerd met behulp van een olifantengeheugen, opnames, oud papier, facebook enzovoort…

RAMONES LIVE IN GENT,
17 november 1990, Sportpaleis/’t Kuipke – Citadelpark,
Org. On The Rox

Weinig punkrock bands hebben zoveel invloed gehad als de New Yorkse Ramones. Van start gegaan in 1974, wordt de vierkoppige band vaak de eerste ‘echte’ punkband ooit genoemd. Niet helemaal onterecht. Toen The Sex Pistols de studio indoken voor hun eerste en meteen ook laatste plaat, zei opper-pistol Johnny Rotten aan de geluidsman van dienst: “we wanna sound like this”, verwijzend naar het eerste Ramones album (1976, Ramones). Het bleek dé formule om rock terug brengen naar de essentie. Eenvoudig, hard, luid & opstandig. Niet gespeend van overdreven ernst en in ieder geval mijlenver weg van de arty farty pop en rock-toestanden van de seventies.

Zoals dat vaak gaat met pioniers bleef ook voor  de jongens uit de wijk Queens (groot) commercieel succes uit. Zowat iedereen kende de band maar weinigen kochten ook de platen. Slechts één maal slaagde de band er in om de charts te bereiken, in 1979 met Rock ‘N’ Roll Highschool. Dankzij de soundtrack van de gelijknamige film.

Een kwart eeuw na de allerlaatste Ramones show blijft de band met zijn eenvoudige maar hoogst aanstekelijke twee/drie akkoorden-songs een sterke inspiratiebron. Postuum werd de band in elk geval overladen met lof met o.m. een Grammy Award en een opname in de Rock ‘n’ Roll Hall of Fame. In New York werden twee plaatsen genoemd naar de local heroes met de ‘Joey Ramone Place’ en de ‘Ramones Way’. En in Berlijn is er zelfs een Ramones Museum sinds 2004. Er zijn er die het met veel minder moeten stellen.

Ander postuum eerbetoon, zij het van volstrekt andere orde; weinig bandshirts werden en worden wereldwijd zoveel verkocht als de iconische, ‘presidentiële’ Ramones t-shirt. Zowat overal te spotten tijdens de zomer. Dragers = all ages. Het zou ons niet eens verbazen mochten er anno 2020 meer Ramones t-shirts dan Ramones – platen in omloop zijn. Zelfs H&M verkoopt ze.

Spelen deed de band ontzettend veel met liefst 2263 live shows (!) in een periode van 22 jaar. Dat is gemiddeld één show per 3,5 kalenderdagen. Enkel Mötörhead komt/kwam in de buurt. Always on the road en bijgevolg zowat overal op deze planeet mee te maken. Ook in België – “It’s good to be back in Belgium agaaaaain…” – met zijn vele concertzalen en festvalpodia. The Ramones stonden op de affiche van Torhout/Werchter (1985), het Seaside-festival (1986), Graspop (1993), Dour (1995), Zwemdokrock (1995) en Pukkelpop (1988 & 1991).

Dichter bij 9000 Gent werd ook De Brielpoort in Deinze meermaals aangedaan (1989 & 1991) en het Luna Theater in Brussel (1994). Het laatste concert op Belgisch bodem vond plaats in CC De Kreun, in Bissegem (Kortrijk). De eerste Belgische shows gingen door in en rond de hoofdstad; in Elsene (1977), in Schaarbeek – Theatre 140 (1978) en in de Ancienne Belgique (1980).

Eén keer in de 22-jarige carrière hield de legendarische band halt in Gent. Dertig jaar geleden speelden de virtuele broers het Kuipke in het Citadelpark vakkundig plat. Zoals de affiche hierboven aantoont was het concert gepland voor 19 oktober ’90 gepland maar om de één of andere reden werd dat uitgesteld naar 17 november.

Uitstel was geen afstel voor The Ramones – de concerttickets waren al snel collectief de deur uit – maar dat was wel het geval voor support act The Godfathers. De Londense band werd vervangen door Steve Wynn. Zijn concert ging totaal verloren in het gebabbel van het publiek dat weinig boodschap had aan de subtiele gitaarrock van de Dream Syndicate-voorman.

In ’t Kuipke speelden The Ramones een klassieke set van een dertigtal nummers die er aan een moordend hoog tempo werden doorgejakkerd. Joey Ramone had soms moeite om zijn teksten tijdig te droppen omdat de band live een kwartmaat sneller speelde dan op plaat. De bindteksten beperkten zich naar goeie gewoonte tot een luidkeels gescandeerd 1-2-3-4! Het middenplein werd in geen tijd herschapen in een gigantische mosh pit. Een woest kolkende mensenmassa waarin uw man ter plaatse zich maar net kon overeind houden

Er viel in die 22 jaar altijd wel een (nieuw) album te promoten, dus ook in Gent, maar The Ramones wisten maar al te goed waarvoor de fans langs kwamen. Dat was niet noodzakelijk voor de nieuwe uitgebrachte dingen. Ook al hinkten die nieuwe dingen in de regel verraderlijk dicht aan tegen het oudere werk.

In ’t Kuipke stonden bijgevolg alle klassiekers op de playlist, tot grote tevredenheid van het publiek. De band zag er dan wel uit als een zootje ongeregeld maar ging erg professioneel te werk en speelde perfect in op de verwachtingen van de fans. De regie van de shows was een stuk strakker dan de looks van de bandleden lieten vermoeden.

Wie de band meermaals live meemaakte kon vaststellen dat zelfs de zaalmuziek vóór de introtape die de show inleidde, deel uitmaakte van ‘het draaiboek’. De mosh pit werd door de trouwe fans op de eerste rijen bijgevolg al ingezet zo gauw The Ace of Spades (Mötörhead) door de boxen knalde, het signaal dat de zaak meteen zou starten. Na The Good, The Bad & The Ugly, jarenlang de intro, was Durango 95 onveranderlijk het openingsnummer van dienst. Een korte instrumental die de p.a.-man de kans gaf om het geluid alsnog wat bij te sturen tijdens de eerste minuten van de show. En een springplank naar Teenage Lobotomy, al even onveranderlijk als tweede geparkeerd op de playlist.

De show in ’t Kuipke – 75 minuten wall of sound – werd gespeeld door een band die, zoals later bleek, eigenlijk al in rechte lijn richting exit zat. Oprichter en creatief brein Dee Dee Ramone had de groep toen al vaarwel gezegd. Hij gooide de deur achter zich dicht in ’89 na de opname van ‘Brain Drain’, het elfde bandalbum en ook het laatste dat echt de moeite loont. Wat nadien volgde waren matige poppunk-platen w.o. een album dat niets dan covers bevatte.

Dee Dee’s vervanger ‘CJ’  bracht verjonging en manifesteerde zich als een oerdegelijke bassist maar was uiteindelijk vooral  nuttig om de shows op tornado-niveau te houden. Dat kon uiteraard de pret niet drukken die avond in het Sportpaleis. De groep werkte naar gewoonte tegen lichtsnelheid de playlist af, bracht alle succesnummers, speelde twee zaken van de laatste plaat (I believe in Miracles & Pet Semetary), en liet het publiek gelukzalig achter. En dat was 100% de bedoeling.

---

EPILOOG

Nadat in 1996 de stekker eruit getrokken werd, verging het de individuele bandleden allerminst goed. Van de oorspronkelijke Ramones-bezetting was in 2014 iedereen al overleden. Joey (2001), Johnny (2004) en Tommy (2014) bezweken aan kanker. Dee Dee, een lturbulent leven lang worstelend met een heroïneverslaving, spoot zichzelf de eeuwige jachtvelden in (2002). CJ, Marky en Richie Ramone kunnen het nog navertellen.

Boegbeeld Joey werkte in zijn laatste dagen aan een solo-album dat na zijn dood in 2002 uitkwam maar dat nauwelijks opgepikt werd. Zelfde uitkomst voor de rap-carrière van Dee Dee Ramone als ‘Dee Dee King’. Het album (‘standing in the spotlight’) en de bijbehorende tour kregen nauwelijks enige respons.

---

SETLIST 19/10/1990

00. Intro
– Ace Of Spades (Mötörhead)
– The Good, The Bad & The Ugly (Morricone)
01. Durango 95 – instrumental
02. Teenage Lobotomy
03. Psycho Therapy
04. Blitzkrieg Bop
05. Do You Remember Rock ‘N’ Roll Radio?
06. I Believe in Miracles
07. Gimme Gimme Shock Treatment
08. Rock ‘N’ Roll High School
09. I Wanna Be Sedated
10. Beat on the Brat
11. I Wanna Live
12. My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes to Bitburg)
13. Commando
14. Sheena Is a Punk Rocker
15. Rockaway Beach
16. Pet Sematary
17. 53rd & 3rd
18. Now I Wanna Sniff Some Glue
19. Mama’s Boy
20. Animal Boy
21. Wart Hog
22. Surfin’ Bird (The Trashmen)
23. Cretin Hop
24. I Don’t Wanna Walk Around With You
25. Today Your Love, Tomorrow the World
26. Pinhead
27. Chinese Rocks (The Heartbreakers)
28. Somebody Put Something in My Drink
29.We’re a Happy Family
30. I Just Want to Have Something to Do
31. California Sun (Joe Jones cover)
32. Judy Is a Punk

RAMONES was:

* Joey Ramone – vocals
* Johnny Ramone – guitar
* CJ Ramone – bass
* Marky Ramone – drums