Deugddoend weerzien met het Gentse elektroshockrock-duo Onmens zaterdagavond in een meer dan volgelopen café Afsnis. Welbekend oord van diverse vormen van onnoemelijk verderf in de schaduw van St.-Jacobs. Er op tijd bij zijn was eens te meer de boodschap. Goed begrepen door uw man ter plaatse.
De tandem Burroughs-Van Esbroeck heeft onlangs een nieuw album uitgebracht (Optimist) maar daar viel relatief weinig van te horen tijdens het uurtje georganiseerd uit de bol gaan. Dertien nummers op de playlist w.o. drie dingen van de nieuwe plaat. Alle drie netjes na elkaar afgehaspeld zowat halfweg de set. Een beetje vreemd qua opbouw.
Het oudere werk werd in elk geval op de nodige (h)erkenning onthaald. Vanaf de eerste noten van Motherly Bruised steeg de temperatuur zo mogelijk nog met enkele graden. Al goed dat er een XXXL-ventilator opgesteld stond op het krappe podium van sauna Afsnis of er waren slachtoffers gevallen.
Het vrolijkste venijn zat in de staart gisteravond met Take A Life, How It Appeals, het waanzinnig stuiterende Royal en de toxische afsluiter Earthly. Geen bis na een degelijke show zonder meer. Het weinig mensvriendelijke Corona heeft Onmens duidelijk niet kunnen doodknijpen. Al goed, weerspannige bands als Onmens zijn er nooit ofte nooit teveel aan.
Setlist 23/07
00. INTRO 01. DORPSHOND 02. SUCKLING 03. MOTHERLY BRUISED 04. BLUE BLOOD 05. HUNGER 06. GODLIKE APE 07. DOORTRAPT 08. FETISH 09. TAKE A LIFE 10. HOW IT APPEALS 11. SCENT 12. ROYAL 13. EARTHLY
Whoops, dat zagen we helemaal niet aankomen; een nieuw full album van het Gentse elektroshockrock duo Onmens. Het vierde bandalbum, opvolger van het subliem gestoorde Doopgrond (2018, Consouling). Een plaat die ondertussen al vier jaarringen rijk is. Een herbronningsperiode en de onzalige lockdowns verklaren de hiatus waaraan onlangs een eind kwam. Goed zo, averechtse bands als Onmens zijn er nooit te veel.
Toegegeven; het zicht op de Onmenselijke inspanningen achter de schermen werd al die tijd fors belemmerd. Vooral dan door de vele werken van Onmens-vocalist/performer Sigfried Burroughs. Meer dan verdienstelijk werk in de rangen van Doodseskader en vele andere projecten groot en klein.
Optimist betekent geen afscheid voor hem, integendeel. Burroughs is luidkeels aanwezig op het nieuwe album, as usual. Alle nummers op nieuwste worp zijn wel van de hand van brother in arms Kasper van Esbroeck, groothandelaar in gedurfde dissonante geluiden. Hij nam het album ook in zijn dooie eentje op. Meer dan ooit manifesteert hij zich als de drijvende kracht.
Onmens wist zich in de voorbije jaren een dijk van reputatie bij elkaar te spelen met hyperemotionele sonic terror e tot de verbeelding sprekende shows waarin weinig geschuwd werd. Contact met het publiek en het experiment nog in het minst. Optimist bevestigt die reputatie alleen maar.
De release – 8 tracks – dient zich verrassend gelijkmatig aan. Acht maal uneasy listening, filth & fury, voor gevorderden. Enkel uitsmijter Doortrapt kleurt lichtjes buiten de fors kronkelende lijnen die voor Optimist werden getrokken. Maar is net zo goed een forse lap opstandige elektronoise opgeleukt met onorthodoxe gitaarlijnen en andere beeps & bleeps. Duyster zal er niet mee gehaald worden, toch niet op zondagavond.
De meest tot de verbeelding sprekende nummers werden strategisch vooraan de playlist geplaatst. FloodClean is een eerste smack in da face. De opener effent met horten en stoten de weg naar Godlike Ape dat eerder als single werd uitgebracht. Een verdedigbare keuze want het behoort tot het interessantste dat het nieuwe album te bieden heeft. Klinkt als Alice in Wonderland met een gitaar. En in a hell of a bad mood.
Dezelfde bevreemdende feel overvalt je even later in Soft Soap. Een hallucinante bad trip doorheen het aparte klanklandschap dat Onmens 2.0 voor zichzelf heeft uitgetekend na een uitgebreide bezinningsperiode. Mijlenver weg van ieder platgetreden pad denkbaar. Maar daar gebeuren de interessantste dingen.
ONMENS – OPTIMIST Eigen Beheer, release: 01.04.2022
SHARP AS A RAZOR! Release show ‘Doopgrond’, Kolonie, 20/04/18.
Het elektroshockrock – duo Burroughs/Van Esbroeck of ‘Onmens’ maakte een verpletterende indruk vrijdagavond in ‘Kolonie’, de nagelnieuwe Gentse venue bij St.-Jacobs. De eerste concertavond van het etablissement-in-opbouw met heuse cultuurtempel-ambities, was meteen een voltreffer van formaat. Veel belangstelling voor de triple bill met het recalcitrante Onmens, naughty by nature, als kers op de taart.
Wreck And Reference
Onmens werd op de release show van ‘Doopgrond’, het derde full album van de Gentse band uitgegeven door Consouling, voorgegaan door twee Amerikaanse bands.
‘Wreck and Reference’ opende na achten met een doomy klinkende kruising van metal, noise en elektro. Traag, beenhard en slepend. Dat alles werd uit een drumstel en een sampler geperst. Begeleid door sinistere vocals die contstant jojo’den tussen kwaad, wanhopig en verongelijkt. Basic Anxiety gegangmaakt door spijkerharde drums en naargeestige elektro. Vrolijk werd je ‘r niet van maar dat was ook geen seconde de bedoeling. Wel een zwaar aperitief.
Het klonk aanvankelijk best interessant. Maar al tijdens het derde nummer leek het alsof het duo uit L.A. het eerste nummer van de avond opnieuw door de mangel aan het halen was. Eenvormigheid in combinatie met een overspannen rookmachine en een stroboscoop die overuren aan het kloppen was. Redelijk wat vroege concertgangers kozen dan ook het hazepad richting straat en zon. De blijvers zagen een dik half uur sterretjes.
Uniform
Minder stroboscoop en vooral meer spankracht op het podium met de New Yorkers van ‘Uniform’ die zich profileerden als een eigentijdse versie van Black Flag. Opwinding troef dankzij de hyperenergieke podiumact van frontman Michael Berdan. Net als Black Flag uithangbord Rollins molenwiekend bezitter van een imposant lijf vol tattoos. Voor het concert kwam je in alle geval ogen tekort.
Muzikaal situeerde het trio zich tussen hardcore punk, thrash metal en morsige industrial. Van alles wat maar lang niet slecht. In elk geval full speed ahead met de volumeknop op 10.
De band, aangekondigd als een duo maar in de live praktijk een trio, had aan een half uur voldoende om zijn luidruchtige statement te maken en om het tweede band album (‘Wake In Fright’) in de etalage te plaatsen.
Onmens pakte vrijdagavond uit met een goed uitgebalanceerde set die het nieuwe album centraal plaatste en enkele pronkstukken van de oudere releases meenam. Met Suckling startte, naar Onmens-normen althans, de show eerder ingehouden om alle registers wild vloekend open te stampen vanaf Dorpshond.
De band deed zijn huizenhoge live-reputatie alle eer aan met een concert dat veel weg had van een langgerekte primal scream. Niet dat we het anders hadden verwacht maar je moet het toch maar doen, iedere keer opnieuw.
Het publiek kreeg naar goeie gewoonte alle hoeken van de zaal te zien. Een publiek dat de nieuwe nummers net zo enthousiast omarmde als de klassiekers. Zoals het gesjeesde Novice waarmee het potje na een kwartier een eerste maal stevig overkookte. De voorafgaande opmerking “dat kan wilder hé” van Sigfried Burroughs miste zijn effect helemaal niet.
Doopgrond bewijst nog meer dan de voorgaande albums dat de tandem Burroughs-Van Esbroeck van meerdere markten thuis is. Zo ook het concert; diversiteit en variatie troef. Alles tussen donkere industrial en poppy rave. Tussen brullen en mistroostig parlando, misantropie en zwarte humor. Soms in één hetzelfde nummer en in de regel op sleeptouw genomen door heerlijk gestoord gitaarwerk. Onmens wegzetten als een elektroband is dan ook de waarheid geweld aandoen.
In vergelijking met de beginjaren biedt Onmens onmiskenbaar meer stroomlijn en balans. Zowel op plaat als live. Een voor de hand liggende evolutie zo denken we maar maakt u zich verder geen al te grote zorgen. Gepolijst is het niet en wordt het waarschijnlijk nooit. Intuïtie en experiment halen het nog steeds moeiteloos van planning. Live is de band een sensatie, het afsluitende drieluik Blue Blood, Earthly en Scent was vrijdag niets minder dan impressionant.
Geen bis vrijdag na de kranky rave van Scent, één van de betere Doopgrond – nummers. Zonder erg, de catharsis was compleet na drie kwartier omstandig zweten. Een quasi perfect concert van een onmisbare band als u onze partijdige mening wil kennen.
Volgende halte op de Onmens route; het Antwerpse festival met de welluidende naam ‘Overlast’ (De Studio) en dat op zaterdag 28 april, 3 podia / 3 DJ’s en liefs 9 bands w.o. Gents hoop in bange dagen.
Setlist 20/04
Intro/filth of god
SUCKLING
DORPSHOND
ROYAL
NOVICE
MOTHERLY BRUISED
FLOURISHED
TEETH
TAKE A LIFE
BLANK
BLUE BLOOD
EARTHLY
SCENT
Eén van de absolute hoogtepunten van de voorbije Feesten; het concert van Onmens deze morgen (start 6:00u.) bij de buren van Charlatan. Uitzinnig, waanzinnig – fantastisch.
De eerste zomerzon en dito temperaturen zorgden zondagavond voor een uiterst relaxed en landerig sfeertje ter hoogte van Muziekcentrum Kinky Star. Niemand scheen haast te maken met de dingen. Uw man ter plaatse nog in het minst en sloot zich bij het terraspubliek aan, muzikanten inclusief.
Zo verscheen ‘Glin Fraktion’, eigenzinnig-experimenteel elektrocombo, met ruim een half uur vertraging op het podium. De subtropische condities in combinatie met de aliënerend schrille klanken die het vijftal produceerde toverden de club al snel om in een avant-gardistische zweethut.
‘Glin Fraktion’ werd zondagavond bevolkt door Kasper & Bert (a.k.a. Sigfried Burroughs) van ‘Onmens’. Bijgestaan door Seppe Gebruers, Jan Daelman en Thijs Troch. De aanwezigheid van Kasper (gitaar) verraste enigszins aangezien de bandinfo hem nergens vermeld en de bandvideo’s steevast een Kasperloos kwartet aan het werk laten zien. Anyway, met z’n vijven dus en Kasper viel allerminst uit de toon, integendeel. In het neerpoten van de complexe composities waarin ‘Glin Fraktion’ grossiert bleek hij meer dan eens de sturende factor.
Om maar meteen de geluidsman van dienst te citeren; geen idee wat de band zondag precies bracht. Je moet ook niet alles willen doorgronden maar, abstractie makend van enkele minimale uitschuivers, kon het wel boeien. Al was het maar dat je als toehoorder contant op het verkeerde been werd gezet.
Vijf nummers op het menu. Vijf soundscapes, anarchistische klankcollages met een baldadig randje. Freejazz voor en door elektropunks. Klonk als een New Yorkse no wave band uit de vroege eighties die de gitaren – op ééntje na dus – had vervangen door elektronica. Leitmotiv: het opzoeken van grenzen om er vrolijk over heen te walsen. Wat drie kwartier probleemloos lukte.
De grote massa kon Glin Fraktion niet verleiden tot een avondje Vlasmarkt maar alle belangstellenden zaten de bizarre luistertrip uit tot het eind. Het uitbundige applaus was de kers op de innovatieve muzikale taart. Mission accomplished.
KINKYSTARCESOIR 