DESOLAAT & DESPERAAT
Vaal & Public Psyche, De Koer, vrijdag 10 oktober.
De in duisternis gehulde Brugse Poort, het 19de eeuwse stadsdeel bij uitstek, vormde afgelopen vrijdag het desolaat aandoende decor voor een avondje post punk. Of iets van die orde. Plaats van afspraak: ‘De Koer’, de nieuwe denominatie van het Volkshuis in de Meibloemstraat. Desolaat en verlaten dus; zelfs aan de schaars verlichte ingang van De Koer viel geen kat te bespeuren. Uw verslaggevende man vroeg zich zelfs even hardop af of er geen last minute annulering in de het spel was.
Dat bleek niet het geval. The show went on, zij het met wat vertraging en zonder massale opkomst. Hopelijk heeft de programmator er zijn/haar broek niet aan gescheurd. Op de affiche: Vaal en Public Psyche. Twee Gentse bands, beide behoorlijk ‘out of the box’, die de grauwe tijdsgeest bijzonder goed muzikaal weten te vatten.
‘Vaal’, samengesteld uit personeel dat ook in de noisebands ‘Movoco’ en ‘Maze’ verdienstelijk van jetje geeft, nam na een moeizame soundcheck als eerste bezit van het podium.
De spaarzaam verlichte concertzaal werd in geen tijd volgestouwd met rook – de rookmachine had duidelijk geen moeilijke soundcheck gekend – en de unheimliche soundscapes van het drietal.
Klanktapijten opgebouwd uit vernuftige drones, minimale synths, gitaar en tamelijk larmoyante vocals. Allerminst luchtige feelgood tunes.
Tijdens het zorgvuldig opgebouwde klankenspel passeerden een buslading eighties invloeden en accenten de revue. Zelfs de podium act, voor zover die naam waardig, manifesteerde zich als een visuele echo van de zwartgallige tijd van toen. Versta: weinig of geen interactie met het publiek, en minstens een deel van de tijd met de rug naar de zaal toe.
A trip down memory lane werd het niet. Vaal klinkt zo 2017 als 2017 maar klinken kan. Het interessante aan deze band is dat de output zich niet makkelijk laat catalogeren met de gekende labels. Het is geen noise, ambient of postrock maar het zit wel allemaal in de mix. ‘Knopen’, het eerste teken van leven van dit samenwerkingsverband afgelopen zomer, galmde ijzersterk de duistere zaal in. Dat mocht best beklijvend heten. Een half uur na het startschot ruimde het trio stilzwijgend de baan, begeleid door stevig applaus.
Hoewel de bands sterk van elkaar verschillen was het programmeren van Public Psyche in het verlengde van Vaal een intelligente zet. Het vierkoppige gezelschap liet enige tijd geleden de oorspronkelijke bandnaam (‘Rape Blossoms’) voor wat ie was en veranderde en passant één en ander aan het groepsgeluid. Niet dat het muzikale geweer compleet van schouder werd veranderd. Eerder hetzelfde maar dan toch net iets anders. Hopelijk volgt u nog.
De verandering valt samen met een sterkere aanwezigheid van synths, omstandig gegoochel met reverb en delay en meer spelen met repetitieve elementen. Ingrepen die resulteren in een claustrofobisch geluid dat door de band ‘beerputdub’ werd gedoopt. Het beestje moet een naam hebben. Als u wil weten hoe die rioolrock precies klinkt; Bandcamp bezoeken maakt u naar goede gewoonte een heel stuk wijzer.
Ook Public Psyche nam een minutenlange drone aanloop vooraleer jachtig terzake te komen met een set die hoofdzakelijk bestond uit nummers van de laatste release ‘No New Violence’ (Hypertension Records, sept. 2017). De derde plaat op het CV van de groep, de eerste onder het nieuwe vaandel.
‘Bleached’ en ‘Elevator’ (sambaballen inclusief) klonken voortreffelijk maar het was ‘New Days’, een even intense als ongrijpbare tien minuten trip, die met de hoofdprijs ging lopen. Ook op de setlist te midden de nieuwigheden: ‘Saturn’ van de tweede plaat (Ruinenlust, 2014). Een verdedigbare keuze want een dijk van een nummer. Een dijk die er over tien jaar waarschijnlijk nog zal staan zonder noemenswaardige sporen van erosie.
Afronden deed Public Psyche met een enkele toegift. Hiervoor werd het oude ‘Hungry Wolves’ geheel onvoorbereid uit de back catalogue gerukt. “We zien wel waar we uitkomen” zei frontman David manmoedig. Waarop de wolven schuimbekkend door de zaal werden gejaagd, begeleid door vocals met een hoog oerkreet-gehalte.
Een dikke twee minuten freaken later belandde de microfoon met een luide knal tegen de grond en was het afgelopen. En toen was er niets meer, om het met De Brassers te zeggen.
Twee uitermate boeiende concerten voor de prijs van één. Ja, daar had u gerust bij mogen zijn. Volgende keer beter? Grensverleggende bands als Vaal en Public Psyche verdienen weinig minder dan uw onvoorwaardelijke steun.
Meer info: Public Psyche FB Vaal FB
Om de geboorte van ‘Nerve Endings’, het debuutalbum van ‘Mind Rays’, te vieren daagde veel volk op ter hoogte van ‘De Koer’ in de Brugse Poort vorige week vrijdag. Niet onterecht, de plaat is een regelrechte aanrader en de live reputatie van de Gentse band mag er wezen. Twee bevriende bands met attitude warmden het podium op voor de Rays die vervolgens zelf met de nodige flair – wie doet ons wat? – door het eigen feestje walsten.
twee nieuwe nummers op de setlist. Eén van de nieuwe nummers ‘No Protocol’ ging eventjes de mist in door een haperende microfoon. Zelfs in de licht geamputeerde versie klonk de nieuweling nog best OK.
seventies, vroege eighties. Spijkerharde garagerock met redelijk wat punkinvloeden. Loeihard en recht vooruit. Toeval?
eerlijk, rechtdoor.
