CURTIS (B) live @ Charlatan – zat. 16/6/18 – foto’s & video
Radio, live transmission Radio, live transmission
Listen to the silence, let it ring on Eyes, dark grey lenses frightened of the sun We would have a fine time living in the night Left to blind destruction Waiting for our sight
And we would go on as though nothing was wrong And hide from these days we remained all alone Staying in the same place, just staying out the time Touching from a distance Further all the time
Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio
Well I could call out when the going gets tough The things that we’ve learnt are no longer enough No language, just sound, that’s all we need know, to synchronise Love to the beat of the show
And we could dance
Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio
Curtis, de Joy Division tribute band bij uitstek, bezitter van een reputatie die niet halt houdt aan de landsgrenzen, voorzag het vierde Luminous Dash Fest van een fraai orgelpunt. Voor de gelegenheid speelde de vierkoppige groep integraal het JD-debuutalbum ‘Unknown Pleasures’. Dat was even wennen voor Lissens & vrienden want een aantal nummers van die magistrale eerste plaat stonden nooit eerder op de Curtis-playlist.
Disorder
Geen probleem echter, de nummers die net iets minder in de vingers zaten (w.o. Candidate) maakten geenszins een slechte beurt. Verder hoorden we een redelijk potige versie van Shadowplay en zette een fors Interzone de eerste rijen in beweging. So far so good, zo vroeg in de ochtend.
Het beste en meest verrassende van de show werd ongewild tot het allerlaatste bewaard. I Remember Nothing, de traag-sombere uitsmijter van zowel plaat als concert, werd onaangekondigd voorzien van een stevige streep impro jazz. Aanstoker van het goedaardige kwaad; een verdwaalde saxofonist die zich in Kinky Star geroepen voelde om de band te vervoegen.
Zijn tussenkomst was zo passend dat velen, uw aandachtige toeschouwende man incluis, er van uit gingen dat zijn ‘interventie’ geprogrammeerd was. Niet dus. De band speelde perfect in op de ongenode gast en voorzag zo een meer dan deftig concert van een waanzinnig klinkende uitgeleide. Onvergetelijk.
Soms is 1+1 gelijk aan 3. Jawel.
Setlist 03/03
1. Disorder
2. Day of the Lords
3. Candidate
4. Insight
5. New Dawn Fades
6. She’s Lost Control
7. Shadowplay
8. Wilderness
9. Interzone
10. I Remember Nothing
Luminous Dash blijft in een rotvaart groeien en met dezelfde rotvaart concerten groot en klein organiseren. Doel: talent op het podium zetten en u een goede/onvergetelijke avond bezorgen. Omdat het kan.
Minder dan een maand na de derde editie in De Kleine Kunst dient zich op zaterdag 3 maart al de vierde LD-concertavond aan. Eén en ander gaat door in de thuishaven: MC Kinky Star, 9000 Vlasmarkt. On vous attends (en grand nombre).
Op het programma drie bands:
#1 MOUNTAINS TO MOVE – 21:10u
Vorig jaar nog op Rock Herk! Indie maar met loeiharde, melodieuze gitaren. Zwevend tussen de grunge van Nirvana en shoegaze. Kom mee zweven vanaf tien na negen, want dan begint het dus.
#2 PINK ROOM – 22:20u
Centraal op de affiche: Pink Room of de allernieuwste garagerock sensatie uit Gent! Binnenkort brengt het trio Jonas Calu- Glenn Janssens-Bart Cocquyt een eerste ep (‘Relationshit’) uit. 100% rock ‘n’ roll.
De voorbeluistering van de ep bracht deze jongen alvast in hogere sferen. Deze beloftevolle bende vrolijk ongeregeld zou wel eens keihard kunnen knallen. Voor de fans van Jesus Lizard, Birthday Party en vuile manieren.
#3 CURTIS plays UNKNOWN PLEASURES – 23:30u
Curtis wordt door meer dan één connaisseur als de beste Joy Division tributeband beschouwd. Exclusief voor Luminous Dash en uw oren zal Curtis zaterdagavond integraal het legendarische Unknown Pleasures-album spelen. Een vaste waarde in menige platenkast.
Niet onterecht want een duizelingwekkend statement aan het eind van de seventies in de nasleep van de punk. Mocht u dit album nog steeds niet uit het blote hoofd kennen: shame-on-you! En kom het gat in uw cultuur dichtpleisteren vanaf half twaalf.
De jongens van Pink Room, een nieuw Gents trio dat zichzelf op de muzikale kaart plaatst waar wilde noise en chaotische punk elkaar kruisen, hebben zichzelf wat aangedaan toen ze voor de rooskleurige bandnaam opteerden.
Wie vertrouwt op Google en de naam intikt krijgt prompt enkele gelijknamige bands in beeld, w.o. een ernstig kijkend Pools progrock-collectief. Maar net zo goed de URL van een Hollandse DJ, een Franse fotografe of van een restaurant in Kiev. En dan zouden we nog bijna een Noord-Engelse gay bar vergeten.
Geen probleem allemaal, wie-zoekt-die-vindt en met de in eigen beheer uitgegeven EP ‘Relationshit’ maakt de band niets minder dan een opmerkelijke entree. Vier tracks op het vettige visitekaartje, vier maal goed voor opzwepende rioolrock. Even schreeuwlelijk als catchy maar niet vies van zoiets als melodie. Het zit allemaal net iets intelligenter in elkaar dan je op het eerste gehoor zou vermoeden. Pink Room brengt zwaar gemutileerde poprock, rechttoe-rechtaan, zonder grenzen of complexen.
Eén en ander doet bij momenten denken aan The Birthday Party in de beginperiode, toen Cave er nog niet aan dacht om piano te spelen. Veel epigonisme komt hier niet voorbij gefietst; Pink Room klinkt vooral als Pink Room. Onze favoriete track op de eerste release: het volledig van de pot gerukte ‘Sonic Death Monkey’. Drie minuten onversneden trashy opwinding waarin de vraag ‘why don’t you come home with me?’ gelukkig geen antwoord krijgt. Het antwoord mag je zelf verzinnen.
Pink Room is begin maart (zaterdag 03.03.18) aan het werk op het vierde Luminous Dash Festival, in Kinky Star, waar de groep het podium deelt met Curtis en Mountains To Move. Om naar uit te kijken. Gent is alweer een goeie band rijker.
RELATIONSHIT EP
Wrench
Liar
Sonic Death Monkey
Proper Solution
PINK ROOM is:
– Jonas Calu, drums
– Glenn Janssens, gitaar en
– vocals & bassBart Cocquy
Zondagavond liep Kinky Star in geen tijd meer dan aardig vol. Het betere duw-en wringwerk om een goed plaatsje te bemachtigen begon al vroeg. Met dank aan de duistere double bill Curtis – Cuthbert, het schitterende zomerweer de uren voordien en een massa Gantoise-adepten die na de kampioenenviering zegedronken, of gewoonweg dronken, de Vlasmarkt opzochten om het feest verder te zetten. Naarmate de avond vorderde palmde de wit-blauwe massa de Vlasmarkt volledig in. Tot de arm der wet, geholpen door een malse regenbui, er een eind aan maakte.
Binnenskamers bleef het ook na de bui(en) op de koppen lopen. Het uitbundige volkje zorgde onvermijdelijk voor behoorlijk wat achtergrond-geroezemoes tijdens de intimistische set van de Ierse Lisa Cuthbert. Klein van stuk, gehuld in een zwarte cape, omringd door kaarsen én voorzien van een fantastische stem.
Dublinner Cuthbert maakt al enige jaren werk van haar solo-carrière. Twee full cd’s tot dusver. Barstenvol zwaarmoedige melodie, pikdonkere folk en betekenisvolle stiltes.
Daarnaast komt ze ook als backing vocaliste aan de kost, o.m. bij ‘Wovenhand’ en ‘The Sisters Of Mercy’. Het bisnummer zondagavond – een traag/slepend ‘This Corrosion’ – werd trouwens uit de Sisters-catalogus geplukt. Lang niet slecht.
De laatste date van de Europese tour die Cuthbert in de voorbije weken ondernam werd op de Vlasmarkt met behulp van een drummer afgewerkt en een projectie van de prent ‘Magdalene Sisters’. Als u zich post factum afvraagt wat al die sadistische nonnen in de wit-zwarte achtergrond deden; de film brengt de zgn. ‘Magdalene Laundries’ in beeld. Kloosters op het Ierse platteland waar ‘gevallen vrouwen’ heropgevoed werden met inzet van slavenarbeid. Georganiseerd door wreedaardige geestelijken met losse handen en vastgeroeste ideeën. Cuthbert’s laatste album is er sterk door geïnspireerd, vandaar. Vrolijk word je er in ieder geval niet van.
Zondag stond de laatste release ‘Paramour’ (2013) centraal. Cuthbert begeleidde zichzelf op elektrische piano en joeg haar drummer Marvin met zachte dwang van het podium als zang en toetsen volstonden. Hoogtepunt; ‘This Kind Of Sin’. Mooie melodie. De kennismaking mocht gerust wat langer geduurd hebben dan de toegemeten drie kwartier. Dit willen we best aan een herhalingsoefening onderwerpen in omstandigheden die zich iets minder rumoerig aandienen.
Nog voor de Gentse versie van Joy Division onder de naam ‘Curtis’ op het podium werd gesignaleerd, had het laatste restje zuurstof al de wijk genomen uit Kinky Star. Een zweterige podiumwissel en een korte soundcheck later, in temperaturen die je eerder met een sauna associeert, kon het gothic feestje beginnen.
Ondergetekende gaat doorgaans met een bijzonder weide boog om cover- en tributebands heen maar voor Curtis maakten we, wegens Joy Division -ken uw klassiekers!- en de zondagavond-ambiance, een uitzondering. Al blijft het een vreemd gegeven; je toeleggen op het verzamelde werk van één enkele band/artiest om dat oeuvre dan zo goed mogelijk na te spelen. Al dan niet in combinatie met een imitatie van de bijbehorende podium act. Het is een keuze als een ander waarschijnlijk.
De keuze die Curtis maakte uit het beperkte Joy Division repertorium – 33 nummers van eigen makelij en 2 covers als we goed geteld hebben – was zeer zeker verdedigbaar. De makkelijkste of meest voor de hand liggende nummers kwamen niet bij voorrang in beeld. Het vroege werk uit de Warsaw periode ontbrak niet. Net als het (iets) minder bekende/populaire materiaal.
De band ging enthousiast van start en had al gauw het publiek in zijn zak. Twee maal werd een nummer afgebroken tijdens de set. Eénmaal omdat de bassist in de fout ging (‘She’s Lost Control’) en een andere maal omdat de zanger er – zo te zien – helemaal geen zin in had (‘Shadowplay’). Nog maar weinig meegemaakt. Na de twee valse noten werd telkens vlug overgeschakeld naar een uptempo nummer – ‘Interzone’ en ‘Isolation’- om de schwung er in te houden. Wat lukte.
Tribute band of niet; het publiek ging collectief uit het dak alsof het de onaangekondigde reïncarnatie van the real thing betrof. Veel bijval en animo. Wat betreft de edele sport van het ‘plafondkruipen-tijdens-concerten’ werd zondag net voor middernacht een beste jaarprestatie neergezet (4). Niemand hield er blijvende letsels aan over.
Het was al na twaalven toen Curtis er de stekker uit trok. Na een uur en twintig minuten was ongeveer de helft van alle JD-nummers de revue gepasseerd, met inbegrip van de Velvet Underground cover (‘Sister Ray’) die Manchester’s finest op een blauwe maandag weinig overtuigend door de mangel haalden. De Curtis’ versie van het nummer klonk o.i. een stuk krachtiger.
Niets dan gelukzalige gezichten na afloop. Beter zo dan anders redeneerden we maar de zoektocht naar ongebruikte lucht en een welgekomen verfrissing primeerde. Tribute bands, je moet er toch een aantal schakelaars voor omdraaien om er ten volle van te genieten. Het was goed voor een keer.
Setlist Lisa Cuthbert 24/05
01. Intro
02. The Sooner You Know
03. Madame’s Secret Pain
04. Run & Jump
05. Party’s Over
06. Garten’s Mother Lullaby
07. This Kind Of Sin
08. Ready To Unfold
09. Storm
10.Won’t Be Long
11.This Corrosion (bis)
Setlist Curtis 24/05
01. Exercise One
02. No Love Lost
03. Heart & Soul
04. She’s Lost Control (afgebroken)
05. Interzone
06. Wilderness
07. The Only Mistake
08. Ceremony
09. Disorder
10. The Kill
11. Warsaw
12. Dead Souls
13. Shadowplay (afgebroken)
14. Isolation
15. New Dawn Fades
16. Transmission
17. Sister Ray
18. Twenty-Four Hours
19. Digital (bis)
KINKYSTARCESOIR 