Avec Le Soleil Sortant De Sa Bouche (Can)/Bonnacons Of Doom (UK) – 17/05/18 – Kinky Star
Donderdag streek het Canadese Krautfunk gezelschap met de onmogelijke naam voor de derde maal neer in 9000 Gent. Net als drie jaar geleden koos de vierkoppige band uit Montreal voor Kinky Star om zijn heftige trance rock statement te maken. Voorman Jean-Sébastien Truchy sprak zijn waardering uit voor het muziekcentrum, “This is an amazing place”. De appreciatie was wederzijds. De onnavolgbare mix van stijlen die zijn band brengt mag al evenzeer het label ‘amazing’ claimen.
De Engelse band met de spooky naam ‘Bonnacons Of Doom’ werd enkele dagen voor de show nog gauw aan het programma toegevoegd en opende de concertavond. Wat betreft verkleedpartijen is het Kinky Star publiek wel één en ander gewoon na ruim 21 jaar maar dat belette de groep uit Liverpool niet om een verdienstelijke gooi te doen naar de wisselbeker in de categorie ‘Maskerade Van Het Jaar’. Lange zwarte gewaden en fors blinkende soepbord-maskers inclusief.
Qua doomy sfeerzetting is de band waarschijnlijk ongeëvenaard in Liverpool en omstreken maar veel meer dan dat zagen en hoorden we eigenlijk niet. Een molenwiekende zangeres met toverkol allures nam de larmoyante vocals voor haar rekening.
Met uitzondering van de langgerekte instrumental waarmee het zestal van start ging, ontspon de bulderende noiserock zich steevast volgens krek hetzelfde patroon. Tot zes maal toe want zoveel nummers telt het debuutalbum van deze griezelaars. Eenheidsworst in een inktzwarte verpakking. Meer doom en gedoe dan songs. En dan heb je het na een tijdje wel gehad.
Zo ééndimensioneel als de support zich aandiende, zo gevarieerd was het aanbod van de Constellation supergroep die het Kinky publiek ruim een uur wist te boeien met het breedst denkbare scala van muzikale ideeën en stijlen. Alles gaande van elektro over psychedelica, kraut, funk en etno om uit de komen bij spijkerharde metal die je oren doet flapperen. Allemaal netjes verpakt in aanstekelijke mantra’s die, begeleid door woordeloze vocals, stuk per stuk vlotjes richting kwartier of langer fietsen. Ongewoon en ongemeen boeiend, jawel.
De naam de band uit Québec mag dan al van onmogelijke orde zijn, de songtitels zijn dat net zo goed. Of wat te denken van: ‘Tourner Incessament Dans L’Eclatement Euphorique De Soi – Road Painting Ahead’? Meer dan een mond vol maar goed voor een muzikale ontdekkingsreis van een kleine 20 minuten.
Absoluut hoogtepunt van de show was een zweterige versie van ‘Face à L’ Instant’ (deel 1 tot 5!), achteraan de playlist geparkeerd en bedoeld als afsluiter. Dat werd het niet aangezien het publiek net iets té enthousiast reageerde na een uur trippen. Een encore van een kwartiertje met alle registers open dan maar. Geweldige band die niets minder dan een nachtmerrie is voor hokjesdenkers en andere radiomakers. We love it.
***
