aalst
Alle berichten die aalst zijn getagd
VVYNN (b) live @ Nest, Bar Wilson, Dioniss On Tour – 09/03
Het Aalsterse trio ‘VVYNN’, spreek uit: win, bracht vrijdagavond het concertweekend op gang in Bar Wilson (Nest) met een half uurtje wervelende indierock voorzien van een stevige 90’s touch. De oudere jongeren ter plaatse knorden tevreden, uw man deed net hetzelfde.
Twee ep’s heeft de band aangevoerd door Angie Clopterop tot dusver uitgebracht. Twee maal een visitekaartje waaruit onmiskenbaar een voorliefde voor de gruizige gitaren van twee decennia geleden blijkt. Poprock met een grungy twist – The Breeders mogen opdraven als referentie – zonder retro te klinken.
Al dat gitaargeweld blijkt niet eens nodig; een handvol akoestische shows bewees al omstandig dat de VVYNN – nummers sterk genoeg zijn om ook niet-geëlektrificeerd door het leven te gaan. Dat kan bezwaarlijk van iedere jonge band worden beweerd.
Vrijdagavond stond het vorig jaar uitgebrachte ‘Lux’ centraal. Alle nummers van de ep werden er vlotjes doorgejast, wel geplaagd door een redelijk mottige mix die de frele zang bepaald geen deugd deed en de bas onbedoeld hard op de voorgrond plaatste.
Het manke geluid zette geen demper op het aanstekelijke enthousiasme waar het power trio mee uitpakte. Het hoogtepunt waar netjes naar toe werd gewerkt bevond zich midden de set met het drieluik Shade – Sirens – Shewolf. Een krachtig trio van fijne melodieën waarmee het pad werd geëffend naar het verongelijkt hakkende Rubicon – ‘I think we lost it all’ – het enige nummer van de eerste ep dat de playlist haalde. Te goed om het niet te spelen. Met Glass Floors werd afgesloten. Einde van een half uur prettig-pretentieloze poprock met de nodige weerhaken. Iedereen content. Ganz Gut!
Setlist 09/03: 
1. Hungry Ghost
2. Routine
3. Beast
4. Shade
5. Sirens
6. Shewolf
7. Rubicon
8. Glass Floors
WYNN is:
– Angie Clopterop: zang & gitaar,
– Jonathan Roseleth: drum,
– Koen Jacobs: bas.
Uit de jongeduld-stal en bijgevolg beduidend meer dan gemiddeld jong, getalenteerd en vol van belofte: Sweetsalt. Niet uit 9000, wel uit 9300. Oilsjt dus. Manchester aan de Dender. Sweetsalt, deel van de Rock Rally selectie van dit jaar, heeft elektropop met vage progrock-neigingen in de rugzak. Zeer af.
Zondag 25/02, showtime: 21.30u
Dresscode: ni verklitsj, karnaval es gepasseird.
Sweetsalt is: Lette Thijs (18), Mare Verbeiren (18), Mon Verbeiren (20), Dries Bierens (18), Siebe Thijs (18), Robin Geeroms (19)
More Sweetsalt: soundcloud facebook
LUMINOUS DASH FEST III: Skiska Skooper & The Leslies – zat. 10/02/18, Kleine Kunst, Gent.
Luminous Dash maakte zijn zelf opgelegde rol als alternator en zwaarste supporter van ontluikend muzikaal talent helemaal waar in De Kleine Kunst afgelopen zaterdag. Op de affiche van derde LD-concertavond: twee bands die een zetje richting naambekendheid best kunnen verdragen.
Met de tegendraadse noise rock van ‘Skiska Skooper’ en de licht psychedelische poprock ‘The Leslies’ stonden twee groepen op de planken die bijzonder weinig gemeen hebben maar die elkaar letterlijk vonden op het podium. Mistroostig winterweer of niet; uw man was er naar goeie gewoonte bij en zag dat het goed was.
Mathias Bex, Skiska Skooper.
‘Skiska Skooper’, innovatief noise-collectief uit 3290 Diest dat vorig jaar zijn podiumdebuut maakte in Kinky Star, mocht zich zaterdag ontfermen over het afbijten van de spits. Voordeel: je legt als vanzelf beslag op de onverdeelde aandacht van het nog wakkere publiek. Nadeel: vanop het podium heb je ook een panoramisch uitzicht op de saturday night people die langzaam komen binnendruppelen. En niet noodzakelijk mee zijn met de zaak.
Dat heen-en-weer geloop belette het trio niet om met de nodige focus van start te gaan met inzet van ‘Tentacle’. Een slepende mix van noise, drones en hevig kletterende drums. Meteen op zoek naar de grenzen van de genres om ter hoogte van de grensposten omstandig van katoen te geven. Moeilijk om dat niet interessant te vinden.
Door het overvloedige gebruik van de vocoder (of iets van die stemvervormende orde), klonk ‘Skiska Skooper’ bij momenten als ‘The Butthole Surfers’ in hun meest opstandige periode. Hard, log, chaotisch maar niettemin recht op doel af. ‘Escort’, ergens halfweg de set, manifesteerde zich waarschijnlijk nog als de beste exponent van die doortastende aanpak.
Bij het inzetten van ‘Introvert’, het laatste nummer op de playlist, zocht toetsenman Pieter-Jan een vrijwilliger uit het publiek om de band op het podium te versterken op bas. Leslies -frontman Jaan ging zonder aarzelen in op het twijfelachtige aanbod. Om het er vervolgens verbazingwekkend goed van af te brengen met de vier akkoorden die hem werden toegemeten.
Tijdens de ultieme geluidsgolven van Skiska ging zowat alles in de uitverkoop; de eerste bandsingle (Pink Harlot) werd uitgedeeld, drumsticks veranderden van eigenaar en wie op de eerste rij stond riskeerde het om een gitaar rond de nek te krijgen. Vraag maar aan de LD-hoofdredacteur. Iedereen muzikant. Sonic madness meets basisdemocratie meets feelgood. Een waanzinnig slotakkoord van een straf concert.
Toegegeven, er vallen catchier openingszinnen dan: “wij zijn van Aalst en van Wetteren” net voor aanvang van je concert. Meer had de even imposante als fout opgemaakte voorman van ‘The Leslies’ echt niet nodig om de lachers straightaway op zijn hand te krijgen nog voor zijn band één noot had gespeeld. De boog moet niet altijd gespannen staan. Al zeker niet op de vooravond van karnaval, anarchistisch volksfeest par excellence in de Denderstreek.
‘The Leslies’ hadden na een haastige change-over op het kleine podium de pech om het geluid niet echt mee te hebben. Op de één of de andere manier verzandde ieder nummer in een redelijk mottige geluidsbrij waar niemand echt beter van werd. Wel onhandig als je muziek, lo-fi garagerock met psychedelische accenten, het vooral moet hebben van melodie, nuance en andere subtiele wendingen.
Gelukkig beschikken de bandleden over het nodige relativeringsvermogen en vooral over een aantal songs die je zelfs met de meest onwillige geluidstechniek moeilijk kapot krijgt. Zoals het onweerstaanbare ‘Enduring Laughter’. Meer iets voor weemoedige zielen dan voor lachebekjes en tegelijk één van de beste dingen die we vorig jaar kado kregen van de vaderlandse muziekscene.
Eén nummer – ‘Hungry’ – werd naar het einde van de set toe onderworpen aan een eerste live test maar daar werden we niet meteen veel wijzer van door de omstandigheden. Afsluiten deed de groep na een klein uur met een redelijke ruwe versie ‘Blue Lagoon’ waarna de after party van start kon gaan.
Luminous Dash organiseert concertavond nummer 4 over minder dan drie weken (zaterdag 3 maart). In de vertrouwde omgeving van Kinky Star. Op de affiche: ‘Curtis’, ‘Mountains To Move’ en de heerlijke woestelingen van ‘Pink Room’. Niet te missen!
Setlist Skiska:
1/ Tentacle
2/ Hanz
3/ Pink Harlot
4/ Escort
5/ Joy
6/ Introvert
More Skiska: Facebook
Setlist The Leslies:
01/ Cops Call
02/ The Wedding
03/ The Party
04/ Sandbox
05/ Enduring Laughter
06/ DVD Meaning
07/ Flabber
08/ Score
09/ Hungry
10/ Shoestrings & Highs
11/ Blue Lagoon
More Leslies: vi.be
TEABAG: GEEN SLAPPE KOFFIE
Binnenkort uit op ‘Gazer Tapes’; het langverwachte plaatdebuut van de Aalsters-Gentse combine met de naam ‘Beech’. Dik anderhalf jaar geleden kwam het project van Kristof Souvagie voor een eerste maal de neus aan het venster steken met een paar goed klinkende demos en een bescheiden aantal shows. Dezelfde Souvagie die ook bij The Mary Hart Attack de snaren en de stembanden beroert. Het concert in Kinky Star (november 2016) kreeg op deze blog redelijk wat bewieroking mee ondanks de try-out status waarmee het optreden opgezadeld werd.
De verschroeiende post punk/shoegaze die de moederband graag aanricht heeft Beech niet in de aanbieding. Wel hoogst aanstekelijke slacker pop die bij iedere (her)beluistering nieuwe geheimen prijsgeeft. Charmant klinkende songs in lo-fi die de hoogdagen van de alt rock in herinnering brengen.Meestal van een bedrieglijke eenvoud.
Het was langer wachten dan voorzien op ‘Teabag’. Op weg naar de release, een 5 track ep, werd de band teruggebracht tot een trio, Nikolaas Van Droogenbroeck (gitaar/backing vocals) is niet langer in beeld. De plaat werd vorig jaar DIY-wise in een chalet in de Ardennen opgenomen. Michiel De Maeseneer stond in voor de mix en Pieter De Wagter stond in voor de mastering.
Wie warm wordt van het verzamelde werk van Pavement, Yo La Tengo, Guided By Voices en aanverwante zal het ook van het pretentieloze Beech behoorlijk warm krijgen. Schrijver deze kreeg het alvast warm van Vultures en (vooral) van Heaven, het slotakkoord van deze plaat. Sterke songs met een verhaal die meer dan één replay verdragen.
Beech stelt ‘Teabag’ voor aan het Gentse publiek in Café Fatima op vrijdag 2 maart. Voor uw man ter plaatse loopt er dan een levensbelangrijk verjaardagsfeestje in de weg maar laat dat u vooral niet tegenhouden om er wèl bij te zijn.
TEABAG EP
feb. 2018
- Fifteen Years
- In My Hands
- Overlooked
- Vultures
- Heaven
Als ‘etnische Aalstenaar’ (jawel) is ondergetekende altijd extra aandachtig als er iets uit de grauwe Denderstad komt aanwaaien dat muziek in de rugzak heeft zitten. Geen chauvinisme; Aalst heeft de vaderlandse muziekscene immers al enkele fraaie cadeaus gedaan. ‘Mensen Blaffen’ en ‘Lavvi Ebbel’ in de eighties, en het zwaar onderschatte ‘Jason Rawhead’ een decennium later, zijn de eerste namen die spontaan komen voorbij zweven.
‘Mensen Blaffen’, hopeloos in de vergetelheid geraakt na zoveel tijd, haalde zelfs even de playlist van de legendarische Britse DJ John Peel. Dat wou toen wel wat zeggen. Dat je goed bezig was dus.
Ook goed bezig was Aalstenaar Jo Bogaert die furore en fortuin maakte met een aantal new beat projecten en, last but not least, ‘Technotronic’. Eén van de best verkochte Belgische singles ooit – nr. 2 in de US Charts op een bepaald moment – heeft zowaar postcode 9300 als afzender.
Verder de moeite van het signaleren waard: ‘Interglactic Lovers’, winnaars van ‘De Beloften’ editie 2009, de inktzwarte Louis Paul Boon – rock van ‘Junkfish’ en meer recent: het zinderende ‘The Mary Hart Attack’ en ‘Ondine’. Laatstgenoemde band is ook al stevige een verwijzing naar het onvolprezen oeuvre van L.P. Boon. Kortom Aalst had/heeft wel wat te bieden.
De nieuwste Aalsterse naam die we graag in het vakje ‘het-vermelden-waard’ stoppen is het trio met de onmogelijke naam ‘VVYNN’. Wordt uitgesproken als ‘win’, en niet als ‘vin’ zoals we aanvankelijk veronderstelden. Een mens kan zich vergissen. Over het handelsmerk kan weinig vergissing bestaan: krachtige en redelijk desperaat klinkende post punk. Bol van basic anxiety en aanverwante kwaadheid.
Na het plaatdebuut met de EP ‘Crumble’ (2016), brengt de jonge band binnenkort een nieuwe EP (‘Lux’) op de markt die zaterdag aan u wordt voorgesteld. Tenminste, als u niet opziet tegen een verplaatsing naar de Vlasmarkt. Als de band zich aan zijn belofte houdt -“VVYNN is in for the kill”- dan wordt het nog spannend ook.
Plaats van afspraak: MC Kinky Star. Showtime: 21.30u. Bring your darkest clothes. Entree: veur niet.
Meer info: VVYNN Soundcloud VVYNN vi.be VVYNN FB VVYNN web
