Vandaag maakt de Gentse band Himshe haar plaatdebuut met de single Constrict. Geen one shot want onderdeel van een eerste ep (Stay) die later op het jaar wordt uitgegeven, in eigen beheer. Himshe, aangevoerd door Selien Hoessen, is al even actief en probeerde al één en ander live uit in het voorbije anderhalf jaar. Zo ook in Kinky Star waar in oktober 2018 gespeeld werd. En een goede indruk werd nagelaten.
Een dik jaar later later is er Constrict met Koen Gisen (An Pierlé & White Velvet) als producer van dienst. Naomi Sijmons (Reena Riot) is ook van de partij en wel als backing vocaliste. Er is slechter gezelschap denkbaar om je eerste release vorm te geven.
Himshe staat voor dualiteit en houdt ervan te spelen met tegenstrijdigheden. Zoals de bandnaam overigens al laat vermoeden. Constrict zet omzichtig-dromerig in met fijne percussie om gaandeweg te verharden van toon en – crescendo it goes – aan hoge snelheid te finishen met het dreigend sloganeske ‘work!, don’t think!, eat!, sleep!, don’t cry! Een mantra die velen onder ons iedere dag zingen.
Geslaagd debuut, zeer netjes gedaan. Himshe stelt de eerste ep voor aan het publiek op 3 april in Diksmuide (4AD), double bill met Lyenn.
SAME SAME BUT DIFFERENT
‘Ghost’ by Falling Man, 22/09/17.
Twee dagen geleden online gegooid en binnenkort in de platenbakken: ‘Ghost’, het lang verwachte tweede album van ‘Falling Man’. Een plaat die zoals bekend volledig anders uitpakt dan vooraf gepland. Zanger/boegbeeld/acteur/bv Sam Louwyck gaf er begin dit jaar noodgedwongen de brui aan wegens een overdaad aan andere verplichtingen. Exit mediageniek uithangbord. Er zijn dankbaarder omstandigheden te bedenken om de opnames van een nieuwe plaat af te ronden.
Na een korte zoektocht werd Sander Van Den Broecke aan boord gehesen. Een oude bekende die bijna dertig jaar geleden voor het laatst op een podium werd gesignaleerd. Als onderdeel van een fifties coverband. Ondergetekende zag ‘m nog aan het werk tijdens een wild feestje in een berucht Gents café dat er niet in slaagde de Sovjet-Unie te overleven. Een eeuwige eeuwigheid geleden dus.
Het pleit in ieder geval voor de band dat er niet verwoed gezocht werd naar een kopie van het origineel of naar een vervanger die de animale act annex vocalen van Louwyck zo goed als mogelijk probeert te imiteren. Dat had sowieso verkeerd afgelopen. Tabula Rasa dus en geen spoor meer van Louwyck op de nieuwe plaat.
Tegen de achtergrond van het plotse vertrek van de frontman is ‘afscheid’ zowat het centrale thema geworden op ‘Ghost’. ‘Forever is a lie’ zo klinkt het in ‘Soon’. Inderdaad, niets is voor altijd. Het verscheiden van jeugdhelden (‘Mister Vega’) , het verdampen van de sfeer van de oude dagen (‘Soon’), het afscheid van geliefden (‘Ghost’) en het omstandig vloeken op de effecten van de ongenadige tand des tijds (‘Wrong song’). Het passeert allemaal de revue.
De uitstekende single ‘Beach Blues’ ging deze zomer het album vooraf, knappe video incluis, en kent qua catchyness zijn gelijke niet op ‘Ghost’. Rechttoe-rechtaan in 2’41”. Het kortste en meest directe nummer van de plaat. Lichtjes atypisch voor de rest van het album dat meer ingehouden is en een stuk grimmiger klinkt. Minder rammelrock, meer krautinvloeden. Met de geest van ‘Pere Ubu’ onveranderlijk op de achtergrond. Het sombere titelnummer halfweg vormt waarschijnlijk nog de beste dwarsdoorsnede van de nieuwe release.
‘Ghost’ wordt uitgeleide gedaan met ‘The Grid’. De rechtlijnige titel ten spijt een licht hallucinante gitaardraaikolk die doet terugdenken aan de avant-gardistische (anti) rock van ‘The Germans’ toen ‘Are Animals Different’ werd uitgebracht. Indrukwekkend.
falling man 2.0 – foto (c) Kaat Sieleghem, 2017
‘Ghost’ is de neerslag van een turbulente periode gekenmerkt door de nodige twijfels en tegenslagen, het visitekaartje van een groep die zichzelf opnieuw diende uit te vinden, nolens volens. De refurbished band is daar goed in geslaagd met de productie van een meer dan waardige opvolger voor het debuut album. Een plaat waarop niets overbodig staat en die de koortsige tijdsgeest – alleen de waanzin en het risico vormen nog zekerheden – bij momenten goed weet te vatten.
Falling Man 2.0 is anders maar blijft uiterst herkenbaar. Zoals toeristen in Azië soms in gebroken Engels horen verklaren: ‘same same, but different’. Of zoals de bio het meegeeft: “It is still Falling Man, yet somewhat different.” En ongemeen boeiend voegen we daar graag aan toe.
‘Falling Man’ stelt de nieuwe worp voor aan het Gentse publiek op donderdag 12 oktober (‘Nest’) en wordt bij die gelegenheid gegangmaakt door het huiveringwekkend goed bezig zijnde noisecombo ‘Crites’. Als support act zal de band eveneens een nieuwe plaat in de etalage zal plaatsen. Een dubbele releaseshow bijgevolg. Een avond om keihard naar uit te kijken. Organisatie: ‘Democrazy’, tickets: 7€ in vvk, 10€ add. Geen geld voor twee Gentse topbands. Allen daarheen dus.
Wie niet zolang kan wachten, en dat kunnen we ons best voorstellen, kan op vrijdag 6 oktober al terecht in de Westhoek bij de vrienden van ‘4AD’ (Diksmuide) waar ‘Falling Man’ het nieuwe album een eerste maal live brengt.
‘GHOST’
01/ Sleep – 03:07
02/ Robot Kaput – 04:15
03/ Beach Blues – 02:41
04/ Mister Vega -02:29
05/ My Ghost – 03:57
06/ Red Haze – 03:57
07/ Soon – 03:11
08/ Blood Moves – 04:32
09/ Wrong Song – 02:44
10/ The Grid – 03:12
Een donderslag bij een volstrekt heldere hemel was het niet toen het vertrek van Sam Louwyck bij Falling Man enkele dagen geleden bekend werd. Een scheiding met onderlinge toestemming. Even zo goede vrienden after all. Het mediagenieke uithangbord houdt het na een 8-tal jaar bij de Gentse band voor bekeken. Jammer, maar helaas.
Tijd voor een goed gesprek met Polie en Sven of 2/3de van de ‘blijvers’. Over het antwoord op de vraag: ‘wat nu?’, het tweede album en andere wetenswaardigheden. Dat allemaal op de Vrijdagmarkt, tegen een achtergrond van hallucinant stormweer en elf hevig transpirerende Buffalo’s die met succes aan dé sportieve avond van hun leven werken.
Geen vraag om mee te starten, maar meteen een opmerking; ik was eigenlijk helemaal niet verbaasd toen het nieuws kwam aanwaaien een paar dagen geleden.
FM: (oprecht verbaasd) Ha, serieus?! Waarom?
Bij de hectische agenda van Sam kan ik me wel iets voorstellen. En meer dan één optreden in de laatste jaren werd tot op het laatst gehypothekeerd door andere verplichtingen. Het probleem werd haast zichtbaar op het podium. Vandaar.
FM: Het heeft inderdaad te maken met de agenda, met een gebrek aan tijd. Sam is met erg veel uiteenlopende zaken bezig die allemaal tijd vragen. Veel acteerwerk uiteraard, in binnen- en buitenland en hij stopt ook veel tijd in zijn vlieglessen. Hij is echt gepassioneerd door vliegen (Sam’s passie voor vliegen kwam onlangs nog uitgebreid aan bod in het ‘Vier’-programma ‘Kroost’, nvda).
Falling Man paste eenvoudigweg hoe langer hoe minder in zijn schema. In de eerste jaren was dat wel even anders, maar bij repetities en opnames kon hij amper nog aanwezig zijn. Dat maakt de zaken erg moeilijk, zeker als je als band stappen vooruit wil zetten. We waren de laatste tijd actief met de handrem op. Niet gemakkelijk.
Wel een jammere zaak, Sam was een even atypisch als uniek ‘boegbeeld’.
FM: Uniek, ja dat zeker. En we hebben veel goede herinneringen aan de samenwerking.
Jammer maar de keuze is gemaakt. In alle vriendschap hoor. Sam had trouwens zelf al een keer aangegeven dat we verder mochten zonder hem als het niet zo verder kon.
Doordat hij zich nauwelijks nog kon vrijmaken verloor hij voeling met de evolutie van de band. Lastig. Falling Man is al lang niet meer de groep van zoveel jaar geleden. De match, en die was in de beginjaren quasi perfect, was er hoe langer hoe minder.
Vraag is hoe het nu verder moet.
FM: Dat weten we nog niet precies. We gaan er alleszins mee door, vraag is hoe we dat gaan doen. We hebben wel een paar opties achter de hand. Er zijn al valabele kandidaten opgedoken om de ‘vacature’ in te vullen. We gaan daar volgende week mee aan de slag.
Dat is snel.
FM: Mja, misschien wel, maar er is nog helemaal niets beslist. We gaan niet overhaast kiezen of op zoek gaan naar een tweede Sam. Hij is sowieso onvervangbaar. Dit wordt een volledig nieuwe start, een propere lei.
Nooit gedacht aan een ‘interne oplossing’; dat één van jullie drie de vocals erbij zou nemen?
FM: Neen, nooit eigenlijk. Te moeilijk om te combineren. Als ik (Polie) de zang voor mijn rekening zou nemen dan heeft dat onvermijdelijk zijn weerslag op de gitaarpartijen. Het klinkt dan niet zoals ik dat zou willen. De zang zou ook niet zijn zoals ik wil. En iemand anders mijn gitaarpartijen laten spelen wil ik al helemaal niet. Lode ziet zingen niet zitten en ook Sven is geen vragende partij. De oplossing gaat dus niet van binnen uit komen. We willen een nieuw gezicht, een nieuwe zanger die de rol van frontman volledig op zich neemt.
Jullie hebben al ’n tijd doorgebracht in de studio voor het tweede album, wat met de
opnames?
FM: We hebben elf nieuwe nummers; die zijn grotendeels afgewerkt. Sam had al enkele zangpartijen voor zijn rekening genomen maar er was nog niets afgerond wat dat betreft. De nieuwe nummers zullen ingezongen worden door de nieuweling. Dat lijkt ons de beste optie, voor een tussenoplossing waarbij zowel de vroegere als de nieuwe zanger te horen zijn passen we. Dat heeft weinig zin als we een volledig nieuwe start willen maken.
FM: Het vertrek van Sam heeft wel consequenties natuurlijk. Een groot aantal nummers zal waarschijnlijk niet meer live gebracht kunnen worden. Omdat ze hem volledig op het lijf geschreven waren. We moeten dat allemaal nog eens goed bekijken, maar live zal een deel van het repertoire achterwege blijven. Dat kan haast niet anders.
Ik denk dan spontaan aan een nummer ‘Stripper’. Geweldige song maar ik het me moeilijk voorstellen zonder Sam op vocals.
FM: Absoluut. Dat is één van nummers die zijn signatuur helemaal dragen. Iemand anders dat laten brengen, zal zeer waarschijnlijk niet gaan.
Los van de ‘zanger-kwestie’, hoe gaat de nieuwe plaat klinken.
FM: Het is goede muziek! (lacht) Wat meer gestroomlijnd dan vroeger misschien, en iets minder verschillen tussen de nummers. We zijn echt tevreden over de nieuwe nummers.
Kort hierop ontspint zich een grappige discussie over het al-dan-niet meer ‘songgericht’ zijn van de nieuwe plaat. Een discussie zonder echte winnaar (of verliezer). Tussen de bedrijven door pikken we op dat ‘Brakerman’ en ‘Swampy’ – vorig jaar al live gespeeld – ook op het album zullen staan.
Meer songs of niet; het optreden van 15 maart in ‘Afsnis’ werd intussen afgelast. Vrij logisch. Wat met de rest van de planning voor 2017, de timing voor de release in het bijzonder?
FM: De timing die we voor onszelf uitgetekend hebben blijft behouden. De datum voor de release show in 4AD op 6 oktober blijft voorlopig wat hij is. Er was van de kant van 4AD ook geen enkele intentie om dat concert te schrappen na het nieuws. Integendeel zelfs.
Tegen die datum willen we er weer helemaal staan, met een nieuwe zanger, met de nieuwe nummers, als Falling Man 2.0. Veel werk voor de boeg maar we hebben er vertrouwen in dat het goed komt.
Net voor de zomer stelde ‘Spit Fox’, een trio met een forse West-Vlaamse pedigree maar de laatste jaren vooral in en rond Gent te signaleren, haar naamloze debuut EP voor in club ‘4AD’. Voor de onwetenden onder u: een uitstekend muziekhuis annex kunstencentrum in Diksmuide. De eerste ‘Spit Fox’ release heeft een blend van klassieke garagerock en grunge van stevige orde in de aanbieding.
De EP werd op deze blog met een positieve review bedacht en dat schreeuwde om een goed gesprek. Eind september werd daar tijd voor gevonden. We spreken Michael Gesquiere (zang/bas) en Steven Govaere (gitaar) onder een verschroeiend warme nazomerzon, op het terras van de Vooruit. Ze zijn niet alleen want vergezeld van Jessica, lange tijd Kinky Star medewerker en nu o.m. actief als booker van de band.
De eerste -naamloze- release is er. In eigen beheer uitgegeven, vijf nummers. Tevreden met het resultaat?
MG: Mmmm. Ja, eigenlijk wel, vooral dan rekening houdend met de beperkte middelen. Het was een low budget aangelegenheid. We hebben erg veel zelf gedaan. Zelfs de hoes is een eigen ontwerp. De releaseshow was in juni, in de 4AD. Een logische keuze. We zijn daar zowat opgegroeid en Patrick van de 4AD vond de EP goed (Patrick Smagghe, coördinator, nvda), zo was de zaak snel beklonken. Goeie respons gekregen ook.
Is er een nummer bij dat boven de rest uitsteekt?
MG: ‘The Fall’ vonden we alle drie het best klinken. Er is ook een video voor gemaakt. ’t Is wel het meest complexe nummer van de vijf. Wat maakt dat we het ondertussen al aan het herschrijven zijn (lacht). Echt 100% tevreden met het eindresultaat waren we eigenlijk niet.
Een nummer herschrijven doe je alleen maar als er toekomstplannen zijn…
MG: Inderdaad. In onze planning voorzagen we de opname en de release van een full album in het voorjaar van 2017 maar het is nogal twijfelachtig of we dat zullen halen. Materiaal en ideeën genoeg maar we willen vooral verder ontwikkelen, groeien als band, werken aan een eigen sound. Liefst ver weg van de clichés.
SG: Vlug vlug een album opnemen om een album op te nemen lijkt ons geen goed idee. No rush.
In welke richting willen jullie evolueren?
MG: We willen vooral meer variatie brengen in onze sound, een iets complexer geluid neerzetten dan we tot nu toe gedaan hebben.
SG: En een stuk vuiler klinken (lacht). Voor het album hebben we Peter Van de Veire van ‘Yellow tape’ aangesproken.
Goeie keuze. Net als werken aan een eigen geluid. Maar niets komt zomaar uit de lucht te vallen; wat zijn de grote voorbeelden of inspiratiebronnen?
SG: Pff, te veel om op te noemen. Voor mij is dat: ‘Pixies’, ‘Sonic Youth’ en ‘Future Of The Left’. Dat laatste hoor je ook op de EP. ‘Slint’ mag zeker iet onvermeld blijven. ‘Spiderland’ heeft ons sterk beïnvloed.
MG: Maar ook singer-songwriters zoals Daniel Johnstone. Nick Cave ook, al hoor je dat misschien niet meteen in onze muziek, fantastische poëet.
Hoe komen jullie nummers tot stand?
MG: We geven elkaar altijd maximale vrijheid in het creatieve proces. Het is groepswerk. Meestal neem ik wel de teksten en de zanglijnen voor mijn rekening maar met die basis heb je natuurlijk nog lang geen nummer. Bij het uitwerken van de ideeën, maar die kunnen dus net zo goed van Steven of Alexander komen, is het puur groepswerk. We zijn een echte band. Niemand van ons gaat met een half of volledig afgewerkt nummer naar de repetities met de boodschap: speel dit nu even. Zo werkt het niet, bij ons toch niet.
Begin dit jaar namen jullie deel aan Humo’s ‘Rock Rally’. Met wisselend succes. Goeie kritieken in de eerste ronde, nogal vernietigende in de tweede. En exit Spit Fox.
MG: De eerste ronde was een succes. Enthousiaste reacties en geselecteerd voor de volgende ronde. In de halve finale klonk het blijkbaar niet al te best, al hebben we toen vooral sterk gemengde reacties gekregen. Goeie, zelfs heel goeie reacties gekregen van wie in de eerste rijen het concert had meegemaakt. Zelf vonden we het ook wel OK maar weg van de eerste rijen, in de zaal klonk het een stuk minder. Veel te veel bas naar het schijnt waardoor één en ander een niet al te beste indruk maakte.
SG: Dat heeft ook te maken met de omstandigheden hé. Er komt wel wat stress bij kijken – het blijft ten slotte de Rock Rally – en je moet in zeven haasten de zaak opstellen voor heel wat publiek. Vijf minuten om je gerief klaar te zetten is eigenlijk ridicuul weinig. Weinig serieus ook, dat is de deur open zetten voor fouten.
MG: Ook de cover die we toen brachten (‘Girl, you’ll be a woman soon’/Neil Diamond, vooral bekend in de versie van ‘Urge Overkill’ nvda) werd niet geapprecieerd wegens te hard, te zwaar uitgevoerd. Een beetje flauw vonden we. Als je te dicht bij het origineel blijft krijg je gegarandeerd te horen dat er niets nieuws wordt toegevoegd.
Wat staat er op de agenda voor de nabije toekomst qua optredens?
MG: Niet echt veel, we willen vooral focussen op het schrijven van nieuw materiaal en verder werken aan het groepsgeluid. Dat is nu het belangrijkste. Dit jaar hebben we iets te vaak stilgelegen door aan verschillende wedstrijden deel te nemen. Dat vraagt bijna altijd een aangepaste voorbereiding. Je steekt daar ook gemakkelijk te veel tijd in, bijna iedere keer een investering waar je als band niet altijd veel voor terug krijgt.
Afrondend; de rock ‘n’ roll vraag. Iets te melden in de categorie sterke verhalen on the road with the band?
Na een korte zoektocht werd Sander Van Den Broecke aan boord gehesen. Een oude bekende die bijna dertig jaar geleden voor het laatst op een podium werd gesignaleerd. Als onderdeel van een fifties coverband. Ondergetekende zag ‘m nog aan het werk tijdens een wild feestje in een berucht Gents café dat er niet in slaagde de Sovjet-Unie te overleven. Een eeuwige eeuwigheid geleden dus.
Ik denk dan spontaan aan een nummer ‘Stripper’. Geweldige song maar ik het me moeilijk voorstellen zonder Sam op vocals.
