ONgehoord! (352) SUMMIT – The Crappy recorded Goodbye Demos

EXIT SUMMIT
De Gentse band Summit houdt het definitief voor bekeken. Acht jaar niet onverdienstelijk actief op het snijvlak van post rock en post metal. Met als hoogtepunt een optreden op het Dunk! Festival in 2019. Onder het motto ‘alles moet weg’, ook de titel van een geniaal Tom Lanoye – boek btw, gooien de vier Summit jongens nog gauw enkele demos de deur uit. Vooraleer die voorgoed achter zich dicht te trekken.

Zoals de titel laat uitschijnen gaat het om schetsmatige zaken die uitblinken in onafgewerktheid. Live in het repetitiekot, opgenomen met een enkele field recorder. Work-in-progress en andere ideeën die nooit uitgewerkt en live gebracht werden. Vraag is natuurlijk of die goedbedoelde move posthuum nog veel bijbrengt. We hebben zo onze twijfels.

Van de vijf ruwe tracks maakt het halfweg geparkeerde Thalassa nog de beste indruk maar dat is dan ook het beste dat we kunnen verzinnen over dit markante afscheidscadeau. Het afscheidsbriefje van het kwartet maakt (gelukkig) geen bittere indruk, integendeel, er wordt al vooruitgeblikt naar nieuwe muzikale avonturen en projecten. Geen einde maar de start van iets nieuws, zoiets. En zo gauw er ‘nieuw nieuws’ is lees je het ongetwijfeld op deze blog.

SUMMIT
The Crappy Recorded Goodbye Demos
Eigen Beheer, release: 04.10.2022

1. De Tsjevenmens – 09:03
2. Michiel – 06:23
3. Thalassa – 07:53
4. Intermezzo – 01:31
5. Untitled Jam Session – 10:28

Summit live @ Kinky Star (nov. 2018)

ONgehoord! (219) ONRUST – SALIX

ONgehoord! (219) ONRUST – SALIX

Nieuw oud werk van Onrust, even gesofisticeerde als koortsige techno voor de rusteloze zielen onder ons. Opgenomen een tweetal jaar geleden in de Ultimate Dynamics Studio maar nu pas aan de oppervlakte gekomen als onderdeel van een playlist op Soundcloud en sinds enkele dagen ook te beluisteren op Bandcamp. De moeite waard. Niet voor liefhebbers van hersenloos gebeuk.

Meer info:   SoundCloud   Facebook   Instagram

 

The Bony King Of Nowhere live (video)

The Bony King Of Nowhere (b), live @ Handelsbeurs, Gent – 19.12.2018

KINKY STAR 2018 (video)

De voorbije 365 dagen in beeld…

 

Lone Blue Heron – interview

OVER HEIDENSE HEILIGEN…

Begin december bracht Paul Lamont, frontman van het rumoerige noise/postpunk – collectief Grand Blue Heron, zijn eerste plaat uit onder de naam Lone Blue Heron (LBH). Dat klinkt qua naam een beetje hetzelfde als het moederschip maar op Heathen Saint, zo heet de LBH – eersteling, wordt een beduidend andere koers gevaren. Tot zes maal toe. Een prima aanleiding voor een goed gesprek bij de man thuis.

KSCS: Mensen die je kennen van Hitch en Grand Blue Heron, alles tussen noise en spijkerharde hardcore, zullen waarschijnlijk verbaasd opkijken als ze je een eerste maal aan het werk horen als Lone Blue Heron.

PL: Euh ja, dat is dan in de eerste plaats het probleem van de mensen zelf zeker? (lacht).

KSCS: Het verschil is wel groot. Hoe ben je bij blues uitgekomen? De muziek van LBH wordt vaak omschreven als ‘Americana’ maar de blueprint is toch blues, of niet?

PL: Juist, maar dat is dan ook de eerste muziek die ik leerde kennen. Blues en alle afgeleiden daarvan, dat is wat ik thuis als kind hoorde. De muziek waarmee ik opgroeide. Met dank aan mijn vader, groot muziekliefhebber. Hij leerde me Chuck Berry, Little Richard, Buddy Holly, Johnny Cash en vele anderen kennen. Hij vindt de plaat dan ook zeer goed. Meer zelfs, mijn ouders vinden dit het beste dat ik ooit heb gemaakt!

KSCS: Waarom komt dit nu pas aan de oppervlakte?

PL: Eigenlijk heb ik er me pas echt op toegelegd toen Hitch (Paul was bassist in de band nvdr) ermee ophield zoveel jaar geleden. Er was ineens tijd over, de basis voor Lone Blue Heron is toen gelegd. En verder ontwikkeld naast Grand Blue Heron. De andere bandleden zijn niet zo into blues.

KSCS: De zes nummers op de ep zijn verhalend nogal sterk.

PL: Dat was ook volkomen de bedoeling. Songs met achtergrond, met een boodschap. Een volledig verhaal in één nummer. Altijd klassiek opgebouwd; intro, chorus-verse etc.

KSCS: Waarom maar zes nummers op de plaat? Je repertoire is toch stukken uitgebreider dan dat.

PL: Tijdsgebrek, meer is het niet. De middelen waren ook beperkt zoals je ook in de review een tijdje geleden schreef. Ik had voor deze ‘no budget release’ welgeteld twee dagen studiotijd in de marge van de opnames voor de laatste Grand Blue Heron plaat. Toen heb ik snel een selectie gemaakt. En de zaak verder afgewerkt thuis, in de eigen studio. Tijd en ruimte voor een volledige plaat was er niet. Zo simpel is het.

KSCS: Opvallend; het artwork van de EP is zeer verzorgd.

Dank u! Er is veel tijd in geïnvesteerd en ik ben zelf zeer tevreden over het resultaat dat Bruno Seys van ‘What’s-In-A-Name’ heeft bereikt. Centraal op de hoes staat Olive Oatman. Een vergeten figuur uit de Amerikaanse pionierstijd. Ze kreeg bekendheid in de tweede helft van de 19^de eeuw na ontvoerd te zijn door een Indianenstam waar ze leefde tot haar 19 jaar. In de jaren bij de Mojave, voor haar terugkeer naar de ‘blanke wereld’, kreeg ze die tattoos op haar kin. Die vormen een soort ‘garantie’ voor een vlotte overgang naar de andere wereld. Door haar verhaal en die tattoos groeide ze uit tot een beroemdheid in het Amerika van toen. Een heilige bij de heidenen, zoiets. Het beeld paste perfect bij de muziek vond ik.

KSCS: Alle teksten staan ook netjes afgedrukt, behalve dan voor het 5^de nummer, heeft dat een reden of ben je ’t stomweg vergeten?

PL: Het is het enige a capella – nummer en ik vond het zodanig duidelijk dat ik de behoefte niet voelde om de tekst ook af te drukken. Luisteren! (lacht) ‘Seven days a week’ is trouwens op vakantie in Thailand ontstaan toen er ineens een 7/11 – winkel opdook in het landschap. Dat inspireerde blijkbaar nogal.

KSCS: En toen zong je de melodie snel-snel in op een smartphone?

Goed geraden! (lacht) ’t Staat er volgens mij nog altijd ergens op.

KSCS: Waarom In The Age als single?

PL: Het was het eerste nummer dat min of meer af was tijdens de opnames. Ik sta ook wel sterk achter dat nummer. Misschien was de keuze voor dat nummer, achteraf bekeken dan, minder toevallig dan ik zelf wil toegeven. Welk nummer had jij gekozen?

KSCS: Misschien Springtime Blues, een aanstekelijke melodie die wat haaks staat op het macabere verhaal dat wordt verteld.

PL: Dat had eigenlijk ook gekund, ik ben best wel tevreden over dat nummer, het is trouwens één van de eerste die ik opnam als Lone Blue Heron.

KSCS: Is dit een éénmalig iets of komen er nog Lone Blue Heron releases aan?

PL: Er is geen druk om wat dan ook te doen maar ik ga er zeker mee door. De eerste reacties zijn positief tot zeer positief. Ook van collega-muzikanten. Van Heathen Saint zijn er ook al redelijk wat exemplaren verkocht, ik mag zeker niet klagen.

KSCS: Het nieuwe jaar komt er aan. Optredens in het verschiet in 2019?

PL: Oei, neen. In ieder geval nog niks dat 100% zeker is. Waarschijnlijk iets in The Pits in Kortrijk en eventueel ook een show in de 4AD (Diksmuide).

KSCS: Waar je ook mag opduiken in 2019: alle succes toegewenst!

Heathen Saint is te koop via Bandcamp (10€).

Wishing you a Kinky 2019…

COZIN, live @ Luminous Fest XII (video)

COZIN (b) live @ Luminous Fest XII, Bar Mirwaar, Gent – 20/12/2018.

Hoop doet leven, dit was Kinky Star 2018

Met het einde van jaargang 2018 in zicht zet deze blog de tijd heel even stil. Voor een vluchtige terugblik op het (bijna) voorbije concertjaar in Vlasmarkt nr. 9. Om dan weer met een rotvaart vooruit te snellen. Stilstaan is achteruitgaan. Dat wil het antieke gezegde althans. Ceci dit, wie wil er nu begot terug naar begin 2018? Juist!

Cijfers
In 2018 rondde deze blog de kaap van 100.000 hits en groeide het lezerspubliek voor het zevende jaar op rij. Met 34.000 views steeg de interesse voor de schrijfsels en het beeldmateriaal op  ‘Kinkystarcesoir’ licht. Plus 5% t.o.v. vorig jaar.

Gemiddeld 95 stervelingen per dag namen de moeite om even langs te surfen. Muziekliefhebbers van eigen bodem en van buiten de landsgrenzen. Vooral uit de US en Nederland maar ook dit jaar weer bezoekers uit alle hoeken van deze aardkloot. Zoals Cabo Verde, Guadaloupe, Nepal en andere Namibië’s.

Uw-man-ter-plaatse was dit jaar een 70-tal dagen/nachten effectief ook ter plaatse in Kinky Star. Om er een 100-tal bands aan het werk te zien. Dat kan veel ogen maar blijft slechts een deel(tje) van het geheel. Deze terugblik is bijgevolg ver van volledig. Ook dit jaar stonden er weer een 300-tal bands op de planken in Kinky Star. Can’t have it all…

Wat bleef hangen…
Ero Guro, averechts noisepunk-balorkest uit Diest, zorgde amper één week na de jaarwissel al voor een eerste hoogtepunt. Een korte en krachtige korte set – 23 minuten furie om precies te zijn – was ruim voldoende om te overtuigen. Ook overtuigend: het concert van Autobahn halfweg februari. Duitse naam maar voor het overige British as fuck. Nonchalante podium-act incluis. Grimmige postpunk van hoog niveau in de betere Leeds-traditie.

In maart verblijdde het Canadese Koban Kinky Star met een tweede bezoek. Net als twee jaar geleden maakte het postpunk duo uit Vancouver een ijzersterke indruk. Wie de band niet kent raden we de beluistering van You Don’t Know Where You Came From aan van de laatste Koban – schijf. Klasse!

De Luminous Dash – avonden zijn zoals bekend steeds een feest. Steeds een selectie van prima bands en onveranderlijk voorzien een voortreffelijke DJ die koppig weigert om niet-Belgische muziek te draaien. Drie Luminous Fests dit jaar in Kinky Star. Tijdens Luminous Fest IV begin maart zorgde het lawaaiige Pink Room voor de kers op de hevig shakende taart. Eén van de Gentse revelaties van dit jaar.

In april kwam het langverwachte boek ’20 Jaar Kinky Star’ uit. Met dank aan veel gulle gevers die van de crowdfunding actie een groot succes maakten. Het boek is een (zwaar)lijvig naslagwerk over de twee decennia wel en wee aan de Vlasmarkt. Met bijdragen, teksten en foto’s van velen, w.o. uw dienaar. De uitgave ging gepaard met een stevig muzikaal feestje in Gentbrugge – ons eigen stulpje  was voor de gelegenheid te klein – met de herrezen Revelaires als headliner.

Koen Caemaert hield voor de realisatie van het boek de pen en nog wat andere dingen stevig vast, waarvoor hulde. Hij zag zijn schoonschrijverij in de pers verschijnen en later op het jaar bekroond worden met een zitje op de boekenbeurs. Strategisch gezeten naast die andere Vlaamse held: Will Tura!

Twee weken na het boekfeestje kregen we het nogal warm van de onderkoelde fjord – elektro van Soft As Snow. Zweden heeft (had) The Knife, Noorwegen heeft Soft As Snow. En daar mogen ze zich gelukkig mee prijzen daar boven de poolcirkel.

Op 17 mei zagen we onze favoriete Constellation band met de onmogelijke naam Avec Le Soleil Sortant De Sa Bouche terug in huis. Een prettig weerzien met de Canadezen drie jaar na de eerste passage. Veel oooooooh’s en aaaaaaaaah’s op het menu. Trippy muziek van duizelingwekkende orde.

Eveneens duizelingwekkend; de Gentse Feesten – programmatie. Teveel bands om op te noemen dus houden we het bij één avond die om meer dan één reden memorabel mag genoemd worden. Meer bepaald de vijfde avond (17/18 juli) toen de smeerkezen van Diane Grace onder een loden hitte de feestelijkheden openden – hoe zou het nog zijn met ‘Monsieur Le Sac’ trouwens? – waarna de verpletterende noise van Youff het kot danig op stelten zette. Het mocht een mirakel heten dat Kinky Star nog overeind stond na afloop. Chaos & disorder in het kwadraat.

Twee maal memorabel – absoluut – maar slechts de voorbode van het optreden van Rumours dat verantwoordelijk tekende voor een uitzonderlijk sterk concert en dat om 3 uur in de ochtend. Drie kwartier kippenvel bij 45°. Een hoogtepunt en het beste dat we dit jaar in huis mochten meemaken. Wil er eens iemand die mensen een groot podium en wat (meer) erkenning geven a.u.b.?

Het najaar werd goed en wel op gang getrapt door het intrigerende Wyatt E., één van de vele fijne bands die Luik momenteel te bieden heeft. Goddelijke muziek tussen postrock en doom, gebracht door een sinister ogend trio. Het laatste Luminous Feestje in Kinky Star van dit jaar werd afgesloten op een onkristelijk uur met inzet van het Antwerpse King Dick. Zoals de bandnaam laat veronderstellen, kwam het gezelschap van ’t stad al even onkristelijk uit de hoek. Een zalige potpourri van psychedelica en rammelende garagerock. Zeer ongewoon en zeer de moeite de gesjeesde trashpop van duizendpoot Wim De Busser. Sympatieke kerel trouwens.

En daarmee hebben we het gehad voor dit jaar. Een concertjaar waarvan het zwaartepunt zich in de eerste jaarhelft situeerde naar onze bescheiden mening. Een concertjaar waarin de meer dan onderhoudende optredens van Falling Man, The Girl Who Cried Wolf, Heisa, Diane Grace, Tubelight, Erik Debny/Nele en Moa vermelding verdienen. In een top 10 passen maar 10 namen, sorry daarvoor.

Dank aan de programmators van dienst om ons dit alles free of charge te bezorgen. Dank u – dank u – dank u – merci! En doe zo voort. Tijd voor twee nul één negen. Met hopelijk even zoveel zon en net zo weinig regen. C U!

---

---

KINKYSTARCESOIR TOP – 10 VAN 2018

(1) RUMOURS (B) – 18/07/18 – Gentse Feesten
(2) ERO GURO (B) – 07/01/18 – review
(3) WYATT E. (B) – 01/09/18 – review
(4) AUTOBAHN (UK) – 11/02/18 – review
(5) KOBAN (CAN) – 20/03/18 – review
(6) YOUFF (B) – 18/07/18 – Gentse Feesten – foto’s
(7) PINK ROOM (B) – 03/03/18 – Luminous Fest IV – foto’s
(8) SOFT AS SNOW (N) – 25/04/18 – review
(9) AVEC LE SOLEIL SORTANT DE SA BOUCHE (CAN) – 17/05/18 – review
(10) KING DICK (B) – 17/11/18 – Luminous Fest XI – review

---

Gingen Rumours vooraf:

2011: Falling Man (Bel)
2012: The Mohawk Lodge (Can)
2013: Upcdownc (N-Irl)
2014: New Moon (Bel)
2015: Onmens (Bel)
2016: Koban (Can)
2017: BARST (Bel)

The Bony King Of Nowhere/Bert Dockx – 19/12 -Handelsbeurs

MEGAMOOIE MELANCHOLIE

The Bony King Of Nowhere/Bert Dockx – 19/12/18 – Handelsbeurs, Gent.
Org. Democrazy

Bram Vanparys en band, aka The Bony King Of nowhere, stelden donderdagavond het nieuwe album ‘Silent Days’ voor in een volgelopen Handelsbeurs. Sold out, dat was ooit helemaal anders voor Bram en co. De massale opkomst werd sterk geapprecieerd door een emotionele Bram die het publiek meermaals uitdrukkelijk bedankte en iedere aanwezige een virtuele knuffel gaf. Het mocht duidelijk zijn dat de warmste week volop bezig was.

Bert Dockx mocht als voorprogramma het verduisterde podium op. Hoeveel maal we de man van ‘Dans Dans’ en ‘Flying Horseman’ al live aan het werk zagen weten we bij benadering niet meer te zeggen maar solo/akoestisch zagen we ‘m nog nooit aan het werk. Het was dus uitkijken naar wat hij precies zou brengen.

Het meegetroonde verrassingspakket bestond integraal uit covers zoals ze ook te horen zijn op ‘Transit’, het mini-album dat in september werd uitgebracht door Unday. Nummers van de meest uiteenlopende inspiratiebronnen zoals Fleetwood Mac, Joy Division, Townes Van Zandt, Springsteen, Dylan en Nina Simone. Alles van een hoogst eigenzinnige interpretatie voorzien.

Dockx is er de man niet naar om al die grote voorbeelden zomaar braafjes na te spelen. En dat deed hij dus ook niet. Zo bleek Shadowplay (Joy Division) veeleer een springplank te zijn naar een Country-achtig verlengstuk dan wel een natuurgetrouwe kopie van het origineel.

Moederziel alleen op het podium, gevangen in een lichtzuil en zonder musicerende sparring partners, voelde bij momenten wat onwennig aan. Dat was te merken aan de pauzes tussen de nummers door. Maar dat is dan ook de enige vorm van kritiek die we kunnen verzinnen. Uitstekend aperitief voor de hoofdact.

De vele belangstellenden zagen The Bony King Of Nowhere een intelligent opgebouwd en evenwichtig concert geven. Een concert met vele gezichten; de band, de band met strijkers, Bram solo en akoestisch, Bram ondersteund door strijkers…

Alles tussen weids klinkend/breed gearrangeerd en basic, to the bone. Variatie troef en veel outfits voor een show die anderhalf uur lang het pas uitgegeven ‘Silent Days’ centraal stelde. Ouder werk, zes nummers in totaal, werd niet vergeten.

De band opende behoedzaam met Going Out en Silent Days, titeltrack van de laatste plaat en zonder twijfel één van de sterkste nummers die de Belgische scene in 2018 voortbracht. Van wal steken met je sterkste materiaal kan risico’s inhouden voor de rest van de show maar die vrees bleek nergens voor nodig. Met Waiting For Your Sign en Whenever We Meet Again werd voortgegaan op het sterke elan.

Na vier nummers werd de band een eerste maal de coulissen ingestuurd voor een akoestisch intermezzo bestaande uit ‘Travelling Man’ en ‘Alas My Love’, één van de oudste nummers die Vanparys ooit schreef en die de melancholische muzikant nog steeds de moeite vindt. Te oordelen aan het applaus dat er op volgde was hij niet de enige die er zo over dacht. Ander afgestoft ouder werk met ‘Sleeping Miners’ en ‘Got To Let You know’. Best aardig allemaal maar donderdagavond deed het ons vooral beseffen hoe sterk de nieuwe plaat is.

Met het zwaarmoedige trio ‘Every Road’, ‘Through The Night’ en een uitstekend klinkend ‘Like Lovers Do’ werd de albumvoorstelling afgesloten en de kleedkamer opgezocht. Niet voor lang want twee bisnummers volgden nog. Met een onverwacht frivool klinkend ‘Eleonor’ werd het orgelpunt gezet. Knap concert van de herboren troubadour & zijn gevolg.

—————————————————————–

Setlist 19/12

01. Going Out
02. Silent Days
03. Waiting For Your Sign
04. Whenever We Meet Again
05. Travelling Man
06. Alas My Love
07. Sleeping Miners
08. Still Around
09. Got To Let You Know
10. Every Road
11. Through The Night
12. Like Lovers Do
13. Girl From The Play (bis #1)
14. Eleonor (bis #2)

 

 

 

 

 

COZIN, 20/12 – Bar Mirwaar, Luminous Dash Fest XII

COZIN (b), 20/12/2018 – Bar Mirwaar, Gent – Luminous Dash Fest XII

foto’s & video: Wouter De Sutter, Luminous Dash/Kinky Star (2018)