GRAND BLUE HERON & DRUMS ‘N’ GUNS – 15/12 – Trefpunt

Twee bands vrijdagavond op de affiche in Trefpunt. Twee bands die sinds Iron Muide 2016 iets hebben met elkaar, elk met een uitgesproken voorkeur voor stevig maar veelgelaagd gitaarwerk. Twee Gents/West-Vlaamse combinaties die een stuk minder airplay krijgen dan ze verdienen. Zelf organiseren en een podium delen dan maar. Als de berg niet naar Mozes/Mohammed komt…

Grand Blue Heron opende en had een reeks nieuwe nummers op zak, nummers voor het tweede album dat volgend voorjaar wordt uitgegeven. Starten deed het viertal toch maar met het vertrouwde ‘Call The Shots’, de laaiende openingstrack van ‘Hatch’. Een vlotte kop-vooruit-start om in de stemming te komen voor het nieuwe materiaal.

De nieuwe songs mochten er best wezen en klonken een stuk minder work-in-progress dan  verwacht. Vooral het up-tempo derde nummer, werktitel: ‘Lipos Sweatos’, ging er bijzonder vlotjes in na een lange werkweek.

Daar bleef het gelukkig niet bij, ook ‘Zero 6 OH6’ – krassende  Jesus Lizard gitaren à volonté – liet de applausmeter hoog uitslaan. Dat biedt perspectieven voor het aankomende album.

Zero 6 OH6

 

De korte show werd afgesloten met ‘Velvet Slap’. Niet meteen een fluwelen afscheid, eerder een fors hakkend ‘au revoir’. Een goede generale repetitie voor de show in Kinky Star later op de week (vrijdag 22/12) zo bedacht uw tevreden dienaar ter plekke.

Niet gespeend van enig eigenbelang uiteraard. Waarom leest u hier.

“Ne zanger is ne groep” zo wil het gezegde dat Wannes van de Velde zaliger ooit lanceerde. Voor Drums ‘n’ Guns is dat niet anders. Voorman Sam Dufoor is de enige van de bende die geen instrument beroert, hij heeft de handen vol met de vocals en zijn molenwiekende stage act, maar zuigt wel alle aandacht naar zich toe. Aan entertainment geen gebrek. Aan potige songs ook al niet.

Schipperde de band tot vorig jaar nog tussen heavy rock en stoner, dan leek de laatste invloed afgelopen vrijdag quasi volledig verdampt te zijn in het voordeel van eerstgenoemde. De schaduw van Mogul, nocchtans geen kwaaie band, leek verdwenen.

Met ‘New Breeds’ werd een kickstart genomen, gevolgd door een verdedigbare selectie van nummers die het eerste DNG – album (Inanna, 2016) bevolkten. The Cycle, doorspekt met enkele desert rock echo’s en Oriëntaalse ritmes onderscheidde zich nog het meest.

In de tweede helft van de set was er ruimte nieuwe nummers, of toch nummers die we nooit voorheen hadden gehoord. De frontman zette de nieuwigheden, beladen met redelijk wat psych en bluesrock accenten, uitdrukkelijk in de etalage door al even zo uitdrukkelijk het publiek op te zoeken.

Toegegeven, er zijn er die het met heel wat minder overtuiging doen voor een 50-koppig publiek. Zelfs al hou je niet van de muziek; veel kans om in slaap te vallen bij een DNG – concert is er echt niet.

Ook DNG hield het noodgedwongen kort gezien de curfew (22.00u). ‘Return The Blues’, rondcirkelende microfoon incluis, betekende het orgelpunt van een kort maar krachtig optreden. Krachtig, je speelt power rock of je speelt het niet.

---

Setlist GBH 15/12:

1. Call The Shots
2. Head
3. Lipos Sweatos
4. What Would Yer Daddy Say
5. The Killing Joke
6. Zero 6 OH 06
7. Drone Saint
8. Chlamydia
9. Velvet Slap

Setlist DNG 15/12:

1. New Breeds
2. Sun Fades out
3. The Cycle
4. Vermin Plant
5. Inanna Why?
6. Breath
7. Split Second
8. Raconteurs
9. Return The Blues